افضلیت امام در معارف و سیره فاطمی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[حضرت فاطمه]]{{س}} فرمود: {{متن حدیث|قَدَّمُوا مَنْ أَخَّرَهُ وَ أَخَّرُوا مَنْ قَدَّمَهُ اللَّهُ...}}<ref>[[کفایة الاثر]]، ص۱۹۹</ref>. شرط [[افضلیّت امام]]، در [[حقیقت]] همان اصل [[شایسته‌سالاری]] است که آموزه‌های [[شرع]] و تمام عقلاء و اندیشمندان آن را پذیرفته‌اند؛ اما در [[جریان سقیفه]] این اصل زیر پا نهاده شد و [[مردم]] از [[پیشوایی]] شایستگان [[محروم]] گردیدند. در این میان فاطمه{{س}} در برابر این [[بی‌عدالتی]] تاب نیاورد و برای جلب توجه مردم به سوی اصل [[افضلیت]] و شایسته‌سالاری دست به افشاگری زد و با بازگویی [[فضائل]] [[جهادی]] و سابقه درخشان [[امیرالمؤمنین]]{{ع}}، دیگران را استیضاح نموده و می‌فرمود: «هرگاه [[شیطان]] شاخ خود را بیرون می‌کرد یا توسط گروهی از [[مشرکان]] زبان [[بغض]] و [[عداوت]] خود را می‌گشود، [[رسول خدا]] برادرش [[علی بن ابی‌طالب]] را در کام اژدها و شعله‌های [[فتنه‌ها]] می‌افکند و علی هم بازنمی‌گشت؛ مگر آنکه بال و پر [[دشمنان]] را زیر پای خود می‌گذاشت و شعله‌های [[آتش]] مخالفین را با [[شمشیر]] خود خاموش می‌ساخت و با [[خلوص نیت]] و فقط برای [[خدا]] تحمل آن [[سختی‌ها]] را می‌کرد و نهایت کوشش را می‌نمود. وی نزدیک‌ترین مردم به [[پیامبر]] و آقا و [[سرور]] [[اولیاء الله]] بود، او پیوسته آماده به خدمت، [[خیرخواه]] جدی و پرتلاش بود. در [[راه خدا]] سخن هیچ ملامتگری در او اثری نداشت. در حالی‌که شما در آن [[روزگار]] در کمال [[رفاه]] و [[آسایش]] به سر می‌بردید و در کمال [[امنیت]] در باغ‌های خود لمیده و پیوسته در [[انتظار]] آن بودید که حوادث بد و جریان‌های ناملایم، شامل حال ما [[خانواده]] ([[اهل بیت]]) گردد. آری! شما هنگام [[یورش]] [[دشمن]]، فرار کرده و از [[جنگ]] گریزان بودید»<ref>{{متن حدیث|أَوْ نَجَمَ قَرْنُ الشَّيْطَانِ أَوْ فَغَرَتْ فَاغِرَةٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ قَذَفَ أَخَاهُ فِي لَهَوَاتِهَا فَلَا يَنْكَفِئُ حَتَّى يَطَأَ جَنَاحَهَا بِأَخْمَصِهِ وَ يُخْمِدَ لَهَبَهَا بِسَيْفِهِ مَكْدُوداً فِي ذَاتِ اللَّهِ مُجْتَهِداً فِي أَمْرِ اللَّهِ قَرِيباً مِنْ رَسُولِ اللَّهِ سَيِّداً فِي أَوْلِيَاءِ اللَّهِ مُشَمِّراً نَاصِحاً مُجِدّاً كَادِحاً لَا تَأْخُذُهُ فِي اللَّهِ لَوْمَةُ لَائِمٍ وَ أَنْتُمْ فِي رَفَاهِيَةٍ مِنَ الْعَيْشِ وَادِعُونَ فَاكِهُونَ آمِنُونَ تَتَرَبَّصُونَ بِنَا الدَّوَائِرَ وَ تَتَوَكَّفُونَ الْأَخْبَارَ وَ تَنْكِصُونَ عِنْدَ النِّزَالِ وَ تَفِرُّونَ مِنَ الْقِتَالِ}}، الإحتجاج، ج۱، ص۱۰۱.</ref>.

[[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|أَفَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لَا يَهِدِّي}}<ref>«بگو آیا از شریکانتان کسی هست که به سوی «حق» رهنمون باشد؟ بگو خداوند به «حق» رهنماست؛ آیا آنکه به حقّ رهنمون می‌گردد سزاوارتر است که پیروی شود یا آنکه راه نمی‌یابد مگر آنکه راه برده شود؟ پس چه بر سرتان آمده است؟ چگونه داوری می‌کنید؟» سوره یونس، آیه ۳۵.</ref>؛ طلب استفهام اقراری در این [[آیه]] و در کنار هم قرار دادن دو طایفه [[هدایت‌گر]] و بازماندگان از [[هدایت]]، نمایانگر این نکته است که ذهن و [[اندیشه]] باید به سوی [[تبعیت]] از شخص [[افضل]] در هدایت‌گری برانگیخته شود.

در [[روایات]]، ویژگی افضلیّت به عنوان یک شرط اساسی برای [[امام]] و [[پیشوا]] ذکر شده است. [[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: «هر کس شخصی را برده نفر بگمارد و بداند که در میان آنها فاضل‌تر از آن کسی وجود دارد، به طور قطع غش به [[خدا]] و [[رسول]] و جماعتی از [[مؤمنان]] کرده است»<ref>{{متن حدیث|أَیُّمَا رَجُلٍ اسْتَعْمَلَ رَجُلاً عَلَی عَشَرَةِ أَنْفُسٍ عَلِمَ أَنَّ فِی الْعَشَرَةِ أَفْضَلُ مِمَّنِ اسْتَعْمَلَ فَقَدْ غَشَّ اللَّهَ وَغَشَّ رَسُولَهُ وَغَشَّ جَمَاعَةَ الْمُسْلِمِینَ}}، کنز العمال، ج۶، ص۱۰، حدیث ١۴۶۵٣؛ وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۲۵، حدیث ۱.</ref>. همچنین در [[حدیث]] دیگری از آن حضرت نقل شده است که فرمود: «هر کس شخصی را بر جماعتی بگمارد، در حالی که می‌داند کسی که [[خداوند]] از او [[راضی]] است در میان آنها است و [[افضل]] می‌باشد؛ قطعاً به خدا و رسول و مؤمنان [[خیانت]] کرده است»<ref>{{متن حدیث|مَنِ استَعمَلَ رَجُلًا مِنْ عِصَابَةٍ وَ‌فِیهِمْ مَنْ هُوَ أرضى للّه مِنهُ؛ فَقَدْ خَانَ اللّهَ وَ رَسولَهُ وَ المُؤمِنينَ}}، مجمع الزوائد، ج۵، ص۲۳۲؛ مسند احمد، ج۱، ص١۶۵.</ref>. آن حضرت در روایتی دیگر می‌فرماید: «کسی که بر گروهی از [[مسلمانان]] مقدّم شود در حالی‌که می‌داند در میان آنان کسانی از او افضل است، پس به خدا و رسول و مسلمانان خیانت کرده است»<ref>{{متن حدیث|مَنْ تَقَدّمَ عَلَی قَومٍ مِنَ الْمُسْلِمين وَ هُوَ يَري اَنَّ فِيهِمْ مَنْ هُوَ أَفْضَلُ مِنْهُ فَقَدْ خَانَ اللّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الْمُسْلِمينَ}}، الغدیر، ج۸، ص۲۹۱.</ref>.

و نیز در برخی منابع آمده است: عقلاً [[واجب]] است که امام افضل و داناتر از رعیت خود باشد. چون مقدّم داشتن مفضول بر فاضل قبیح است<ref>سید مرتضی، الرسائل، ج۳، ص۲۰.</ref>. [[ابوالصلاح حلبی]] می‌گوید: از نظر عقل پیش انداختن مفضول بر فاضل در انجام [[کارها]] قبیح است<ref>ابو صلاح حلبی، الکافی، ص۸۸.</ref>. [[شیخ طوسی]] می‌نویسد: واجب است که امام از تمام رعیت خود افضل باشد. چون از بدیهیات [[عقلی]] است که مقدّم داشتن مفضول بر فاضل قبیح است<ref>شیخ طوسی، الاقتصاد، ص۱۹۰.</ref>.