بسر بن ابی‌ارطأه در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

== بسر و [[مأموریت]] ویژه معاویه ==

این قتل و [[کشتار]] [[معاویه]] در [[تاریخ]] به نام غارات معروف شده است که تاریخ نویسان مبرزی همچون [[ابو مخنف]]، [[ابراهیم بن محمد ثقفی]] و [[عبدالعزیز جلودی]] آنها را در کتاب‌هایی تحت عنوان "[[الغارات]]" گرد آورده‌اند.

== جنایات بسر در مدینه ==

[[بسر]] [[وحشت]] عجیبی را در بین [[مردم]] به وجود آورد و بسیاری از ایشان را [[قتل عام]] و منازل آنان را با [[خاک]] یکسان کرد؛ این [[مرد]] [[شقاوت]] پیشه که در سنگدلی و [[خونریزی]] کم نظیر بود، فاجعة "لیلة الحریر" را پدید آورد و لکه ننگی برای خود و [[معاویه]] تا ابد در [[تاریخ]] به یادگار گذاشت<ref>الغارات، ثقفی کوفی، ج۲، ص۶۰۳.</ref>.

بسر مردی از [[قریش]] را به منطقه تباله که گروهی از [[شیعیان علی]] {{ع}} در آن ساکن بودند، فرستاد و به او [[دستور]] داد که آنان را بکشد. آن مرد به تباله آمد و بر [[شیعیان]] سخت گرفت. شیعیان با او [[مذاکره]] کرده، گفتند: این مردم از [[قوم]] تو هستند؛ از کشتن آنان خودداری کن تا برای تو از بسر درباره آنان امان نامه بیاوریم. مرد قرشی همه را زندانی کرد و [[منیع باهلی]] برای [[ملاقات]] با بسر که در طایف بود، و [[طلب]] [[شفاعت]] از شهر، بیرون آمد. وقتی منیع به طائف رسید، گروهی از مردم طائف را واداشت که با بسر صحبت کنند و از او نامه‌ای که موجب [[آزادی]] مردم تباله باشد، بخواهند. [[بسر]] [[وعده]] کمک داد، ولی در [[نوشتن]] نامه آن [[قدر]] تأخیر کرد که مطمئن شد [[فرصت]] آنان برای بردن امان نامه تمام شده است و آن مرد قرشی [[شیعیان]] را کشته است و [[نامه]] او پیش از کشته شدن آنان به تباله نخواهد رسید و آنگاه نامه را نوشت. منبع که در [[خانه]] زنی از [[مردم]] [[طائف]] [[منزل]] کرده بود، پس از گرفتن [[امان]] نامه شتابان به خانه برگشت تا بار و بنه و جهاز شتر خویش را بردارد، اتفاقا آن [[زن]] در خانه نبود و منیع ردای خود را بر شتر خویش افکند و به سرعت به سمت تباله باز گشت. او تمام [[روز جمعه]] و [[شب]] [[شنبه]] را [[راه]] پیمود و هیچگاه از شتر خود پیاده نشد. او نزدیک ظهر به تباله رسید؛ در این هنگام، مهلت آوردن امان نامه تمام شده بود و شیعیان را برای کشتن به میدان گاه تباله آورده بودند. وقتی اولین نفرشان را به جلاد سپردند، جلاد که از مردم [[شام]] بود، شمشیرش را برای کشتن بالا آورده که ناباورانه شمشیرش [[شکست]] و آن مرد [[جان]] سالم به در برد.

== جنایات بسر در [[شهر]] [[طائف]] ==

== سفاکی و بی‌رحمی بسر در [[صنعا]] ==

ماجرا این گونه بود که وقتی بسر در مسیر یمن به [[قبیله]] [[بنی کنانه]] رسید، مطلع شد که دو [[کودک]] خردسال به نام‌های قثم و [[عبدالرحمان]]، [[فرزندان]] [[عبید الله بن عباس]] [[والی]] [[امام علی]] {{ع}} در یمن، به همراه مادرشان، جویریه دختر [[خالد بن قرظ کنانی]] که کنیه‌اش [[ام حکیم]] بود، به این قبیله [[پناهنده]] شده‌اند. بسر آن دو پسر را خواست؛ مردی از بنی کنانه که پدرشان آن دو را به او سپرده بود، به [[خانه]] خود رفت و در حالی که شمشیری به دست داشت بیرون آمد. بسر به او گفت: "مادرت به عزایت بنشیند! ما نخواسته‌ایم تو را بکشیم؛ چرا خود را برای کشته شدن آماده می‌کنی؟" او گفت: "من در راه [[حمایت]] از کسی که به من پناهنده شده است، کشته می‌شوم تا در پیشگاه [[خداوند]] و [[مردم]] معذور باشم" و با [[شمشیر]] به همراهان بسر حمله کرد و در حالی که سر برهنه بود، این [[رجز]] را می‌خواند: [[سوگند]] می‌خورم که از ساکنان خانه و پناهندگان، با شمشیر کشیده و با همه توان [[دفاع]] می‌کنم و به [[عهد]] و [[پیمان]] خود تا پای [[جان]] پای بندم!