دعوت به ارزش‌های اخلاقی: تفاوت میان نسخه‌ها

برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱۷: خط ۱۷:
# [[مسند]] [[ابن حنبل]] ـ به نقل از اَنَس ـ: پیامبر خدا{{صل}}برای ما [[سخنرانی]] نمی‌کرد، مگر آنکه می‌فرمود: «آن کس که [[امانتدار]] نیست، [[ایمان]] ندارد و آن کس که [[پیمان شکن]] است، [[دین]] ندارد»<ref>{{متن حدیث|مسند ابن حنبل عن أنس: ما خَطَبَنا نَبِیُّ اللّهِ{{صل}} إلّا قالَ: لا إیمانَ لِمَن لا أمانَةَ لَهُ، ولا دینَ لِمَن لا عَهدَ لَهُ"}}. مسند ابن حنبل: ج ۴، ص۲۷۱ ح۱۲۳۸۶، صحیح ابن حبّان: ج ۱، ص۴۲۳، ح ۱۹۴، السنن الکبری: ج ۶، ص۴۷۱، ح۱۲۶۹۰، المعجم الأوسط: ج ۳، ص۹۸، ح ۲۶۰۶، مسند أبی یعلی: ج ۳، ص۳۸۷، ح ۳۴۳۲، کنز العمّال: ج ۳، ص۶۲ ح ۵۵۰۳.</ref>.
# [[مسند]] [[ابن حنبل]] ـ به نقل از اَنَس ـ: پیامبر خدا{{صل}}برای ما [[سخنرانی]] نمی‌کرد، مگر آنکه می‌فرمود: «آن کس که [[امانتدار]] نیست، [[ایمان]] ندارد و آن کس که [[پیمان شکن]] است، [[دین]] ندارد»<ref>{{متن حدیث|مسند ابن حنبل عن أنس: ما خَطَبَنا نَبِیُّ اللّهِ{{صل}} إلّا قالَ: لا إیمانَ لِمَن لا أمانَةَ لَهُ، ولا دینَ لِمَن لا عَهدَ لَهُ"}}. مسند ابن حنبل: ج ۴، ص۲۷۱ ح۱۲۳۸۶، صحیح ابن حبّان: ج ۱، ص۴۲۳، ح ۱۹۴، السنن الکبری: ج ۶، ص۴۷۱، ح۱۲۶۹۰، المعجم الأوسط: ج ۳، ص۹۸، ح ۲۶۰۶، مسند أبی یعلی: ج ۳، ص۳۸۷، ح ۳۴۳۲، کنز العمّال: ج ۳، ص۶۲ ح ۵۵۰۳.</ref>.
# [[امام سجاد|امام زین العابدین]]{{ع}}: [[پیامبر خدا]] در پایان خطابه‌اش می‌فرمود: «خوشا به حال آن کسی که خُویش [[نیکو]]، رفتارش [[پاک]]، نهانش [[شایسته]]، و ظاهرش [[نیک]] باشد، و مازاد مالش را [[انفاق]] کند، و از زیاد گویی بپرهیزد، و به [[مردم]] از جانب خود، [[انصاف]] دهد!»<ref>{{متن حدیث|الإمام زین العابدین{{ع}}: کانَ رَسولُ اللّهِ{{صل}} یَقولُ فی آخِرِ خُطبَتِهِ: طوبی لِمَن طابَ خُلقُهُ، وطَهُرَت سَجِیَّتُهُ، وصَلُحَت سَریرَتُهُ، وحَسُنَت عَلانِیَتُهُ، وأَنفَقَ الفَضلَ مِن مالِهِ، وأَمسَکَ الفَضلَ مِن قَولِهِ، وأَنصَفَ النّاسَ مِن نَفسِهِ}}، الکافی: ج ۲، ص۱۴۴، ح ۱، عن أبی حمزة الثمالی، الاختصاص: ص۲۲۸، جامع الأحادیث للقمّی: ص۹۷، بحارالأنوار: ج ۷۵، ص۳۰ ح ۲۲.</ref>.
# [[امام سجاد|امام زین العابدین]]{{ع}}: [[پیامبر خدا]] در پایان خطابه‌اش می‌فرمود: «خوشا به حال آن کسی که خُویش [[نیکو]]، رفتارش [[پاک]]، نهانش [[شایسته]]، و ظاهرش [[نیک]] باشد، و مازاد مالش را [[انفاق]] کند، و از زیاد گویی بپرهیزد، و به [[مردم]] از جانب خود، [[انصاف]] دهد!»<ref>{{متن حدیث|الإمام زین العابدین{{ع}}: کانَ رَسولُ اللّهِ{{صل}} یَقولُ فی آخِرِ خُطبَتِهِ: طوبی لِمَن طابَ خُلقُهُ، وطَهُرَت سَجِیَّتُهُ، وصَلُحَت سَریرَتُهُ، وحَسُنَت عَلانِیَتُهُ، وأَنفَقَ الفَضلَ مِن مالِهِ، وأَمسَکَ الفَضلَ مِن قَولِهِ، وأَنصَفَ النّاسَ مِن نَفسِهِ}}، الکافی: ج ۲، ص۱۴۴، ح ۱، عن أبی حمزة الثمالی، الاختصاص: ص۲۲۸، جامع الأحادیث للقمّی: ص۹۷، بحارالأنوار: ج ۷۵، ص۳۰ ح ۲۲.</ref>.
# [[امام رضا]]{{ع}} ـ به [[عبدالعظیم حسنی]] ـ: ای [[عبد]] [[العظیم]]! به دوستانم از طرف من [[سلام]] برسان و به آنان بگو: «راهی برای [[شیطان]] بر خویش قرار ندهند» و آنان را به [[راستگویی]] در گفتار و [[ادای امانت]] و [[خاموشی]] و ترک [[جدال]] در موارد بی‌فایده و رویکرد نسبت به یکدیگر و به [[دیدار]] هم رفتن [[فرمان]] بده، که [این [[کارها]]] موجب نزدیکی به من‌اند. [بگو که] خویش را به کوبیدن یکدیگر مشغول نکنند، که من به جانم [[سوگند]] خورده ام که هر کس چنین کند و یکی از دوستانم را [[خشمگین]] سازد، از [[خدا]] درخواست کنم که او را در [[دنیا]] به شدیدترین [[عذاب]]، دچار سازد و در [[آخرت]]، از [[زیانکاران]] باشد. به آنان بیاموز که [[خداوند]]، نیکوکارشان را می‌بخشد و از بدکارشان در می‌گذرد، مگر آن را که به او [[شرک]] ورزیده باشد، یا یکی از دوستانم را [[آزار]] برساند، یا [[کینه]] او را در [[دل]] خود جای دهد، که [[خداوند]]، او را مادام که از این کار روی بر نتابد، نخواهد بخشید. پس اگر باز گردد، که هیچ، و گر نه، [[روح ایمان]] از جانش خارج می‌گردد، و از [[ولایت]] من بیرون می‌رود، و در ولایت ما بهره ای نخواهد داشت. من از چنین فرجامی به [[خدا]] [[پناه]] می‌برم.<ref>{{متن حدیث|الإمام الرضا{{ع}} ـ لِعَبدِ العَظیمِ الحَسَنِیِّ ـ:یا عَبدَ العَظیمِ، أبلِغ عَنّی أولِیائِی السَّلامَ، وقُل لَهُم: أن لا یَجعَلوا لِلشَّیطانِ عَلی أنفُسِهِم سَبیلاً، ومُرهُم بِالصِّدقِ فِی الحَدیثِ، وأَداءِ الأَمانَةِ، ومُرهُم بِالسُّکوتِ، وتَرکِ الجِدالِ فی ما لا یَعنیهِم، وإقبالِ بَعضِهِم عَلی بَعضٍ، وَالمُزاوَرَةِ؛ فَإِنَّ ذلِکَ قُربَةٌ إلَیَّ، ولا یَشغَلوا [فی الطبعة المعتمدة «یشتغلوا»، والتصویب من بحارالأنوار] أنفُسَهُم بِتَمزیقِ بَعضِهِم بَعضا؛ فَإِنّی آلَیتُ عَلی نَفسی أنَّهُ مَن فَعَلَ ذلِکَ وأَسخَطَ وَلِیّا مِن أولِیائی دَعَوتُ اللّهَ لِیُعَذِّبَهُ فِی الدُّنیا أشَدَّ العَذابِ، وکانَ فِی الآخِرَةِ مِنَ الخاسِرینَ. وعَرِّفهُم أنَّ اللّهَ قَد غَفَرَ لِمُحسِنِهِم، وتَجاوَزَ عَن مُسیئِهِم إلّا مَن أشرَکَ بِهِ، أو آذی وَلِیّا مِن أولِیائی، أو أضمَرَ لَهُ سوءا؛ فَإِنَّ اللّهَ لا یَغفِرُ لَهُ حَتّی یَرجِعَ عَنهُ، فَإِن رَجَعَ وإلّا نَزَعَ روحَ الإِیمانِ عَن قَلبِهِ، وخَرَجَ عَن وَلایَتی، ولَم یَکُن لَهُ نَصیبٌ [فی الطبعة المعتمدة «نصیبا»، والتصویب من بحارالأنوار] فی وَلایَتِنا، وأَعوذُ بِاللّهِ مِن ذلِکَ}}، الاختصاص: ص۲۴۷، عن عبد العظیم، بحار الأنوار: ج ۷۴، ص۲۳۰، ح ۲۷.</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامه قرآن و حدیث ج۱۵ (کتاب)|دانشنامه قرآن و حدیث ج۱۵]]، ص۹۵-۹۹.</ref>
# [[امام رضا]]{{ع}} ـ به [[عبدالعظیم حسنی]] ـ: ای [[عبد]] [[العظیم]]! به دوستانم از طرف من [[سلام]] برسان و به آنان بگو: «راهی برای [[شیطان]] بر خویش قرار ندهند» و آنان را به [[راستگویی]] در گفتار و [[ادای امانت]] و [[خاموشی]] و ترک [[جدال]] در موارد بی‌فایده و رویکرد نسبت به یکدیگر و به [[دیدار]] هم رفتن [[فرمان]] بده، که [این [[کارها]]] موجب نزدیکی به من‌اند. [بگو که] خویش را به کوبیدن یکدیگر مشغول نکنند، که من به جانم [[سوگند]] خورده ام که هر کس چنین کند و یکی از دوستانم را [[خشمگین]] سازد، از [[خدا]] درخواست کنم که او را در [[دنیا]] به شدیدترین [[عذاب]]، دچار سازد و در [[آخرت]]، از [[زیانکاران]] باشد. به آنان بیاموز که [[خداوند]]، نیکوکارشان را می‌بخشد و از بدکارشان در می‌گذرد، مگر آن را که به او [[شرک]] ورزیده باشد، یا یکی از دوستانم را [[آزار]] برساند، یا [[کینه]] او را در [[دل]] خود جای دهد، که [[خداوند]]، او را مادام که از این کار روی بر نتابد، نخواهد بخشید. پس اگر باز گردد، که هیچ، و گر نه، [[روح ایمان]] از جانش خارج می‌گردد، و از [[ولایت]] من بیرون می‌رود، و در ولایت ما بهره ای نخواهد داشت. من از چنین فرجامی به [[خدا]] [[پناه]] می‌برم<ref>{{متن حدیث|الإمام الرضا{{ع}} ـ لِعَبدِ العَظیمِ الحَسَنِیِّ ـ:یا عَبدَ العَظیمِ، أبلِغ عَنّی أولِیائِی السَّلامَ، وقُل لَهُم: أن لا یَجعَلوا لِلشَّیطانِ عَلی أنفُسِهِم سَبیلاً، ومُرهُم بِالصِّدقِ فِی الحَدیثِ، وأَداءِ الأَمانَةِ، ومُرهُم بِالسُّکوتِ، وتَرکِ الجِدالِ فی ما لا یَعنیهِم، وإقبالِ بَعضِهِم عَلی بَعضٍ، وَالمُزاوَرَةِ؛ فَإِنَّ ذلِکَ قُربَةٌ إلَیَّ، ولا یَشغَلوا [فی الطبعة المعتمدة «یشتغلوا»، والتصویب من بحارالأنوار] أنفُسَهُم بِتَمزیقِ بَعضِهِم بَعضا؛ فَإِنّی آلَیتُ عَلی نَفسی أنَّهُ مَن فَعَلَ ذلِکَ وأَسخَطَ وَلِیّا مِن أولِیائی دَعَوتُ اللّهَ لِیُعَذِّبَهُ فِی الدُّنیا أشَدَّ العَذابِ، وکانَ فِی الآخِرَةِ مِنَ الخاسِرینَ. وعَرِّفهُم أنَّ اللّهَ قَد غَفَرَ لِمُحسِنِهِم، وتَجاوَزَ عَن مُسیئِهِم إلّا مَن أشرَکَ بِهِ، أو آذی وَلِیّا مِن أولِیائی، أو أضمَرَ لَهُ سوءا؛ فَإِنَّ اللّهَ لا یَغفِرُ لَهُ حَتّی یَرجِعَ عَنهُ، فَإِن رَجَعَ وإلّا نَزَعَ روحَ الإِیمانِ عَن قَلبِهِ، وخَرَجَ عَن وَلایَتی، ولَم یَکُن لَهُ نَصیبٌ [فی الطبعة المعتمدة «نصیبا»، والتصویب من بحارالأنوار] فی وَلایَتِنا، وأَعوذُ بِاللّهِ مِن ذلِکَ}}، الاختصاص: ص۲۴۷، عن عبد العظیم، بحار الأنوار: ج ۷۴، ص۲۳۰، ح ۲۷.</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامه قرآن و حدیث ج۱۵ (کتاب)|دانشنامه قرآن و حدیث ج۱۵]]، ص۹۵-۹۹.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
خط ۲۵: خط ۲۵:
* [[برانگیختن فطرت و عقل]]
* [[برانگیختن فطرت و عقل]]
* [[احیای انسان]]
* [[احیای انسان]]
* [[خارج ساختن مردم از تاریکی‌ها به نور]]
* [[دعوت به مصالح دین و دنیا]]
* [[دعوت به مصالح دین و دنیا]]
* [[دعوت به ایمان آوردن به غیب]]
* [[دعوت به ایمان آوردن به غیب]]
۱۱۷٬۵۶۲

ویرایش