هدایت خاصه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] | + - [[)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = هدایت | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | |||
هدایت خاصه [[خداوند]] شامل [[پیامبران]]، اوصیای آنان و گروندگان به آنها می‌شود. به گونه‌ای [[پاداش]] کسانی است که به [[دلیل]] [[حسن]] [[انتخاب]] و پیمودن مسیر [[حق]] و قبول [[هدایت]] عام [[خداوند]]، [[عقل]] و [[فطرت]] خود را بارور ساخته‌اند. [[خداوند]] [[هدایت ویژه]] را از [[طریق وحی]] ابتدا نصیب [[پیامبران]] و سپس نصیب [[اوصیا]] و کسانی که به راه پیامبرانش درآمده‌اند می‌کند. این [[هدایت ویژه]] نصیب هر کسی نمی‌شود و [[ظالمان]] و [[گناهکاران]] از آن دور هستند. به عبارت دیگر [[هدایت عمومی الهی]] تنها زمانی سودمند است که [[انسان]] بخواهد و آن را قبول نماید و از [[هدایت ویژه الهی]] نیز استفاده کند و اگر با [[ظلم و ستم]] و [[گناه]] و [[فسق]] و [[فجور]]، خود را از [[هدایت]] فرستادگان [[خداوند]] [[محروم]] کند، به تدریج [[نور]] [[عقل]] و [[فطرت]] را در خود خاموش ساخته و از [[هدایت عمومی]] نیز سودی نخواهد برد<ref>ر.ک: [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گونه‌شناسی هدایت الهی در قرآن و حدیث (مقاله)|گونه‌شناسی هدایت الهی در قرآن و حدیث]]، [[علوم حدیث (نشریه)|فصلنامه علوم حدیث]]؛ [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۱۹۹.</ref>. | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:ohf.jpg|22px]] [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گونه‌شناسی هدایت الهی در قرآن و حدیث (مقاله)|'''گونه‌شناسی هدایت الهی در قرآن و حدیث''']]، [[علوم حدیث (نشریه)|فصلنامه علوم حدیث]] | |||
# [[پرونده:10119661.jpg|22px]] [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|'''فرهنگ اصطلاحات علم کلام''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | |||
[[رده:هدایت]] | |||
[[رده:هدایت | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۳۳
مقدمه
هدایت خاصه خداوند شامل پیامبران، اوصیای آنان و گروندگان به آنها می‌شود. به گونه‌ای پاداش کسانی است که به دلیل حسن انتخاب و پیمودن مسیر حق و قبول هدایت عام خداوند، عقل و فطرت خود را بارور ساخته‌اند. خداوند هدایت ویژه را از طریق وحی ابتدا نصیب پیامبران و سپس نصیب اوصیا و کسانی که به راه پیامبرانش درآمده‌اند می‌کند. این هدایت ویژه نصیب هر کسی نمی‌شود و ظالمان و گناهکاران از آن دور هستند. به عبارت دیگر هدایت عمومی الهی تنها زمانی سودمند است که انسان بخواهد و آن را قبول نماید و از هدایت ویژه الهی نیز استفاده کند و اگر با ظلم و ستم و گناه و فسق و فجور، خود را از هدایت فرستادگان خداوند محروم کند، به تدریج نور عقل و فطرت را در خود خاموش ساخته و از هدایت عمومی نیز سودی نخواهد برد[۱].
