مهمترین آیات قرآن درباره مهدویت کدامند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع اصلی = [[مهدویت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت]]

| تصویر = 7626626268.jpg

| مدخل بالاتر = [[مهدویت]] / [[آشنایی با معارف مهدویت]] / [[مهدویت در اسلام]] / [[مهدویت در قرآن]]

| مدخل اصلی =  

| مدخل وابسته =  

| پاسخ‌دهندگان = 3پاسخ

== پاسخ نخست ==

«[[قرآن کریم]]، همان کتابی است که هیچ مورد باطلی در آن راه ندارد و در این کتاب هر مطلبی بیان شده است و هیچ خشک و تری باقی نمانده، مگر اینکه در این کتاب روشنگر آمده، از چیزی کوتاهی نشده است. [[قرآن]]، آخرین [[کتاب آسمانی]] می‌باشد، همان گونه که [[اسلام]]، آخرین [[دین]] است. [[قرآن کریم|قرآن حکیم]] در جاهای زیادی از [[امام زمان]] {{ع}} و [[قیام]] او خبر داده است، تأویل این گونه [[آیات]]، درباره [[امام زمان]] و [[ظهور]] اوست به طوری که [[ائمه]] {{عم}} که [[قرآن]] در خانه‌های آنها نازل شده، به این مطلب تصریح کرده‌اند. بعضی از این [[آیات]] را برای شما می‌آوریم:

# {{متن قرآن|[[آیا آیه ۵ و ۶ سوره قصص درباره مهدویت است؟ تفسیر آن چیست؟ (پرسش)|وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ * وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الأَرْضِ وَنُرِي فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَجُنُودَهُمَا مِنْهُم مَّا كَانُوا يَحْذَرُونَ]]}}<ref>ما اراده کردیم که بر آن طایفه ضعیف و ذلیل در آن سرزمین، منت گذارده، آنها را پیشوایان خلق قرار دهیم و وارث (مُلک و جاه فرعونیان) گردانیم و در زمین به آنها قدرت و تمکین بخشیم و به چشم فرعون و هامان و لشکریانشان، آنچه را که از آن ترسان بودند، بنماییم؛ قصص، آیات ۵ - ۶.</ref>. [[امام علی]] {{ع}} در این باره فرموده است: "[[دنیا]]، پس از سرکشی‌اش، مانند شتری- که شیر به صاحبش نمی‌دهد- تا برای بچه‌‌اش نگاه دارد به ما روی خواهد آورد". و سپس این [[آیه]] را [[تلاوت]] فرمود: {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ}}<ref>{{عربی|" وَ الَّذِي فَلَقَ الْحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ لَتَعْطِفَنَ‏ الدُّنْيَا عَلَيْنَا بَعْدَ شِمَاسِهَا عَطْفَ‏ الضَّرُوسِ‏ عَلَى‏ وَلَدِهَا وَ تَلَا عَقِيبَ ذَلِكَ‏  {{متن قرآن| وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ}}  ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ نهج البلاغه؛ ج ۳.</ref>. [[ابن ابی الحدید]] در شرحش می‌گوید، همفکران ما می‌گویند، این [[آیه]] به آمدن امامی، [[وعده]] می‌دهد- که سراسر [[زمین]] را [[تصرف]] می‌کند- و بر تمامی کشورها حکم‌فرمایی می‌کند. این [[حدیث]] از راه‌های گوناگونی از [[امام علی]] {{ع}} وارد شده است و شاید به شرح بیشتری نیاز داشته باشد؛ {{عربی|"شِمَاسِهَا"}} به اسبی گفته می‌شود که از سواری دادن بر پشت خود خودداری می‌کند؛ {{عربی|"الضَّرُوسِ "}} شتر بد [[اخلاقی]] را گویند که دوشنده خود را گاز بگیرد<ref>مجمع البحرین از طریحی.</ref>. معنی سخن [[امام علی]] {{ع}} این است که [[دنیا]] بعد از [[ظلم و ستم]] بسیار بر [[اهل بیت]] {{عم}} به آنان رو می‌کند و [[اهل بیت]] {{عم}} [[قیام]] می‌کنند و بر دشمنانشان پیروز می‌شوند، آنها تمامی سر بالایی‌های سختگذر و پر از سنگلاخ را که در مسیر [[نهضت]] مقدسشان وجود دارد از میان برمی‌دارند و [[دنیا]] بعد از آن همه [[سختی]] به [[اهل بیت]] {{عم}} برای آنان راحت و بعد از تلخی‌های بسیار، شیرین می‌گردد و [[دنیا]] بعد از [[سرپیچی]]، بالاخره سر [[تسلیم]] فرود می‌آورد و بعد از سرکشی، رام می‌شود. از [[امام علی|امیر مومنان]] {{ع}} [[روایت]] شده که: "[[مستضعفان]] بر روی [[زمین]]، آن کسانی که در [[قرآن]] ذکر شده‌اند- که [[خداوند]] آنان را [[رهبر]] قرار داده ما [[اهل بیت]] {{عم}} هستیم، [[خداوند]] [[مهدی]] [[اهل بیت]] را برمی‌انگیزد تا [[اهل بیت]] را عزیز و گرامی بدارد و [[دشمنان]] آنان را خوار و ذلیل گرداند"<ref>{{عربی|" الْمُسْتَضْعَفُونَ‏ فِي‏ الْأَرْضِ‏ الْمَذْكُورُونَ‏ فِي‏ الْكِتَابِ‏ الَّذِينَ‏ يَجْعَلُهُمُ‏ اللَّهُ‏ أَئِمَّةً نَحْنُ أَهْلَ الْبَيْتِ يَبْعَثُ اللَّهُ مَهْدِيَّهُمْ فَيُعِزُّهُمْ وَ يُذِلُّ عَدُوَّهُمْ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ بحار؛ ج ۵۱، ص ۶۳.</ref>.

# {{متن قرآن|[[آیا آیه ۵۵ سوره نور درباره مهدویت است؟ تفسیر آن چیست؟ (پرسش)|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ]]}}<ref> خداوند به کسانی از شما بندگان که ایمان آرند و نیکوکار گردند وعده فرموده که در زمین، جانشین دیگران گرداند، چنان که امت‌های صالح [[پیامبر]]ان گذشته، جانشین پیشینیان خود شدند و افزون بر خلافت، دین پسندیده آنان را بر همه ادیان تسلط دهد و پس از ترس به همه مومنان، ایمنی کامل دهد که مرا به یگانگی بی هیچ ریا وشرک پرستش کنند وبعد از آن هر کس کافر شود به حقیقت فاسقان و تبهکارانند؛ سوره نور، آیه ۵۵.</ref>. این [[آیه]] نیز جزء آیاتی است که تأویل به [[امام مهدی]] {{ع}} شده است. معنی [[آیه]] در ظاهر این است که [[خداوند تعالی]] به [[مومنان]] این [[امت]] [[وعده]] داد که آنان را [[جانشین]] کند و [[خلافت]] دهد و طبیعی است که [[بشر]] بر روی [[زمین]] خاکی و در خشکی یا روی [[آب]]، زندگی می‌کند. یعنی [[خداوند]]، [[مومنان]] را [[وارث زمین]] [[کفار]] (از [[عرب]] و [[عجم]]) می‌گرداند و به آنان اجازه می‌دهد که [[زمین]] را [[تصرف]] کنند و در آن [[حکومت]] نمایند، همان طور که [[خداوند]] بعضی از اولیایش را [[جانشین]] بعضی دیگر گردانید و حالت [[ترس]] آنان را به [[امان]] تبدیل کرد که از کسی جز [[خدا]] نهراسیدند و احدی از لشکریانِ [[سلطه]] و [[قدرت]] نتوانستند بر آنان [[غلبه]] پیدا کنند و بدون هیچ [[تقیه]] و ترسی به [[حق]] عمل و [[خداوند]] را [[عبادت]] کردند. [[خداوند تعالی]] به [[مؤمنین]] صالح- که از هر [[پلیدی]] [[پاک]] هستند [[وعده]] داده که آنان را [[جانشین]] وحاکم [[زمین]] گرداند، این معنی ظاهری [[آیه کریمه]] است. این [[وعده الهی]] که ۳ بار به لام قسم، نسبت به آن تأکید شده است و ۳ بار نیز با "نون" تأکید آمده تا به امروز محقق نشده، پس کِی، [[مومنان]] [[صالح]] بر [[مردم]] [[حکم]] می‌رانند و [[اسلام]] را با تمام [[آزادی]] و بدون [[ترس]] از احدی، [[اجرا]] می‌کنند؟ آن مؤمنینی که [[اعمال صالح]] انجام می‌دهند و [[خداوند]] آنان را این چنین ثمره بزرگی می‌دهد، کیستند؟ اگر به [[تاریخ]] [[اسلام]] و [[مسلمین]] از زمان طلوع [[خورشید]] [[اسلام]] تا امروز مراجعه کنید به طور [[یقین]] خواهید دانست که این [[وعده الهی]] در طول ۱۴۰۰ سال، محقق نشده است. [[گمان]] نمی‌کنم که [[وجدان]] هیچ [[مسلمان]] منصفی قبول کند که مقصود از [[مؤمنان]] نیکو کردار، [[امویان]] و [[عباسیان]] باشند؛ چون تاریخی که مورد قبول [[اسلام]] و غیر [[اسلام]] باشد، [[شاهد]] است که [[امویان]] و [[عباسیان]]، مرتکب جرایم بزرگی شدند و [[خون]] بسیاری از [[اولیای الهی]] را ریختند و [[حرمت]] الهی را هتک کردند و کاخ‌های آنان، سرشار از [[فجور]] و [[منکرات]] بود و اگر ما بخواهیم در این باره به تفصیل صحبت کنیم، احتیاج به کتابی جداگانه دارد. در [[تفسیر]] [[عیاشی]] آمده که [[امام سجاد]] {{ع}} بعد از [[تلاوت]] این [[آیه]]، فرمود: "به [[خدا]] قسم! آنان [[شیعیان]] ما هستند و [[خداوند]]، این [[وعده]] را به دست مردی از ما [[اهل بیت]] {{عم}} محقق می‌کند؛ او [[مهدی]] این [[امت]] است؛ او کسی است که [[پیامبر]] {{صل}} درباره او فرموده: اگر از [[دنیا]] جز یک روز باقی نمانده باشد، [[خداوند]]، آن روز را آن [[قدر]] طولانی می‌کند تا مردی از اهل بیتم- که همنام من است بیاید و [[زمین]] را پر از [[عدل و داد]] کند، همان گونه که پر از [[ظلم و جور]] شده است"<ref>{{عربی|" هُمْ‏ وَ اللَّهِ‏ شِيعَتُنَا أَهْلَ‏ الْبَيْتِ‏ يَفْعَلُ اللَّهُ ذَلِكَ بِهِمْ عَلَى يَدَيْ رَجُلٍ مِنَّا وَ هُوَ مَهْدِيُّ هَذِهِ الْأُمَّةِ الَّذِي قَالَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} فِيهِ لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ الدُّنْيَا إِلَّا يَوْمٌ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اللَّهُ ذَلِكَ الْيَوْمَ حَتَّى يَأْتِيَ رَجُلٌ مِنْ عِتْرَتِي اسْمُهُ اسْمِي يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ مجمع البیان؛ طبرسی؛ ج ۷، ص ۱۵۲.</ref>. [[طبرسی]] می‌گوید: منظور از [[مومنان]] نیکو کردار، [[پیامبر]] {{صل}} و [[اهل بیت]] او هستند و این [[آیه]]، بشارتی بر استقرار [[حکومت]] [[اسلامی]] و سیطره بر تمام سرزمین‌ها و از بین رفتن [[ترس]] در هنگام [[ظهور امام زمان]] {{ع}} است. همچنین [[اجماع]] [[عترت]] [[پاک]] نیز، [[حجت]] می‌باشد؛ به [[دلیل]] فرمایش [[نبی]] [[اسلام]] که فرمود: "من در میان شما، دو چیز سنگین را به یادگار می‌گذارم: [[کتاب خدا]] و اهل بیتم و این دو از یکدیگر جدا نمی‌شوند تا اینکه در کنار [[حوض]] بر من وارد شوند"<ref>{{عربی|" أَنَّى تَارِكُ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ كِتَابَ اللَّهِ وَ عترتى أَهْلُ بَيْتِى لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَى الْحَوْضِ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}</ref>. همچنین تمکن در [[زمین]] به طور مطلق در گذشته اتفاق نیفتاده؛ پس او [[منتظر]] است؛ چون [[خداوند]]، [[خلف]] [[وعده]] نمی‌کند"<ref>مجمع البیان؛ طبرسی؛ ج ۷، ص ۱۵۲.</ref>.

# {{متن قرآن|[[آیا آیه ۱۰۵ سوره انبیا درباره مهدویت است؟ تفسیر آن چیست؟ (پرسش)|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ]]}}"<ref> و ما بعد از [[تورات]] در [[زبور]] ([[داوود]]) نوشتیم (و در کتب [[پیامبران]] گذشته [[وعده]] دادیم) که [[بندگان]] [[نیکوکار]] من، ملک [[زمین]] را [[وارث]] و متصرف می‌شوند؛

سوره [[انبیاء]]، [[آیه]] ۱۰۵.</ref>. [[مفسران]] در معنی [[زبور]] و معنی ذکر، [[اختلاف]] دارند؛ ولی این [[اختلاف]] اساسی نیست و همگی معتقدند که مقصود از [[زبور]] در این جا، همان [[کتاب آسمانی]] است که بر [[حضرت داوود]] {{ع}} نازل شده، یا مقصود از [[زبور]]، جنس آن چیزی است که [[خداوند]] بر انبیایش نازل کرده است و مقصود از ذکر در این [[آیه]]، [[تورات]] یا [[قرآن]] یا [[لوح محفوظ]] است؛ بنابراین، در معنی [[آیه]] بنابر نظر [[مفسران]] چنین است: ما در کتاب‌هایی که بر [[پیامبران]] خود نازل کردیم یا در زبور- که بر [[حضرت داوود]] {{ع}} نازل نمودیم بعد از نوشتن در کتابی- که همان [[لوح محفوظ]] یا [[تورات]] یا [[قرآن]] است نوشتیم که البته؛ [[زمین]] را [[بندگان]] [[نیکوکار]] من، مالک می‌شوند. در [[تفسیر]] همین [[آیه]] از [[امام باقر]] {{ع}} [[روایت]] شده که: "آنها، [[یاران مهدی|اصحاب مهدی]] {{ع}} در آخر زمانند"<ref>{{عربی|" هُمْ‏ أَصْحَابُ‏ الْمَهْدِيِ‏ فِي‏ آخِرِ الزَّمَانِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ مجمع البیان؛ طبرسی؛ تفسیر همین آیه.</ref>. موضوعی که [[خداوند تعالی]] با تمامی معانی‌‌اش در [[زبور]] نوشته، در ذکر و [[لوح محفوظ]] نوشته شده، موضوعی است که در نهایت اهمیت می‌باشد، به خصوص بعد از توجه به کلمه (لقد) و (ان)- که برای تحقیق و تأکید به کار رفته است- [[مفسران]] گفته‌اند که مقصود از (الارض) در این [[آیه]]، [[زمین]] [[بهشت]] است تا اینکه معنی چنین شود: [[بندگان]] [[نیکوکار]] [[خداوند]]، [[وارث]] سرزمین بهشتند، یا اینکه مقصود همان سرزمین‌های معروفی است که [[امت اسلامی]] با فتوحات خود، آنها را به دست می‌آوردند، پس این، معنی تنزیل این [[آیه]] می‌باشد. در [[تفسیر]] همین [[آیه]] از [[امام باقر|امام محمد باقر]] {{ع}} [[روایت]] شده که: "این [[وعده خداوند]] به [[مؤمنین]] است که آنان، [[وارث]] تمامی [[زمین]] خواهند شد"<ref>{{عربی|"  أَنَّ ذلِكَ وَعَدَ اللَّهِ لِلْمُؤْمِنِينَ بِأَنَّهُمْ يَرِثُونَ جَمِيعِ الْأَرْضِ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ تفسیر تبیان؛ ج ۷، ص ۲۵۲.</ref>. این [[آیه]]، از لحاظ معنی، شبیه [[آیه]] سابق است؛ آنجا که [[خدای تعالی]] می‌فرماید: {{متن قرآن|لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ}}<ref>نور، آیه ۵۵.</ref> در این دو [[آیه]]، تعبیر [[زیبایی]] به کار رفته، تعبیر به [[ارث]] و استخلاف- که [[ارث]]، همان انتقال [[مال]] از مرده به زنده است و [[استخلاف]] نیز قرار دادن این در جای دیگری است.

# {{متن قرآن|[[آیا آیه ۳۳ سوره توبه درباره مهدویت است؟ تفسیر آن چیست؟ (پرسش)|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ]]}}<ref> او خداوندی است که رسولش را به وسیله [[دین حق]] برای [[هدایت]] خلق فرستاد تا بر همه [[ادیان]] عالم [[برتری]] دهد هر چند [[مشرکان]] و [[کافران]] نپسندند؛ سوره توبه، آیه ۳۳.</ref>. این [[آیه]]، ۳ مرتبه در [[قرآن]] تکرار شده، این خود، بیانگر اهمیت این موضوع است. این [[آیه]] نیز تنزیل و تأویلی دارد، [[تفسیر]] یا تنزیل [[آیه]]، این است که [[خدای تعالی]]، [[محمد]] {{صل}} را به [[رسالت]] برگزید؛ "بالهدی" از [[توحید]] و [[اخلاص]] در [[عبادت]]، {{متن قرآن|وَدِينِ الْحَقِّ}} همان [[دین]] [[اسلام]] است؛ {{متن قرآن|لِيُظْهِرَهُ}} [[ظهور]] است. [[خداوند]] در [[قرآن]] فرموده: {{متن قرآن|كَيْفَ وَإِن يَظْهَرُوا عَلَيْكُمْ لاَ يَرْقُبُواْ فِيكُمْ إِلاًّ وَلاَ ذِمَّةً}}<ref> چگونه (پیمان مشرکان ارزش دارد) در حالی که اگر بر شما غالب شوند نه ملاحظه خویشاوندی با شما را می‌کنند و نه پیمان را؛ سوره توبه، آیه ۸.</ref>. پس معنی: {{متن قرآن|لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ}}، یعنی تسلط می‌یابند و [[دین حق]] بر جمیع [[ادیان]] [[غلبه]] می‌کند. اگر [[اراده الهی]] محقق شده باشد، باید تمامی [[ادیان]] [[باطل]] و شرایع [[منحرف]] را [[باطل]] گردانیده باشد و [[قرآن]] و [[اسلام]] را به جای آنها نهاده باشد به عبارت روشن تر، [[اسلام]]، تمامی [[ادیان]] را [[مسخ]] و [[باطل]] نموده، تمامی [[کافران]] و هر کس که چیزی غیر از [[خدا]] را بپرستد، رد نماید. اما اگر بخواهیم از [[تأویل]] بحث کنیم، [[هدف]] الهی تاکنون محقق نشده، [[مسلمانان]] نیز تعدادشان کمتر از۱۴ ساکنان [[زمین]] است و در [[سرزمین‌های اسلامی]]، [[قوانین]] غیر [[اسلام]]ی حکمرانی می‌کند و [[ادیان]] [[باطل]] با تمامی [[نشاط]] به حیات خود ادامه می‌دهند و از [[آزادی]] خود بهره می‌برند؛ حتی در بعضی از کشورها، [[مسلمانان]] در [[اقلیت]] هستند که بر [[سرنوشت]] خود [[حاکم]] نیستند؛ بنابراین [[غلبه]] [[حق]] بر [[باطل]] در کجاست و کجاست معنی این [[آیه]]: {{متن قرآن|لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ}} و این معنی چه زمانی محقق می‌شود؟ [[ائمه]] {{عم}} در [[تأویل]] این [[آیه]] گفته‌اند، این [[آیه]] به دوران [[امام زمان]] {{ع}} و [[ظهور]] ایشان تعلق دارد. در اینجا بعضی از [[احادیث]] وارد شده در [[تأویل]] این [[آیه]] را می‌آوریم. در [[تفسیر برهان]] آمده: "قسم به آن که جانم در دست اوست، سرزمینی باقی نخواهد ماند، مگر اینکه در آن جا به [[یگانگی]] [[خداوند]] و اینکه [[محمد]] {{صل}} [[رسول]] خداست، صبح و [[شام]] ندا داده شود"<ref>{{عربی|" فَلا وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ حَتَّى لَا تَبْقَى قَرْيَةٍ إِلاَّ وَ ن وَدْيٍ فِيهَا بِشَهَادَةِ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ ، وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ بُكْرَةً وَ عَشِيًّا ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ تفسیر برهان؛ ج ۴، ص ۳۲۹.</ref>. در [[تفسیر برهان]] از [[ابن عباس]] درباره [[آیه]] {{متن قرآن|لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}} آمد: این [[آیه]] محقق نمی‌شود تا اینکه هیچ [[یهودی]]، [[مسیحی]] و [[صاحب]] هیچ [[شریعت]] و [[دینی]] باقی نمی‌ماند، مگر اینکه [[مسلمان]] می‌شود تا اینکه گوسفند از گرگ و گاو از شیر و [[انسان]] از مار در [[امان]] می‌مانند، حتی موش، کیسه آذوقه را سوراخ نمی‌کند و [[جزیه]] دادن لغو می‌گردد<ref>جزیه، مالی است که یهودیان، مسیحیان و مجوسیان هر ساله به دولت [[اسلام]]ی در ازای حفاظت از نفس، مال، جان و آبرویشان پرداخت می‌کنند که این هم، شروط خاصی دارد که در کتب فقهی آمده است و در هنگام [[ظهور امام زمان]] {{ع}}، کسانی که جزیه به آنها واجب است؛ چون مسلمان می‌شوند و از پرداخت جزیه معاف می‌گردند.</ref> و صلیب‌ها شکسته می‌شوند<ref>صلیب، آلت مخصوصی است که از شعایر مذهبی مسیحیت می‌باشد - که آن را در کلیساها، مدارس و بیمارستان هایشان نصب می‌کنند و به گردن نیز می‌آویزند - صلیب، اشاره‌ای دارد به قصه صلیب کشیدن وقتل مسیح {{ع}} با وجود اینکه خداوند تعالی در [[قرآن]] کریم فرموده {{متن قرآن|وَمَا قَتَلُوهُ وَمَا صَلَبُوهُ}} و کلام خداوند، حق است و باطلی در آن نیست؛ پس صلیب، متناقض با کلام خداوند است و این خود دلیلی است برای تکذیب آن. پس هنگامی که [[امام زمان]] {{ع}} [[ظهور]] می‌کند، تمامی صلیب‌ها را می‌شکند، به خصوص بعد از نزول مسیح {{ع}} از آسمان و در زیر پرچم [[امام زمان]] {{ع}} و حکومت مهدوی قرار گرفتن، در آن موقع عقیده به صلیب، زایل می‌گردد.</ref>. این همان فرموده [[خداوند]] است: {{متن قرآن|لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}} و تمامی این وقایع، [[هنگام قیام]] [[مهدی]] [[قائم]] {{ع}} رخ می‌دهند<ref>تفسیر برهان؛ ج ۴، ص ۳۲۹.</ref>. [[علامه مجلسی]] چنین آورده که از [[ابی بصیر]] [[روایت]] شده: از [[امام صادق]] {{ع}} درباره [[آیه]]: {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}} پرسیدم؟ [[امام]] فرمود: به [[خدا]] قسم! هنوز [[تأویل]] این [[آیه]]، نازل نشده است. پرسیدم: جانم به فدایتان! پس کی نازل می‌شود؟ فرمود: هنگامی که [[قائم]] {{ع}}، [[قیام]] کند ان شاءالله، هنگامی که او [[قیام]] کند، هیچ مشرکی باقی نمی‌ماند <ref>{{عربی|" عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} عَنْ قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَى فِي كِتَابِهِ‏  {{متن قرآن| هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى‏ وَ دِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ‏}}  فَقَالَ وَ اللَّهِ‏ مَا أُنْزِلَ‏ تَأْوِيلُهَا بَعْدُ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ مَتَى يُنْزَلُ قَالَ حَتَّى يَقُومَ الْقَائِمُ إِنْ شَاءَ اللَّهُ فَإِذَا خَرَجَ الْقَائِمُ لَمْ يَبْقَ كَافِرٌ وَ لَا مُشْرِكٌ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ بحار؛ مجلسی؛ ج ۵۱، ص ۶۰.</ref>.

ما به همین مقدار از آیاتی که [[تأویل]] آنها به [[امام زمان]] {{ع}} بر می‌گردد و به [[احادیث]] وارده درباره این [[آیات]]، بسنده می‌کنیم و همین جا لازم است، بگویم: از [[آیات]]، چیز کمی را یادآور شدم، آیاتی که تأویلش به [[امام زمان]] {{ع}} برمی‌گردد، بر حسب آنچه در [[احادیث]] آمده، بسیار، بسیار زیادند که آقای [[صادق]] شیرازی در کتابی به نام "المهدی فی القرآن" بعضی از آن [[آیات]] را جمع‌آوری نموده، ایشان صد و شش [[آیه]] را آورده است و تمامی [[احادیث]] از مصادر [[اهل سنت]] هستند و اگر ما بخواهیم، آن [[آیات]] و [[احادیث]] را بیاوریم، [[کلام]] بسیار طولانی می‌گردد و به همین مقدار به خواست [[خداوند]]، بسنده می‌کنیم»<ref>[[سید محمد کاظم قزوینی|قزوینی، سید محمد کاظم]]، [[امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور (کتاب)|امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور]]، ص ۳۹ -۵۲.</ref>.

{{پاسخ پرسش

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱. حجت الاسلام و المسلمین رضایی اصفهانی؛

| تصویر = 11538.jpg

| پاسخ‌دهنده = محمد علی رضایی اصفهانی

| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[محمد علی رضایی اصفهانی]]'''، در کتاب ''«[[مهدویت ۱ (کتاب)|مهدویت]]»'' در این‌باره گفته است:

براساس [[احادیث]] در [[قرآن]] حدود ۲۵۰ [[آیه]] در رابطه با [[مهدویت]] وجود دارد که به مهمترین آنها اشاره می‌کنیم:<ref>[[محمد علی رضایی اصفهانی|رضایی اصفهانی، محمد علی]]، [[مهدویت ۱ (کتاب)|مهدویت]]، ص ۲۲۵-۲۶۷.</ref>

 

| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[داوود الهامی]]'''، در کتاب ''«[[آخرین امید (کتاب)|آخرین امید]]»'' در این‌باره گفته است:

 

«در [[تفاسیر قرآن]] که [[شیعیان]] [[امامیه]] نوشته‌اند بسیاری از [[آیات]] به عنوان مظهری از نقش [[قائم]] و [[غیبت]] او [[تفسیر]] شده است،  از جمله [[آیات]] زیر است:

#{{متن قرآن|فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ * الْجَوَارِ الْكُنَّسِ}}<ref>«نه، سوگند به اختران فراگرد * و به سیّارگان پنهان‌نورد» سوره تکویر، آیه ۱۵-۱۶.</ref>. بنا به [[بیان]] [[امام باقر]] {{ع}} [[آیه]] مذکور بدین معنی است که امامی در سال ۲۶۰ در پرده [[غیبت]] فرو می‌‌رود، آنگاه دوباره ناگهان همچون شهاب ثاقبی در شب تار ظاهر می‌‌شود<ref>اصول کافی، ج۱، ص۳۴۱؛ کمال الدین، ص۳۲۵؛ نوبختی، الغیبة، ص۷۵.</ref>.

#{{متن قرآن|[[آیا آیات ۲۸ تا ۳۰ سوره ملک درباره مهدویت است؟ تفسیر آن چیست؟ (پرسش)|قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَن يَأْتِيكُم بِمَاء مَّعِينٍ]]}}<ref>«بگو: به من بگویید اگر آب (سرزمین) شما فرو رود چه کسی برای شما آبی روان می‌آورد؟» سوره ملک، آیه ۳۰.</ref>. [[ابن فرات کلینی]] و [[صدوق]] این [[آیه]] را این‌گونه تفسر کرده‌اند: این [[آیه]] استعاره می‌‌شود بر [[غیبت امام]]، که حضور او در میان [[مردم]] به [[آب]] گوارایی می‌‌ماند که همه [[نیازمند]] [[آشامیدن]] آنند.

#{{متن قرآن|الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ}}<ref>«همان کسانی که اگر آنان را در زمین توانمندی دهیم نماز بر پا می‌دارند و زکات می‌پردازند و به کار شایسته فرمان می‌دهند و از کار ناپسند باز می‌دارند» سوره حج، آیه ۴۱.</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: این [[آیه]] متعلق به [[آل محمد]] است تا [[امام دوازدهم]] شخص [[مهدی موعود]] و [[یاران]] او، که [[خداوند]] آنان را در [[شرق]] و [[غرب]] [[جهان]] جای دهد و این [[اسلام]] را غالب گرداند و هر [[بدعت]] و باطلی را به وسیله او و یارانش محو کند، همان‌طور که سفیهان [[حق]] را از میان برده باشند و آنچنان عالم در [[آسایش]] به سر برد که اثر [[ظلم]] در جایی دیده نشود<ref>تفسیر علی بن ابراهیم، به نقل از بحار، ج۵۱، ص۴۷.</ref>.

#{{متن قرآن|[[آیا آیه ۱۰۵ سوره انبیا درباره مهدویت است؟ تفسیر آن چیست؟ (پرسش)|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ]]}}<ref>در زبور بعد از ذکر (تورات) نوشتیم: بندگان شایسته‌ام وارث [حکومت] زمین خواهند شد؛ سوره انبیا، آیه ۱۰۵.</ref>. [[بندگان]] [[صالح]] در [[آیه]] به [[قائم آل محمد]] {{صل}} و [[یاران]] او [[تفسیر]] شده است<ref>تفسیر [[علی بن ابراهیم]]، به [[نقل]] بحار، ج۵۱، ص۴۷.

#{{متن قرآن|[[آیا آیه ۳۹ سوره حج درباره مهدویت است؟ تفسیر آن چیست؟ (پرسش)|أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ]]}}<ref>«به کسانی که بر آنها جنگ تحمیل می‌شود اجازه (ی جهاد) داده شد زیرا ستم دیده‌اند و بی‌گمان خداوند بر یاری آنان تواناست» سوره حج، آیه ۳۹.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: [[اهل تسنن]] می‌گویند این [[آیه]] درباره [[پیغمبر]] نازل شده، در موقعی که [[کفار]] [[قریش]] حضرتش را از [[مکه]] بیرون کردند. ولی او [[قائم آل محمد]] است که برای [[خونخواهی]] [[حسین]] {{ع}} [[قیام]] می‌‌کند<ref>{{متن حدیث|وَ إِنَّمَا هُوَ الْقَائِمُ {{ع}} إِذَا خَرَجَ يَطْلُبُ بِدَمِ الْحُسَيْنِ {{ع}}}}؛ علاقمندان می‌‌توانند به کتاب [[شواهد التنزیل]] حسکانی و بحارالانوار، ج۵۱، ص۶۴ - ۶۶ مراجعه نمایند.</ref>. و در [[غیبت نعمانی]] از اثبات الوصیة از آن [[حضرت]] [[روایت]] می‌‌کند که فرمود: {{متن قرآن|أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ...}} درباره [[قائم]] ما و [[یاران]] او نازل شده است.

 

غرض [[آیات]] متعددی در [[قرآن مجید]] وارد شده که [[ائمه اطهار]] آنها را به [[مهدی موعود]] [[تفسیر]] کرده‌اند که از حوصله این مقال خارج است<ref>ارشاد، مفید، ص۳۲۶، بحار، ج۵۲، ص۲۴۰.</ref>»<ref>[[داوود الهامی|الهامی، داوود]]، [[آخرین امید (کتاب)|آخرین امید]]، ص ۲۵۲-۲۵۴</ref>.

}}

 

== پانویس ==

{{پانویس}}

[[رده:پرسش]]

[[رده:پرسمان مهدویت]]