اعرابیت: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
جز (جایگزینی متن - '== مفهوم‌شناسی ==' به '== معناشناسی ==') |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
== | == معناشناسی == | ||
اعراب در اصطلاح [[قرآن]] یعنی بادیه‌نشین‌ها<ref>[[مرتضی مطهری]]، جهاد، ص۴۹.</ref> و اعرابی یعنی [[عرب]] بادیه‌نشین<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۱، ص۲۹۳۸.</ref>. لغت اَعراب که در قرآن آمده است با آنچه که امروزه اعراب گفته می‌شود یکی نیست<ref>[[مرتضی مطهری]]، مجموعه آثار، ج۳، ص۴۵۸.</ref><ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۱۱۶.</ref> | اعراب در اصطلاح [[قرآن]] یعنی بادیه‌نشین‌ها<ref>[[مرتضی مطهری]]، جهاد، ص۴۹.</ref> و اعرابی یعنی [[عرب]] بادیه‌نشین<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۱، ص۲۹۳۸.</ref>. لغت اَعراب که در قرآن آمده است با آنچه که امروزه اعراب گفته می‌شود یکی نیست<ref>[[مرتضی مطهری]]، مجموعه آثار، ج۳، ص۴۵۸.</ref><ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۱۱۶.</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۵۳
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اعرابیت است. اعرابیت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: اعرابیت در قرآن - اعرابیت در فقه اسلامی - اعرابیت در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمعناشناسی
اعراب در اصطلاح قرآن یعنی بادیه‌نشین‌ها[۱] و اعرابی یعنی عرب بادیه‌نشین[۲]. لغت اَعراب که در قرآن آمده است با آنچه که امروزه اعراب گفته می‌شود یکی نیست[۳][۴]
اعرابی به کسانی اطلاق می‌شد که پس از هجرت به مدینه (دارالاسلام)، آن را ترک گفته و به دار الکفر (بادیه) روی آورده‌اند[۵]. این امر، به آن جهت بود که بازگشت مجدد به "دار الکفر" مجاز نبوده و به منزله کفر تلقی می‌شد. چنین بازگشتی در فقه سیاسی اسلام به "التعرب بعد الهجرة" یا "بداوت"[۶] نام گرفت. در هر حال، تعرب بعد الهجرة، نوعی ارتداد و از گناهان کبیره به شمار می‌آمد و همواره لعن رسول الله را درپی داشت[۷][۸].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ مرتضی مطهری، جهاد، ص۴۹.
- ↑ لغت‌نامه دهخدا، ج۱، ص۲۹۳۸.
- ↑ مرتضی مطهری، مجموعه آثار، ج۳، ص۴۵۸.
- ↑ زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۱۱۶.
- ↑ یعنی اسلام را رها کرده و دوباره به جاهلیت برمی‌گشتند.
- ↑ مجمع الزواید و منبع الفوائد، ج۵، ص۲۵۴.
- ↑ بحار الانوار، ج۱۰، ص۱۰۰؛ ج۵۵، ص۳۱۸؛ وسایل الشیعه، ج۶، ص۷۵.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۳۵.