بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[امام]] {{ع}} پس از [[جنگ صفین]]، گزارشی برای آگاه‌سازی افکار [[مردم]] به [[مردم]] [[شهرها]] ارائه می‌دهد. [[امام]] {{ع}} در این گزارش به [[ظواهر]] امر توجه می‌دهد که چون هر دو طرف [[مسلمان]] و [[معتقد]] به [[ارکان اسلام]] بودند، ما [[اصرار]] بر [[جنگ]] نداشتیم و خود را مبرا از [[قتل عثمان]] می‌دانیم که بهانه [[جنگ]] است و حاضر به [[مذاکره]] برای روشن شدن موضع [[حق]] هستیم. اما طرف مقابل بر شروع [[جنگ]] [[اصرار]] می‌ورزید تا [[جنگی]] بی‌امان درگرفت. آن‌گاه که عرصه بر آنان تنگ آمد، [[دعوت]] ما را پذیرفتند و ما نیز پذیرفتیم و پیمانی بین ما بسته شد که شکستن آن بر [[سبیل]] [[ثواب]] نیست. از مستندات [[تاریخی]] این‌چنین برمی‌آید که [[تاریخ]] صدور این [[نامه]] باید پس از صفر سال ۳۷ ق باشد | [[امام]] {{ع}} پس از [[جنگ صفین]]، گزارشی برای آگاه‌سازی افکار [[مردم]] به [[مردم]] [[شهرها]] ارائه می‌دهد. [[امام]] {{ع}} در این گزارش به [[ظواهر]] امر توجه می‌دهد که چون هر دو طرف [[مسلمان]] و [[معتقد]] به [[ارکان اسلام]] بودند، ما [[اصرار]] بر [[جنگ]] نداشتیم و خود را مبرا از [[قتل عثمان]] می‌دانیم که بهانه [[جنگ]] است و حاضر به [[مذاکره]] برای روشن شدن موضع [[حق]] هستیم. اما طرف مقابل بر شروع [[جنگ]] [[اصرار]] می‌ورزید تا [[جنگی]] بی‌امان درگرفت. آن‌گاه که عرصه بر آنان تنگ آمد، [[دعوت]] ما را پذیرفتند و ما نیز پذیرفتیم و پیمانی بین ما بسته شد که شکستن آن بر [[سبیل]] [[ثواب]] نیست. از مستندات [[تاریخی]] این‌چنین برمی‌آید که [[تاریخ]] صدور این [[نامه]] باید پس از صفر سال ۳۷ ق باشد. | ||
== فرازی از [[نامه]] == | == فرازی از [[نامه]] == | ||
آغاز کار چنین بود که ما با [[مردم]] [[شام]] [[دیدار]] کردیم، که در ظاهر [[پروردگار]] ما یکی، [[پیامبر]] ما یکی و [[دعوت]] ما در [[اسلام]] یکی بود و در [[ایمان به خدا]] و [[تصدیق]] کردن پیامبرش، هیچ‌یک از ما بر دیگری [[برتری]] نداشت و با هم [[وحدت]] داشتیم جز در [[خون]] [[عثمان]] که ما از آن برکناریم. پس به آنان گفتیم: "بیایید با خاموش ساختن [[آتش]] [[جنگ]] و آرام کردن [[مردم]]، به چاره‌جویی و درمان بپردازیم تا کار [[مسلمانان]] [[استوار]] شود و به [[وحدت]] برسند و ما برای [[اجرای عدالت]] نیرومند شویم، اما [[شامیان]] پاسخ دادند: "چاره‌ای جز [[جنگ]] نداریم." پس (از پیشنهاد [[حق]] ما) سرباز زدند و [[جنگ]] درگرفت و تداوم یافت و [[آتش]] آن زبانه کشید. پس آن‌گاه که دندان [[جنگ]] در ما و آنان فرو رفت و چنگال آن سخت کارگر افتاد، به [[دعوت]] ما ([[صلح]] و [[گفت‌وگو]]) گردن نهادند و به آنچه آنان را خواندیم، پاسخ دادند. ما هم به درخواست آنان پاسخ دادیم و آنچه را خواستند زود پذیرفتیم تا [[حجت]] را بر آنان تمام کنیم و راه عذرخواهی را ببندیم. آن‌گاه که بر [[پیمان]] خود [[استوار]] ماند، از [[هلاکت]] [[نجات]] یافت و آن کس که در لجاجت خود پا فشرد، [[خدا]] پرده [[ناآگاهی]] بر [[جان]] او کشید و بلای تیره‌روزی گرد سرش گردانید<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، | آغاز کار چنین بود که ما با [[مردم]] [[شام]] [[دیدار]] کردیم، که در ظاهر [[پروردگار]] ما یکی، [[پیامبر]] ما یکی و [[دعوت]] ما در [[اسلام]] یکی بود و در [[ایمان به خدا]] و [[تصدیق]] کردن پیامبرش، هیچ‌یک از ما بر دیگری [[برتری]] نداشت و با هم [[وحدت]] داشتیم جز در [[خون]] [[عثمان]] که ما از آن برکناریم. پس به آنان گفتیم: "بیایید با خاموش ساختن [[آتش]] [[جنگ]] و آرام کردن [[مردم]]، به چاره‌جویی و درمان بپردازیم تا کار [[مسلمانان]] [[استوار]] شود و به [[وحدت]] برسند و ما برای [[اجرای عدالت]] نیرومند شویم، اما [[شامیان]] پاسخ دادند: "چاره‌ای جز [[جنگ]] نداریم." پس (از پیشنهاد [[حق]] ما) سرباز زدند و [[جنگ]] درگرفت و تداوم یافت و [[آتش]] آن زبانه کشید. پس آن‌گاه که دندان [[جنگ]] در ما و آنان فرو رفت و چنگال آن سخت کارگر افتاد، به [[دعوت]] ما ([[صلح]] و [[گفت‌وگو]]) گردن نهادند و به آنچه آنان را خواندیم، پاسخ دادند. ما هم به درخواست آنان پاسخ دادیم و آنچه را خواستند زود پذیرفتیم تا [[حجت]] را بر آنان تمام کنیم و راه عذرخواهی را ببندیم. آن‌گاه که بر [[پیمان]] خود [[استوار]] ماند، از [[هلاکت]] [[نجات]] یافت و آن کس که در لجاجت خود پا فشرد، [[خدا]] پرده [[ناآگاهی]] بر [[جان]] او کشید و بلای تیره‌روزی گرد سرش گردانید<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص ۸۰۳.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||