رنج‌های حضرت فاطمه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[شیخ مفید]] می‌افزاید: [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} داخل [[قبر]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}} شد و گره‌های [[کفن]] را گشود و پرده از رخسارش برداشت؛ آن‌گاه گونه راست حضرت را رو به [[قبله]] بر خاک نهاد؛ با خشت، لحد را چید و بر روی آن خاک ریخت... فاطمه‌{{س}} ناله می‌کرد و می‌گفت: «چه بامداد شوم و نامبارکی!» [[ابوبکر]] ناله و [[شیون]] [[فاطمه]] {{س}} را شنید؛ رو به آن حضرت کرد و گفت: به [[راستی]] بامداد تو، بامداد شوم و نامبارکی است<ref>ارشاد، ص۱۰۰.</ref>.

راوی افزود: و چون پیامبر اکرم {{صل}} را به خاک سپردند، فاطمه {{س}} فرمود: ای انس! آیا دلتان آمد که بر روی پیامبر اکرم {{صل}}، خاک بریزید و او را [[دفن]] کنید؟!<ref>طبقات کبری، ج۲، ص۲۳۷.</ref>.

حضرت پاسخ داد: جفر، پوست گاو نری است که از [[دانش]]، پُر گشته است. آن فرد پرسید: پس «[[جامعه]]» چیست؟ حضرت فرمود: آن، [[صحیفه]] و طوماری به طول هفتاد ذراع، و در پوستی مثل ران شتر دو کوهانه است که همه نیازهای [[بشر]] در آن نوشته شده است. هیچ حکمی نیست، حتی [[حکم]] ارش و خسارت وارد کردن یک خراش بر [[بدن]]، مگر آنکه در «جامعه» موجود است. آن شخص پرسید: «[[مصحف فاطمه]] {{س}}» چیست؟ راوی می‌گوید: [[امام]] {{ع}} مدتی طولانی [[سکوت]] کرد و سپس فرمود: شما از چیزهایی پرس و جو می‌کنید که آنها را می‌خواهید و نمی‌خواهید، نیاز دارید و نیاز ندارید؛ فاطمه {{س}} پس از پیامبر اکرم {{صل}} هفتاد و پنج [[روز]] درنگ کرد. در آن روزها، به خاطر از دست دادن پدر، اندوهی سخت و دشوار به او روی آورد؛ [[جبرئیل]] نزدش می‌آمد تا [[غم]] و [[اندوه]] [[فراق]] پدر را بر وی آسان گرداند.

۱۰. [[قاضی]] نعمان از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] کرده است: فاطمه {{س}} پس از [[رحلت پیامبر اکرم]] {{صل}} در بستر [[بیماری]] افتاد. او [[ضعیف]] و لاغر شده، گوشت تنش آب گشت و مانند یک شبح و [[خیال]] می‌نمود و از [[اندوه]] [[فراق]] پدر، پوستی بر استخوان شده بود<ref>دعائم الاسلام، ج۱، ص۲۳۲.</ref>.

اما فاطمه‌{{س}} بر [[فراق]] و جدایی پدر، چنان فریاد و فغان می‌کرد که [[مردم مدینه]]، آزرده شدند و به حضرتش گفتند: گریه‌های بی‌پایان تو، ما را می‌رنجاند. آن حضرت از مدینه، به [[مزار]] [[شهدا]] می‌رفت و در آنجا می‌گریست و آن‌گاه از که از [[گریستن]] خسته و [[ناتوان]] می‌شد به مدینه باز می‌گشت.

فاطمه {{س}} پس از پدرش دو یا سه ماه بیشتر [[زندگی]] نکرد. از زیادی [[حزن]] و [[اندوه]] و ضایعات بدنی و غیره که در این مدت کوتاه از حوادث مختلف به آن بانوی [[معصوم]] روی آورد، تاب و توان او را به کلی از بین برد و آن بانوی [[مظلوم]] را به بستر [[بیماری]] انداخت. برخی از نویسندگان [[تسنن]] مانند عقاد و استاد [[توفیق]] ابوعلم خواسته‌اند بیماری آن حضرت را طبیعی و عادی جلوه دهند. از این رو در کتاب‌های خود می‌نویسند: [[حضرت فاطمه]] {{س}} اندامی باریک و لاغر داشت. [[پیامبر خدا]] در بیماری خود که به [[رحلت]] وی منجر گردید به او گفته بود تو نخستین کسی هستی که از [[اهل بیت]] به من ملحق خواهی شد. بیش از هفتاد و پنج [[روز]] طول نکشید که فاطمه {{س}} پس از [[مرگ]] پدر به وی پیوست؛ با آنکه هنوز در [[سنی]] بود که زندگانی به استقبالش می‌رفت<ref>فاطمة الزهراء {{س}}، توفیق أبوعلم، ترجمه: علی اکبر صادقی، ص۲۳۶.</ref>.

از یک طرف از دست دادن [[پیغمبر]] و از طرف دیگر [[ظلم]] و ستمی که به [[وصی]] او کردند؛ [[حجاب]] حرمتش را هتک نمودند؛ [[منصب امامت]] را بدون اینکه دلیلی از [[قرآن]] و یا سنتی از پیغمبر داشته باشند از دست صاحب آن ربودند. کینه‌های جنگ‌های [[بدر]] و [[احد]] که در دل‌های [[نفاق]] مخفی بود، این امر را برای بدخواهان امکان‌پذیر ساخت. هنگامی که تیرشان به [[هدف]] اصابت کرد، از ابرهای [[شقاق]]، [[باران]] [[خون‌خواهی]] بر ما فرو ریختند. زه ایمانشان از کمان دلشان قطع گردید. [[حفظ رسالت]] و [[کفالت]] امور [[مؤمنین]] را به جا نیاوردند. [[منافع]] خود را از [[غرور دنیا]] برداشته و از [[نصرت]] علی {{ع}} دست کشیدند؛ زیرا [[پدران]] آنها را در مواطن هولناک [[جنگ]] و منازل [[قتال]] به [[هلاکت]] رسانده بود<ref>بحارالانوار، محمد باقر مجلسی، ج۴۳، ص۱۵۶؛ وفاة الصدیقة الزهراء {{س}}، سید عبد الرزاق مقرم، ص۱۰۰؛ حضرت زهرا {{س}}، فضل الله کمپانی، ص۲۰۵. </ref>. پس [[فاطمه]] {{س}} دارای مزاج نحیف و [[ناتوان]] نبود؛ بلکه علت [[بیماری]] او ناشی از کثرت حزن و اندوه شدید وی در نتیجه حوادث جان‌گذاری بود که در فاصله دو سه ماه پس از [[رحلت]] پدر به وقوع پیوست.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[فرهنگنامه فاطمی ج۵ (کتاب)|فرهنگنامه فاطمی ج۵]]، ص۱۷۴۶.</ref>

[[سلمان]] گفت: به خدا سوگند! در این هنگام، دیوارهای [[مسجد]] را دیدم که از بنیان بلند شدند؛ به گونه‌ای که عبور از زیر آنها میسر بود؛ لذا نزدیک فاطمه {{س}} رفتم و عرض کردم: بانویم و سرورم! [[خداوند تبارک و تعالی]]، پدرت را [[پیامبر]] [[رحمت]] قرار داد. بنابراین شما دردآور و بلاخیز مباشید. فاطمه {{س}} آرام گرفت و دیوارهای مسجد به جای خود بازگشتند؛ به گونه‌ای که گرد و خاک از آنها برخاست و بینی ما را آکنده ساخت<ref>مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۳۳۹.</ref>.

راوی می‌افزاید: سپس [[مغیره]] سخن گفت و تمام سخنانش، علیه علی {{ع}} بود... امام حسن {{ع}} فرمود: اما تو ای مغیره! بی‌گمان، [[دشمن]] [[خدای متعال]] و دور افکنده کتابش هستی... تو آن کسی هستی که فاطمه‌{{س}}، [[دختر رسول خدا]] {{صل}} را آن چنان کتک زدی که جای تازیانه‌ات خونابه بست و [سبب شدی که آن حضرت] طفلش را سقط کرد. تو این کار را برای نشان دادن [[برتری]] [[رأی]] و نظرت بر رأی [[پیامبر اکرم]] {{صل}}، و برای [[مخالفت]] با [[فرمان]] و دستور آن حضرت و شکستن [[حرمت]] و [[حریم]] او انجام دادی؛ در حالی که [[رسول خدا]] {{صل}} درباره فاطمه‌{{س}} فرموده بود: ای [[فاطمه]]! تو [[سرور]] و سالار [[زنان]] [[بهشت]] هستی<ref>احتجاج، ج۱، ص۲۷۸.</ref>.

آن‌گاه، آنها امیرمؤمنان {{ع}} را به [[مسجد]] کشاندند و نزد [[ابوبکر]]، آوردند. فاطمه {{س}} به مسجد آمد تا حضرت را از دست ایشان برهاند؛ ولی نتوانست؛ پس به سوی [[قبر]] پدر بزرگوارش رفت و در حالی که به [[قبر پیامبر]] اشاره می‌کرد [[اندوه]] فراوان، و [[شیون]] کنان فرمود: جانم [[زندانی]] دم و بازدم خویش است. ای کاش با دم زدنم، همراه می‌شد و [[رهایی]] می‌یافت.

سپس [[ابن ابی الحدید]] به سخنان گذشته‌اش بازگشته، می‌نویسد: اما امور ناپسندی که [[شیعیان]] می‌گویند، مانند آنکه: آنها، [[قنفذ]] را به [[خانه فاطمه]] {{س}} فرستادند و او با تازیانه، فاطمه {{س}} را زد و اثر تازیانه، همچون بازوبندی تا [[زمان]] [[وفات]] فاطمه {{س}}، بر بازوی او باقی بود؛ دیگر اینکه عمر، او را میان در و دیوار فشرد و فاطمه {{س}} نالید و رسول خدا {{صل}} را به یاری‌طلبید و [[کودکی]] را که به آن حامله بود، مرده به [[دنیا]] آورد؛ و اینکه در گردن علی {{ع}} ریسمان انداختند و کشیدند، در حالی که او در بستر [[بیماری]] بود و فاطمه {{س}} در آن حال در پی ایشان فریاد می‌زد و ناله و شیون می‌کرد؛ تمام این حکایات و گفته‌های دیگر، بنیانی ندارد و [[اصحاب]] ما [[اهل سنت]]، آن را نپذیرفته‌اند و کسی، آن را [[تأیید]] نمی‌کند؛ نیز [[اهل حدیث]] آنها را [[روایت]] نکرده‌اند؛ چیزی درباره آن نمی‌دانند و [[شیعه]] به [[تنهایی]]، راوی آن است<ref>شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۶۰.</ref>. سپس به توجیه مطالب یاد شده پرداخته است، برخی را مردود است و برخی را عجیب می‌داند و می‌نویسد: به نظر من، حکایت و [[یورش]] به [[خانه فاطمه]] {{س}}، ظاهر [[درستی]] دارد که «[[سید مرتضی]]» و [[شیعیان]] آن را روایت کرده‌اند؛ ولی تنها بخشی از آن، صحیح می‌باشد<ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۷، ص۱۶۸.</ref>.

===«فدک»، [[هدیه]] پدر به دختر ===

امام صادق {{ع}} می‌فرماید: آن‌گاه، پوست عکاظی را‌طلبید که بر آن می‌نوشتند. و [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} را صدا زد و به او فرمود: «قباله فدک را به رسم هدیه بنویس». سپس علی [[ابی طالب]] {{ع}} و غلام رسول خدا {{صل}} و «[[ام ایمن]]» را بر آن، [[گواه]] گرفت.

عمر گفت: ای ام ایمن! از این داستان‌ها دست بردار و بگو چه چیزی را گواهی می‌دهید؟ ام ایمن گفت: در [[خانه]] فاطمه‌{{س}}، با پیامبر اکرم {{صل}} نشسته بودم که [[جبرئیل امین]] فرود آمد و گفت: «ای محمد! برخیز تا به دستورر [[خداوند تبارک و تعالی]] فدک را با دو بالم، برایت ترسیم کنم». [[رسول خدا]] {{صل}} با [[جبرئیل]] برخاست و بعد از اندک زمانی بازگشت. فاطمه {{س}} گفت: کجا رفته پدر؟! حضرت پاسخ داد: «جبرئیل با بال‌هایش، فدک را برایم ترسیم و مرزهای آن را مشخص کرد»؛ فاطمه {{س}} گفت: ای پدر! من از هزینه‌های [[زندگی]] پس از تو، می‌ترسم؛ فدک را به من ببخش. حضرت فرمود «آن را به تو، بخشیدم؛ پس آن را تملک کن». فاطمه {{س}} گفت: آری، تحویل گرفتم، پیامبر اکرم {{صل}} فرمود «ای علی {{ع}}! ام ایمن! بر این [[هدیه]] دادنم [[گواه]] باشید». [[عمر]] گفت: تو [[زن]] هستی و گواهی‌ات تنهائی، سودی ندارد و نیز [[گواهی]] علی {{ع}} سودی ندارد؛ چراکه می‌خواهد [[مال]] را از آن خود کند.

هنگامی که [[زمان]] [[شهادت فاطمه]] {{س}}، نزدیک شد، حضرت سفارش کرد: «ابوبکر بر او [[نماز]] نگذارد»؛ از این رو، شبانه به خاک سپرده شد<ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۶، ص۲۱۴.</ref>.<ref>[[محمد هادی یوسفی غروی|یوسفی غروی، محمد هادی]]، [[فرهنگ شهادت معصومین ج۱ (کتاب)|فرهنگ شهادت معصومین ج۱]]، ص۳۴۷.</ref>

===«[[فدک]]»، میراثی از پدر ===

ابوبکر چیزی از آن [[اموال]] به [[فاطمه]] {{س}} نداد و حضرت، بر ابوبکر [[خشمگین]] شد و از او دوری گزید و با او سخنی نگفت تا از [[دنیا]] رفت. [[حضرت فاطمه]] {{س}} پس از [[رسول خدا]] {{صل}} تنها شش ماه زیست و زمانی که از دنیا رفت، همسرش علی {{ع}} او را شبانه به خاک سپرد و به ابوبکر، اجازه [[نماز]] گزاردن بر وی را نداد<ref>صیحح بخاری، ج۵، ص۸۲.</ref>.

۱. باز «[[ابن ابی الحدید]]» گفته است: [[مردم]] می‌پندارند [[فاطمه]] {{س}} در دو چیز با [[ابوبکر]] [[نزاع]] داشته است: یکی درباره [[میراث]] و دیگری درباره [[بخشش]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}}. در حالی که فهم من از [[حدیث]]، این است که فاطمه {{س}} در سهم خودش نیز به عنوان «[[ذی القربی]]» با ابوبکر، درگیر بود که ابوبکر، حاضر نشد آن را به فاطمه {{س}} بدهد<ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۶، ص۲۳۰.</ref>.

بی‌درنگ، پرده‌ای میان مردان و زنان کشیدند- پس از [[رحلت]] پدر، این نخستین باری بود که فاطمه {{س}} به [[مسجد]] می‌آمد. - [[جمعیت]] انبوه به [[احترام]] او راهی گشودند و [[فاطمه]] {{س}} با [[اندوه]] فراوان کنار [[قبر]] پدر نشست. آن‌گاه [[شیون]] کنان، ناله سوزناکی سر داد به گونه‌ای که همه را به [[گریه]] درآورد و مجلس را لرزاند.

سپس فرمود: ای [[مردم]]! بدانید که من [[فاطمه]] {{س}} هستم و پدرم محمد {{صل}} است. آغاز و انجام سخنم [[حق]] است. آنچه می‌گویم ناروا نیست و آنچه بر [[ظلم]]، [[استوار]] نمی‌باشد. [[پیامبری]] از خودتان، برای [[هدایت]] شما آمد که رنج‌های شما بر او، گران و به هدایت شما [[حریص]] و نسبت به [[مؤمنان]] [[مهربان]] و دل‌رحم بود<ref>{{متن قرآن|لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ}} «بی‌گمان پیامبری از (میان) خودتان نزد شما آمده است که هر رنجی ببرید بر او گران است، بسیار خواستار شماست، با مؤمنان مهربانی بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۱۲۸.</ref>. اگر او را بشناسید، می‌دانید پدر من است نه پدرزنتان و [[برادر]] پسر عموی من ([[علی بن ابی طالب]]) می‌باشد نه برادر مردان شما! چه [[نیکو]] و پرافتخار است این نسبت فامیلی - [[درود خدا]] بر او و [[آل]] او باد-. [[پیامبر اکرم]] {{صل}}، [[رسالت]] خود را به مردم رساند و آنان را از [[عذاب الهی]] ترساند. راه خود را از پرتگاه [[مشرکان]] بر گردانید، [[شمشیر]] بر فرق آنان، فرود آورد و گلوگاه آنان را فشرد و با زبان [[حکمت]] و [[موعظه]] [[حسنه]]، مردم را به [[راه خدا]] [[دعوت]] کرد. [[بت‌ها]] را در هم [[شکست]]. سر [[شجاعان]] [[شرک]] را بر سنگ کوبید تا [[جمعیت]] [[مشرکان]]، پراکنده شدند و از میدان گریختند و صبح صادق از [[دل]] شب تاریک، سر بر آورد و چهره [[حق]] از نقاب، بیرون آمد و حق [[خالص]]، جلوه‌گر شد و [[زمامدار]] [[دین]] به سخن حق، گویا شد و عربده‌های [[شیطان]]، خاموش؛ طرفدارانشان لال شدند و [[تاریکی]] [[نفاق]] فرو افتاد و گروه‌های [[کفر]] و [[تفرقه]]، پراکنده گردیدند و دهان‌های شما به [[برکت]] گروهی از [[مجاهدان]] سپید روی و [[نورانی]] - که شکم‌هایشان از [[گرسنگی]] به پشت چسبیده بود- به کلمه [[اخلاص]] گشوده شد.

و فرمود: «[[خویشاوندان]] رَحِمی، به یکدیگر سزاوارترند»<ref>{{متن قرآن|وَأُولُو الْأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَى بِبَعْضٍ}} «خویشاوندان (در ارث‌بری) نسبت به همدیگر (از دیگران) سزاوارترند» سوره انفال، آیه ۷۵.</ref>؛ «[[خدای تعالی]] به شما درباره ([[ارث]]) [[اولاد]] سفارش می‌کند که بهره پسر، دو برابر دختر است»<ref>{{متن قرآن|يُوصِيكُمُ اللَّهُ فِي أَوْلَادِكُمْ لِلذَّكَرِ مِثْلُ حَظِّ الْأُنْثَيَيْنِ}} «خداوند درباره (ارث) فرزندانتان به شما سفارش می‌کند که بهره پسر برابر با بهره دو دختر است» سوره نساء، آیه ۱۱.</ref>؛ «هنگامی که [[مرگ]] یکی از شما فرا رسد برای پدر، [[مادر]] و [[نزدیکان]] [[وصیت]] کنید که [[حکم]] حقی برای [[پرهیزکاران]] است»<ref>{{متن قرآن|كُتِبَ عَلَيْكُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ إِنْ تَرَكَ خَيْرًا الْوَصِيَّةُ لِلْوَالِدَيْنِ وَالْأَقْرَبِينَ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقِينَ}} «بر شما مقرر شده است که هرگاه مرگ یکی از شما فرا رسد، اگر مالی بر جای نهد برای پدر و مادر و خویشان وصیّت شایسته کند؛ بنا به حقّی بر گردن پرهیزگاران» سوره بقره، آیه ۱۸۰.</ref>.

[[ابوبکر]] در پاسخ گفت: ای دختر [[پیامبر اکرم]] {{صل}}! پدرت به [[مؤمنان]] پر مهر و سخاوتمند، [[مهربان]] و [[دل‌سوز]] و برای [[کافران]]، عذابی دردناک و [[کیفری]] بزرگ بود، ما هر نسبتی با [[رسول خدا]] {{صل}} داشته باشیم، باز او را پدر تو می‌دانیم نه پدر دیگر [[زنان]]؛ او را به [[برادری]] شوهرت می‌شناسیم، نه [[برادر]] دیگر مردان. می‌دانیم پیامبر اکرم {{صل}} علی {{ع}} را بر دیگران، [[برتری]] می‌داد و در هر کار بزرگی، او را [[یاری]] می‌کرد. جز سعادتمندان، کسی شما را [[دوست]] ندارد و جز شقاوتمندان، دیگری با شما [[دشمنی]] نکند. شما، [[فرزندان]] [[پاک]] پیامبر اکرم {{صل}} و [[برگزیدگان]] [[بندگان]] [[نیک]] خداوندید. به هر خوبی ما را راهنمایید و به [[بهشت]] فرا می‌خوانید.

حضرت زهرا {{س}} در پاسخ فرمود: سبحان [[الله]]! در شگفتم از این [[تهمت]]! [[پیامبراکرم]] {{صل}} از [[کتاب خدا]]، روی‌گردان نبوده و مخالف [[احکام]] [[قرآن]] کاری نکرده است. همواره پیرو قرآن و دنباله‌رو [[سوره‌ها]] و آیه‌هایش، بوده است. آیا برای [[توطئه]]، [[نیرنگ]] به [[پیامبر]] {{صل}}، [[بهتان]] ببندید؟! این کار شما پس از [[رحلت]] او، مانند فتنه‌هایی است که در [[زمان]] حیاتش، برای نابودی او به کار بستید.

هر خاندانی که نزد خدا منزلتی داشت؛ نزد [[بیگانگان]] هم محترم، بود. (غیر از ما که [[حرمت]] ما را شکستند). مردانی چند از امت تو - همین که چهره در نقاب خاک کشیدی و میان ما جدایی افتاد -[[اسرار]] دل‌هایشان را آشکار کردند.

تا رفتی، مردانی ما را کوچک شمردند و رو ترش کردند و زمین‌های ما را [[غصب]] کردند. ای پدر! ماه شب چهارده و چراغ پر فروغ بودی و از [[پروردگار]]، [[قرآن]] به تو نازل می‌شد. [[جبرئیل]] با [[آیات قرآنی]]، مونس ما بود؛ ولی وقتی که رفتی، همه [[خوبی‌ها]] پنهان گردید. ای کاش! پیش از آنکه از میان ما بروی و خاک، تو را پنهان کند؛ مرده بودیم.

به خدا سوگند! آنان پیشاهنگان پیشتاز را عقب انداختند و عقب افتاده‌ها را مقدم داشتند. به خاک مالیده باد! بینی کسانی که [[گمان]] می‌کنند، عمل نیکوئی انجام می‌دهند. آگاه باشید! آنها [[فساد]] کنندگان هستند؛ ولی نمی‌فهمند. «آیا کسی که [[هدایت]] به [[حق]] و [[راستی]] می‌کند، برای [[پیروی]] شایسته‌تر است یا آنکه خود، هدایت نمی‌شود؛ مگر اینکه هدایتش کنند؟! شما را چه شده است و چگونه [[داوری]] می‌کنید؟!»<ref>{{متن قرآن|أَفَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لَا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدَى فَمَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ}} «آیا آنکه به حقّ رهنمون می‌گردد سزاوارتر است که پیروی شود یا آنکه راه نمی‌یابد مگر آنکه راه برده شود؟ پس چه بر سرتان آمده است؟ چگونه داوری می‌کنید؟» سوره یونس، آیه ۳۵.</ref>.

۱۱. شیخ «[[طوسی]]» به سند خود نقل کرده است که: «[[عایشه]]» دختر «[[طلحه]]» نزد فاطمه {{س}} آمد و او را گریان دید. گفت: پدر و مادرم فدایت! چه چیز شما را گریانده است؟! حضرت فرمود: آیا درباره فغان و فریادی می‌پرسی که اخبارش را کبوتران [[نامه]] بر، به گردن بسته و به این سو و آن سو می‌برند و هر راه رونده‌ای بدان [[آگاه]] است؟ آثارش به [[آسمان]] رسیده و خبرش، [[زمین]] را [[مصیبت]] زده کرده است. آن مرد بی‌چیز و ناقص الخلقه [[قبیله]] [[تیم]] و آن مرد بدچشم قبیله عُدی، با ابوالحسن {{ع}} مسابقه گذاشتند و آن قدر دویدند که نزدیک بود بمیرند. آنها، کسانی‌اند که [[خشم]] خود را نسبت به علی {{ع}} پنهان کردند و هنگامی که [[نور]] [[دین]]، با [[رحلت پیامبر اکرم]] {{صل}}، پنهان گشت؛ با سرعت، [[زبان]] باز کردند و تیر‌های خشم و کین خود را سوی او، پرتاب کردند و «[[فدک]]» را با [[زور]] از ما گرفتند.

سپس گریست و خود را در آغوش پدر انداخت و او را بوسید. علی، حسن و حسین {{عم}} نیز چنین کردند. پیامبر اکرم {{صل}} سر برداشت و دست فاطمه {{س}} را در دستان علی {{ع}} نهاد و رو به او کرد و فرمود: ای [[ابوالحسن]]! این، [[امانت]] [[خدا]] و رسولش، [[محمد]] {{صل}} است. [[حرمت]] خدا و مرا درباره او نگه‌دار و می‌دانم، چنین خواهی کرد. به خدا [[سوگند]]! او، [[سرور زنان]] [[بهشت]]، از اولیان و آخریان است. به خدا سوگند! او، [[مریم]] کبراست. به خدا سوگند! تا آخرین نفس برای فاطمه و تو [[دعا]] کردم و هر چه خواستم، به من داد. ای علی! خواسته فاطمه {{س}} را برآور؛ زیرا فرامینی به او داده‌ام که [[جبرئیل]] به من گفته است.