کفر در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = کفر

| عنوان مدخل = کفر

| مداخل مرتبط = [[کفر در قرآن]] - [[کفر در کلام اسلامی]] - [[کفر در معارف دعا و زیارات]] - [[کفر در معارف و سیره سجادی]]

== مقدمه ==

== ماهیت [[کافران]] معارض با [[پیامبر]] ==

# در مقابل [[استهزاء]] تحقیرآمیز [[کافران]] {{متن قرآن|وَإِذَا رَآكَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُوًا}} [[خداوند]] به [[پیامبر]] میگوید: به آنها بگو من از پیش خود چیزی نمی‌گویم تنها به [[وسیله]] [[وحی]] شما را [[انذار]] می‌کنم {{متن قرآن|قُلْ إِنَّمَا أُنْذِرُكُمْ بِالْوَحْيِ}} و اگر در [[دل]] سخت شما اثر نمی‌گذارد جای تعجب نیست، و نه دلیلی بر نقصان [[وحی]] آسمانی، بلکه به خاطر آن است که “افراد کر”، هنگامی که [[انذار]] می‌شوند سخنان را نمی‌شنوند {{متن قرآن|وَلَا يَسْمَعُ الصُّمُّ الدُّعَاءَ إِذَا مَا يُنْذَرُونَ}} گوش شنوا لازم است تا سخن [[خدا]] را بشنود، نه گوش‌هایی که آن چنان پرده‌های [[گناه]] و [[غفلت]] و [[غرور]] که از ماهیت [[کفرآمیز]] آنان است بر آنها افتاده که [[شنوایی]] [[حق]] را به کلی از دست داده‌اند.

== اتهام‌های [[کافران]] ==

# [[اتهام]] جعلی بودن [[رسالت]] و اینکه [[پیامبر]] [[فرستاده خدا]] نیست {{متن قرآن|وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَسْتَ مُرْسَلًا}} و متهم کردن [[پیامبر]] به این که [[قرآن]] را از دیگران میآموزد و [[کلام خدا]] نیست و پاسخ [[خداوند]] به هر دو [[اتهام]] که میگوید: به آنها بگو [[خدا]] کافی است [[گواه]] بر [[رسالت]] میان من و شما و دانایان به [[کتاب]]: {{متن قرآن|قُلْ كَفَى بِاللَّهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ وَمَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتَابِ}} و بگو آن کس که شما ادعا میکنید [[قرآن]] را به من میآموزد [[غیر عرب]] است و این کتاب به [[زبان عربی]] [[فصیح]] وروشن است {{متن قرآن|وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّمَا يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ لِسَانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ وَهَذَا لِسَانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ}}؛

== روش برخورد آنان با [[پیامبر]] ==

#{{متن قرآن|وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ وَيُجَادِلُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِالْبَاطِلِ لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ وَاتَّخَذُوا آيَاتِي وَمَا أُنْذِرُوا هُزُوًا * وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُكِّرَ بِآيَاتِ رَبِّهِ فَأَعْرَضَ عَنْهَا وَنَسِيَ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ إِنَّا جَعَلْنَا عَلَى قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ وَفِي آذَانِهِمْ وَقْرًا وَإِنْ تَدْعُهُمْ إِلَى الْهُدَى فَلَنْ يَهْتَدُوا إِذًا أَبَدًا}}<ref>«و ما فرستادگان را جز نویدبخش و بیم‌دهنده نمی‌فرستیم و کافران به وسیله باطل چالش می‌ورزند تا حق را با آن از میان بردارند؛ و آیات مرا و بیم‌هایی را که یافته‌اند به ریشخند گرفتند * و ستمگرتر از آن کس که آیات پروردگارش را فرایاد او آورند اما از آنها روی گرداند و کارهایی را که کرده است به فراموشی سپارد کیست؟ ما بر دل‌های آنان پرده‌هایی افکنده‌ایم تا آن (پیام آسمانی) را درنیابند و در گوش‌هاشان سنگینی‌یی (نهاده‌ایم)؛ و اگر آنها را به راهیابی فرا خوانی در آن صورت (نیز) هرگز، هیچگاه رهیاب نخواهند شد» سوره کهف، آیه ۵۶-۵۷.</ref>.

# روش توطئه‌آمیز [[منافقان]] علیه [[پیامبر]] و [[مسلمانان]] با بنای [[مسجد ضرار]]، استفاده ابزاری از [[مسجد]] موجب [[کفر]] آنان: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مَسْجِدًا ضِرَارًا وَكُفْرًا...}}

# [[مخالفت]] و [[دشمنی]] با [[رسول خدا]] {{صل}} از [[عوامل کفر]] و روش [[کافران]] [[مخالف]] [[دعوت توحیدی پیامبر]]: {{متن قرآن|ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ شَاقُّوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَمَنْ يُشَاقِقِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ * ذَلِكُمْ فَذُوقُوهُ وَأَنَّ لِلْكَافِرِينَ عَذَابَ النَّارِ}}، {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَشَاقُّوا الرَّسُولَ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمُ الْهُدَى لَنْ يَضُرُّوا اللَّهَ شَيْئًا}}؛

# استهزاء و [[تحقیر]] یکی از روش‌های [[کافران]] که گروهی از آنان آزادانه در مجالس [[پیامبر]] شرکت میکردند و به سخنانش گوش فرا میدادند {{متن قرآن|وَمِنْهُمْ مَنْ يَسْتَمِعُ إِلَيْكَ}} اما هنگامی که از نزد او خارج می‌شدند {{متن قرآن|حَتَّى إِذَا خَرَجُوا مِنْ عِنْدِكَ}} به کسانی که [[خداوند]] به آنها [[علم]] و [[دانش]] بخشیده - از روی [[استهزاء]] - می‌گویند: این مرد الآن چه گفت {{متن قرآن|قَالُوا لِلَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ مَاذَا قَالَ آنِفًا}} و [[خداوند]] این موضوع را به [[پیامبر]] اطلاع داده است تعبیر آنها در مورد شخص [[پیامبر]] و سخنان پر محتوای آن [[حضرت]] به قدری [[زشت]] و زننده و تحقیرآمیز بود که نشان می‌داد آنها اصلاً به [[وحی]] آسمانی [[ایمان]] نیاورده‌اند. ولی [[قرآن]] به این عمل و روش مذموم آنان پاسخ داده می‌فرماید: [[سخنان پیامبر]] نامفهوم نبوده و پیچیدگی خاصی ندارد، بلکه آنها کسانی هستند که [[خداوند]] بر قلب‌هایشان مهر نهاده و از هوی و هوس‌هایشان [[پیروی]] کرده‌اند؛ لذا چیزی از آن نمی‌فهمند! {{متن قرآن|أُولَئِكَ الَّذِينَ طَبَعَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَاتَّبَعُوا أَهْوَاءَهُمْ}}؛

# افشای پیشنهاد دروغین [[سازش]]، از سوی [[کافران]] با [[پیامبر]]، از جانب [[خداوند]] و عدم [[پذیرش]] [[دین]] [[کافران]] [[مکه]]، از سوی [[پیامبر]] و اعلام این که در [[یکتاپرستی]] سازشی وجود نخواهد داشت: {{متن قرآن|قُلْ يَا أَيُّهَا الْكَافِرُونَ * لَا أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ * وَلَا أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ...}}؛

# استهزای [[اسلام]] و [[پیامبر]] از سوی [[یهود]]، نمودی از [[کفر]] آنان: {{متن قرآن|مِنَ الَّذِينَ هَادُوا يُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ عَنْ مَوَاضِعِهِ وَيَقُولُونَ سَمِعْنَا وَعَصَيْنَا وَاسْمَعْ غَيْرَ مُسْمَعٍ وَرَاعِنَا لَيًّا بِأَلْسِنَتِهِمْ وَطَعْنًا فِي الدِّينِ وَلَوْ أَنَّهُمْ قَالُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا وَاسْمَعْ وَانْظُرْنَا لَكَانَ خَيْرًا لَهُمْ وَأَقْوَمَ وَلَكِنْ لَعَنَهُمُ اللَّهُ بِكُفْرِهِمْ فَلَا يُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِيلًا}}؛

# شتاب برخی [[مردم]] در [[کفر]]، موجب [[اندوه]] و [[تأسف]] عمیق [[پیامبر]]: {{متن قرآن|وَلَا يَحْزُنْكَ الَّذِينَ يُسَارِعُونَ فِي الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لَنْ يَضُرُّوا اللَّهَ شَيْئًا...}}، {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ لَا يَحْزُنْكَ الَّذِينَ يُسَارِعُونَ فِي الْكُفْرِ مِنَ الَّذِينَ قَالُوا آمَنَّا بِأَفْوَاهِهِمْ وَلَمْ تُؤْمِنْ قُلُوبُهُمْ وَمِنَ الَّذِينَ هَادُوا...}}؛

# یکی از روش‌های [[کافران]] [[مجادله]] ازروی [[دشمنی]] و ناحق در برابر [[پیامبر]] و [[آیات الهی]] است برای همین [[خداوند]] میگوید: تنها کسانی در [[آیات الهی]] [[مجادله]] می‌کنند که - از روی عناد - [[کافر]] شده‌اند{{متن قرآن|مَا يُجَادِلُ فِي آيَاتِ اللَّهِ إِلَّا الَّذِينَ كَفَرُوا}}، {{متن قرآن|إِذَا جَاءُوكَ يُجَادِلُونَكَ}}، {{متن قرآن|وَيُجَادِلُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِالْبَاطِلِ لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ}} درست است که این گروه احیاناً نیرو و جمعیت و قدرتی دارند، ولی مبادا رفت و آمدهای آنان در [[شهرها]] و قدرت‌نمایی‌هایشان تو را بفریبد {{متن قرآن|فَلَا يَغْرُرْكَ تَقَلُّبُهُمْ فِي الْبِلَادِ}} [[هدف]] این فراز از [[آیه]] این است که به [[پیامبر]] و [[مؤمنان]] آغاز [[اسلام]] که غالباً از قشر [[محروم]] بودند گوشزد کند مبادا امکانات [[مالی]]، و [[قدرت سیاسی]] و [[اجتماعی]] [[کافران]]، شما را بفریبد: {{متن قرآن|كَفَرُوا هُمُ الْمَكِيدُونَ}}، {{متن قرآن|إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْدًا * وَأَكِيدُ كَيْدًا * فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا...}}، {{متن قرآن|وَإِنْ كَادُوا لَيَفْتِنُونَكَ عَنِ الَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ لِتَفْتَرِيَ عَلَيْنَا غَيْرَهُ وَإِذًا لَاتَّخَذُوكَ خَلِيلًا * وَلَوْلَا أَنْ ثَبَّتْنَاكَ لَقَدْ كِدْتَ تَرْكَنُ إِلَيْهِمْ شَيْئًا قَلِيلًا}}.

== اوصاف [[کافران]] ==

#{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ كَفَرُوا وَقَالُوا لِإِخْوَانِهِمْ إِذَا ضَرَبُوا فِي الْأَرْضِ أَوْ كَانُوا غُزًّى لَوْ كَانُوا عِنْدَنَا مَا مَاتُوا وَمَا قُتِلُوا لِيَجْعَلَ اللَّهُ ذَلِكَ حَسْرَةً فِي قُلُوبِهِمْ وَاللَّهُ يُحْيِي وَيُمِيتُ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ}}<ref>«ای مؤمنان! مانند کسانی مباشید که کفر پیشه کردند و در مورد همگنان خویش -هنگامی که سفر رفتند یا جهادگر شدند- گفتند: اینان اگر نزد ما می‌ماندند نمی‌مردند یا کشته نمی‌شدند (بگذار چنین بپندارند) تا این (پندار) را خداوند دریغی در دل‌هایشان کند؛ و این خداوند است که زنده می‌گرداند و می‌میراند و خداوند به آنچه انجام می‌دهید بیناست» سوره آل عمران، آیه ۱۵۶.</ref>. '''نکته''': این [[آیه]]، [[تنبیه]] [[هوشیاری]] آور است به [[مؤمنان]]، تا از [[ترس]] [[مرگ]] و کشته شدن، از تحرک در [[زمین]] باز نایستند و مانند [[ناآگاهان]] از آثار نیرو آفرین جنبش و حرکت و دهشتزدگان از [[مرگ]]، خود را گرفتار سکون و پوسیدگی و [[مرگ]] [[روحی]] نسازند. این [[حقیقت]] کلی، به تناسب آن‌چه این‌گونه [[مردم]] پس از واقعه به زبان می‌آوردند، در این [[آیه]] و به زبان مردمی که بدین [[حقیقت]] [[توحیدی]] [[کفر]] ورزیده از واقعیات [[زندگی]] و [[جهان]] پوشیده مانده‌اند آمده است. این [[کفر]] باید [[کفر]] نسبی و درونی باشد به [[توحید]] سرنوشت‌ساز نه [[کفر]] [[کافران]] آشکار و رسمی، چه دسته اخیر، نه مسئولیتی داشتند و نه [[مسلمانان]] با آنان [[برادری]] و از آنان [[شنوایی]]، تا برای برادرانشان [[دلسوزی]] کنند و درباره آنان که برای [[رسالت]] خدایی و یا [[جنگ]] از [[شهر]] و دیار خود بیرون روند: {{متن قرآن|إِذَا ضَرَبُوا فِي الْأَرْضِ أَوْ كَانُوا غُزًّى}} ظاهر عطف – [۲] {{متن قرآن|وَقَالُوا}} به کفروا – این‌گونه [[کفر]] را می‌رساند<ref>پرتوی از قرآن، ج۵، ص۳۹۲.</ref>.

#{{متن قرآن|قُلْ مَنْ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ وَإِنَّا أَوْ إِيَّاكُمْ لَعَلَى هُدًى أَوْ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}}<ref>«بگو: چه کسی از آسمان‌ها و زمین به شما روزی می‌رساند؟ بگو: خداوند و بی‌گمان ما یا شما بر رهنمود یا در گمراهی آشکاریم» سوره سبأ، آیه ۲۴.</ref>. '''نکته''': {{متن قرآن|قُلْ مَنْ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ}} این [[آیه]] [[احتجاج]] دیگری است علیه [[مشرکین]]، از [[ناحیه]] [[رزق]]، که ملاک عمده [[بت‌پرستی]] ایشان است، چون [[مشرکین]] در [[پرستش]] [[بت]]، این مستمسک را برای خود درست کرده بودند، که [[پرستش]] [[بت]]، مایه خوشنودی آلهه است، و وقتی از ما [[راضی]] شدند، [[رزق]] ما را توسعه می‌دهند، و در نتیجه [[سعادتمند]] می‌شویم، لذا [[رسول]] گرامی خود را [[دستور]] می‌دهد از ایشان بپرسد: چه کسی از [[آسمان]] و [[زمین]] [[رزق]] ایشان را فراهم می‌کند؟ و خودش از این سؤال پاسخ دهد: [[خدای سبحان]] [[رزق]] می‌دهد، چون [[رزق]] خودش مخلوقی از مخلوقات [[خدا]] است، و در نظر خود [[مشرکین]] هم جز [[خدا]] کسی [[خالق]] نیست، چیزی که هست [[مشرکین]] از اعتراف به این [[معتقد]] خود استنکاف می‌ورزیدند، با اینکه در [[دل]] به آن [[ایمان]] داشتند، به همین جهت بود که [[خدای سبحان]] [[دستور]] داد [[رسول خدا]] {{صل}} از طرف ایشان پاسخ دهد. پس فرمود بگو [[خدا]]: {{متن قرآن|قُلِ اللَّهُ}}<ref>ترجمه تفسیر المیزان، ج۱۶، ص۵۶۴.</ref> و [[تسامح]] و [[تساهل]] [[پیامبر]] با [[کافران]]، در [[سخن گفتن]] و [[احتجاج]] با آنان: {{متن قرآن|... وَإِنَّا أَوْ إِيَّاكُمْ لَعَلَى هُدًى أَوْ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}}.

#{{متن قرآن|فَلَعَلَّكَ تَارِكٌ بَعْضَ مَا يُوحَى إِلَيْكَ وَضَائِقٌ بِهِ صَدْرُكَ أَنْ يَقُولُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ كَنْزٌ أَوْ جَاءَ مَعَهُ مَلَكٌ إِنَّمَا أَنْتَ نَذِيرٌ وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ وَكِيلٌ}}<ref>«و مبادا تو برخی از آنچه را بر تو وحی شده است کنار نهی و دل از آن تنگ داری از آن رو که می‌گویند: “چرا بر او گنجی فرو فرستاده نمی‌شود یا فرشته‌ای همراه وی نمی‌آید؟ ” تو، تنها بیم‌دهنده‌ای و خداوند بر هر چیزی مراقب است» سوره هود، آیه ۱۲.</ref>.

# ویژگی [[کافران]] این است که: اینان اگر [[ایمان]] را ترک گفتند برای آن نبوده که بیان دعوت‌کننده به [[ایمان]]، قاصر و یا دلیلش کند بوده، بلکه برای این بوده که [[کفار]] پابند [[سنت]] گذشتگان و رؤسای خویشند، و همین باعث شده که [[کفر]] در دل‌هایشان [[رسوخ]] کند، و به کار [[تکذیب]] خود ادامه دهند {{متن قرآن|بَلِ الَّذِينَ كَفَرُوا يُكَذِّبُونَ}}، {{متن قرآن|فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ}} در این جمله - و در موارد بسیار دیگر - [[خدای تعالی]] [[تهدید]] به [[عذاب]] را تعبیر فرموده به مژده به [[عذاب]]، و این از باب تهکم و [[استهزاء]] است، و چون در ابتدای جمله حرف “فاء” آمده، می‌فهماند این [[تهدید]] نتیجه [[تکذیب]] است<ref>ترجمه تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۴۰۸.</ref>.

# یکی از اوصاف [[کافران]] [[انکار]] [[رستاخیز]] است وخداوند می‌فرماید: [[کافران]] پنداشتند که هرگز برانگیخته نخواهند شد {{متن قرآن|زَعَمَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنْ لَنْ يُبْعَثُوا}}، {{متن قرآن|وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَإِذَا كُنَّا تُرَابًا وَآبَاؤُنَا أَئِنَّا لَمُخْرَجُونَ}} و به [[پیامبر]] [[دستور]] می‌دهد بگو: آری به پروردگارم [[سوگند]] همه شما در - [[قیامت]] - برانگیخته خواهید شد {{متن قرآن|قُلْ بَلَى وَرَبِّي لَتُبْعَثُنَّ}} سپس آن‌چه را عمل می‌کردید به شما خبر داده می‌شود {{متن قرآن|لَتُنَبَّؤُنَّ بِمَا عَمِلْتُمْ}} و این برای [[خداوند]] آسان است {{متن قرآن|وَذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرٌ}} وقتی که کار دست [[خداوند]] [[قادر]] [[متعال]] است مشکلی در میان نخواهد بود و اکنون که قطعاً معادی در کار است، به [[خدا]] و [[رسول]] او و نوری که نازل کرده‌ایم [[ایمان]] بیاورید {{متن قرآن|فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَالنُّورِ الَّذِي أَنْزَلْنَا}}؛

# عدم [[پایبندی]] [[کافران]] به پیمان‌های خود با [[پیامبر]]: {{متن قرآن|إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الَّذِينَ كَفَرُوا فَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ * الَّذِينَ عَاهَدْتَ مِنْهُمْ ثُمَّ يَنْقُضُونَ عَهْدَهُمْ فِي كُلِّ مَرَّةٍ وَهُمْ لَا يَتَّقُونَ}}؛

== [[کفر]] به [[پیامبر اسلام]] ==

## مقصود این است که آنها از امر [[خدا]] خارج هستند. این معنی از [[فسق]] استفاده می‌شود نه از [[کفر]].

## دسته‌ای از [[اهل کتاب]] به [[محمد]] {{صل}} [[ایمان]] آوردند و دسته‌ای از او [[اعراض]] کردند و به او [[ایمان]] نیاوردند. این قول از [[مجاهد]] و زجاج و جبایی است و مناسبت این جمله با جمله سابق به این است که آنها با اینکه [[حسد]] می‌بردند و کارهایی [[زشت]] می‌کردند، بعضی از آنان به او [[ایمان]] آوردند.

## مقصود این است که از [[امت]] [[ابراهیم]]، کسانی بودند که به او [[ایمان]] آوردند و کسانی بودند که از او [[اعراض]] کردند، چنان که شما نیز درباره [[محمد]] {{صل}} چنین کردید و این کار شما، [[امر]] او را کوچک نکرد، چنان که کار آنان نیز امر [[ابراهیم]] را کوچک نکرد<ref>ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۱۹۲.</ref>.

#{{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ وَيُرِيدُونَ أَنْ يُفَرِّقُوا بَيْنَ اللَّهِ وَرُسُلِهِ وَيَقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَنَكْفُرُ بِبَعْضٍ وَيُرِيدُونَ أَنْ يَتَّخِذُوا بَيْنَ ذَلِكَ سَبِيلًا * أُولَئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ حَقًّا وَأَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِينَ عَذَابًا مُهِينًا}}<ref>«کسانی که به خداوند و پیامبرانش کفر می‌ورزند و برآنند تا میان خداوند و پیامبرانش فرق بگذارند و می‌گویند: ما به برخی ایمان داریم و برخی دیگر را انکار می‌کنیم و برآنند که راهی میانه بگزینند * آنان به راستی کافرند و ما برای کافران عذابی خوارساز آماده کرده‌ایم» سوره نساء، آیه ۱۵۰-۱۵۱.</ref>. '''نکته''': [[خداوند]] درباره کسانی که میان [[پیامبران الهی]] فرق گذاشته، بعضی را بر [[حق]] و بعضی را بر [[باطل]] می‌دانند می‌فرماید: آنها که به [[خدا]] و پیامبرانش [[کافر]] می‌شوند {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ}} و می‌خواهند میان [[خدا]] و [[پیامبران]] [[تفرقه]] بیندازند {{متن قرآن|وَيُرِيدُونَ أَنْ يُفَرِّقُوا بَيْنَ اللَّهِ وَرُسُلِهِ}} و اظهار می‌دارند که ما نسبت به بعضی از آنها [[ایمان]] داریم اگر چه بعضی دیگر را به رسمیت نمی‌شناسیم {{متن قرآن|وَيَقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَنَكْفُرُ بِبَعْضٍ}} و به [[گمان]] خود می‌خواهند در این میان راهی پیدا کنند {{متن قرآن|وَيُرِيدُونَ أَنْ يَتَّخِذُوا بَيْنَ ذَلِكَ سَبِيلًا}} آنها [[کافران]] واقعی هستند {{متن قرآن|أُولَئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ حَقًّا}} در [[حقیقت]] این جمله حال [[یهود]] و [[مسیحیان]] را روشن می‌سازد و [[یهود]]، [[مسیح]] را به رسمیت نمی‌شناختند، و هر دو، [[پیامبر اسلام]] {{صل}} را، در حالی که طبق [[کتب آسمانی]] آنها [[نبوت]] این [[پیامبران]] بر ایشان ثابت شده بود، این [[تبعیض]] در قبول واقعیت‌ها، که از [[هوا و هوس]] و [[تعصبات]] جاهلانه و احیاناً [[حسادت]] و تنگ‌نظری‌های بی‌دلیل سرچشمه می‌گیرد، نشانه عدم [[ایمان]] به [[پیامبران]] و [[خدا]] است، زیرا [[ایمان]] آن نیست که آن‌چه مطابق میل [[انسان]] است بپذیرد، و آن‌چه بر خلاف میل و هوای او است رد کند، این یک نوع هوا پرستی است نه [[ایمان]]، [[ایمان واقعی]] آن است که [[انسان]] [[حقیقت]] را بپذیرد خواه مطابق میل او باشد یا بر خلاف میل او، و لذا [[قرآن]] در [[آیات]] فوق این‌گونه افراد را با اینکه دم از [[ایمان به خدا]] و بعضی از [[انبیاء]] می‌زدند، به‌طور کلی [[کافر]] دانسته و می‌گوید: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ...}} بنابراین [[ایمان]] آنها حتی در مواردی که نسبت به آن اظهار [[ایمان]] می‌کنند، بی‌ارزش قلمداد شده است، چرا که از [[روح]] [[حق‌جویی]] سرچشمه نمی‌گیرد. و در پایان آنها را [[تهدید]] کرده، می‌گوید: “ما برای [[کافران]] [[عذاب]] توهین‌آمیز و خوارکننده‌ای فراهم ساخته‌ایم {{متن قرآن|وَأَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِينَ عَذَابًا مُهِينًا}} توصیف [[عذاب]] در این [[آیه]] به “مهین” (توهین‌آمیز) ممکن است از این جهت باشد که آنها با [[تفرقه]] انداختن میان [[پیامبران خدا]] در واقع به جمعی از آنان توهین کرده‌اند و باید [[عذاب]] آنان متناسب با عمل آنها باشد<ref>تفسیر نمونه، ج۴، ص۱۸۹.</ref>.

# [[یهود]] با [[عشق]] و علاقه مخصوصی برای [[ایمان]] به [[رسول خدا]] {{صل}} در [[سرزمین]] [[مدینه]] سکنی گزیده بودند، و نشانه‌های [[پیامبر]] {{صل}} را در [[کتاب آسمانی]] خود [[تورات]] می‌خواندند، و با بی‌صبری در [[انتظار]] ظهورش بودند ولی هنگامی که از طرف [[خداوند]] کتابی - [[قرآن]] - به آنها رسید که موافق نشانه‌هایی بود که [[یهود]] با خود داشتند با اینکه پیش از این جریان خود را به [[ظهور]] این [[پیامبر]] {{صل}} نوید می‌دادند و با [[ظهور]] این [[پیامبر]] {{صل}} [[امید]] [[فتح]] بر [[دشمنان]] داشتند {{متن قرآن|وَلَمَّا جَاءَهُمْ كِتَابٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَهُمْ وَكَانُوا مِنْ قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا}} آری هنگامی که این کتاب و [[پیامبری]] را که از قبل شناخته بودند، نزدشان آمد به [[دلیل]] [[منفعت‌طلبی]] و [[کتمان حق]] از سوی - [[احبار]] - نسبت به او [[کافر]] شدند {{متن قرآن|فَلَمَّا جَاءَهُمْ مَا عَرَفُوا كَفَرُوا بِهِ}} و جواز [[لعنت]] و [[نفرین]] بر [[لجاجت]] پیشگان [[کافر]] به [[قرآن]] و {{متن قرآن|فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْكَافِرِينَ}} اما در [[حقیقت]] [[یهود]] معامله زیان‌آوری انجام داده‌اند، کسانی که برای [[پیروی از پیامبر]] [[موعود]] از سرزمین‌های خود کوچ کرده بودند و با [[مشکلات]] فراوان در [[سرزمین]] [[مدینه]] [[مسکن]] گزیدند تا به مقصود برسند، سر انجام در صف [[منکران]] و [[کافران]] قرار گرفتند، لذا [[قرآن]] می‌گوید آنها در برابر چه بهای [[بدی]] خود را فروختند {{متن قرآن|بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ}} آنها به آن‌چه [[خداوند]] نازل کرده بود به خاطر [[حسد]] [[کافر]] شدند، و معترض بودند چرا [[خداوند]] [[آیات]] خود را بر هر کس از [[بندگان]] خود بخواهد به [[فضل]] خویش نازل می‌کند {{متن قرآن|أَنْ يَكْفُرُوا بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ بَغْيًا أَنْ يُنَزِّلَ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ عَلَى مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ}} گویا [[انتظار]] داشتند [[پیامبر]] [[موعود]] {{صل}} از [[بنی‌اسرائیل]] و از میان خود آنها باشد و از [[نزول قرآن]] بر دیگری ناراحت بودند و در پایان [[آیه]] می‌گوید: لذا شعله‌های [[خشم خداوند]] یکی پس از دیگری آنها را فرو گرفت {{متن قرآن|فَبَاءُوا بِغَضَبٍ عَلَى غَضَبٍ}} و برای [[کافران]] [[مجازات]] خوارکننده است {{متن قرآن|وَلِلْكَافِرِينَ عَذَابٌ مُهِينٌ}}؛

# گروه‌ها و [[احزاب]] [[کافر]] به [[پیامبر]] [[وعده]] گاه و [[جایگاه]] نهایی آنان [[آتش]] است {{متن قرآن|وَمَنْ يَكْفُرْ بِهِ مِنَ الْأَحْزَابِ فَالنَّارُ مَوْعِدُهُ}}؛

== [[دین]] [[کافران]] ==

 

 

== منابع ==

[[رده:کفر]]