عایشه در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

=== [[اتهام]] عایشه به ماریه ===

عایشه در پوست خود نمی‌گنجید با کمال بی‌پروایی و بی‌علاقگی و بی‌ملاحظگی با اینکه [[پیامبر اکرم]] بسیار محزون بود، [[عایشه]] به [[حضرت]] عرض کرد: چه [[خبره]]؟ چرا این قدر برای ابراهیم [[ناراحتی]]؟ آخر او که پسر شما نبود، او پسر [[جریح]] قبطی بود. این جریح بود که گاه و بی‌گاه وقت و بی‌وقت به [[خانه]] [[ماریه]] می‌رفت و با او [[خلوت]] می‌کرد. (جریح غلامی بود خصی که [[پدر]] ماریه او را با وی به عنوان [[خادم]] به [[مدینه]] فرستاده بود) [[خدا]] می‌داند [[پیامبر]] {{صل}} از این سخن چه اندازه ناراحت شد. این حرفی است که یک نفر [[دشمن]] سرسخت و درجه یک ممکن است به پیامبر {{صل}} بزند! نه [[زن]] [[پیغمبر]]. آیا این [[اتهام]] ناروا [[قلب]] [[مطهر]] پیامبر {{صل}} را به درد نیاورد و عایشه مصداق {{عربی|یوذون الرسول}} نیست؟<ref>استیعاب، ترجمه ماریه؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۴۵۷، چاپ قدیم؛ اسد الغابه، ترجمه ماریه؛ حیوة الحیوان، ترجمه مقوقس؛ صحیح مسلم، آخر باب توبه بعد از حدیث افک.</ref>.

پس [[امام]] فرمود: چون [[مرض]] [[پیامبر]] {{صل}} سنگین شد سر خود را در دامن علی گذاشت و او را اغمایی عارض شد و هنگام [[نماز]] رسید و بانک [[اذان]] بلند شد. [[عایشه]] بیرون آمد و گفت: یا [[عمر]] بیرون رو و بر [[مردم]] نماز بخوان! عمر گفت: ای عایشه پدرت اولی است از من. عایشه گفت: راست گفتی و لکن پدرم مردی است تن پرور و نمی‌خواهم که مردم بر او [[هجوم]] آورند! تو نماز بخوان. عمر گفت: [[ابوبکر]] نماز بخواند و من به [[حمایت]] او می‌ایستم و اگر مردم به او هجوم آرند من ایشان را کفایت می‌کنم. پس عایشه ابوبکر را گفت: برو و با مردم نماز بخوان و عمر ایستاده و مردم را کفایت خواهد کرد و محمد را غشوه‌ای عارض شده و من [[گمان]] می‌کنم که از این عشوه به هوش نیاید و او را افاقه حاصل نشود و علی مشغول است و تاب مفارقت او را ندارد.

بعضی گریان و بعضی نالان و بعضی {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}} گویان و پیامبر {{صل}} قدری [[خطبه]] می‌خواند و مدتی از خطبه بازمی‌ماند و از جمله سخنانی که در آن خطبه فرمود این بود که: ای مهاجرین و انصار و سایر کسانی که امروز در این [[ساعت]] حضور دارید! باید هر کس حضور دارد سخنان مرا به غایبین برساند و بدانید که من [[خلیفه]] و [[جانشین]] خود قرار دادم در میان شما [[کتاب خدا]] را که [[نور]] و [[هدایت]] در اوست و تبیان هر چیزی و [[خداوند]] هیچ چیز را در آن به جا نگذاشته و آن [[حجت]] خداست بر شما و خلیفه کردم در میان شما [[علم]] اکبر، علم [[دین]] و [[نور هدایت]] [[وصی]] خود [[علی بن ابیطالب]] را.