شایستگی‌های اخلاقی امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = امام حسین | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط  = }}

== [[عزت نفس]] ==

در کتاب [[الملهوف (کتاب)|الملهوف]] از [[امام حسین]] {{ع}}، در [[روز عاشورا]] آمده است که: هان! بی‌نَسَبِ پسر بی‌نَسَب<ref>منظور، عبید الله بن زیاد بن سمیه است که معاویه بر خلاف شریعت اسلام، پدر او (زیاد) را برادر خود و فرزند ابوسفیان خواند.</ref>، مرا میان دو چیز قرار داده است: [[شمشیر]] و [[خواری]]. خواری از ما دور است و [[خداوند]]، آن را برای ما نمی‌پذیرد، و نیز پیامبرش و [[مؤمنان]] و دامن‌های [[پاک]] و [[پاکیزه]] و جان‌های [[غیرتمند]] و خوددار که [[اطاعت]] از لیئمان را بر مرگی کریمانه، مقدّم نمی‌دارند<ref>{{متن حدیث|أَلَا وَ إِنَّ‏ الدَّعِيَّ‏ ابْنَ‏ الدَّعِيِّ‏ قَدْ رَكَزَ بَيْنَ‏ اثْنَتَيْنِ‏ السِّلَّةِ وَ الذِّلَّةِ وَ هَيْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ يَأْبَى اللَّهُ لَنَا ذَلِكَ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ حُجُورٌ طَابَتْ وَ حُجُورٌ طَهُرَتْ وَ نُفُوسٌ أَبِيَّةٌ وَ أُنُوفٌ حَمِيَّةٌ مِنْ أَنْ نُؤْثِرَ طَاعَةَ اللِّئَامِ عَلَى مَصَارِعِ الْكِرَامِ}} (الملهوف، ص۱۵۶؛ تحف العقول، ص۲۴۱).</ref>.

از [[عبدالله بن شریک عامری]] نقل شده: [[شمر بن ذی الجوشن]]، [[نامه]] [[عبیدالله بن زیاد]] را برای [[عمر بن سعد]] آورد و چون بر او در آمد، آن را برایش خواند. [[عمر]] به او گفت: به [[خدا]] [[سوگند]]، [[حسین]]، [[تسلیم]] نمی‌شود! او، [[روحی]] عزتمند در درون خود دارد<ref>{{متن حدیث|أَقْبَلَ شِمْرُ بْنُ ذِي الجَوشَنِ بِكِتابِ عُبَيدِ اللّهِ بنِ زِيادٍ إلى عُمَرَ بنِ سَعدٍ، فَلَمّا قَدِمَ عَلَيهِ فَقَرَأَهُ، قالَ لَهُ عُمَرُ: لا يَستَسْلِمُ وَاللّهِ حُسَينٌ، إنَّ نَفسَاً أبِيَّةً لَبَينَ جَنْبَيهِ}} (تاریخ الطبری، ج۵، ص۴۱۵).</ref>.

[[ابن شهرآشوب]]نقل می‌کند: از امام حسین {{ع}}، هنگامی که به ایشان گفته شد حمک پسر عموهایت را بپذیر: [[مرگ]] باعزّت، بهتر از [[زندگی]] در [[ذلّت]] است<ref>{{متن حدیث|مَوْتٌ فِي عِزٍّ خَيْرٌ مِنْ‏ حَيَاةٍ فِي‏ ذُلٍّ‏}} (المناقب، ابن شهرآشوب، ج۴، ص۶۸).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۱۴۴.</ref>

== [[خوش‌خویی]] ==

از [[امام زین العابدین]] {{ع}} نقل است: شنیدم [پدرم] حسین {{ع}} می‌فرماید: «اگر مردی در این گوشم - و به گوش راستش اشاره کرد - به من [[دشنام]] دهد و در گوش دیگرم، پوزش‌خواهی کند، آن را از او می‌پذیرم؛ زیرا [[امیر مؤمنان علی بن ابی طالب]] {{ع}} برایم گفت که از جدّم [[پیامبر خدا]] {{صل}} چنین شنیده است: آن کس که عذر را از مُحِق یا غیر مُحِق نپذیرد، بر [[حوض]] [[کوثر]]، وارد نمی‌شود»<ref>{{متن حدیث|سَمِعْتُ الحُسَينَ {{ع}} يَقولُ: لَو شَتَمَنِي رَجُلٌ فِي هذِهِ الاُذُنِ - وأومَأَ إلَى اليُمنى - وَاعْتَذَرَ لي فِي الاُخْرى، لَقَبِلْتُ ذلِكَ مِنهُ؛ وذلِكَ أنَّ أميرَ المُؤمِنينَ عَلِيَّ بنَ أبي طالِبٍ {{ع}} حَدَّثَنِي أنَّهُ سَمِعَ جَدّي رَسولَ اللّهِ {{صل}} يَقولُ: لا يَرِدُ الحَوضَ مَن لَم يَقبَلِ العُذرَ مِن مُحِقٍّ أو مُبْطِلٍ}} (نظم درر السمطین، ص۲۰۹).</ref>.

[[حسن بصری]] نقل کرده است: [[حسین]] {{ع}}، [[سَروری]] بی‌رغبت به [[دنیا]]، [[پارسا]]، [[شایسته]]، [[خیرخواه]] و خوش‌خو بود<ref>{{متن حدیث|كَانَ الْحُسَيْنُ {{ع}} سَيِّداً زَاهِداً وَرِعاً صَالِحاً نَاصِحاً حَسَنَ‏ الْخُلُقِ‏}} (مقتل الحسین {{ع}}، خوارزمی، ج۱، ص۱۵۳).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۱۴۵.</ref>

== [[شجاعت]] ==

[[ابو رافع]] روایت کرده: [[فاطمه]]، [[دختر پیامبر خدا]] {{صل}} [[حسن]] و حسین {{ع}} را نزد ایشان آورد و گفت: اینها، [[فرزندان]] من و فرزندان تو هستند. چیزی به آنها ببخش. [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: «باشد. به حسن، [[بردباری]] و هیبتم را بخشیدم و به حسین، [[دلیری]] و بخشندگی‌ام را». فاطمه {{س}} گفت: ای پیامبر خدا! [[راضی]] شدم<ref>{{متن حدیث|إنَّ فَاطِمَةَ بِنْتَ رَسُولِ اللّهِ {{صل}} أتَت رَسُولَ اللّهِ {{صل}} بِالحَسَنِ وَالحُسَيْنِ {{عم}}، فَقالَت: اِبْنَاكَ وَابْنَايَ انحَلهُما. قالَ: نَعَم، أمَّا الحَسَنُ فَقَد نَحَلتُهُ حِلمي وهَيْبَتِي، وَ أمَّا الحُسَينُ فَقَد نَحَلتُهُ نَجدَتِي وجودي. قَالَتْ: رَضِيتُ يا رَسُولَ اللّهِ {{صل}}}} (تاریخ دمشق، ج۱۴، ص۱۲۸، ح۳۴۱۸؛ المعجم الأوسط، ج۶، ص۲۲۲، ح۶۲۴۵).</ref>.

از [[حمید بن مسلم]]، در یادکرد وقایع [[روز عاشورا]] این چنین آمده است: حسین {{ع}}، پیاده، مانند سواران [[شجاع]] می‌جنگید، از تیرها می‌گریخت، شکاف‌ها [ی صفوف [[دشمن]]] را می‌جُست و بر سواران می‌خروشید<ref>{{متن حدیث|وَهُوَ [أيِ الإِمامُ الحُسَينُ {{ع}}] يُقاتِلُ عَلى رِجْلَيهِ قِتَالَ الفَارِسِ الشُّجَاعِ، يَتَّقِي الرَّميَةَ، ويَفتَرِصُ العَورَةَ، ويَشُدُّ عَلَى الخَيلِ.}} (تاریخ الطبری، ج۵، ص۴۵۲؛ الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۵۷۲).</ref>.

در کتاب [[الصواعق المحرقة (کتاب)|الصواعق المحرقة]] آمده است: هنگامی که [[یاران]] حسین {{ع}} [[شهید]] شدند و ایشان تنها ماند، یک تنه بر آنان [[یورش]] بُرد و [[شجاعان]] بسیاری را از ایشان کُشت<ref>{{متن حدیث|فَلَمّا فَنِيَ أصحابُهُ [أي اصحابُ الحُسَين {{ع}}] وَبَقِيَ بِمُفرَدِهِ، حَمَلَ عَلَيْهِم وَقَتَلَ كَثِيرَاً مِنْ شُجعانِهِم}} (الصواعق المحرقة، ص۱۹۷).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۱۴۵.</ref>

== [[سخاوت]] ==

[[ابن عبّاس]] از [[پیامبر خدا]] {{صل}} نقل کرده: اگر [[بردباری]]، مردی بود، به شکل [[علی]] بود و اگر [[عقل]]، مردی بود، به شکل [[حسن]] بود و اگر سخاوت، مردی بود، به شکل [[حسین]] بود<ref>{{متن حدیث|لَوْ كَانَ‏ الْحِلْمُ‏ رَجُلًا لَكَانَ‏ عَلِيّاً وَ لَوْ كَانَ العَقلُ رَجُلاً لَكَانَ حَسَنَاً، وَلَو كَانَ السَّخاءُ رَجُلاً لَكانَ حُسَيْنَاً}} (مقتل الحسین {{ع}}، خوارزمی، ج۱، ص۶۰؛ فرائد السمطین، ج۲، ص۶۸، ح۳۹۲).</ref>.

[[صفوان بن سلیمان]] از پیامبر خدا {{صل}} نقل می‌کند که: به حسن، [[هیبت]] و بردباری را می‌بخشم و به حسین، سخاوت و [[رحمت]] را<ref>{{متن حدیث|أَمَّا الْحَسَنُ فَأَنْحَلُهُ‏ الْهَيْبَةَ وَ الْحِلْمَ‏ وَ أَمَّا الْحُسَيْنُ فَأَنْحَلُهُ الْجُودَ وَ الرَّحْمَةَ}} (الخصال، ص۷۸، ح۱۲۴).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۱۴۶.</ref>

== داستانی از کَرَم و سخاوتش ==

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

== منابع ==

# [[پرونده:13681353.jpg|22px]] [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|'''گزیده دانشنامه امام حسین''']]

== پانویس ==

[[رده:امام حسین]]