سفره نذری: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۱۲

مقدمه

اطعام و احسانی که در خانه‌ها و تکیه‌ها، به یاد شهدای کربلا یا خانوادۀ امام حسین(ع) به افراد می‌دهند و اغلب در پی نذر و نیاز، سفره می‌گسترند. به تناسب کسی که به نام او سفره پهن می‌کنند، نام خاصّی به آن می‌دهند، مثل سفرۀ ابا الفضل، سفرۀ امام زین العابدین، سفرۀ رقیّه و امثال آن و آداب و رسوم خاصی دارد. آنچه که به یاد امام حسین(ع) ضیافت داده می‌شود، چه در ایام محرّم و چه اوقات دیگر، مورد تقدیس افراد است و بعنوان تبرّک، بر سر آن سفره می‌نشینند یا از غذای آن اطعام، به خانه‌ها می‌برند و متواضعانه هر چند وضع مالی‌شان خوب باشد، از برکت معنوی آن استفاده می‌کنند و آن را “غذای امام حسین” می‌دانند. به چنان سفره‌ای “سفرۀ ماتم” هم می‌گفته‌اند. این از دیرباز رواج داشته است. خلفای فاطمی در مجلس سوگواری بر زمین می‌نشستند و پیروانشان در نهایت اندوه، گرد آنان حلقه می‌زدند. به جای فرش در تالارها و سرسراها شن می‌ریختند و خوراک بسیار مختصری تنها مرکّب از عدس سیاه، پیازهای شور و خیار و نان جوین که از دستی رنگ آن را تغییر می‌دادند، بر سر خوان می‌نهادند و آن را “سفرۀ ماتم” می‌خواندند^[۱].^[۲]

منابع

محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا

پانویس

↑ تاریخ آموزش در اسلام، احمد شلبی، ترجمه محمد حسین ساکت، ص۳۲۴.
↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۲۴۴.

[1] تاریخ آموزش در اسلام، احمد شلبی، ترجمه محمد حسین ساکت، ص۳۲۴.

[2] محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۲۴۴.

[۱]

[۲]

@@ خط ۷: / خط ۷: @@
 == مقدمه ==
-[[اطعام]] و احسانی که در [[خانه‌ها]] و تکیه‌ها، به یاد [[شهدای کربلا]] یا خانوادۀ [[امام حسین]] {{ع}} به افراد می‌دهند و اغلب در پی [[نذر]] و نیاز، سفره می‌گسترند. به تناسب کسی که به نام او سفره پهن می‌کنند، نام خاصّی به آن می‌دهند، مثل سفرۀ [[ابا الفضل]]، سفرۀ [[امام]] [[زین العابدین]]، سفرۀ [[رقیّه]] و امثال آن و [[آداب و رسوم]] خاصی دارد. آنچه که به یاد [[امام حسین]] {{ع}} [[ضیافت]] داده می‌شود، چه در ایام [[محرّم]] و چه اوقات دیگر، مورد [[تقدیس]] افراد است و بعنوان تبرّک، بر سر آن سفره می‌نشینند یا از غذای آن [[اطعام]]، به [[خانه‌ها]] می‌برند و متواضعانه هر چند وضع مالی‌شان خوب باشد، از [[برکت]] [[معنوی]] آن استفاده می‌کنند و آن را “غذای [[امام]] حسین” می‌دانند. به چنان سفره‌ای “سفرۀ ماتم” هم می‌گفته‌اند. این از دیرباز رواج داشته است. خلفای فاطمی در مجلس [[سوگواری]] بر [[زمین]] می‌نشستند و پیروانشان در نهایت [[اندوه]]، گرد آنان حلقه می‌زدند. به جای فرش در تالارها و سرسراها شن می‌ریختند و [[خوراک]] بسیار مختصری تنها مرکّب از عدس سیاه، پیازهای [[شور]] و خیار و نان جوین که از دستی رنگ آن را [[تغییر]] می‌دادند، بر سر خوان می‌نهادند و آن را “سفرۀ ماتم” می‌خواندند<ref>تاریخ آموزش در اسلام، احمد شلبی، ترجمه محمد حسین ساکت، ص۳۲۴. </ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۲۴۴.</ref>
+[[اطعام]] و احسانی که در [[خانه‌ها]] و تکیه‌ها، به یاد [[شهدای کربلا]] یا خانوادۀ امام حسین{{ع}} به افراد می‌دهند و اغلب در پی [[نذر]] و نیاز، سفره می‌گسترند. به تناسب کسی که به نام او سفره پهن می‌کنند، نام خاصّی به آن می‌دهند، مثل سفرۀ ابا الفضل، سفرۀ [[امام زین العابدین]]، سفرۀ رقیّه و امثال آن و آداب و رسوم خاصی دارد. آنچه که به یاد امام حسین{{ع}} ضیافت داده می‌شود، چه در ایام [[محرّم]] و چه اوقات دیگر، مورد [[تقدیس]] افراد است و بعنوان [[تبرّک]]، بر سر آن سفره می‌نشینند یا از غذای آن اطعام، به خانه‌ها می‌برند و [[متواضعانه]] هر چند وضع مالی‌شان خوب باشد، از [[برکت]] [[معنوی]] آن استفاده می‌کنند و آن را “غذای امام حسین” می‌دانند. به چنان سفره‌ای “سفرۀ ماتم” هم می‌گفته‌اند. این از دیرباز رواج داشته است. خلفای فاطمی در مجلس [[سوگواری]] بر [[زمین]] می‌نشستند و پیروانشان در نهایت [[اندوه]]، گرد آنان حلقه می‌زدند. به جای فرش در تالارها و سرسراها شن می‌ریختند و خوراک بسیار مختصری تنها مرکّب از عدس سیاه، پیازهای شور و خیار و نان جوین که از دستی رنگ آن را تغییر می‌دادند، بر سر خوان می‌نهادند و آن را “سفرۀ ماتم” می‌خواندند<ref>تاریخ آموزش در اسلام، احمد شلبی، ترجمه محمد حسین ساکت، ص۳۲۴. </ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۲۴۴.</ref>
 == منابع ==