سفره نذری

این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام حسین است. مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

اطعام و احسانی که در خانه‌ها و تکیه‌ها، به یاد شهدای کربلا یا خانوادۀ امام حسین(ع) به افراد می‌دهند و اغلب در پی نذر و نیاز، سفره می‌گسترند. به تناسب کسی که به نام او سفره پهن می‌کنند، نام خاصّی به آن می‌دهند، مثل سفرۀ ابا الفضل، سفرۀ امام زین العابدین، سفرۀ رقیّه و امثال آن و آداب و رسوم خاصی دارد. آنچه که به یاد امام حسین(ع) ضیافت داده می‌شود، چه در ایام محرّم و چه اوقات دیگر، مورد تقدیس افراد است و بعنوان تبرّک، بر سر آن سفره می‌نشینند یا از غذای آن اطعام، به خانه‌ها می‌برند و متواضعانه هر چند وضع مالی‌شان خوب باشد، از برکت معنوی آن استفاده می‌کنند و آن را “غذای امام حسین” می‌دانند. به چنان سفره‌ای “سفرۀ ماتم” هم می‌گفته‌اند. این از دیرباز رواج داشته است. خلفای فاطمی در مجلس سوگواری بر زمین می‌نشستند و پیروانشان در نهایت اندوه، گرد آنان حلقه می‌زدند. به جای فرش در تالارها و سرسراها شن می‌ریختند و خوراک بسیار مختصری تنها مرکّب از عدس سیاه، پیازهای شور و خیار و نان جوین که از دستی رنگ آن را تغییر می‌دادند، بر سر خوان می‌نهادند و آن را “سفرۀ ماتم” می‌خواندند.

منابع

1. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا