ذکر مصیبت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = مصیبت | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
'''ذکر مصیبت''': سنّتی در جهت احیای یاد و نام [[ائمه]] و مطرح نگه داشتن | '''[[ذکر مصیبت]]''': سنّتی در جهت احیای یاد و نام [[ائمه]] و مطرح نگه داشتن [[حادثۀ عاشورا]]. | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
در این برنامه، چه به‌صورت مقطع پایانی سخنرانی و [[موعظه]] و چه به‌صورت مستقل، حوادث [[کربلا]] و کیفیّت [[شهادت امام حسین]]{{ع}} و [[یاران]] او و نیز [[امامان]] دیگر به‌صورتی سوزناک نقل میشود که سبب تحریک [[عواطف]] و [[گریستن]] بر [[سید الشهدا]] می‌‌گردد. نقل حوادث بر اساس [[مقتل‌ها]] انجام می‌‌گیرد و شایسته است که از منابع معتبر و شعرهای خوب استفاده میشود تا موجب وهن به مقام [[معصومین]] و [[خاندان عصمت]] نگردد. | |||
[[امام سجاد]]{{ع}} که بیست سال به یاد [[عاشورا]] می‌‌گریست، می‌فرمود یاد [[شهادت]] [[فرزندان فاطمه]] چشمانم را پر [[اشک]] می‌‌کند: {{متن حدیث|إِنِّي لَمْ أَذْكُرْ مَصْرَعَ بَنِي فَاطِمَةَ إِلَّا خَنَقَتْنِي لِذَلِكَ عَبْرَةٌ}}<ref>بحار الأنوار، ج۴۵، ص۱۰۹.</ref>. با این حساب، یاد حادثه و یادآوری آن مظلومیّت‌ها خودش کافی است تا مستمعان را بگریاند و نیازی به آمیختن [[دروغ]] یا نقل حرف‌های بی‌اساس در ذکر مصیبت و مرثیه خوانی نیست. | |||
ذکر مصیبت، سبب تعمیق [[نهضت حسینی]] و پیوند عاطفی و [[قلبی]] [[شیعه]] با [[سیدالشهدا]] است و نقشۀ دشمنان اهل بیت را که کوشش در محو جنایات خویش داشتند، نقش بر آب می‌‌کند و [[جامعه]] را هوادار اهل بیت و [[خصم]] [[ظالمان]] می‌‌پرورد<ref>ر.ک: «نقش انقلابی یاد و یادآوران»، شریعتی. بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۷۸، احادیث گریستن و عزاداری بر سید الشهداء را آورده است.</ref>. | |||
البته باید ذاکران و مرثیه‌خوانان، هم شایستگی این منصب حسّاس را داشته باشند و هم در محتوای [[مرثیه‌خوانی]] خود دقّت داشته باشند و [[نصایح]] بزرگان را در [[آداب]] آن به کار بندند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۱۹۴.</ref>. | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{مدخل وابسته}} | |||
* [[مصیبت]] | |||
* [[مصائب اهل بیت]] | |||
{{پایان مدخل وابسته}} | |||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:مصیبت]] | ||
[[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]] | [[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۴۵
ذکر مصیبت: سنّتی در جهت احیای یاد و نام ائمه و مطرح نگه داشتن حادثۀ عاشورا.
مقدمه
در این برنامه، چه به‌صورت مقطع پایانی سخنرانی و موعظه و چه به‌صورت مستقل، حوادث کربلا و کیفیّت شهادت امام حسین(ع) و یاران او و نیز امامان دیگر به‌صورتی سوزناک نقل میشود که سبب تحریک عواطف و گریستن بر سید الشهدا می‌‌گردد. نقل حوادث بر اساس مقتل‌ها انجام می‌‌گیرد و شایسته است که از منابع معتبر و شعرهای خوب استفاده میشود تا موجب وهن به مقام معصومین و خاندان عصمت نگردد.
امام سجاد(ع) که بیست سال به یاد عاشورا می‌‌گریست، می‌فرمود یاد شهادت فرزندان فاطمه چشمانم را پر اشک می‌‌کند: «إِنِّي لَمْ أَذْكُرْ مَصْرَعَ بَنِي فَاطِمَةَ إِلَّا خَنَقَتْنِي لِذَلِكَ عَبْرَةٌ»[۱]. با این حساب، یاد حادثه و یادآوری آن مظلومیّت‌ها خودش کافی است تا مستمعان را بگریاند و نیازی به آمیختن دروغ یا نقل حرف‌های بی‌اساس در ذکر مصیبت و مرثیه خوانی نیست.
ذکر مصیبت، سبب تعمیق نهضت حسینی و پیوند عاطفی و قلبی شیعه با سیدالشهدا است و نقشۀ دشمنان اهل بیت را که کوشش در محو جنایات خویش داشتند، نقش بر آب می‌‌کند و جامعه را هوادار اهل بیت و خصم ظالمان می‌‌پرورد[۲].
البته باید ذاکران و مرثیه‌خوانان، هم شایستگی این منصب حسّاس را داشته باشند و هم در محتوای مرثیه‌خوانی خود دقّت داشته باشند و نصایح بزرگان را در آداب آن به کار بندند[۳].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ بحار الأنوار، ج۴۵، ص۱۰۹.
- ↑ ر.ک: «نقش انقلابی یاد و یادآوران»، شریعتی. بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۷۸، احادیث گریستن و عزاداری بر سید الشهداء را آورده است.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۱۹۴.