شیعه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[استدلال]] شیعه در بیان [[ضرورت]] وجود امامِ [[معصوم]] و [[لزوم]] ویژگی‌های سه‌گانه او ترکیبی از مبانی [[عقلی]] و [[قرآنی]] دارد. با توجه به [[حکیم]] بودن [[خداوند]]، [[آفرینش]] همه موجودات از جمله [[انسان]] کاملاً هدفمند است و تحقق هدفِ آفرینشِ انسان در گروِ [[هدایت وحیانی]] اوست. {{متن قرآن|قَالَ رَبُّنَا الَّذِي أَعْطَى كُلَّ شَيْءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدَى}}<ref>«گفت: پروردگار ما کسی است که آفرینش هر چیز را به (فراخور) او، ارزانی داشته سپس راهنمایی کرده است» سوره طه، آیه ۵۰.</ref>؛ {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ عَلَى عَبْدِهِ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَإِنَّ اللَّهَ بِكُمْ لَرَءُوفٌ رَحِيمٌ}}<ref>«اوست که بر بنده خویش آیاتی روشن فرو می‌فرستد تا شما را به سوی روشنایی، از تیرگی‌ها در آورد و بی‌گمان خداوند به شما مهربانی بخشاینده است» سوره حدید، آیه ۹.</ref>، برای همین، [[خداوند]] [[پیامبران]] را فرستاد تا افزون بر [[تبلیغ]]، تبیین و [[ترویج دین]] و [[مبارزه]] با [[باورها]] و [[ارزش‌ها]] و دیگر نمودهای [[کفر]] و [[شرک]]، انسان‌های مستعد را [[تربیت]] کرده و در صورت فراهم بودنِ شرایط، [[قوانین]] [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] [[دین]] را [[اجرا]] کنند. از آنجا که [[دین اسلام]]، همگانی و [[جاودانه]] است {{متن قرآن|قُلْ أَيُّ شَيْءٍ أَكْبَرُ شَهَادَةً قُلِ اللَّهُ شَهِيدٌ بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ وَأُوحِيَ إِلَيَّ هَذَا الْقُرْآنُ لِأُنْذِرَكُمْ بِهِ وَمَنْ بَلَغَ أَئِنَّكُمْ لَتَشْهَدُونَ أَنَّ مَعَ اللَّهِ آلِهَةً أُخْرَى قُلْ لَا أَشْهَدُ قُلْ إِنَّمَا هُوَ إِلَهٌ وَاحِدٌ وَإِنَّنِي بَرِيءٌ مِمَّا تُشْرِكُونَ}}<ref>«بگو: چه چیزی در گواهی بزرگ‌تر است؟ بگو: خداوند که میان من و شما گواه است و به من این قرآن وحی شده است تا با آن به شما و به هر کس که (این قرآن به او) برسد، هشدار دهم، آیا شما گواهی می‌دهید که با خداوند خدایان دیگری هست؟ بگو: من گواهی نمی‌دهم؛ بگو: تنها او خدایی یگانه است و من از شرکی که می‌ورزید بیزارم» سوره انعام، آیه ۱۹.</ref>؛ {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}}<ref>«اوست که پیامبرش را با رهنمود و دین راستین فرستاد تا آن را بر همه دین‌ها برتری دهد اگر چه مشرکان نپسندند» سوره توبه، آیه ۳۳.</ref> و پس از [[پیامبر اکرم]]، [[پیامبر]] دیگری نخواهد آمد {{متن قرآن|مَا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِنْ رِجَالِكُمْ وَلَكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا}}<ref>«محمّد، پدر هیچ یک از مردان شما نیست اما فرستاده خداوند و واپسین پیامبران است و خداوند به هر چیزی داناست» سوره احزاب، آیه ۴۰.</ref>، [[ختم نبوت]] در صورتی با [[حکمت]] [[بعثت انبیا]] سازگار خواهد بود که [[آخرین دین الهی]] پاسخگوی همه [[نیازهای انسان]] باشد و بدون [[تحریف]] تا [[پایان جهان]] بماند. [[مصونیت قرآن از تحریف]]، تضمین شده است {{متن قرآن|إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ}}<ref>«بی‌گمان ما خود قرآن را فرو فرستاده‌ایم و به یقین ما نگهبان آن خواهیم بود» سوره حجر، آیه ۹.</ref>؛ اما همه [[احکام]] و [[معارف]] از [[ظاهر آیات]] [[قرآن]] به دست نمی‌آیند و معمولاً قرآن هم در صدد بیان تفصیلی جزئیات احکام و معارف نیست و [[تعلیم]] و تببین آن را بر عهده [[پیامبر]]{{صل}} نهاده است {{متن قرآن|بِالْبَيِّنَاتِ وَالزُّبُرِ وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ}}<ref>«(آنان را) با برهان‌ها (ی روشن) و نوشته‌ها (فرستادیم) و بر تو قرآن را فرو فرستادیم تا برای مردم آنچه را که به سوی آنان فرو فرستاده‌اند روشن گردانی و باشد که بیندیشند» سوره نحل، آیه ۴۴.</ref>؛ {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}}<ref>«اوست که در میان نانویسندگان (عرب)، پیامبری از خود آنان برانگیخت که بر ایشان آیاتش را می‌خواند و آنها را پاکیزه می‌گرداند و به آنان کتاب (قرآن) و فرزانگی می‌آموزد و به راستی پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند» سوره جمعه، آیه ۲.</ref> تا وی با [[برخورداری از علم الهی]] (به جز [[وحی قرآنی]]) آنها را برای [[مردم]] بیان کند؛ اما محدود بودن و شرایط دشوار دوران [[رسالت]] [[فرصت]] نداد که آن حضرت همه احکام و [[معارف الهی]] مورد نیاز برای عموم مردم را بیان کند. همان اندازه هم که برای [[اصحاب]] بیان کرد ضمانتی برای در [[امان]] ماندن از [[تحریف]] و [[فراموشی]] نداشت؛ به گونه‌ای که حتی درباره چگونگی [[وضو]] گرفتن آن حضرت [[اختلاف]] شد. وقتی آموزه‌ای که بیش از دو دهه، هر [[روز]] چندین بار پیش چشم [[مردم]] انجام می‌گرفت و هر روز مورد نیاز آنها بود و انگیزه چندانی هم برای [[تغییر]] و تحریف عمدی آن نبود چنین در معرض اختلاف باشد، خطر [[اشتباه]] در نقل و تحریف آگاهانه درباره آموزه‌های دقیق و پیچیده، به ویژه آموزه‌هایی که با [[منافع]] و [[خواهش‌های نفسانی]] افراد و گروه‌ها همخوانی ندارد به مراتب بیشتر خواهد بود.<ref>آموزش عقاید، ج۲، ص۱۴۰ - ۱۴۲.</ref> آمدن نام صدها تن از [[دروغ‌پردازان]] و [[جعل‌کنندگان حدیث]] و نیز وجود [[احادیث جعلی]] در [[منابع شیعه]] و [[سنی]] مؤید این معناست.<ref>برای نمونه: الغدیر، ج۵، ص۲۸۰ به بعد.</ref> با توجه به این نکات، [[دین اسلام]] زمانی می‌تواند پاسخگوی پرسش‌های همه [[بشر]] تا [[پایان جهان]] باشد که در متن آن برای تأمین این نیاز و دیگر [[مصالح ضروری]] [[جامعه]] که پس از [[رحلت پیامبر]]{{صل}} در معرض خطر قرار می‌گرفت راهی [[پیش‌بینی]] شده باشد. این راه، همان [[نصب]] [[جانشین]] شایسته برای [[رسول]] خداست؛ [[جانشینی]] که افزون بر [[نصب الهی]] باید دارای دو ویژگی مهم [[علم خدادادی]] و [[عصمت]] نیز باشد؛<ref>آموزش عقاید، ج۲، ص۱۴۰ - ۱۴۲.</ref> اما [[اهل‌سنت]] هیچ یک از ویژگی‌های یادشده را برای [[خلفا]] قائل نیستند و مواردی از [[لغزش‌ها]]، [[اشتباهات]] و [[ناتوانی]] [[خلفای سه‌گانه]] در [[پاسخگویی]] به پرسش‌های مردم را در منابع معتبر خود آورده‌اند.<ref>السنن الکبری، ج۷، ص۲۳۳؛ الاستیعاب، ج۳، ص۱۱۰۲.</ref>.<ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[شیعه (مقاله)|مقاله «شیعه»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۶ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۶]].</ref>

پیامبر{{صل}} همه حج‌گزاران را در [[غدیر خم]] گرد آورد و ضمن ایراد خطبه‌ای مبسوط دست علی{{ع}}را بالا برد و فرمود: {{متن حدیث|مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِيٌّ مَوْلَاهُ}}. سپس همه حاضران با وی [[بیعت]] کردند. بر اساس روایتی، [[ابوبکر]] و [[عمر]] از جای برخاسته و پرسیدند: آیا این [[ولایت]] مخصوص علی{{ع}} است؟ پیامبر فرمود: مخصوص علی و اوصیای من تا [[روز قیامت]] است و چون درباره اوصیای وی پرسیدند، به [[امام حسن]] و [[امام حسین]] و نُه نفر از [[فرزندان امام حسین]]{{ع}}اشاره کرد. براساس روایات، [[پیامبر اکرم]]{{صل}} قبلاً [[مأمور]] شده بود [[امامت علی]]{{ع}}را رسماً اعلام کند؛ اما از [[بیم]] [[سرپیچی]] [[مردم]] و حمل آن بر نظر شخصی، وی در پی فرصتی مناسب بود تا زمینه این کار فراهم شود، تا اینکه آیه {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ}}<ref>«ای پیامبر! آنچه را از پروردگارت به سوی تو فرو فرستاده شده است برسان و اگر نکنی پیام او را نرسانده‌ای؛ و خداوند تو را از (گزند) مردم در پناه می‌گیرد، خداوند گروه کافران را راهنمایی نمی‌کند» سوره مائده، آیه ۶۷.</ref> نازل شد و به پیامبر مژده داده شد که از پیامدهای آن مصون خواهد ماند. [[علمای شیعه]] <ref> الکافی، ج۱، ص۲۸۹؛ تفسیر عیاشی، ج۱، ص۳۳۳.</ref> و بسیاری از [[اهل‌سنت]] <ref>اسباب النزول، ص۲۰۴ - ۲۰۵؛ شواهد التنزیل، ج۱، ص۲۵۰؛ الدر المنثور، ج۳، ص۱۱۷.</ref> [[نزول]] این [[آیه]] را نیز هنگام بازگشت از [[حجه‌الوداع]] در منطقه "[[غدیر]]" و درباره [[اعلان]] [[جانشینی امام علی]]{{ع}} دانسته‌اند. البته در این [[روز]] [[امامت علی]]{{ع}} به صورت رسمی اعلام و برای آن [[بیعت]] گرفته شد و گرنه [[پیامبر اکرم]]{{صل}} بارها به صورت‌های گوناگون در دوران [[رسالت]]، [[جانشینی علی]]{{ع}} را گوشزد کرده بود؛ از جمله در همان سال‌های آغازین [[بعثت]]، هنگامی که آیه {{متن قرآن|وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ}}<ref>«و نزدیک‌ترین خویشاوندانت را بیم ده!» سوره شعراء، آیه ۲۱۴.</ref> نازل شد؛<ref> مسند احمد، ج۱، ص۱۱۱.</ref> همچنین هنگامی که آیه [[اولواالامر]] نازل شد و [[اطاعت]] کسانی با عنوان {{متن قرآن|أُولِي الْأَمْرِ}} را به گونه مطلق [[واجب]] کرد و همسنگ [[اطاعت پیامبر]] قرار داد {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا}}<ref>«ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید و اگر به خداوند و روز بازپسین ایمان دارید، چون در چیزی با هم به ستیز برخاستید آن را به خداوند و پیامبر بازبرید که این بهتر و بازگشت آن نیکوتر است» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref>، [[جابر بن عبداللّه انصاری]] درباره [[هویت]] آنان پرسید و [[پیامبر]]{{صل}}آنها را خلفای خود و [[پیشوایان]] [[مردم]] پس از خویش خواند که نخستینِ آنها علی{{ع}}است و پس از وی ۱۱ [[امام]] [[معصوم]] [[شیعه]] را ذکر کرد.<ref>مجمع البیان، ج۳، ص۱۰۰؛ البرهان، ج۲، ص۱۰۸؛ نور الثقلین، ج۱، ص۵۰۰.</ref> [[آیه ولایت]] نیز از [[آیات]] مورد استناد است. براساس این آیه، "ولیِّ" [[مؤمنان]] فقط [[خدا]]، پیامبر و مؤمنانی هستند که [[نماز]] را بر پاداشته و در [[رکوع]] [[زکات]] می‌دهند: {{متن قرآن|إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ}}<ref>«سرور شما تنها خداوند است و پیامبر او و (نیز) آنانند که ایمان آورده‌اند، همان کسان که نماز برپا می‌دارند و در حال رکوع زکات می‌دهند» سوره مائده، آیه ۵۵.</ref> برپایه روایت‌های فراوان [[شیعه]] <ref>مجمع البیان، ج۳، ص۳۲۴ - ۳۲۵؛ الکافی، ج۱، ص۲۸۹؛ الامالی، صدوق، ص۱۸۶.</ref> و [[سنی]]،<ref>شواهد التنزیل، ج۱، ص۲۰۹ - ۲۳۹؛ الدر المنثور، ج۳، ص۱۰۶؛ التفسیر الکبیر، ج۱۲، ص۲۶.</ref> پس از آنکه [[امام علی]]{{ع}}در [[رکوع]] [[نماز]]، [[انگشتر]] خود را به نیازمند داد، این [[آیه]] در [[شأن]] وی نازل شد. [[علمای شیعه]] "[[ولیّ]]" را به معنای [[سرپرست]] و [[صاحب اختیار]] گرفته‌اند؛ [[ولایتی]] که فقط از آنِ [[خدا]]، [[پیامبر]] و [[امیرمؤمنان]] امام علی{{ع}}است. مستند دیگر، [[آیه تبلیغ]] است که براساس آن [[خداوند]] از پیامبر خواست آنچه را بر وی نازل شده است به [[مردم]] [[ابلاغ]] کند و اگر چنین نکند، [[پیام]] خدا را نرسانده است. {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ}}<ref>«ای پیامبر! آنچه را از پروردگارت به سوی تو فرو فرستاده شده است برسان و اگر نکنی پیام او را نرسانده‌ای؛ و خداوند تو را از (گزند) مردم در پناه می‌گیرد، خداوند گروه کافران را راهنمایی نمی‌کند» سوره مائده، آیه ۶۷.</ref> افزون بر [[آیات]] یادشده، روایاتی مانند [[حدیث وزارت]]،<ref>جامع البیان، ج۱۹، ص۱۹۰؛ التبیان، ج۸، ص۱۶۷.</ref> [[منزلت]]<ref>الکافی، ج۸، ص۱۰۷؛ مسند احمد، ج۱، ص۱۷۰ - ۱۷۳؛ صحیح البخاری، ج۴، ص۲۰۸؛ ج۵، ص۱۲۹.</ref> و [[ثقلین]] <ref>الکافی، ج۱، ص۲۹۴؛ مسند احمد، ج۳، ص۱۴؛ سنن الترمذی، ج۵، ص۳۲۹.</ref> نیز برای [[اثبات امامت امام علی]]{{ع}} مورد استناد قرار گرفته‌اند.<ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[شیعه (مقاله)|مقاله «شیعه»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۶ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۶]].</ref>