رفتار با اصحاب: تفاوت میان نسخه‌ها

پیامبر{{صل}} و [[اهل بیت]]{{عم}} همیشه اصحاب را به [[اخلاق]] و رفتار نیکو با [[مردم]] [[دعوت]] می‌کردند و شیوه برخورد درست با مردم را به آنها یاد می‌دادند. [[کمیل بن زیاد نخعی]] می‌گوید: همراه [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]]{{ع}} در [[مسجد کوفه]] بودم. [[نماز]] عشا را که به جای آوردیم، دستم را گرفت تا اینکه از [[مسجد]] بیرون آمدیم و آن‌قدر رفتیم تا به پشت کوفه رسیدیم. تا این هنگام حتی کلمه‌ای با من سخن نگفت. هنگامی که وارد بیابان شد، آهی کشید و فرمود: «ای [[کمیل]]! این [[دل‌ها]] چون ظروف‌اند و بهترین آنها پر ظرفیت‌ترین آنهاست. آن‌چه را می‌گویم از من به یاد بسپار. مردم سه دسته‌اند: عالم ربانی، آموزنده در مسیر [[رستگاری]] و مگسان [[فرومایه]] که در پی هر صدایی روانند و با هر بادی به سویی می‌گرایند، به [[نور]] [[دانش]] روشنی نمی‌گیرند و به بنیادی [[استوار]]، پناه نمی‌جویند»<ref>{{متن حدیث|يَا كُمَيْلُ إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ أَوْعِيَةٌ فَخَيْرُهَا أَوْعَاهَا احْفَظْ عَنِّي مَا أَقُولُ: النَّاسُ ثَلَاثَةٌ عَالِمٌ رَبَّانِيٌّ وَ مُتَعَلِّمٌ عَلَى سَبِيلِ نَجَاةٍ وَ هَمَجٌ رَعَاعٌ أَتْبَاعُ كُلِّ نَاعِقٍ يَمِيلُونَ مَعَ كُلِّ رِيحٍ لَمْ يَسْتَضِيئُوا بِنُورِ الْعِلْمِ وَ لَمْ يَلْجَئُوا إِلَى رُكْنٍ وَثِيقٍ}}؛ تحف العقول، ص۱۸۹.</ref>.<ref>[[محمد احسانی|احسانی، محمد]]، [[سیره اخلاقی و تربیتی معصومین (کتاب)|سیره اخلاقی و تربیتی معصومین]]، ص ۲۸۵.</ref>