نامۀ ۵۹ نهج البلاغه

این مدخل زیرشاخهٔ بحث نهج البلاغه است. مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

رفتار انسان‌ها، آن‌گاه که منطبق با امیال شخصی و آرزوهای نفسانی شود، آدمی را اسیر خواهش‌های نفس می‌کند و از اجرای عدالت بازمی‌دارد. از این‌رو امام در ارتباط با کارگزار خویش، در واقع ترک امیال و خواهش‌های نفس را مورد تأکید قرار می‌دهدو سفارش می‌کند که در رفتار با دیگران خود را معیار قرار دهد و هر چه بر خود می‌پسندد بر دیگران نیز بپسندد. کارگزار باید این دنیا را محل آزمایش و ابتلا تلقی کند؛ آزمایشی که در روز رستاخیز به پاداش یا کیفر اعمال خویش خواهد رسید.

فرازی از نامه

اما بعد، هرگاه والی را نسبت به افراد رعیت میل و هوا گونه‌گون باشد، بسا از اجرای عدالت بازماند. پس باید کار مردم، در حقی که دارند، نزد تو یکسان باشد، که از ستم نتوان به عدالت رسید و از هر چه همانند آن را ناروا می‌شماری گزین و خود را به کاری که خدا بر تو واجب ساخته، وادار کن، در حالی‌که امید پاداش او داری و از عقابش بیمناکی.

بدان که دنیا سرای بلاهاست؛ کسی را در آن، ساعتی آسودگی نیست، جز آن‌که آسودگی‌اش سبب حسرت و دریغ او در قیامت شود. هیچ‌چیز تو را از حق بی‌نیاز نگرداند. از آن حق‌ها که بر گردن توست یکی نگه‌داری نفس توست از کژتابی‌هایش و کوشش تو است در کار رعیت به قدر توانت، زیرا آنچه از آن‌ها نصیب تو می‌شود بسی بیش از چیزی است که از تو نصیب آنان شود.

منابع

1. دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲