|
|
| (۱۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| | {{مدخل مرتبط |
| | | موضوع مرتبط = امام مهدی |
| | | عنوان مدخل = |
| | | مداخل مرتبط = |
| | | پرسش مرتبط = امام مهدی (پرسش) |
| | }} |
|
| |
|
| {{مهدویت}}
| | == مقدمه == |
| <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون [[امام مهدی]]{{ع}} است. "'''[[امام مهدی]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
| | امید به [[حاکمیت]] انسانهای [[صالح]] در آیندهای روشن و استقرار [[عدالت]] و [[صلح]] فراگیر و همگانی، امری فطری است. همه افراد، بر اساس [[فطرت]] ذاتی خود، به امید آن روزی هستند که [[جهان]] در پرتو هدایتهای انسانی شایسته و با تأیید و عنایت [[پروردگار]] هستی، از بیداد و [[تباهی]] رهایی یافته، از نابسامانیها، ناامنیها و تیره روزیها خلاص شود و سرانجام به [[صلح]] و [[صلاح]] برسند. |
| <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[امام مهدی در قرآن]] - [[امام مهدی در حدیث]] - [[امام مهدی در نهج البلاغه]] - [[امام مهدی در معارف دعا و زیارات]] - [[امام مهدی در کلام اسلامی]]</div>
| |
| <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[امام مهدی (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
| |
|
| |
|
| ==مقدمه==
| | در بیشتر دینها و مذهبهای [[جهان]]، از مصلحی سخن به میان آمده است که در [[آخر الزمان]] [[ظهور]] کرده و به کژیها و کژرویها پایان خواهد داد و شالوده حکومتی جهانی را بر اساس [[دادگری]]، بنیان خواهد نهاد. تمام [[پیامبران الهی]] نیز در این زمینه به [[مردم]] با [[ایمان]] [[جهان]]، نویدی روشن دادهاند. این اندیشه که در [[اسلام]] با عنوان "[[مهدویت]]"، شناخته شده است نیز، همچون دیگر [[ادیان]] ریشه در [[کلام]] [[پروردگار]] الهی دارد، از اینرو [[قرآن]] به عنوان [[کتاب آسمانی]] [[مسلمانان]]، با پافشاری تمام، [[پیروزی]] نهایی [[حق]] بر [[باطل]] را به تمام انسانها وعده فرموده، حکومت صالحان و شایستگان را نوید داده است. |
| *امید به [[حاکمیت]] انسانهای [[صالح]] در آیندهای روشن و استقرار [[عدالت]] و [[صلح]] فراگیر و همگانی، امری فطری است. همه افراد، بر اساس [[فطرت]] ذاتی خود، به امید آن روزی هستند که [[جهان]] در پرتو هدایتهای انسانی [[شایسته]] و با تأیید و عنایت [[پروردگار]] هستی، از بیداد و [[تباهی]] رهایی یافته، از نابسامانیها، ناامنیها و تیره روزیها خلاص شود و سرانجام به [[صلح]] و [[صلاح]] برسند.
| |
| *در بیشتر دینها و مذهبهای [[جهان]]، از مصلحی سخن به میان آمده است که در [[آخر الزمان]] [[ظهور]] کرده و به کژیها و کژرویها پایان خواهد داد و شالوده حکومتی جهانی را بر اساس [[دادگری]]، بنیان خواهد نهاد. تمام [[پیامبران الهی]] نیز در این زمینه به [[مردم]] با [[ایمان]] [[جهان]]، نویده‌ای روشنی دادهاند. این اندیشه که در [[اسلام]] با عنوان "[[مهدویت]]"، شناخته شده است نیز، همچون دیگر [[ادیان]]، ریشه در [[کلام]] [[پروردگار]] الهی دارد، از اینرو [[قرآن]] به عنوان [[کتاب آسمانی]] [[مسلمانان]]، با پافشاری تمام، [[پیروزی]] نهایی [[حق]] بر [[باطل]] را به تمام انسانها وعده فرموده، [[حکومت صالحان]] و شایستگان را نوید داده است. [[مسلمانان]] با بهرهمندی از آموزههای آفتابگون [[وحی]] و سخنان نورانی [[رسول گرامی اسلام]]{{صل}}، بر این باورند: آن [[انسان]] بزرگ که شایستگان را بر [[گیتی]] چیره خواهد ساخت کسی نیست مگر رادمردی از سلاله آخرین [[پیامبر]] الهی یعنی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}.
| |
| *اگرچه [[قرآن]] درباره [[ظهور]] و [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} به گونهای فراگیر سخن رانده و [[بشارت]] به [[تشکیل حکومت]] [[دادگر]] جهانی و [[پیروزی]] شایستگان داده است. اما [[مفسران]] [[شیعه]] و برخی از تفسیرگران [[اهل سنت]]، این [[آیات]] را به استناد [[روایات]] [[اهل بیت]]{{عم}} و دیدگاههای [[دانشمندان]] [[مسلمان]] به [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}، مربوط دانستهاند.
| |
| *به باور ایشان، مهمترین آیهای که پرده از [[حاکمیت]] انسانهای [[شایسته]] در آینده برداشته، این گونه میفرماید: {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ }}<ref> و همانا در زبور پس از ذکر نوشتیم که زمین را بندگان شایسته من، به ارث خواهند برد؛ سوره انبیاء ، آیه: ۱۰۵.</ref> در این [[آیه]]، به یکی از روشنترین پاداشهای دنیوی [[صالحان]] "[[حکومت]] روی [[زمین]]"، اشاره شده است. در روایاتی چند نیز این رویداد مهم، در [[عصر ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} دانسته شده است.
| |
| *اما مقصود از این [[شایستگی]] چیست؟ با توجه به اضافه شدن "[[بندگان]]" به "[[خدا]]"، [[ایمان]] و [[توحید]] آنان روشن می‌شود، و با توجه به کلمه "صالحون"، همه شایستگیها به ذهن میآید: عمل و [[تقوا]]، [[علم]] و [[آگاهی]]، [[قدرت]] و قوت، و [[تدبیر]] و [[نظم]] و [[درک]] اجتماعی. این شایستگیها، دارای آثار و برکاتی بیمانند است؛ به گونهای که اگر [[بندگان]] با [[ایمان]]، این شایستگیها را برای خود فراهم سازند، [[خداوند]] سبحانه و تعالی نیز آنها را [[یاری]] میکند تا بر مستکبران چیرگی یافته، دستهای آلودهشان را از [[حکومت]] بر روی [[زمین]] کوتاه کنند و دارنده میراثهای آنها گردند. بنابراین، فقط [[استضعاف]] سبب [[پیروزی]] بر [[دشمنان]] و [[حکومت]] بر روی [[زمین]] نیست؛ بلکه وجود [[ایمان]] و کسب شایستگیها نیز بایسته است و [[مستضعفان]] [[جهان]]، تا زمانی که این دو اصل را زنده نکنند، به [[حکومت]] روی [[زمین]] نخواهند رسید. اما مراد از [[وراثت زمین]]، این است که [[سلطنت]] بر [[منافع]]، از دیگران به [[صالحان]] منتقل شود و برکات زندگی در [[زمین]] ویژه ایشان شود. این برکات، یا دنیایی است که به بهرهمند شدن [[صالحان]] از زندگی دنیایی بر میگردد که در این صورت خلاصه مفاد [[آیه]] این می‌شود که: به زودی [[زمین]] از لوث [[شرک]] و [[گناه]] [[پاک]] شده [[جامعه بشری]] [[صالح]] که خدای را [[بندگی]] کنند و به وی [[شرک]] نورزند در آن زندگی کنند؛ هم چنان که [[آیه]]: {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ ... يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ }}<ref> سوره نور ، آیه: ۵۵.</ref>؛ از آن خبر میدهد. و یا این برکات، اخروی است که عبارت است از [[مقامات]] [[قربی]] که در [[دنیا]] برای خود کسب کردند؛ چون این [[مقامات]]، نیز از برکات حیات زمینی است؛ هرچند خودش از نعمتهای [[آخرت]] است هم چنان که [[آیه]]: {{متن قرآن|وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي صَدَقَنَا وَعْدَهُ وَأَوْرَثْنَا الأَرْضَ نَتَبَوَّأُ مِنَ الْجَنَّةِ حَيْثُ نَشَاء فَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِينَ }}<ref> سوره زمر ، آیه: ۷۴.</ref>؛ که حکایت [[کلام]] [[اهل بهشت]] است و [[آیه]]: {{متن قرآن|الَّذِينَ يَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ}}<ref> سوره مؤمنون ، آیه: ۱۱.</ref>؛ بدان اشاره میکنند.
| |
| *از اینجا روشن می‌شود که [[آیه]] مورد بحث، ویژه یکی از دو وراثتهای دنیایی و آخرتی نیست؛ بلکه هردو را شامل می‌شود. و تفسیرگرانی که آن را به [[وراثت]] آخرتی اختصاص دادهاند و به آیاتی که مناسب با آن [[وراثت]] است [[تمسک]] جسته و چه بسا گفتهاند همین معنا به طور متعین مقصود است چون بعد از اعاده دیگر زمینی نیست تا [[صالحان]] آن را [[ارث]] ببرند، حرف درستی نزدهاند، زیرا معلوم نیست که [[آیه]] مورد بحث عطف بر [[آیه]] قبلیاش که متعرض مساله اعاده بوده شده باشد تا بگویید بعد از اعاده دیگر زمینی باقی نمیماند. و ممکن است عطف به اول [[آیات]] باشد که میفرمود: {{متن قرآن|فَمَن يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ}}<ref> سوره انبیاء ، آیه: ۹۴.</ref>. آن مفسرینی هم که [[آیه]] را به [[وراثت]] دنیایی اختصاص داده حمل بر [[دوره ظهور]] [[اسلام]] و یا دوران [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}}- که [[رسول خدا]]{{صل}} در [[اخبار]] [[متواتر]] از آن خبر داده و [[شیعه]] و [[سنی]] آنها را [[نقل]] کردهاند- نمودهاند باز راه درستی نرفتهاند زیرا [[روایات]] مذکور هرچند [[متواتر]] و مسلم است اما [[آیه]] را تخصیص نمیزند.
| |
| *کوتاه سخن، همانطوری که گفتیم [[آیه شریفه]] مطلق است و شامل هر دو [[وراثت]] می‌شود چیزی که هست از نظر سیاق آنچه که [[عقل]] و اعتبار اقتضاء میکند این است که [[آیه شریفه]] عطف بر همان جمله: {{متن قرآن|فَمَن يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ }}<ref> سوره انبیاء ، آیه: ۹۴.</ref>؛ باشد چون آن [[آیه]] به تفصیل حال اهل [[اختلاف]] از نظر جزای اخروی اشاره میکرد و این [[آیه]] به تفصیل حال آنان از نظر جزای دنیوی اشاره میکند، و در نتیجه حاصل [[کلام]] این می‌شود که: ما [[بشر]] را به سوی دینی واحد [[دعوت]] کردیم، لکن ایشان [[دین]] را قطعه قطعه نموده در آن [[اختلاف]] کردند و مجازاتشان هم مختلف شد، اما در [[آخرت]] آنهایی که [[ایمان]] آوردند سعیشان مشکور و عملشان مکتوب شد و از [[کفار]] بر خلاف این شد و اما در [[دنیا]]، آنهایی که [[ایمان]] آوردند، [[زمین]] را به [[وراثت]] مالک شدند، به خلاف دیگران<ref> علامه طباطبایی، ترجمه المیزان، ج ۱۴، ص ۴۶۷( با تصرف)</ref>.
| |
| *در [[تفسیر]] [[آیه شریفه]] از [[امام باقر]]{{ع}} [[نقل]] شده است که فرمود: "این [[بندگان]] [[شایسته]]، همانا [[آل محمد]] هستند که [[خداوند]] سبحانه و تعالی، [[مهدی]] آنان را پس از کوشش ایشان [[مبعوث]] میکند. پس ایشان را عزّت داده، دشمنانشان را ذلیل خواهد کرد"<ref>{{عربی|" هُمْ آلُ مُحَمَّدٍ يَبْعَثُ اللَّهُ مَهْدِيَّهُمْ بَعْدَ جَهْدِهِمْ فَيُعِزُّهُمْ وَ يُذِلُ عَدُوَّهُمْ"}}، شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۸۴</ref>.
| |
| *روشن است مفهوم این [[روایت]]، انحصار نیست؛ بلکه بیان یک مصداق عالی و آشکار است و این تفسیرها، هرگز عمومیت مفهوم [[آیه]] را محدود نمیکند. بنابراین در هر زمان و در هرجا [[بندگان]] [[صالح]] [[خدا]] [[قیام]] کنند، پیروز و موفق خواهند بود و سرانجام [[وارث زمین]] و [[حکومت]] آن خواهند شد<ref> ر. ک: ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج ۱۳، ص ۵۱۵- ۵۲۴</ref>.
| |
| *در پایان سخن، یاد این نکته لازم است که در [[مزامیر داود]] تعبیر یادشده یا مشابه آن، در چند مورد دیده می‌شود و نشان میدهد با تمام تحریفات موجود در این کتابها، این قسمت همچنان از دستبرد مصون مانده است. برخی از این فرازها بدین قرارند: "شرّیران منقطع میشوند و اما متوکلان به [[خداوند]]، [[وارث زمین]] خواهند شد و حال اندک است که شریر نیست می‌شود؛ هر چند مکانش را استفسار نمایی، [[ناپیدا]] خواهد شد<ref> مزامیر داود، ۳۷، بند ۹</ref>؛ اما متواضعانه [[وارث زمین]] شده، از کثرت سلامتی شادکام خواهند شد<ref> مزامیر داود، ۳۷، بند ۱۱</ref>؛ متبرکان [[خداوند]]، [[وارث زمین]] خواهند شد؛ اما ملعونان وی منقطع خواهند شد ...<ref> مزامیر داود، ۳۷، بند ۲۷</ref>؛ صدیقان [[وارث زمین]] شده، همیشه در آن ساکن خواهند بود<ref> مزامیر داود، بند ۲۹</ref>؛ [[خداوند]] روزهای [[صالحان]] را میداند و [[میراث]] ایشان ابدی خواهد شد<ref> مزامیر داود، بند ۱۸</ref>. در این عبارتها، عنوان "[[صالحان]]" که در [[قرآن]] آمده است، با همان تعبیر در [[مزامیر داود]] به چشم میخورد. علاوه براین، تعبیرات دیگری نیز مانند صدیقان، متوکلان، متبرکان و متواضعان، در جملههای دیگر ذکر شده است. این تعبیرها، [[دلیل]] عمومیت [[حکومت]] "[[صالحان]]" است و با [[احادیث]] [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} تطبیق میکند.
| |
| *بدینسان نتیجه میگیریم حضرت [[حق]] سبحانه و تعالی آخرین [[حکومت]] را از آن [[صالحان]] میداند که: {{متن قرآن|وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ }}<ref> سوره اعراف ، آیه: ۱۲۸.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص۱۸۴ - ۱۸۸.</ref>.
| |
| ==پرسش‌های وابسته==
| |
| * به چه دلیل حکومت آینده جهان از آن صالحان و مستضعفان خواهد بود؟ (پرسش)]]
| |
| == جستارهای وابسته ==
| |
| {{:فرهنگنامه مهدویت (نمایه)}}
| |
|
| |
|
| ==منابع==
| | [[مسلمانان]] با بهرهمندی از آموزههای آفتابگون [[وحی]] و سخنان نورانی [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}}، بر این باورند: آن [[انسان]] بزرگ که شایستگان را بر [[گیتی]] چیره خواهد ساخت کسی نیست مگر رادمردی از سلاله آخرین [[پیامبر]] الهی یعنی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}. |
| * [[پرونده:134491.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|'''فرهنگنامه مهدویت''']]
| |
|
| |
|
| ==پانویس== | | اگرچه [[قرآن]] درباره [[ظهور]] و [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} به گونهای فراگیر سخن رانده و [[بشارت]] به [[تشکیل حکومت]] [[دادگر]] جهانی و [[پیروزی]] شایستگان داده است. اما [[مفسران]] [[شیعه]] و برخی از تفسیرگران [[اهل سنت]]، این [[آیات]] را به استناد [[روایات]] [[اهل بیت]] {{عم}} و دیدگاههای [[دانشمندان]] [[مسلمان]] به [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، مربوط دانستهاند. |
| {{یادآوری پانویس}} | | |
| | به باور ایشان، مهمترین آیهای که پرده از [[حاکمیت]] انسانهای [[شایسته]] در آینده برداشته، این گونه میفرماید: {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ }}<ref>و همانا در زبور پس از ذکر نوشتیم که زمین را بندگان شایسته من، به ارث خواهند برد؛ سوره انبیاء، آیه۱۰۵.</ref>، در این [[آیه]]، به یکی از روشنترین پاداشهای دنیوی [[صالحان]] "[[حکومت]] روی [[زمین]]"، اشاره شده است. در روایاتی چند نیز این رویداد مهم، در [[عصر ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} دانسته شده است. |
| | |
| | اما مقصود از این [[شایستگی]] چیست؟ با توجه به اضافه شدن "[[بندگان]]" به "[[خدا]]"، [[ایمان]] و [[توحید]] آنان روشن می‌شود و با توجه به کلمه "صالحون"، همه شایستگیها به ذهن میآید: عمل و [[تقوا]]، [[علم]] و [[آگاهی]]، [[قدرت]] و قوت و [[تدبیر]] و [[نظم]] و [[درک]] اجتماعی. این شایستگیها، دارای آثار و برکاتی بیمانند است؛ به گونهای که اگر [[بندگان]] با [[ایمان]]، این شایستگیها را برای خود فراهم سازند، [[خداوند]] سبحانه و تعالی نیز آنها را [[یاری]] میکند تا بر مستکبران چیرگی یافته، دستهای آلودهشان را از [[حکومت]] بر روی [[زمین]] کوتاه کنند و دارنده میراثهای آنها گردند. بنابراین، فقط [[استضعاف]] سبب [[پیروزی]] بر [[دشمنان]] و [[حکومت]] بر روی [[زمین]] نیست؛ بلکه وجود [[ایمان]] و کسب شایستگیها نیز بایسته است و [[مستضعفان]] [[جهان]]، تا زمانی که این دو اصل را زنده نکنند، به [[حکومت]] روی [[زمین]] نخواهند رسید. اما مراد از [[وراثت زمین]]، این است که [[سلطنت]] بر [[منافع]]، از دیگران به [[صالحان]] منتقل شود و برکات زندگی در [[زمین]] ویژه ایشان شود. این برکات، یا دنیایی است که به بهرهمند شدن [[صالحان]] از زندگی دنیایی برمیگردد که در این صورت خلاصه مفاد [[آیه]] این می‌شود که به زودی [[زمین]] از لوث [[شرک]] و [[گناه]] [[پاک]] شده [[جامعه بشری]] [[صالح]] که خدای را [[بندگی]] کنند و به وی [[شرک]] نورزند در آن زندگی کنند؛ هم چنان که [[آیه]]: {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ ... يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ}}<ref> سوره نور، آیه۵۵.</ref>؛ از آن خبر میدهد و یا این برکات، اخروی است که عبارت است از [[مقامات]] [[قربی]] که در [[دنیا]] برای خود کسب کردند؛ چون این [[مقامات]]، نیز از برکات حیات زمینی است؛ هرچند خودش از نعمتهای [[آخرت]] است هم چنان که [[آیه]]: {{متن قرآن|وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي صَدَقَنَا وَعْدَهُ وَأَوْرَثْنَا الأَرْضَ نَتَبَوَّأُ مِنَ الْجَنَّةِ حَيْثُ نَشَاء فَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِينَ }}<ref> سوره زمر، آیه۷۴.</ref> که حکایت [[کلام]] [[اهل بهشت]] است و [[آیه]]: {{متن قرآن|الَّذِينَ يَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ}}<ref> سوره مؤمنون، آیه۱۱.</ref>؛ بدان اشاره میکنند. |
| | |
| | از اینجا روشن می‌شود که [[آیه]] مورد بحث، ویژه یکی از دو وراثتهای دنیایی و آخرتی نیست؛ بلکه هردو را شامل می‌شود و تفسیرگرانی که آن را به [[وراثت]] آخرتی اختصاص دادهاند و به آیاتی که مناسب با آن [[وراثت]] است [[تمسک]] جسته و چه بسا گفتهاند همین معنا به طور متعین مقصود است چون بعد از اعاده دیگر زمینی نیست تا [[صالحان]] آن را [[ارث]] ببرند، حرف درستی نزدهاند، زیرا معلوم نیست که [[آیه]] مورد بحث عطف بر [[آیه]] قبلیاش که متعرض مساله اعاده بوده شده باشد تا بگویید بعد از اعاده دیگر زمینی باقی نمیماند و ممکن است عطف به اول [[آیات]] باشد که میفرمود: {{متن قرآن|فَمَن يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ}}<ref> سوره انبیاء، آیه۹۴.</ref>. آن مفسرینی هم که [[آیه]] را به [[وراثت]] دنیایی اختصاص داده حمل بر [[دوره ظهور]] [[اسلام]] و یا دوران [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} ـ که [[رسول خدا]] {{صل}} در [[اخبار]] [[متواتر]] از آن خبر داده و [[شیعه]] و [[سنی]] آنها را [[نقل]] کردهاند ـ نمودهاند باز راه درستی نرفتهاند زیرا [[روایات]] مذکور هرچند [[متواتر]] و مسلم است اما [[آیه]] را تخصیص نمیزند. |
| | |
| | کوتاه سخن، همانطوری که گفتیم [[آیه شریفه]] مطلق است و شامل هر دو [[وراثت]] می‌شود، چیزی که هست از نظر سیاق آنچه که [[عقل]] و اعتبار اقتضاء میکند این است که [[آیه شریفه]] عطف بر همان جمله: {{متن قرآن|فَمَن يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ }}<ref> سوره انبیاء، آیه۹۴.</ref>؛ باشد چون آن [[آیه]] به تفصیل، حال اهل [[اختلاف]] از نظر جزای اخروی اشاره میکرد و این [[آیه]] به تفصیل حال آنان از نظر جزای دنیوی اشاره میکند و در نتیجه حاصل [[کلام]] این می‌شود که: ما [[بشر]] را به سوی دینی واحد [[دعوت]] کردیم، لکن ایشان [[دین]] را قطعه قطعه نموده در آن [[اختلاف]] کردند و مجازاتشان هم مختلف شد، اما در [[آخرت]] آنهایی که [[ایمان]] آوردند سعیشان مشکور و عملشان مکتوب شد و از [[کفار]] برخلاف این شد و اما در [[دنیا]]، آنهایی که [[ایمان]] آوردند، [[زمین]] را به [[وراثت]] مالک شدند، به خلاف دیگران<ref> علامه طباطبایی، ترجمه المیزان، ج ۱۴، ص ۴۶۷(با تصرف).</ref>. |
| | |
| | در [[تفسیر]] [[آیه شریفه]] از [[امام باقر]] {{ع}} [[نقل]] شده است که فرمود: "این [[بندگان]] [[شایسته]]، همانا [[آل محمد]] هستند که [[خداوند]] سبحانه و تعالی، [[مهدی]] آنان را پس از کوشش ایشان [[مبعوث]] میکند. پس ایشان را عزّت داده، دشمنانشان را ذلیل خواهد کرد"<ref>{{متن حدیث|هُمْ آلُ مُحَمَّدٍ يَبْعَثُ اللَّهُ مَهْدِيَّهُمْ بَعْدَ جَهْدِهِمْ فَيُعِزُّهُمْ وَ يُذِلُ عَدُوَّهُمْ}}، شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۸۴.</ref>. |
| | |
| | روشن است مفهوم این [[روایت]]، انحصار نیست؛ بلکه بیان یک مصداق عالی و آشکار است و این تفسیرها، هرگز عمومیت مفهوم [[آیه]] را محدود نمیکند. بنابراین در هر زمان و در هرجا [[بندگان]] [[صالح]] [[خدا]] [[قیام]] کنند، پیروز و موفق خواهند بود و سرانجام [[وارث زمین]] و [[حکومت]] آن خواهند شد<ref>ر. ک: ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج ۱۳، ص ۵۱۵- ۵۲۴.</ref>. |
| | |
| | در پایان سخن، بیان این نکته لازم است که در [[مزامیر داود]] تعبیر یاد شده یا مشابه آن، در چند مورد دیده می‌شود و نشان میدهد با تمام تحریفات موجود در این کتابها، این قسمت همچنان از دستبرد مصون مانده است. برخی از این فرازها بدین قرارند: "شرّیران منقطع میشوند و اما متوکلان به [[خداوند]]، [[وارث زمین]] خواهند شد و حال اندک است که شریر نیست می‌شود؛ هر چند مکانش را استفسار نمایی، [[ناپیدا]] خواهد شد<ref> مزامیر داود، ۳۷، بند ۹.</ref>؛ اما متواضعانه [[وارث زمین]] شده، از کثرت سلامتی شادکام خواهند شد<ref> مزامیر داود، ۳۷، بند ۱۱.</ref>؛ متبرکان [[خداوند]]، [[وارث زمین]] خواهند شد؛ اما ملعونان وی منقطع خواهند شد ...<ref> مزامیر داود، ۳۷، بند ۲۷.</ref>؛ صدیقان [[وارث زمین]] شده، همیشه در آن ساکن خواهند بود<ref>مزامیر داود، بند ۲۹.</ref>؛ [[خداوند]] روزهای [[صالحان]] را میداند و [[میراث]] ایشان ابدی خواهد شد<ref>مزامیر داود، بند ۱۸.</ref>. در این عبارتها، عنوان "[[صالحان]]" که در [[قرآن]] آمده است، با همان تعبیر در [[مزامیر داود]] به چشم میخورد. علاوه براین، تعبیرات دیگری نیز مانند صدیقان، متوکلان، متبرکان و متواضعان، در جملههای دیگر ذکر شده است. این تعبیرها، [[دلیل]] عمومیت [[حکومت]] "[[صالحان]]" است و با [[احادیث]] [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} تطبیق میکند. |
| | |
| | بدینسان نتیجه میگیریم [[خداوند]] آخرین [[حکومت]] را از آن [[صالحان]] میداند که: {{متن قرآن|وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ }}<ref> سوره اعراف، آیه۱۲۸.</ref>.<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص۱۸۴ - ۱۸۸.</ref> |
| | |
| | == منابع == |
| | {{منابع}} |
| | # [[پرونده:134491.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|'''فرهنگنامه مهدویت''']] |
| | {{پایان منابع}} |
| | |
| | == پانویس == |
| {{پانویس}} | | {{پانویس}} |
|
| |
|
| {{امام مهدی}}
| | [[رده:حکومت امام مهدی]] |
| | |
| [[رده:امام مهدی]] | |
| [[رده:حکومت صالحان]]
| |
