حزن در فقه اسلامی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث حزن است. حزن از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: حزن در لغت - حزن در قرآن - حزن در فقه اسلامی - حزن در معارف دعا و زیارات - حزن در معارف و سیره سجادی - حزن در معارف و سیره نبوی - پرسش مرتبط نداردحزن و اندوه برای اولیای دین
یادآوری غصب حقوق امامان(ع) از سوی حاکمان ستمگر و ابراز اندوه بر آن، به‌ویژه در عید فطر و عید قربان،[۱] و اظهار اندوه در مصائب وارد شده بر خاندان پیامبر(ص)، به‌ویژه امام حسین(ع) و بخصوص در روز عاشورا،[۲] مستحب است. زیارت حضرت سید الشّهداء(ع) با حال حزن مستحب است.[۳] همچنین بر استحباب روزه گرفتن در روز عاشورا به انگیزه اظهار اندوه بر مصیبت آن حضرت ادّعای اجماع شده است، لکن برخی متأخّران آن را حرام و بسیاری از معاصران مکروه دانسته‌اند [۴].
حزن در تلاوت قرآن
«تلاوت قرآن با صوت حزین»[۵] و همدردی با مصیبت دیدگان و کاستن از اندوه آنان با کلمات تسلّی‌بخش،[۶] مستحب است.
حزن در قضاوت
در حال اندوهگینی بر کرسی قضاوت نشستن کراهت دارد.[۷]
نماز نافله در حالت حزن
ترک نافله در حالت غمگینی جایز است، بدین معنا که تأکیدی بر انجام دادن این عمل مستحب در حالت یاد شده نیست.[۸].[۹]
منابع
پانویس
- ↑ کشف الغطاء، ج ۳، ص۲۶۸
- ↑ وسائل الشیعة، ج ۱۴، ص۵۰۰
- ↑ الدروس الشرعیة، ج ۲، ص۱۲
- ↑ مستند العروة (الصوم)، ج ۲، ص۳۰۲ ـ ۳۰۳؛ جواهر الکلام، ج ۱۷، ص۱۰۵؛ العروة الوثقی، ج ۲، ص۲۴۲
- ↑ المبسوط، ج ۸، ص۲۲۷؛ کشف الغطاء، ج ۳، ص۴۶۱
- ↑ تحریر الوسیلة، ج ۱، ص۹۵
- ↑ جواهر الکلام، ج ۴۰، ص۸۱؛ قواعد الاحکام، ج ۳، ص۴۶۲
- ↑ مستند الشیعة، ج ۵، ص۴۲۸.
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۷۲۱-۷۲۲.