←شرایط رهبر و حاکم اسلامی
بدون خلاصۀ ویرایش |
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
== شرایط رهبر و حاکم اسلامی == | == شرایط رهبر و حاکم اسلامی == | ||
عهده‌دار امامت کسی است که عالم به [[سیاست]] و [[شایسته]] ریاست باشد؛ او {{متن حدیث|مُفْتَرَضُ الطَّاعَةِ قَائِمٌ بِأَمْرِ اللَّهِ}} و [[دلسوز]] [[بندگان]] خداست<ref>تحف‌العقول، ص۳۱۳.</ref>. | |||
امامت دارای سه نوع ویژگی است: | |||
# امامت عهده داری ولایت از جانب خداست؛ | |||
# امامت در ماهیت [[هدایت امت]] است؛ | |||
# امامت موجب [[اطاعت]] مطلق است. | |||
امامت به دلیل این سه ویژگی جز با [[عصمت]] و [[نصب از جانب خدا]] و [[رسول]] امکان‌پذیر نیست. در [[حقیقت]]، امامت از دیدگاه [[شیعه]] ریشه در آیۀ {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند» سوره انبیاء، آیه ۷۳.</ref> دارد. | |||
امامت از دیدگاه شیعه، [[منصب الهی]] است و مکمل [[خاتمیت]] [[رسالت]] است. | |||
== حکومت در عصر غیبت == | |||
در دیدگاه [[شیعه]]، [[امامت]] دو مرحله‌ای است: مرحله اول امامت، [[منصوص]] با شرط [[عصمت]] است که از آن به [[امامت بالاصاله]] تعبیر می‌شود، مرحله دوم امامت منصوص با شرط [[فقاهت]] و [[عدالت]] است که از آن به امامت نیابی تعبیر می‌شود. | |||
در مرحله اول، امامت با تعیین شخص [[منصوب]] می‌شود و در مرحله دوم که عصر [[غیبت امام]] [[معصوم]] {{ع}} است با تعیین اوصاف نصب نوعی انجام خواهد شد. در امامت نیابی [[فقها]] در [[عصر غیبت]] شخص معینی منصوب نگردیده اما کسانی که دارای وصف فقاهت و عدالت باشند، به طور عام برای امامت نیابی منصوب شده‌اند. | |||
امامت نیابی فقها در عصر غیبت به دو صورت تقریر شده که اغلب از آن دو به عنوان دو نظریه در [[ولایت فقیه]] یاد می‌شود: | |||
# نظریه [[ولایت]] [[انتصابی]] [[فقیه عادل]]: بر اساس این نظریه، [[فقیه جامع الشرایط]] مستقیما با [[نص]] عام از طرف [[امام]] معصوم {{ع}} به ولایت نیابی منصوب شده و [[حق]] [[تأسیس دولت]] و [[تصدی]] امامت را از امام معصوم {{ع}} کسب کرده است و در [[مشروعیت امامت]] وی [[آرای عمومی]] مردم نقش تعیین کننده ندارد. هر چند آرای عمومی می‌تواند در [[غیبت]] و تحقق امامت و استقرار آن در [[جامعه]] مؤثر و تعیین‌کننده باشد<ref>ولایة الأمر فی عصر الغیبة، ص۱۶۰.</ref>؛ | |||
# نظریه ولایت انتخابی فقها: این نظریه که تلفیقی از امامت و خلافت در دو دیدگاه شیعه و [[اهل سنت]] برای پیدا کردن راه‌حل [[سیاسی]] در عصر غیبت برای [[مشروعیت]] [[نظام سیاسی]] است، [[معتقد]] است که [[امضا]] و [[تأیید]] امام معصوم {{ع}} در مورد امامت نیابی فقها در صورتی است که قبلاً [[مقبولیت]] و موافقت آرای عمومی را کسب کرده باشند<ref>فقه سیاسی، ج۷، ص۱۵۸-۱۵۶.</ref>.<ref>[[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص ۲۶۷.</ref>. | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||