ختم نبوت در فلسفه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[حکیم]] سبزواری در شرح کتاب‌ الشواهد الربوبیة فی المناهج السلوکیة ملاصدرای شیرازی، [[انقطاع نبوت]] را ناظر به [[نبوت تشریعی]] دانسته است و نظر خود را اینطور بیان می‌کند که [[خاتمیت پیامبر]] {{صل}} به دو صورت است: یکی اینکه با آمدن [[نبی مکرم اسلام]] {{صل}} همه‌ [[کمالات]] متصوَّر برای یک [[پیامبر]] متحقق شده است و لذا مجالی برای [[ظهور]] [[پیامبری]] جدید باقی نمی‌ماند، صورت دیگری که ایشان برای [[خاتمیت]] بیان می‌کنند این است که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} [[اشرف مخلوقات]] و [[غایت]] آفرینشِ [[عالم]] است که با آمدن ایشان، [[غایت آفرینش]] تحقق یافته و خاتمه پیدا کرده است<ref>صدرالدین شیرازی (ملاصدرا)، محمد بن ابراهیم، الشواهد الربوبیة فی المناهج السلوکیة، با حواشی * ملاهادی سبزواری، ص۱۰۲، پانویس ۳، ص۵۴۷ـ۵۴۸.</ref>.

[[صدرالمتألهین]] هم براین [[باور]] است که نبوت با آمدن پیامبر اکرم {{صل}} ختم می‌‌شود ولی امتداد نبوت در [[امامان معصوم]] {{ع}} و [[مجتهدان]] [[علوم دینی]] واجد شرایط خواهد بود و [[حکم]] نبوت پیامبر {{صل}} از این طریق، ادامه دارد. ایشان تفاوت بنیادینی بین نبوت و امامت قائل نیستند. وی بر این [[عقیده]] است که اصل [[ولایت]] که موجب تمایز ولی از غیر ولی است، [[علم]] [[شهودی]] برهانی به [[خداوند]]، صفات، [[آیات]]، [[ملائکه]]، کتب و [[رسل]] او و [[روز]] [[آخرت]] است و این علم هرگز قابل نابودی و [[فراموشی]] نخواهد بود. وی همچنین [[معتقد]] است اگرچه ظهور [[کرامات]] و [[کارهای خارق‌العاده]] به دست ولی جایز است، اما ظهور این امور از شرایط ولایت محسوب نمی‌شود تا با وجود آن در هر کسی، آن شخص ولی باشد و با عدمش، ولایت شخص [[انکار]] گردد؛ چرا که به عقیده‌ او، گاهی اوقات [[کارهای خارق‌العاده]] از غیر [[اولیاء]] [[معصوم]] نیز صادر می‌‌شود<ref>مفاتیح‌الغیب، ج ۱، ص ۱۲۱.</ref>.