نخل‌گردانی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = امام حسین | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} == مقدمه == نخل، درخت خرماست، اما در اصطلاح مراسم سوگواری محرم، به وسیله‌ای بزرگ و اتاقکی تابوت مانند گفته می‌شود که با پوشش سیاه و انواع شال‌های رنگارن...» ایجاد کرد) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
نخل، درخت خرماست، اما در اصطلاح [[مراسم سوگواری]] [[محرم]]، به وسیله‌ای بزرگ و اتاقکی [[تابوت]] مانند گفته می‌شود که با [[پوشش]] سیاه و انواع شال‌های رنگارنگ و آیینه و چراغ... می‌آرایند و بعنوان سمبل تابوت [[سیدالشهدا]]{{ع}} در [[روز عاشورا]] در | نخل، درخت خرماست، اما در اصطلاح [[مراسم سوگواری]] [[محرم]]، به وسیله‌ای بزرگ و اتاقکی [[تابوت]] مانند گفته می‌شود که با [[پوشش]] سیاه و انواع شال‌های رنگارنگ و آیینه و چراغ... می‌آرایند و بعنوان سمبل تابوت [[سیدالشهدا]]{{ع}} در [[روز عاشورا]] در حسینیه‌ها و تکیه‌ها آن را بلند می‌کنند و به محلّ اجرای [[تعزیه]] می‌برند. "فلسفۀ آن چنین است که: اگر چه در [[کربلا]] نبودیم و جسم پاره پارۀ [[شهدا]] بر [[زمین]] ماند، امروز سمبل جنازۀ آن عزیزان را با تشریفات و آذین‌بندی و با [[احترام]] [[تشییع]] می‌کنیم. و با چندین بار گرداندن در کوچه‌ها و محلّه‌ها با ندای یا [[محمّد]]، یا [[فاطمه]]، [[یا علی]]، یا حسن، و یا حسین، آن را با احترام بر زمین می‌گذارند"<ref>روزنامه کیهان، (گزارشی از مراسم عزاداری در میبد)، ۷۳/۴/۹، ص۱۷.</ref>. نخل‌بندی، نخل‌آرایی، نخل‌گردانی از اصطلاحات این [[سنت]] مذهبی است و در هند، رواج بیشتری دارد. عموما [[مردم]] [[شهرها]] برای نخل، [[قداست]] خاصی قائلند و بلند کردن آن را [[طیّ]] مراسم سنتی ویژه‌ای انجام می‌دهند. نخل‌ها اغلب سنگین است و حمل و نقل آن را عده‌ای مردان [[قوی]] عهده‌دار می‌شوند. "نخل آرا" به کسی گویند که نخل محرم را می‌آراید، نخل محرم، نخل [[عزا]]، نخل تابوت، نخل [[ماتم]] نیز گفته می‌شود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۴۷۸.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۴۳
مقدمه
نخل، درخت خرماست، اما در اصطلاح مراسم سوگواری محرم، به وسیله‌ای بزرگ و اتاقکی تابوت مانند گفته می‌شود که با پوشش سیاه و انواع شال‌های رنگارنگ و آیینه و چراغ... می‌آرایند و بعنوان سمبل تابوت سیدالشهدا(ع) در روز عاشورا در حسینیه‌ها و تکیه‌ها آن را بلند می‌کنند و به محلّ اجرای تعزیه می‌برند. "فلسفۀ آن چنین است که: اگر چه در کربلا نبودیم و جسم پاره پارۀ شهدا بر زمین ماند، امروز سمبل جنازۀ آن عزیزان را با تشریفات و آذین‌بندی و با احترام تشییع می‌کنیم. و با چندین بار گرداندن در کوچه‌ها و محلّه‌ها با ندای یا محمّد، یا فاطمه، یا علی، یا حسن، و یا حسین، آن را با احترام بر زمین می‌گذارند"[۱]. نخل‌بندی، نخل‌آرایی، نخل‌گردانی از اصطلاحات این سنت مذهبی است و در هند، رواج بیشتری دارد. عموما مردم شهرها برای نخل، قداست خاصی قائلند و بلند کردن آن را طیّ مراسم سنتی ویژه‌ای انجام می‌دهند. نخل‌ها اغلب سنگین است و حمل و نقل آن را عده‌ای مردان قوی عهده‌دار می‌شوند. "نخل آرا" به کسی گویند که نخل محرم را می‌آراید، نخل محرم، نخل عزا، نخل تابوت، نخل ماتم نیز گفته می‌شود[۲].
منابع
پانویس
- ↑ روزنامه کیهان، (گزارشی از مراسم عزاداری در میبد)، ۷۳/۴/۹، ص۱۷.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۴۷۸.