بدون خلاصۀ ویرایش
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{نهج البلاغه | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = نهج البلاغه | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | |||
موضوع غالب [[خطبه]]، [[تلاش]] [[انسان]] در رسیدن به [[سعادت اخروی]] است. [[امام]] {{ع}} در این [[خطبه]] [[مردمان]] را [[آگاه]] میکند که [[خداوند متعال]] بهواسطه [[پیامبران]] و [[کتابهای آسمانی]] [[شریعت]] خود را بر [[بندگان]] بیان کرده و راه هرگونه عذر و بهانهای را بر آنان بسته است. برای رسیدن به [[بهشت]] و [[سعادت اخروی]] باید کوشید و [[سختیها]] را تجربه کرد، درحالی که مسیر [[شقاوت]] با شهوات و هوسهای نفسانی گره خورده و در ظاهر امری خوشمنظر است. [[مؤمن]] باید بیش از هرکس و هرچیز مرد عمل باشد و همواره به [[محاسبه]] [[نفس]] و اعمال خود بپردازد. در راه راست [[استقامت]] ورزد و [[صبر]] و [[شکیبایی]] داشته باشد و [[تقوا]] پیشه کند. | |||
[[قرآن کریم]] را چون نصیحتکنندهای [[راستین]] بپندارد که هرگز [[خیانت]] نمیکند و راه [[هدایت]] را به [[مردمان]] نشان میدهد. [[امام]] {{ع}}، در صورتی که [[مردم]] به [[شریعت]] عمل و [[حقوق الهی]] را ادا کنند به [[شفاعت]] در [[روز رستاخیز]] [[وعده]] میدهد و [[سعادت]] آنان را ضمانت میکند. بنابر [[نقل]] [[ابن ابی الحدید]]، این [[خطبه]] از نخستین خطبههای [[امام]] در دوران [[خلافت]] است. | |||
== مطالب مهم [[خطبه]] == | == مطالب مهم [[خطبه]] == | ||
# | # وصف [[قرآن]]؛ | ||
# پندپذیری از [[مواعظ]] [[الهی]] و [[کتابهای آسمانی]]؛ | # پندپذیری از [[مواعظ]] [[الهی]] و [[کتابهای آسمانی]]؛ | ||
# حضور [[پیامبران]] و [[کتب آسمانی]] و اتمام [[حجت خداوند]] با [[بندگان]]؛ | # حضور [[پیامبران]] و [[کتب آسمانی]] و اتمام [[حجت خداوند]] با [[بندگان]]؛ | ||
خط ۱۱: | خط ۲۰: | ||
# [[ستم]] و انواع آن؛ | # [[ستم]] و انواع آن؛ | ||
# [[حفظ وحدت]] و پرهیز از [[تفرقه]]. | # [[حفظ وحدت]] و پرهیز از [[تفرقه]]. | ||
== فرازی از [[خطبه]] == | == فرازی از [[خطبه]] == | ||
شما را بر حذر میدارم از دگرگونی در خُلق و [[خوی]] و از [[نفاق]]. همواره زبان را یکی کنید. هر کس باید که زبان خود نگه دارد. بسا شود که زبان سرکشی کند. به [[خدا]] [[سوگند]]، ندیدهم بندهای را که [[پرهیزکاری]] کند و پرهیزکاریاش او را سودمند افتد، مگر آنکه زبان خود نگه دارد. هر آینه زبان [[مؤمن]] در پس [[قلب]] اوست و [[قلب]] [[منافق]] در پس زبان او، زیرا [[مؤمن]] هنگامی که آهنگ گفتن کند، نخست در درون خود به آن بیندیشد، اگر نیک بُوَد بر زبان آرد و اگر بد بُوَد پنهانش دارد. [[منافق]] هر سخن که بر زبانش آید بگوید و نداند چه به سود اوست و چه به زیان او. [[رسول الله]] {{صل}} فرمود: "[[ایمان]] هیچ بندهای [[استقامت]] نپذیرد، مگر آنگاه که دلش [[استقامت]] پذیرد و دلش [[استقامت]] نپذیرد، مگر آنگاه زبانش [[استقامت]] پذیرد." هر یک از شما بتواند [[خدای تعالی]] را [[دیدار]] کند، در حالیکه دستش از [[خون]] و [[مال]] [[مسلمان]] [[پاک]] باشد و زبانش به عرض و آبروی کسی زیان نرسانیده باشد، باید چنان کند. بدانید، ای [[بندگان خدا]]، که [[مؤمن]] [[حلال]] میشمارد، در این سال، چیزی را که در نخستین سال [[حلال]] میشمرد و [[حرام]] میداند، در این سال، چیزی را که در نخستین سال [[حرام]] میدانست. بدعتهایی که [[مردم]] در [[دین]] نهادهاند، حرامی را بر شما [[حلال]] نمیکند، بلکه، [[حلال]] همان است که [[خدا]] [[حلال]] کرده و [[حرام]] همان است که [[خدا]] [[حرام]] کرده<ref>[[سید حسین دینپرور|دینپرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۱]]، ص ۳۵۳-۳۵۴.</ref>. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[سید جمالالدین دینپرور|دینپرور، سیدجمالالدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||