حزن در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = حزن| عنوان مدخل = حزن| مداخل مرتبط = حزن در لغت - حزن در قرآن - حزن در فقه اسلامی - حزن در معارف دعا و زیارات - حزن در معارف و سیره سجادی - حزن در معارف و سیره نبوی| پرسش مرتبط = }} == مقدمه == اندوه: ناراحتی. یا...» ایجاد کرد)
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
 
جز (جایگزینی متن - ' لیکن ' به ' لکن ')
 
(۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = حزن| عنوان مدخل  = حزن| مداخل مرتبط = [[حزن در لغت]] - [[حزن در قرآن]] - [[حزن در فقه اسلامی]] - [[حزن در معارف دعا و زیارات]] - [[حزن در معارف و سیره سجادی]] - [[حزن در معارف و سیره نبوی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = حزن| عنوان مدخل  = حزن| مداخل مرتبط = [[حزن در لغت]] - [[حزن در قرآن]] - [[حزن در فقه اسلامی]] - [[حزن در معارف دعا و زیارات]] - [[حزن در معارف و سیره سجادی]] - [[حزن در معارف و سیره نبوی]]| پرسش مرتبط  = }}
== مقدمه ==
== حزن و اندوه برای اولیای دین ==
[[اندوه]]: [[ناراحتی]].
{{همچنین|عزاداری}}
 
یادآوری [[غصب حقوق امامان]]{{عم}} از سوی [[حاکمان ستمگر]] و ابراز اندوه بر آن، به‌ویژه در [[عید فطر]] و [[عید قربان]]،<ref>کشف الغطاء، ج ۳، ص۲۶۸</ref> و اظهار اندوه در [[مصائب]] وارد شده بر [[خاندان پیامبر]]{{صل}}، به‌ویژه [[امام حسین]]{{ع}} و بخصوص در [[روز عاشورا]]،<ref>وسائل الشیعة، ج ۱۴، ص۵۰۰</ref> [[مستحب]] است. [[زیارت]] [[حضرت سید الشّهداء]]{{ع}} با حال [[حزن]] مستحب است.<ref>الدروس الشرعیة، ج ۲، ص۱۲</ref> همچنین بر [[استحباب]] [[روزه]] گرفتن در روز عاشورا به [[انگیزه]] اظهار اندوه بر [[مصیبت]] آن حضرت ادّعای [[اجماع]] شده است، لکن برخی متأخّران آن را [[حرام]] و بسیاری از معاصران [[مکروه]] دانسته‌اند <ref>مستند العروة (الصوم)، ج ۲، ص۳۰۲ ـ ۳۰۳؛ جواهر الکلام، ج ۱۷، ص۱۰۵؛ العروة الوثقی، ج ۲، ص۲۴۲</ref>.
یادآوری [[غصب]] [[حقوق]] [[امامان معصوم]]{{عم}} از سوی [[حاکمان ستمگر]] و ابراز اندوه بر آن، به‌ویژه در [[عید فطر]] و [[عید قربان]]،<ref>کشف الغطاء، ج ۳، ص۲۶۸</ref> و اظهار اندوه در [[مصائب]] وارد شده بر [[خاندان پیامبر]]{{صل}}، به‌ویژه [[امام حسین]]{{ع}} و بخصوص در [[روز عاشورا]]،<ref>وسائل الشیعة، ج ۱۴، ص۵۰۰</ref> [[مستحب]] است. [[زیارت]] [[حضرت سید الشّهداء]]{{ع}} با حال [[حزن]] مستحب است.<ref>الدروس الشرعیة، ج ۲، ص۱۲</ref> همچنین بر [[استحباب]] [[روزه]] گرفتن در روز عاشورا به [[انگیزه]] اظهار اندوه بر [[مصیبت]] آن حضرت ادّعای [[اجماع]] شده است، لیکن برخی متأخّران آن را [[حرام]] و بسیاری از معاصران [[مکروه]] دانسته‌اند <ref>مستند العروة (الصوم)، ج ۲، ص۳۰۲ ـ ۳۰۳؛ جواهر الکلام، ج ۱۷، ص۱۰۵؛ العروة الوثقی، ج ۲، ص۲۴۲</ref>.
== حزن در تلاوت قرآن ==
 
{{همچنین|تلاوت قرآن}}
[[تلاوت قرآن]] با صوت [[حزین]]<ref>المبسوط، ج ۸، ص۲۲۷؛ کشف الغطاء، ج ۳، ص۴۶۱</ref> و [[همدردی]] با مصیبت دیدگان و کاستن از اندوه آنان با کلمات تسلّی‌بخش،<ref>تحریر الوسیلة، ج ۱، ص۹۵</ref> مستحب است.
«تلاوت قرآن با صوت حزین»<ref>المبسوط، ج ۸، ص۲۲۷؛ کشف الغطاء، ج ۳، ص۴۶۱</ref> و [[همدردی]] با مصیبت دیدگان و کاستن از اندوه آنان با کلمات تسلّی‌بخش،<ref>تحریر الوسیلة، ج ۱، ص۹۵</ref> مستحب است.


== حزن در قضاوت ==
{{همچنین|قضاوت}}
در حال اندوهگینی بر [[کرسی]] [[قضاوت]] نشستن [[کراهت]] دارد.<ref>جواهر الکلام، ج ۴۰، ص۸۱؛ قواعد الاحکام، ج ۳، ص۴۶۲</ref>
در حال اندوهگینی بر [[کرسی]] [[قضاوت]] نشستن [[کراهت]] دارد.<ref>جواهر الکلام، ج ۴۰، ص۸۱؛ قواعد الاحکام، ج ۳، ص۴۶۲</ref>


== نماز نافله در حالت حزن ==
{{همچنین|نماز نافله}}
ترک [[نافله]] در حالت غمگینی جایز است، بدین معنا که تأکیدی بر انجام دادن این [[عمل]] مستحب در حالت یاد شده‌ نیست.<ref>مستند الشیعة، ج ۵، ص۴۲۸.</ref>.<ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۱، صفحه ۷۲۱-۷۲۲.</ref>
ترک [[نافله]] در حالت غمگینی جایز است، بدین معنا که تأکیدی بر انجام دادن این [[عمل]] مستحب در حالت یاد شده‌ نیست.<ref>مستند الشیعة، ج ۵، ص۴۲۸.</ref>.<ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۱، صفحه ۷۲۱-۷۲۲.</ref>



نسخهٔ کنونی تا ‏۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۰۱

حزن و اندوه برای اولیای دین

یادآوری غصب حقوق امامان(ع) از سوی حاکمان ستمگر و ابراز اندوه بر آن، به‌ویژه در عید فطر و عید قربان،[۱] و اظهار اندوه در مصائب وارد شده بر خاندان پیامبر(ص)، به‌ویژه امام حسین(ع) و بخصوص در روز عاشورا،[۲] مستحب است. زیارت حضرت سید الشّهداء(ع) با حال حزن مستحب است.[۳] همچنین بر استحباب روزه گرفتن در روز عاشورا به انگیزه اظهار اندوه بر مصیبت آن حضرت ادّعای اجماع شده است، لکن برخی متأخّران آن را حرام و بسیاری از معاصران مکروه دانسته‌اند [۴].

حزن در تلاوت قرآن

«تلاوت قرآن با صوت حزین»[۵] و همدردی با مصیبت دیدگان و کاستن از اندوه آنان با کلمات تسلّی‌بخش،[۶] مستحب است.

حزن در قضاوت

در حال اندوهگینی بر کرسی قضاوت نشستن کراهت دارد.[۷]

نماز نافله در حالت حزن

ترک نافله در حالت غمگینی جایز است، بدین معنا که تأکیدی بر انجام دادن این عمل مستحب در حالت یاد شده‌ نیست.[۸].[۹]

منابع

پانویس

  1. کشف الغطاء، ج ۳، ص۲۶۸
  2. وسائل الشیعة، ج ۱۴، ص۵۰۰
  3. الدروس الشرعیة، ج ۲، ص۱۲
  4. مستند العروة (الصوم)، ج ۲، ص۳۰۲ ـ ۳۰۳؛ جواهر الکلام، ج ۱۷، ص۱۰۵؛ العروة الوثقی، ج ۲، ص۲۴۲
  5. المبسوط، ج ۸، ص۲۲۷؛ کشف الغطاء، ج ۳، ص۴۶۱
  6. تحریر الوسیلة، ج ۱، ص۹۵
  7. جواهر الکلام، ج ۴۰، ص۸۱؛ قواعد الاحکام، ج ۳، ص۴۶۲
  8. مستند الشیعة، ج ۵، ص۴۲۸.
  9. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۷۲۱-۷۲۲.