اصلاح اقتصادی در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = اصلاح اقتصادی

| پرسش مرتبط  =  

}}

== روش اقتصادی خلفای سه‌گانه ==

=== برخورد با تخلف و ظلم اقتصادی ===

در مجموع مطالعه و بررسی [[رفتار]] و سبک [[اقتصادی]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} و نحوه برخورد و مواجهه آن حضرت با [[مفسدان]] اقتصادی نشان می‌دهد که ایشان به هیچ وجه در مقابله با [[فساد اقتصادی]] کوتاه نمی‌آمدند. [[سیاست]] امام بر [[عدالت اقتصادی]] و مقابله شدید با مفسدان اقتصادی بود<ref>[[اسماعیل اثباتی|اثباتی، اسماعیل]]، گفتاری با عنوان [https://atna.atu.ac.ir/fa/news/303771/%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%D8%A7%D9%82%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D8%AF%DB%8C-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%B9%D9%84%DB%8C-%D8%B9-%D9%85%D9%82%D8%A7%D8%A8%D9%84%D9%87-%D8%B4%D8%AF%DB%8C%D8%AF-%D8%A8%D8%A7-%D9%85%D9%81%D8%B3%D8%AF%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D9%82%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D8%AF%DB%8C-%D8%A8%D9%88%D8%AF «سیاست اقتصادی امام علی»]</ref>.

==== یک. شناسایی بسترهای فساد اقتصادی و مقابله مجدانه با مفسدان ====

'''ادای [[حقوق مردم]]'''

'''[[قاطعیت]] در برابر [[ستمکاران]]'''

'''جهت‌گیری [[قاطع]] در برابر مال‌اندوزان'''

'''فوریت در زدایش [[بی‌عدالتی]]'''

==== دو. بازپس‌گیری زمین‌های شخصی‌سازی شده در زمان خلیفه سوم ====

بعد از اینکه حضرت حکومت را به دست گرفت، تلاش می‌کرد این اصل که کسی [[حق تصرف]] غیرقانونی در دارایی‌های عمومی را ندارد، القا کند، منتها ذهنیتی از قبل شکل گرفته بود که وابستگان به گروه حاکم یا کسانی که برای گروه به [[قدرت]] رسیده خدماتی انجام داده‌اند باید امتیازات [[مالی]] بگیرند. یکی از [[اصحاب]] و [[یاران امام علی]]{{ع}} به نام [[عبدالله بن زمعه]] با چنین نگاهی که از قبل پیدا شده بود نزد [[امام]]{{ع}} آمد و درخواست کرد که امتیاز، فرصت و رانت مالی به او بدهد. [[شریف رضی]] در [[کلام]] ۲۳۲ [[نهج البلاغه]] آورده که در این هنگام حضرت خطاب به عبدالله فرمود: {{متن حدیث|ان هذا المال لیس لی و لا لک}}؛ دارایی‌های عمومی [[بیت‌المال]] نه از آن من است و نه از آن تو، {{متن حدیث|و انما هو فیء للمسلمین}}؛ این دارایی‌های عمومی مردم است». در واقع نه من می‌توانم در این [[دارایی‌ها]] دخل و تصرف کنم نه شخص دیگری. اگر تو [[حق]] قانونی داری بهره می‌بری و اگر نداری هیچ بهره‌ دیگری نخواهی برد. سپس [[امام علی]]{{ع}} فرمودند: «آنچه نتیجه زحمت و تلاش دیگران است به دهان دیگری نمی‌رسد». عبدالله از سخن امام علی{{ع}} بسیار ناراحت شد و رفت، اما برای امام علی{{ع}} مهم نبود که [[دوستان]]، [[نزدیکان]]، [[خویشان]] و طرفدارانش از حفظ حدود، حریم‌ها، مرزها و [[قانون]] ناراحت شوند.

دارایی‌های عمومی و درآمدهای [[بیت المال]] به عموم [[مسلمانان]] تعلق دارد و [[حاکم اسلامی]] موظف است در [[مصرف]] آن، منافع و [[مصالح]] همه اصناف و طبقات [[اجتماع]] را در نظر بگیرد<ref>[[سید رضا حسینی|حسینی، سید رضا]]، [[بیت‌المال (مقاله)| بیت‌المال]]، [[دانشنامه امام علی ج۷ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۷]]، ص ۴۲۷ ـ ۴۳۱.</ref>.

==== چهار. برقراری نظام مالیاتی عادلانه ====

'''[[مالیات‌ها]] برای [[تحقق عدالت]]'''

==== پنج. فقرزدایی و ایجاد سازوکارهای حمایت از نیازمندان ====

در خطبه ۳۴ [[نهج البلاغه]] در این زمینه چنین آمده است: «ای مردم از جمله حقوقی که شما بر گردن حکومت و دولت دارید و دولت موظف است آنها را انجام دهد این است که درآمدهای عمومی که در اختیار حکومت است را افزایش دهد، به وفور برساند و بر شما سرریز کند». به طور مثال اگر [[معادن]]، گنجینه‌ها و امکاناتی به عنوان دارایی‌های عمومی در اختیار حکومت است، دولت آنها را مصرف و تمام نکند بلکه باید برنامه‌ و اقدامی را انجام دهد که منجر به سودآوری شود و سود حاصل از آن را به شکل‌های مناسب به جامعه تزریق کند.

امیرمؤمنان [[معتقد]] بود که نگاه حکومت باید به سمت ثروتمند شدن جامعه باشد و حکومت از ثروتمند شدن مردم بهره‌ بگیرد و آن بهره را در بخش‌هایی که لازم است، سرریز کند نه اینکه در [[جامعه]] [[فقر]] توزیع نماید. به عنوان مثال دولت‌‌ها می‌توانند تولیدات را افزایش دهند و به تناسب آن، درآمدها بالا می‌رود، [[مالیات]] [[دولت]] بیشتر می‌شود و پس از آن دولت با این درآمد می‌تواند [[مشکلات]] جامعه در زمینه‌های مختلف را برطرف کند. در [[عهدنامه مالک اشتر]] حضرت به مالک می‌گوید: «باید نگاهت این باشد که [[زمین]] آباد و [[تولید]] زیاد شود، تصورت اینگونه نباشد که باید مالیات بیشتر بگیری». سپس حضرت توضیح می‌دهند و می‌فرماید: «مالیات جز بهره حاصل از [[عمران]] و آبادی و تولید نیست». [[امام علی]]{{ع}} با همین [[اقدام]] یعنی بردن جامعه به سمت فراوانی، [[نعمت]]، [[ثروت]] و [[دارایی]] موفق شد بعد از مدت کوتاهی از [[حکومت]] خود در بخش‌هایی از جامعه که این برنامه [[اجرا]] شده بود، فقر را از میان ببرد: «به وسیله [[عدالت]] خود [[لباس]] عافیت و [[رفاه]] بر همه شما پوشانده‌ام»<ref>{{متن حدیث|و البستکم العافیه من عدلی}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۸۷.</ref>. در رابطه با همین مسأله بزرگان [[اهل سنت]] مانند [[ابن ابی شیبه]] و پسر [[احمد بن حنبل]] و پس از ایشان بزرگان [[شیعه]] نقل کرده‌اند که حضرت فرمود: «هیچ کس‌ در کوفه‌ به‌ سر نمی‌برد و [[روز]] را آغاز نمی‌کند مگر اینکه تأمین شده و در رفاه است و بی‌گمان پایین‌ترین آنان از نظر جایگاه و موقعیت نان گندم می‌‌خورد و سرپناه دارد و از آب [[پاک]] [[فرات]] می‌‌آشامد»<ref>[[مصطفی دلشاد تهرانی|دلشاد تهرانی، مصطفی]]، گفتاری با عنوان [https://fararu.com/fa/news/394196/%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%DB%B1%DB%B0-%D8%A7%D9%82%D8%AF%D8%A7%D9%85-%D8%B9%D9%85%D9%84%DB%8C-%D8%AD%D8%B6%D8%B1%D8%AA-%D8%B9%D9%84%DB%8C%D8%B9-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%B3%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%86-%DB%8C%D8%A7%D9%81%D8%AA%D9%86-%D9%86%D8%B8%D8%A7%D9%85-%D8%A7%D9%82%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D8%AF «بررسی ۱۰ اقدام عملی حضرت علی(ع) برای سامان یافتن نظام اقتصاد»]</ref>.

==== چهارم. برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های اقتصادی ====

==== پنجم: بازسازی اعتماد عمومی در پرداخت تکالیف مالی ====

# [[امام]] به [[مالک‌اشتر]] سفارش می‌کند که در هر [[روز]]، کار همان روز را سامان بده؛ زیرا هر روز، کار مخصوص خود را دارد. از شتاب‌زدگی در امور پیش از رسیدن وقت آنها یا غرق شدن در آنها هنگام امکانشان یا [[لجاجت]] در آنها هنگامی که پیچیده شدند یا [[سستی]] در آنها هنگامی که روشن شدند، بپرهیز؛ پس هر چیزی را در جای خویش بگذار و هر امری را به وقت خود انجام ده<ref>نهج البلاغه، نامه ۵۳.</ref>.

===اقدامات اصلاحی این محور===

ممکن است این [[پرسش]] مطرح شود که چرا [[امام علی]] {{ع}} برای اداره امور از گروه دوم و سوم استفاده می‌کرد. پاسخ این پرسش در واقعیت‌های تلخ [[زمان]] او نهفته است. در آن زمان، مناطق بسیاری تحت [[سیطره]] [[حکومت اسلامی]] بود؛ در حالی که افراد دسته اول انگشت‌شمار بودند؛ از این رو، حضرت چاره‌ای جز استفاده از دسته دوم و سوم نداشت؛ ولی برای آن‌که خطای این دو گروه به ویژه گروه سوم به کم‌ترین حد برسد، بر [[کردار]] آنها به دقت [[نظارت]] و فرد [[خطا]] کننده را به شدت [[مجازات]] می‌کرد.

==== دو. نظام‌مند ساختن بیت‌المال ====

== محور چهارم: اصلاحات در نظارت و کنترل مالی و اقتصادی ==

=== اقدامات اصلاحی این محور ===

اقدامات اصلاحی امام{{ع}} در این راستا متعدد است؛ از جمله:

==== یک. نظارت بر بازار و جلوگیری از احتکار و گران‌فروشی ====

==== دو. نظارت بر دارایی‌های عمومی و جلوگیری از هدررفت امکانات ====

== محور پنجم: اصلاح الگوی مصرف ==

{{همچنین|مصرف|مصرف بیت المال}}

=== اقدامات اصلاحی این محور ===

==== یک. الگوسازی از زندگی ساده و قناعت ====

{{همچنین|قناعت|ساده‌زیستی}}

مخارج خوراک در الگوی [[مصرف]] امام کم‌ترین مقدار ممکن بوده است. حکایات شنیدنی و شگفت‌آوری در [[صرفه‌جویی]] و [[قناعت]] ایشان در مصرف [[خوردنی‌ها]] و آشامیدنی‌ها نقل شده است<ref>ر. ک: ری‌شهری، موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج۹، ص۳۴۹-۳۵۶.</ref>. [[امیرمؤمنان]] {{ع}} همواره نان جو، که از آرد صاف نشده تهیه می‌شد، می‌خورد؛ به گونه‌ای که نخاله‌های آرد بر روی نان قابل [[مشاهده]] بود. خشکی و سفتی این نان‌ها به حدی بود که باید به کمک زانو تکه‌تکه می‌شد. [[امام]] این نان‌ها را درون صندوق و یا کیسه‌ای می‌گذاشت و بر آن [[مُهر]] می‌زد تا مبادا دیگران، از سر [[دلسوزی]]، خورشتی بر آن بیفزایند. امام می‌فرمود: «[[دوست]] ندارم به جز چیزی که بدان [[علم]] دارم، چیز دیگری را به شکمم وارد کنم»<ref>ری‌شهری، موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج۹، ص۳۵۰.</ref>.

از سوی دیگر [[امام]] کسانی را که به دلیل [[سوء]] برداشت از [[سیره]] ایشان، خوردن غذاهای [[پاکیزه]] را برخود [[حرام]] می‌کردند، [[عتاب]] می‌کند و با بیان تفاوت خود با آنها، به دلیل عهده‌دار بودن [[رهبری جامعه اسلامی]]، آنان را به استفاده صحیح از [[نعمت‌های الهی]] فرا می‌خواند. [[مباحثه]] امام با [[عاصم بن زیاد]] در این باره شنیدنی است. وقتی به ایشان خبر دادند که او نعمت‌های پاکیزه [[خدا]] را بر خود حرام کرده و از [[زندگی]] کناره گرفته است، وی را خواست و با چهره‌ای برافروخته او را عتاب کرد و فرمود: آیا از خانواده‌ات [[شرم]] نمی‌کنی؟ آیا به فرزندانت رحم نمی‌کنی؟ آیا چنین می‌پنداری که [[خداوند]] چیزهای پاکیزه را بر تو [[حلال]] کرده، اما [[دوست]] ندارد که از آنها استفاده کنی؟ تو در پیشگاه خداوند کم‌تر از آنی که این‌گونه با تو [[رفتار]] کند. آیا خداوند نمی‌گوید: {{متن قرآن|وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ * فِيهَا فَاكِهَةٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الْأَكْمَامِ}}<ref>«و زمین را برای آفریدگان پدید آورد * که در آن (هر گونه) میوه‌ای است و نخل (با خوشه‌هایی) دارای پوشش» سوره الرحمن، آیه ۱۰-۱۱.</ref> آیا خداوند نمی‌گوید: {{متن قرآن|مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيَانِ * بَيْنَهُمَا بَرْزَخٌ لَا يَبْغِيَانِ... يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ}}<ref>«دو دریای به هم رسیده را در هم آمیخت * میان آنها برزخی است تا به هم تجاوز نکنند... از آنها مروارید و مرجان برون می‌آید» سوره الرحمن، آیه ۱۹-۲۲.</ref>. به خدا قسم که [[آشکار کردن]] [[نعمت‌های خداوند]] با عمل، نزد او محبوب‌تر از بازگویی آنها با زبان است، در حالی که خداوند فرمود: {{متن قرآن|وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ}}<ref>«و نعمت پروردگارت را باز گوی!» سوره ضحی، آیه ۱۱.</ref>. [[عاصم]] پس از شنیدن این سخنان گفت: «ای [[امیرمؤمنان]]، شما خود را به غذاهای ناگوار و لباس‌های [[خشن]] اکتفا کرده‌اید؟» امام فرمود: «وای بر تو من مثل تو نیستم. خداوند بر [[پیشوایان حق]] [[واجب]] کرده که بر خود سخت گیرند و همچون طبقه [[ضعیف]] [[مردم]] باشند، تا [[فقر]] آنان را به ستوه نیاورد و سر از [[فرمان خداوند]] نکشند»<ref>کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۱۰، ج۳؛ نیز ر. ک: نهج البلاغه، خطبه ۲۰۹.</ref>.<ref>[[سید رضا حسینی|حسینی، سید رضا]]، [[سیره اقتصادی امام علی (مقاله)| مقاله «سیره اقتصادی امام علی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۷ (کتاب)| دانشنامه امام علی ج۷]]، ص ۲۷۵.</ref>

مخارج پوشاک از مخارج مهم شخصی است. پوشاک وسیله محافظت [[بدن]] از سرما و [[گرما]]، [[پوشش]] ظاهری اعضای آن و مایه [[حفظ آبرو]] و [[حرمت]] [[اجتماعی]] و اظهار [[نعمت‌های الهی]] است. از سوی دیگر، پوشاک، [[نیاز انسان]] به [[زیبایی]] را برآورده می‌سازد. تأمین پوشاک، در حد [[اعتدال]]، لازمه [[نشاط]] و [[سلامت]] [[زندگی]] است، اما عدم اعتدال در آن به ویژه [[زیاده‌روی]] برخاسته از [[حس]] [[تفاخر]] و [[تکبر]]، [[مشکلات]] اجتماعی و [[اقتصادی]] را به دنبال خواهد داشت.

==== دو. تشویق مردم به صرفه‌جویی در مصرف و پرهیز از اسراف ====

==== سه. ارزشمند شمردن کار و تولید بیش از مصرف و تجمل ====

==== چهار. محدود کردن مصارف دستگاه خلافت و حکومت ====

'''جلوگیری از [[اسراف]]'''

اسراف دارای دو معنا است. یک معنای لغوی و یک معنای اصطلاحی و کاربردی؛ معنای لغوی آن گذشتن از حد [[اعتدال]] در هر کار است<ref>ابن فارس، معجم مقاییس اللغه، ج ۳، ص۱۵۳؛ ابن منظور، لسان العرب، ج ۶، ص۲۴۶.</ref> و معنای کاربردی و مشهورتر آن گذشتن از حد اعتدال در مصرف اموال است<ref>حسین بن محمد، راغب اصفهانی مفردات الفاظ القرآن، ص۴۰۷.</ref> که معنای دوم مشهور است که در موارد فراوانی [[قرآن]] از آن [[نهی]] و [[مذمت]] کرده است. از جمله موارد بسیار آن آنجاست که [[خدای متعال]] در خصوص استفاده مردم از [[نعمت]] هایش فرموده است: «بخورید و بیاشامید اما اسراف نکنید»<ref>{{متن قرآن|وکُلُوا وَاشْرَبُوا حسین بن محمد ولا تُسْرِفُوا إِنَّهُ لا یُحِبُّ المُشرفین}}، سوره اعراف، آیه ٣۶.</ref>.  

رفاه زدگی [[کارگزار]] [[اسلامی]]، از هم‌نشینی با اشراف، بدتر و تأثیرش بر [[مردم]] بیشتر است. رفاه زدگی، [[انسان]] را به [[دنیاپرستی]] و [[خواری]] و دوری از [[قناعت]] و [[عزت]] می‌کشاند؛ گرچه از [[حلال]] فراهم آمده باشد. رفاه‌زدگی، کارگزار را در معرض [[اتهام]] و گمان بد قرار می‌دهد: «گویند [[شریح بن الحارث]]، [[قاضی]] [[امیرمؤمنان]]{{ع}} در [[زمان]] او خانه‌ای خرید به هشتاد دینار؛ این خبر به علی{{ع}} رسید. او را فراخواند و و گفت: شنیده‌ام خانه‌ای خریده‌ای به هشتاد دینار و برای آن قباله نوشته‌ای و چندتن را هم به [[شهادت]] گرفته‌ای؟ [[شریح]] گفت: چنین است یا امیرمؤمنان. علی به [[خشم]] در او نظر کرد، سپس فرمود: ای شریح! زودا که کسی بر سر تو آید که در قباله‌ات ننگرد و از شاهدانت نپرسد، تا از آنجا براندت و بی‌هیچ [[مال]] و خواسته‌ای به گورت سپارد. پس ای شریح! بنگر نکند که این [[خانه]] را از [[دارایی]] خود نخریده باشی یا نقدی که بر شمرده‌ای از حلال به دست نیامده باشد که اگر چنین باشد هم در [[دنیا]] [[زیان]] کرده‌ای و هم در [[آخرت]]<ref>{{متن حدیث|وروى أَنَّ شُرَيْح بن الْحَارِثِ قَاضِي أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ اسْتَرَى عَلَى عَهْدِهِ دَاراً بِثَمَانِينَ ديناراً فَبَلَغَهُ ذَلِكَ فَاسْتَدْعَى شُرَيْحاً وَقَالَ لَهُ بَلَغْنى أَنَّكَ ابْتَعْت دَاراً بثمانين ديناراً وكتبت لها كتاباً وأَشْهَدت فيه شُهُوداً فَقَالَ لَهُ شُرَيْحٍ قَدْ كَانَ ذَلكَ يَا أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ قَالَ فَنَظَرَ إِلَيْهِ نَظَرَ الْمُغْضَب ثُمَّ قَالَ لَهُ يَا شُرَيْحُ أَمَا إِنَّهُ سَيَأْتِيكَ مَنْ لَا يَنظُرُ في كتابكَ وَلَا يَسْأَلُكَ عَنْ بَيْنَتَكَ حَتَّى يُخْرِجَكَ مِنْهَا شَاخصاً ويُسلمك إلَى قَبْركَ خالصاً فَانْظُرْ يَا شُرَيْح لا تَكُونُ ابْتَعْتَ هَذه الدَّارَ مِنْ غَيْر مَالك أَوْ نَقَدْتَ الثَّمَنَ مِنْ غَيْرِ حَلَالِكَ فَإِذَا أَنْتَ قَدْ خَسِرْتَ دَارَ الدُّنْيَا وَدَارَ الْآخِرَةِ}}، نهج البلاغه، نامه ٣.</ref>.<ref>[[مهدی محمدی صیفار|محمدی صیفار، مهدی]]، [[اندیشه و روش اصلاح جامعه از دیدگاه امام علی (کتاب)|اندیشه و روش اصلاح جامعه از دیدگاه امام علی]]، ص ۲۵۸ ـ ۲۵۹.</ref>

== منابع ==

# [[پرونده:IM010610.jpg|22px]] [[محمد حسین علی اکبری|علی اکبری، محمد حسین]]، [[سیره معصومان در فقرزدایی (کتاب)|'''سیره معصومان در فقرزدایی''']]

# [[پرونده:IM010602.jpg|22px]] [[مهدی محمدی صیفار|محمدی صیفار، مهدی]]، [[اندیشه و روش اصلاح جامعه از دیدگاه امام علی (کتاب)|'''اندیشه و روش اصلاح جامعه از دیدگاه امام علی''']]

# [[پرونده:IM010614.jpg|22px]] [[محمد حکیمی|حکیمی، محمد]]، [[اقتصاد در نهج البلاغه (کتاب)|'''اقتصاد در نهج البلاغه''']]

# [[پرونده:IM010612.jpg|22px]] [[احمد علی یوسفی|یوسفی، احمد علی]]، [[نظام اقتصاد علوی (کتاب)|'''نظام اقتصاد علوی''']]