جز
جایگزینی متن - 'فرمانداری مدینه' به 'فرمانداری مدینه'
جز (جایگزینی متن - 'جویریه' به 'جویریه') |
جز (جایگزینی متن - 'فرمانداری مدینه' به 'فرمانداری مدینه') |
||
| خط ۱۷۵: | خط ۱۷۵: | ||
[[بسر]] [[وحشت]] عجیبی را در بین [[مردم]] به وجود آورد و بسیاری از ایشان را [[قتل عام]] و منازل آنان را با [[خاک]] یکسان کرد؛ این [[مرد]] [[شقاوت]] پیشه که در سنگدلی و [[خونریزی]] کم نظیر بود، فاجعة "لیلة الحریر" را پدید آورد و لکه ننگی برای خود و [[معاویه]] تا ابد در [[تاریخ]] به یادگار گذاشت<ref>الغارات، ثقفی کوفی، ج۲، ص۶۰۳.</ref>. | [[بسر]] [[وحشت]] عجیبی را در بین [[مردم]] به وجود آورد و بسیاری از ایشان را [[قتل عام]] و منازل آنان را با [[خاک]] یکسان کرد؛ این [[مرد]] [[شقاوت]] پیشه که در سنگدلی و [[خونریزی]] کم نظیر بود، فاجعة "لیلة الحریر" را پدید آورد و لکه ننگی برای خود و [[معاویه]] تا ابد در [[تاریخ]] به یادگار گذاشت<ref>الغارات، ثقفی کوفی، ج۲، ص۶۰۳.</ref>. | ||
[[ابو ایوب انصاری]] پس از جنایاتی که [[بسر بن ارطاة]] و سربازانش در [[مدینه]] مرتکب شدند، به [[کوفه]] رفت و به [[امام علی]] {{ع}} پیوست<ref>الغارات، ثقفی کوفی، ج۲، ص۶۰۳.</ref>. بعد از [[ابو ایوب انصاری]]، [[حارث بن ربیع]] به [[فرمانداری]] | [[ابو ایوب انصاری]] پس از جنایاتی که [[بسر بن ارطاة]] و سربازانش در [[مدینه]] مرتکب شدند، به [[کوفه]] رفت و به [[امام علی]] {{ع}} پیوست<ref>الغارات، ثقفی کوفی، ج۲، ص۶۰۳.</ref>. بعد از [[ابو ایوب انصاری]]، [[حارث بن ربیع]] به [[فرمانداری مدینه]] [[منصوب]] شد و تا هنگام [[شهادت امیر مؤمنان]] {{ع}} در این سمت باقی بود <ref> قاموس الرجال، شوشتری، ج۳، ص۲۹.</ref>. | ||
بسر با مردم و خصوصا [[انصار]] به [[درشتی]] تمام سخن گفت و آنان را به [[دلیل]] کوتاهی کردن در ماجرای [[قتل عثمان]] [[نکوهش]] کرد و به نام معاویه از مردم [[بیعت]] گرفت؛ سپس خانه‌های انصار را به [[آتش]] کشید و پس از گماشتن [[ابوهریره]] در مدینه، به [[مکه]] رفت<ref>الغارات، ثقفی کوفی، ج۲، ص۶۰۷.</ref>. | بسر با مردم و خصوصا [[انصار]] به [[درشتی]] تمام سخن گفت و آنان را به [[دلیل]] کوتاهی کردن در ماجرای [[قتل عثمان]] [[نکوهش]] کرد و به نام معاویه از مردم [[بیعت]] گرفت؛ سپس خانه‌های انصار را به [[آتش]] کشید و پس از گماشتن [[ابوهریره]] در مدینه، به [[مکه]] رفت<ref>الغارات، ثقفی کوفی، ج۲، ص۶۰۷.</ref>. | ||