آیه در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

[[آیه]]، به معنای علامت، نشانه، [[عبرت]]، [[دلیل]] و [[معجزه]] است<ref>قاموس قرآن.</ref>. آیه در اصل و ریشه خود (أَوَیَ) به معنای توجه و قصد کردن است<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم.</ref>. معنای اصلی و [[حقیقی]] آیه را می‌توان همان نشانه و وسیله دانست<ref>همان و نیز قاموس قرآن.</ref>. یکی از اصلی‌ترین و شایع‌ترین راه‌ها برای [[ادراک]] [[حقیقت]] و دست‌یابی به مقصود مواجهه با نشانه‌هاست.

[[امام سجاد]] {{ع}}، در موارد متعدد به نمونه‌هایی از مخلوقات و [[آیات الهی]] اشاره کرده است؛ از جمله [[آسمان]] و [[زمین]]؛ [[شب]] و [[روز]]<ref>نیایش ششم.</ref>، ماه<ref>نیایش چهل‌ و ‌سوم.</ref>، گیاهان و میوه‌ها<ref>نیایش نوزدهم و بیست‌ و‌ هفتم.</ref>، [[ابر]] و [[باران]] و رعد و برق؛ برف و تگرگ<ref>نیایش سوم و سی‌ و ‌ششم.</ref>. آن [[حضرت]] هنگام دیدن ماه نو (هلال) چنین می‌گوید: {{متن حدیث|أَيُّهَا الْخَلْقُ‏ الْمُطِيعُ... وَ جَعَلَكَ آيَةً مِنْ آيَاتِ مُلْكِهِ، وَ عَلَامَةً مِنْ عَلَامَاتِ سُلْطَانِهِ}}؛ «ای [[آفریده]] [[فرمانبردار]]، ای گردشگر سریع، ای رفت‌و‌آمد کننده در جایگاه‌های مقدر شده، ای [[متصرف]] در [[فلک]] و مدار [[تدبیر]]، [[ایمان]] آوردم به آن خداوندی که تاریکی‌ها را به فروغ تو روشن ساخت و سایه‌های مبهم را به پرتو تو پدیدار کرد و تو را آیتی از آیات عرصه [[فرمانروایی]] و نشانی از نشانه‌های [[قدرت]] خویش گردانید»<ref>نیایش چهل‌ و‌ سوم.</ref>.

باید توجه داشت که خدای متعال از شدت [[ظهور]]، نیازی به دلالت و نشانه ندارد اما [[انسان]] از شدت [[غفلت]] نیاز به آیه و مذکّر دارد. امام سجاد {{ع}} [[خدا]] را صاحب آیات روشن و آشکار می‌داند و اوست که آفریننده [[آسمان‌ها]] و مخلوقات است: منزّهی تو ای [[خداوند]]، آثار قدرتت آشکار است. آفریننده آسمان‌هایی و [[خالق]] جان‌هایی<ref>نیایش چهل و هفتم.</ref>.

== منابع ==

== پانویس ==