حزن در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' لیکن ' به ' لکن ') |
|||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
== حزن و اندوه برای اولیای دین == | == حزن و اندوه برای اولیای دین == | ||
{{همچنین|عزاداری}} | {{همچنین|عزاداری}} | ||
یادآوری [[غصب حقوق امامان]]{{عم}} از سوی [[حاکمان ستمگر]] و ابراز اندوه بر آن، به‌ویژه در [[عید فطر]] و [[عید قربان]]،<ref>کشف الغطاء، ج ۳، ص۲۶۸</ref> و اظهار اندوه در [[مصائب]] وارد شده بر [[خاندان پیامبر]]{{صل}}، به‌ویژه [[امام حسین]]{{ع}} و بخصوص در [[روز عاشورا]]،<ref>وسائل الشیعة، ج ۱۴، ص۵۰۰</ref> [[مستحب]] است. [[زیارت]] [[حضرت سید الشّهداء]]{{ع}} با حال [[حزن]] مستحب است.<ref>الدروس الشرعیة، ج ۲، ص۱۲</ref> همچنین بر [[استحباب]] [[روزه]] گرفتن در روز عاشورا به [[انگیزه]] اظهار اندوه بر [[مصیبت]] آن حضرت ادّعای [[اجماع]] شده است، | یادآوری [[غصب حقوق امامان]]{{عم}} از سوی [[حاکمان ستمگر]] و ابراز اندوه بر آن، به‌ویژه در [[عید فطر]] و [[عید قربان]]،<ref>کشف الغطاء، ج ۳، ص۲۶۸</ref> و اظهار اندوه در [[مصائب]] وارد شده بر [[خاندان پیامبر]]{{صل}}، به‌ویژه [[امام حسین]]{{ع}} و بخصوص در [[روز عاشورا]]،<ref>وسائل الشیعة، ج ۱۴، ص۵۰۰</ref> [[مستحب]] است. [[زیارت]] [[حضرت سید الشّهداء]]{{ع}} با حال [[حزن]] مستحب است.<ref>الدروس الشرعیة، ج ۲، ص۱۲</ref> همچنین بر [[استحباب]] [[روزه]] گرفتن در روز عاشورا به [[انگیزه]] اظهار اندوه بر [[مصیبت]] آن حضرت ادّعای [[اجماع]] شده است، لکن برخی متأخّران آن را [[حرام]] و بسیاری از معاصران [[مکروه]] دانسته‌اند <ref>مستند العروة (الصوم)، ج ۲، ص۳۰۲ ـ ۳۰۳؛ جواهر الکلام، ج ۱۷، ص۱۰۵؛ العروة الوثقی، ج ۲، ص۲۴۲</ref>. | ||
== حزن در تلاوت قرآن == | == حزن در تلاوت قرآن == | ||
{{همچنین|تلاوت قرآن}} | {{همچنین|تلاوت قرآن}} | ||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
== حزن در قضاوت == | == حزن در قضاوت == | ||
{{همچنین|قضاوت}} | |||
در حال اندوهگینی بر [[کرسی]] [[قضاوت]] نشستن [[کراهت]] دارد.<ref>جواهر الکلام، ج ۴۰، ص۸۱؛ قواعد الاحکام، ج ۳، ص۴۶۲</ref> | در حال اندوهگینی بر [[کرسی]] [[قضاوت]] نشستن [[کراهت]] دارد.<ref>جواهر الکلام، ج ۴۰، ص۸۱؛ قواعد الاحکام، ج ۳، ص۴۶۲</ref> | ||
== نماز نافله در حالت حزن == | == نماز نافله در حالت حزن == | ||
{{همچنین|نماز نافله}} | |||
ترک [[نافله]] در حالت غمگینی جایز است، بدین معنا که تأکیدی بر انجام دادن این [[عمل]] مستحب در حالت یاد شده نیست.<ref>مستند الشیعة، ج ۵، ص۴۲۸.</ref>.<ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۱، صفحه ۷۲۱-۷۲۲.</ref> | ترک [[نافله]] در حالت غمگینی جایز است، بدین معنا که تأکیدی بر انجام دادن این [[عمل]] مستحب در حالت یاد شده نیست.<ref>مستند الشیعة، ج ۵، ص۴۲۸.</ref>.<ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۱، صفحه ۷۲۱-۷۲۲.</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۰۱
این مدخل زیرشاخهٔ بحث حزن است. حزن از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: حزن در لغت - حزن در قرآن - حزن در فقه اسلامی - حزن در معارف دعا و زیارات - حزن در معارف و سیره سجادی - حزن در معارف و سیره نبوی - پرسش مرتبط نداردحزن و اندوه برای اولیای دین
یادآوری غصب حقوق امامان(ع) از سوی حاکمان ستمگر و ابراز اندوه بر آن، به‌ویژه در عید فطر و عید قربان،[۱] و اظهار اندوه در مصائب وارد شده بر خاندان پیامبر(ص)، به‌ویژه امام حسین(ع) و بخصوص در روز عاشورا،[۲] مستحب است. زیارت حضرت سید الشّهداء(ع) با حال حزن مستحب است.[۳] همچنین بر استحباب روزه گرفتن در روز عاشورا به انگیزه اظهار اندوه بر مصیبت آن حضرت ادّعای اجماع شده است، لکن برخی متأخّران آن را حرام و بسیاری از معاصران مکروه دانسته‌اند [۴].
حزن در تلاوت قرآن
«تلاوت قرآن با صوت حزین»[۵] و همدردی با مصیبت دیدگان و کاستن از اندوه آنان با کلمات تسلّی‌بخش،[۶] مستحب است.
حزن در قضاوت
در حال اندوهگینی بر کرسی قضاوت نشستن کراهت دارد.[۷]
نماز نافله در حالت حزن
ترک نافله در حالت غمگینی جایز است، بدین معنا که تأکیدی بر انجام دادن این عمل مستحب در حالت یاد شده نیست.[۸].[۹]
منابع
پانویس
- ↑ کشف الغطاء، ج ۳، ص۲۶۸
- ↑ وسائل الشیعة، ج ۱۴، ص۵۰۰
- ↑ الدروس الشرعیة، ج ۲، ص۱۲
- ↑ مستند العروة (الصوم)، ج ۲، ص۳۰۲ ـ ۳۰۳؛ جواهر الکلام، ج ۱۷، ص۱۰۵؛ العروة الوثقی، ج ۲، ص۲۴۲
- ↑ المبسوط، ج ۸، ص۲۲۷؛ کشف الغطاء، ج ۳، ص۴۶۱
- ↑ تحریر الوسیلة، ج ۱، ص۹۵
- ↑ جواهر الکلام، ج ۴۰، ص۸۱؛ قواعد الاحکام، ج ۳، ص۴۶۲
- ↑ مستند الشیعة، ج ۵، ص۴۲۸.
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۷۲۱-۷۲۲.