کرامات امام جواد در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

=== [[دعا]] در [[حق]] عمر بن فرج ===

عرض کردم، مولای من، عمر بن فرج از دنیا رفت.

امام {{ع}} فرمود: الحمدلله! [[سپاس]] خدای را! و این جمله را (۲۴) بار تکرار فرمود. من از این کار امام {{ع}} [[تعجب]] کرده، عرض کردم: ای مولای من، اگر می‌دانستم از شنیدن این خبر تا این اندازه خوشحال می‌شوید، با پای برهنه به زیارتتان می‌شتافتم تا شما را [[آگاه]] سازم.

=== لرزش [[خانه]] [[معتصم عباسی]] بر اثر دعای امام {{ع}} ===

معتصم خلیفه‌ای دیگر از سلسله [[خلفای عباسی]] و با [[حضرت جواد]] {{ع}} معاصر باشد.

وزیران [[دستگاه حکومت]] و [[خلافت]] گواهی دادند، پای صورت جلسه را نیز [[امضا]] کردند، [[پیمان]] بستند تا از [[دستورات]] و برنامه‌های [[خلیفه]] [[پشتیبانی]] کنند و از هیچ‌گونه کمک و [[یاری]]، دریغ ننمایند.

[[امام]] {{ع}} دست‌های خود را به سوی [[آسمان]] بلند کرده، با [[استمداد]] از درگاه [[ربوبی]] عرضه داشت: بار خدایا! من از دروغی بزرگ که به من نسبت می‌دهند به تو [[پناه]] می‌برم، [[انتقام]] مرا از آنان بگیر!

[[راوی]] می‌گوید: با تمام شدن [[دعای امام]] {{ع}}، اتاقی که در آن نشسته بودند مانند قایقی که در میان دریای مواج و متلاطم گرفتار شده باشد، به حرکت در آمد و افراد حاضر را از گوشه‌ای به گوشه‌ای دیگر پرتاب کرد.

[[امام جواد]] {{ع}}، با اینکه می‌دانست آنان واقعاً از کار خویش نادم نگشته‌اند و این حال آنان تظاهری بیش نیست، دوباره دست به دعا بلند کرد و عرضه داشت: خداوندا! اگرچه می‌دانی که اینان [[دشمن]] تو و من هستند؛ اما تقاضای من این است که آرامش را به ما بازگردانی و [[زمین]] را از لرزش و حرکت بازداری. پس از دعای امام {{ع}}، همه چیز به حال اولیه بازگشت و [[توطئه]] شوم و منافقانه آنان نیز نقش بر آب و مایه [[رسوایی]] [[خلیفه]] و درباریان گردید<ref>خرایج و جرایح، ج۲، ص۶۷۰، ح۱۸؛ الثاقب فی المناقب، ص۵۲۴، ح۹؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۴۰، ح۳۳؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۳۹۲، ح۲۳۹۱؛ بحار الانوار، ج۵۰، ص۴۵، ح۱۸؛ الأنوار البهیة، ص۲۵۴.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۲۱.</ref>

== طیّ الارض [[امام]] {{ع}} ==

[[امام جواد]] {{ع}} [[آموختن]] [[قرآن]] را در محضر معلمی قرآن شناس و آشنا به لسان [[وحی]] شروع نمود.

آن حضرت ناگهان از جایش برخاست و در حالی که آثار [[غم]] و [[اندوه]] بر چهره‌اش نشسته بود، زیرلب این [[آیه]] را زمزمه کرد: {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>«ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم» سوره بقره، آیه ۱۵۶.</ref>.

سپس گفت: به خدای جهانیان [[سوگند]] که پدرم از [[دنیا]] رفت!

فرمود: آری! و من لحظاتی پیش بدنش را [[غسل]] داده، برآن [[نماز]] خواندم.

سپس فرمود: اکنون از هر کجای قرآن [[دوست]] داری بگو تا برایت بخوانم.

{{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ * وَإِذْ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ كَأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَظَنُّوا أَنَّهُ وَاقِعٌ بِهِمْ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که کوه طور را از جای کندیم و چون سایبانی بر فراز آنان برافراختیم و پنداشتند که بر سرشان فرود می‌آید؛ (و فرمودیم:) آنچه به شما داده‌ایم با توانمندی دریافت دارید و از آنچه در آن است یاد کنید باشد که پرهیزگاری ورزید» سوره اعراف، آیه ۱۷۱.</ref>  

گفتم: {{متن قرآن|المص}}<ref>«الف، لام، میم، صاد» سوره اعراف، آیه ۱.</ref> را بخوان.

به طرف صدا برگشته، دیدم دیوار اتاق شکافته شده و [[جوانی]] در لباسی سفید، که از جلو شکافته بود و عمامه‌ای مشکی بر سر داشت، مقابل من ایستاده است.

فرمود: [[عبدالرحمن]]، [[بدن]] مولایت را روی تخت بگذار و برای [[غسل]] دادن آماده ساز تا من بدنش را غسل دهم.

همه آنچه او انجام می‌داد، نشانه‌هایی از [[حضور امام]] نهم، حضرت [[ابوجعفر جواد]] {{ع}}، [[جانشین]] [[امام رضا]] {{ع}} در کنار بدن [[پدر]] بود که [[توفیق]] زیارتش نصیب من گردیده بود.

سوار بر مرکب شده، همراه [[امام]] حرکت کردم. در میان راه به منطقه‌ای آرام رسیدیم.

فرمود: ای [[معمر]]، همین جا توقف کن تا من برگردم.

امام به حرکت خویش ادامه داد و از برابر چشمان من دور شد. هر چه نگاه کردم آن حضرت را ندیدم. ساعتی بیش نگذشته بود که بازگشت.

هنگامی که چشمم به وی افتاد، عرض کردم: مولای من، کجا رفتید؟  

=== از [[سامرا]] تا [[بیت المقدس]] در یک چشم برهم زدن ===

[[منخل بن علی]]<ref>مطلب قابل توجهی درباره شخصیت «منخل بن علی» در کتب مربوطه به چشم نمی‌آید، ولی نام او به عنوان راوی داستان به همین صورت آمده است.</ref>، سالیانی بسیار آرزوی [[سفر]] به [[سرزمین]] [[قدس]] و زادگاه [[پیامبران بزرگ الهی]] را در سر می‌پروراند؛ اما به دلیل نامساعد بودن وضعیت معیشتی، نمی‌توانست هزینه و مخارج سفر را تهیه کند.

هم چنان که [[محضر امام]] {{ع}} بودم، درباره آرزوی همیشگی خود می‌اندیشیدم که ذهنم مشغول آن شد.

=== از [[جیحون]] تا نیل و [[خانه خدا]] ===

بالاخره [[انتظار]] به سر آمد و مقدمات [[سفر]] فراهم شد. پیش از موسم [[حج]] از بسطام، زادگاه خویش حرکت کرد و از مسیر شام رهسپار [[مدینه منوره]]، زادگاه [[رسول اکرم]] {{صل}} و [[مکه مکرمه]]، خانه خدا و بیت الله الحرام شد.

متوجه من شد و گفت: [[سوگند]] به پروردگاری که [[آسمان]] را برافراشت و [[زمین]] را وسعت داد، اگر جواب سلام [[واجب]] نبود، هرگز جواب [[سلامت]] را نمی‌دادم؛ زیرا تو مرا کوچک شمردی و به دلیل کمی سن [[تحقیر]] کردی!  

امام {{ع}}، پس از [[پذیرفتن]] تقاضای من، حرکت کرد و رفت. من تمام آن شب را به امام {{ع}} و تقاضای خویش می‌اندیشیدم. پاسی از شب باقی مانده بود که امام {{ع}} از سفر بازگشته، [[انگشتر]] را از برادرم گرفته و برایم آورد.

=== شبیه فطرس ===

[[شهر مدینه]] زادگاه بسیاری از [[پیشوایان معصوم]] [[شیعه]] است و علاقه فراوان آنان به این [[شهر]]، از پیوندی عمیق میان [[امامان معصوم]] {{عم}} و [[رسول خدا]] {{صل}} حکایت می‌کند.

[[محمد بن سنان]] می‌گوید: بر اثر چشم درد، رفته رفته [[بینایی]] خود را از دست داده بودم. خدمت [[امام]] رسیدم و مشکل کم‌بینایی خویش را مطرح نمودم.

امام {{ع}}، پس از شنیدن سخنان من، کاغذی خواست و نامه‌ای به فرزند بزرگوارش، [[جواد الائمه]] {{عم}}، که در [[مدینه]] بود، نوشت و به دست یکی از خادمانش سپرد و فرمود: همراه این [[خادم]] به مدینه برو و داستان این [[نامه]] را برای کسی بازگو مکن.

[[خادم]] نامه را گشود و روبه‌روی او نگاه داشت. او چشم‌های مبارکش را به نامه دوخت و از اول تا آخر آن را خواند. گاهی، در میان خواندن نامه، سرش را به سوی [[آسمان]] بلند می‌کرد و کلماتی بر زبان جاری می‌نمود. پس از پایان یافتن نامه، با زبانی ملیح و [[زیبا]] به من فرمود: ای [[محمد بن سنان]]، حال عمومی چشمانت چطور است؟

گفتم: ای فرزند [[رسول خدا]]، چشمانم [[ضعیف]] گشته، [[بینایی]] آن بسیار کم شده است.

محمد بن سنان می‌گوید: از آن پس، چشمانم در [[سلامت]] و بینایی کامل قرار گرفت. افرادی که سابقه [[بیماری]] [[چشم]] مرا می‌دانستند، [[تعجب]] می‌کردند و مدام علت آن را می‌پرسیدند تا این که مجبور شدم [[راز]] نامه و [[کرامت]] [[حضرت جواد]] {{ع}} را افشا نمایم.

ای [[محمد بن مرزبان]]، مقصود من از شبیه فطرس این بود که خداوند به برکت [[امام جواد]] {{ع}} خردسال، چشم‌های مرا [[شفا]] داد و او نیز همانند جدش، امام حسین {{ع}}، در سن [[طفولیت]] و [[کودکی]] [[عظمت]] خویش را نشان داد<ref>رجال کشی، ص۵۸۲، ح۱۰۹۲، و ص۵۸۳، ح۱۰۹۳؛ دلائل الامامة، ص۴۰۲، ح۳۶۱؛ اثبات الوصیة، ص۲۱۰؛ فلاح السائل، «مقدمة الکتاب» ص۱۳؛ الهدایة الکبری، ص۳۰۰؛ تنقیح المقال، ج۳، ص۱۲۷؛ انوار البهیة، ص۲۵۳؛ بحارالانوار، ج۵۰، ص۶۶، ح۴۳؛ ص۶۷، ح۴۴؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۴۶، ح۶۷؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۳۴۱، ح۲۳۷۰.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۳۴.</ref>

امام جواد {{ع}} به صورت فرزند نگاهی کرد. سپس دست مبارکش را بلند کرده، بر صورت [[کودک]] [[نابینا]] کشید.

[[عماره بن زید]]، که قصه را [[روایت]] می‌کند، می‌گوید: هنوز [[امام]] {{ع}} دست مبارکش را برنداشته بود که دیدم کودک نابینا از جایش برخاست و مانند کسی که هیچ‌گونه معلولیتی ندارد، شروع به دویدن نمود. گویا می‌خواست فریاد برآورد که ای [[مادر]]! ببین چشم‌هایم شفا پیدا کرده و می‌توانم همه چیز را ببینم<ref>دلائل الإمامة، ص۴۰۰، ح۳۵۵؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۴۶، ح۶۴؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۳۲۲، ح۲۳۶۰.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۳۷.</ref>

امام {{ع}} دست مبارکش را به سر و گوش‌هایم کشید و فرمود: حالا بشنو و دقت کن!

سؤال کرد: از چه ناراحتی؟ گفت: درد زانویم مرا [[اذیت]] می‌کند.

امام {{ع}} از روی [[لباس]] دست مبارکش را بر زانویش کشید. پس از آن از درد زانو [[شکایت]] نکرد و [[شفا]] گرفت<ref>خرایج و جرائح، ج۱، ص۳۷۶، ح۳؛ بحارالانوار، ج۵۰، ص۴۶، ح۲۱؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۴۲، ح۴۰؛ الصراط المستقیم، ج۲، ص۲۰۰، ح۳.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۳۸.</ref>

[[امام]] {{ع}} بی‌درنگ فرمود: [[خداوند]] [[عافیت]] و [[سلامت]] را به او بازگرداند.

[[محمد بن عمر]] می‌گوید: من نیز در قسمت کمر و بالای ران پا، دردی [[احساس]] می‌کردم که هفته‌ای چند بار موجب [[آزار]] و ناراحتی‌ام می‌شد. هر چه می‌گذشت، درد آن شدیدتر می‌شد و رهایم نمی‌کرد. بار دیگر که خدمت امام جواد {{ع}} رسیدم، تقاضا کردم تا برای شفای بیماری خودم نیز دعا کند.

== تغییر رنگ موهای سر و صورت ==

موهای پیچ در پیچ، پرپشت و سیاه چهره [[زیبایی]] از [[امام جواد]] {{ع}} ساخته بود.

آن گاه امام {{ع}} فرمود: ای فرزند سعد! آنچه دیدی یکی از [[نشانه‌های امامت]] است.

== [[معجزات]] [[امام]] {{ع}} درباره حیوانات ==

=== رسیدگی به [[شکایت]] گوسفند ===

وقتی به نزدیکی آنها رسیدیم، گوسفندی از [[گله]] جدا شد و به طرف امام آمد و آن قدر نزدیک شد که گویا مالکش را پیدا کرده است. امام {{ع}} نیز به گونه‌ای [[رفتار]] می‌کرد که گویی با آن هم سخن شده است.

امام {{ع}} فرمود: به [[چوپان]] بگو نزد من آید.

محمد تنوخی می‌گوید: امام جواد {{ع}} را دیدم که دست به سر و گوش گاوی می‌کشد و سخنانی نیز بر زبان می‌راند و [[حیوان]] هم، به علامت فهمیدن، سرش را تکان می‌دهد. نزدیک‌تر رفته، عرض کردم: [[سخن گفتن]] شما را با حیوانات دیده و شنیده‌ام؛ ولی می‌خواهم بدانم که آیا حیوانات هم با شما سخن می‌گویند؟  

سپس خطاب به حیوان فرمود: بگو {{متن حدیث|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ}} و دست مبارکش را به سر حیوان کشید.

حیوان به سخن آمد و همان جمله را بر زبان جاری نمود<ref>نوادر المعجزات، ص۱۸۲، ح۸؛ دلائل الامامة، ص۴۰۰، ح۳۵۶؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۴۶، ح۶۵؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۳۲۳، ح۲۳۶۱.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۴۲.</ref>

=== تبدیل شدن برگ درخت زیتون به سکه طلا ===

نگاهم به دست‌های حضرت افتاد، دیدم برگ‌های سبز زیتون به سکه‌های زرین طلا تبدیل شده است. تعدادی از سکه‌ها روی [[زمین]] افتاد. آنها را برداشتم و با [[شک و تردید]]، داخل کیسه‌ای گذاشته، با خودم [[نجوا]] می‌کردم: به بازار می‌روم و با آنها متاع و کالایی می‌خرم. اگر [[طلا]] [[واقعی]] نباشد، فروشندگان طلا خواهند فهمید.

وقتی وارد بازار شدم و اجناس مورد نیاز را خریداری و سکه‌ها را تحویل دادم، دیدم هیچ کس سخنی نمی‌گوید و اعتراضی نمی‌کند. فهمیدم که [[هدف امام]] {{ع}} متنبه ساختن و تقویت پایه‌های [[اعتقاد]] من به [[امامت]] و [[توانایی]] [[اوصیای پیامبر اکرم]] {{صل}} بوده است<ref>دلائل الامامة، ص۳۹۸، ح۳۴۸؛ نوادر المعجزات، ص۱۸۰، ح۴؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۳۱۹، ح۲۳۵۳؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۴۵، ح۵۷؛ الأنوار البهیة، ص۲۵۹.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۴۵.</ref>

=== وصل کردن دو طرف رود دجله به صورت پل برای عبور ===

یکی از رودهای بزرگ، که از کوه‌های [[ترکیه]] سرچشمه می‌گیرد و تا [[خاک]] [[عراق]] نیز امتداد می‌یابد، رود دجله می‌باشد.

امام جواد {{ع}} از روی آن عبور کرد و لحظاتی بعد در ساحل رودخانه، بر خاک‌های خشک [[زمین]] قدم گذاشت.

با دیدن این قضیه یک بار دیگر داستان مشابه آن، که در [[شهر]] «[[انبار]]» روی رودخانه [[فرات]] اتفاق افتاده بود، در ذهنم زنده شد. با دو چشم خود دیدم که چگونه دو طرف رودخانه فرات به یکدیگر نزدیک شد و به صورت پلی در آمد و [[حجت خدا]] از روی آن عبور نمود<ref>دلائل الامامة، ص۳۹۸، ح۳۴۹؛ مدینة المعاجز، ص۳۱۹، ح۲۳۵۴؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۴۵، ح۵۸؛ الأنوار البهیة، ص۲۵۹.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۴۵.</ref>

امام {{ع}}، که کنار صخره‌ای ایستاده بود، دستش را روی صخره گذاشت و پس از چند لحظه برداشت. با چشمان خود دیدم که اثر انگشتان [[مبارک]] وی روی آن سنگ و صخره، به صورت آشکار باقی مانده است.

امام {{ع}} فرمود: یکی از [[نشانه‌های امام]] آن است که چنین کارهایی را بتواند انجام دهد.

ذوب کردن ظرف چینی و بازگرداندن آن به حال اول

عماره بن زید می‌گوید: روزی مقابل امام جواد {{ع}}، ظرف چینی بزرگی را [[مشاهده]] کردم که حجمی به اندازه غذای ده نفر داشت.

امام هادی {{ع}} می‌فرماید: آن مرد به دستور پدرم عمل کرد. همان شب، پدرش به خواب وی آمد و از جایگاه اموال گم شده به او خبر داد.

آن مرد در عالم خواب برمی‌خیزد، به سراغ اموال می‌رود و هزار دینار را برداشته، نزد پدرش بر می‌گردد.

آن مرد پس از بیدار شدن به [[محضر امام]] {{ع}} آمد و آنچه در خواب برایش رخ داده بود، گزارش کرد و گفت: خدای را [[سپاس]] می‌گویم که شما را مورد [[لطف]] خویش قرار داده، برای [[هدایت مردم]] و رفع [[مشکلات]] و گرفتاری‌های آنان [[برگزیده]] است<ref>الثاقب فی المناقب، ص۵۲۲، ح۴۵۷؛ مناقب ابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۳۹۱؛ دعوات، ص۵۷، ح۱۴۵؛ خرایج و جرایح، ج۲، ص۶۶۵، ح۵؛ الصراط المستقیم، ج۲، ص۲۰۱، ح۱۲؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۳۹۰، ح۲۳۹۵؛ بحار الانوار، ج۷۳، ص۲۲۰، ح۳۱؛ ج۵۰، ص۴۲، ح۸؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۳۹، ح۲۹.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۴۸.</ref>

== [[معجزات]] [[امام جواد]] {{ع}} در خبر دادن از غیب ==

=== [[آگاهی]] از [[نیت]] و قصد دیگران ===

وسوسه‌های [[شیطانی]] وادارم کرد تا از محل پیاده شدن آن حضرت و قسمتی که پایش را می‌گذارد، مقداری [[خاک]] برای [[تبرک]] بردارم. یک روز، به قصد همین کار در [[انتظار]] آمدنش بودم. آن حضرت هنگام زوال ظهر سوار بر مرکب آمد و در [[صحن]] مسجد، جز جایی که هر روز پیاده می‌شد، پاهایش را روی سنگی که در ورودی مسجد قرار داشت، گذاشت. سپس داخل مسجد شد و من نتوانستم از محل پای او خاک بردارم. روزهایی چند به همین منوال گذشت.

گفت: مردی از [[خاندان پیامبر]] {{صل}}، که [[انسانی]] [[شایسته]] و با [[تقوا]] می‌باشد.

گفتم: آیا کسی دیگر [[حق]] ندارد با او وارد حمام شود؟

ابتدا به [[دفن]] شدگان در [[بقیع]] [[سلام]] کرد، آنگاه وارد حمام شد و روی [[حصیر]] قرار گرفت. [[منتظر]] ماندم از حمام خارج شود تا شاید به مقصودم برسم؛ ولی وقت خارج شدن از روی حصیر بر مرکبش سوار شد و به راه افتاد.

با خود [[سوگند]] یاد کردم که دیگر او را [[اذیت]] نکنم و از هدفی که داشتم، صرف نظر نمایم.

خاطره از این قرار بود که در آن [[زمان]] دلم می‌خواست یکی از پیراهن‌های [[امام رضا]] {{ع}}، که در آن [[نماز]] خوانده و با [[خدا]] [[راز و نیاز]] کرده بود، به من [[عنایت]] کند. اما [[افسوس]] که میسر نشد تا درخواست خودم را مطرح کنم.

آن خدمت‌گزار، پیراهنی را برای من آورد و گفت: امام {{ع}} فرمود تا به تو بگویم که این همان پیراهنی است که پدرم امام رضا {{ع}} موقع نماز به تن می‌کرد و به راز و نیاز با [[خداوند]] می‌پرداخت.

امام {{ع}} با این عمل زیبای خویش، از آنچه در اندیشه من می‌گذشت، خبرداد و دلیلی دیگر بر [[حقانیت]] [[امامت]] خویش بر جای گذارد و خواسته مرا نیز برآورد<ref>خرایج و جرایح، ج۱، ص۳۸۳، ح۱۳؛ الصراط المستقیم؛ ج۲، ص۲۰۰، ح۹؛ بحارالانوار، ج۵۰، ص۵۲، ح۲۵؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۴۷، ح۷۲.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۵۳.</ref>

بسته را تحویل گرفته، آن را گشودم. دو قواره پارچه و ملحفه داخل بسته بود که تا آخر [[عمر]] آنها را نگهداری کردم.

[[احمد بن محمد بن عیسی]]، [[راوی]] این [[حدیث]] می‌گوید: پس از فوت او بدنش را با همان دو ملحفه [[کفن]] کرده، به [[خاک]] سپردم<ref>خرایج و جرایح، ج۲، ص۶۶۸، ح۱۰؛ بحارالانوار، ج۵۰، ص۴۴، ح۱۲؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۳۷۹، ح۸۰؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۳۹، ح۳۱.</ref>.

او می‌گوید: وقتی وارد خانه شدم، [[جمعیت]] زیادی را آنجا [[مشاهده]] کردم. گوشه‌ای از اتاق نشسته بودم تا اینکه وقت [[نماز ظهر]] فرا رسید. نماز ظهر و چند رکعت از [[نافله]] آن را نیز خواندم تا وقت [[نماز عصر]] فرا رسید. مشغول [[خواندن نماز]] عصر و نافله آن بودم که صدای پا و حرکت شخصی را پشت سرم [[احساس]] کردم. وقتی برگشتم، دیدم امام جواد {{ع}} است. از جا برخاستم و پس از [[سلام]]، دست و پای مبارکش را بوسیدم.

گفتم: سلام بر تو ای فرزند [[رسول خدا]] {{صل}}، همانا امامت تو را قبول کردم.

پس از این سخنان، [[نگرانی‌ها]] و کدورت‌ها از من دور شد و [[بیماری]] [[شک و تردید]]، که قلبم را احاطه کرده بود، از بین رفت و [[احساس امنیت]] و [[راحتی]] کردم.

[[تنهایی]] و [[گرسنگی]] مرا [[رنج]] می‌داد و انتظار به طول انجامید. ناگهان یکی از [[غلامان]] با سفره‌ای از غذاهای رنگارنگ و غلامی دیگر با آفتابه و لگن وارد اتاق شد، سفره [[غذا]] را در برابرم گشود و گفت: آقای من فرمود: دست‌هایت را شستشو ده و سپس غذا میل کن.

سپس دستور داد تا عطری مخصوص به قیمت چهار هزار دینار برایش تهیه کنند.

عرض کردم: فدایت شوم! خدمت‌گزاران شما چه جایگاهی دارند؟

غلام گفت: آقای من امام جعفر صادق {{ع}} [[فرزند پیامبر]] [[خدا]] {{صل}}.

مرد خراسانی پارچه‌ها را گرفت و به طرف [[خراسان]] به راه افتاد. همان‌گونه که امام صادق {{ع}} فرموده بود، دزدان راه را بر آنان بستند و همه اموالشان را به [[غارت]] بردند و فقط پارچه‌ها برایش باقی ماند. به [[اجبار]] آنها را فروخت و خود را به منزلش رساند<ref>الهدایة الکبری، ص۳۰۸، س ۲؛ مستدرک الوسائل، ج۱، ص۴۲۱، ح۱۰۵۶؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۴۱۲، ح۲۴۱۹؛ بحار الانوار، ج۵۰، ص۸۷، ح۳؛ کافی، ج۶، ص۵۱۶، ح۴؛ وسائل الشیعة، ج۲۴، ص۳۷۶، ح۳۰۸۲.</ref>.

[[امام جواد]] {{ع}} نامه‌ای به [[احمد بن عیسی قمی]] نوشت و به او دستور داد تا به [[مدینه]] برود. او پس از دریافت [[نامه]] و [[دستور امام]] {{ع}}، به طرف [[مدینه]] به راه افتاد.

[[امام]] {{ع}} درباره بعضی از افراد، سخنانی که از [[نارضایتی]] حکایت می‌کرد بیان فرمود. به ذهنم آمد که درباره [[زکریا بن آدم]]، [[دلجویی]] کنم و [[ذهن]] امام را نسبت به او [[تغییر]] دهم.

[[روایت]] شده است: در [[زمان امام جواد]] {{ع}} هیچ کدام از میان [[قبیله بنو امیه]]، به [[امامت]] آن حضرت {{ع}} [[اعتقاد]] نداشتند، فردی به نام «شاذویه» و [[همسر]] باردارش، به سبب رخدادی شیرین و شنیدنی، به امامت وی [[ایمان]] آورده، و از [[دوستان]] و مریدان آن حضرت شدند.

سپس با توجه خاص به شاذویه فرمود: می‌دانم که سخنی در [[دل]] داری و به هیچ کس نگفته‌ای، آمده‌ای تا ما را [[آزمایش]] و [[امتحان]] کنی!

او با شنیدن این سخنان، [[یقین]] پیدا کرد که آن حضرت از [[خاندان]] [[نبوت]] و [[رسالت]] می‌باشد.

می‌گوید: از محضر امام جواد {{ع}} بازگشته، به طرف [[منزل]] رفتم. همسرم را درد زایمان گرفته و سخت ناراحت بود. او گاهی اوقات تا آستانه [[مرگ]] پیش می‌رفت و سروصدای برخی از [[خویشان]] و افراد [[فامیل]] بلند می‌شد؛ ولی می‌دانستم که به [[سلامتی]] از این ماجرا عبور می‌کند و طبق فرمایش [[حضرت جواد]] {{ع}} فرزندی سالم به [[دنیا]] خواهد آورد.

وقتی نگاهش به من افتاد، فرمود: آنچه به تو گفتم صحیح بود یا نه؟

عرض کردم: آری، ای فرزند [[رسول خدا]]! ولی فرزندم مرده به دنیا آمد! چرا [[دعا]] نکردید تا زنده بماند؟

=== خبر دادن از [[اسرار]] نهانی ===

چند لحظه که گذشت، [[تشنگی]] بر من [[غلبه]] کرد. [[خجالت]] کشیدم که آب [[طلب]] نمایم.

حضرت نگاهی به من کرد و فرمود: شب گذشته دارو خورده‌ای و صبح زود هم به دیدن ما آمده‌ای؛ به همین دلیل تشنگی بر تو غلبه کرده است و [[حیا]] مانع از درخواست نمودن آب شده است.

پس از ورود به شهر و [[تشرف]] به محضر [[رسول خدا]] {{صل}} و زیارت [[قبر مطهر]] وی، [[امام جواد]] {{ع}} را دیدم که به زیارت [[قبر]] جد بزرگوارش مشغول بود.

پس از زیارت [[فرصت]] را [[غنیمت]] شمرده، درخواست کردم تا چند دقیقه وقت شریفش را در [[اختیار]] من قرار دهد و پرسش‌های مرا پاسخ گوید.

گفتم: پرسشی [[ذهن]] مرا به خود مشغول کرده است که از بیانش [[خجالت]] می‌کشم.

امام جواد {{ع}} فرمود: آیا پیش از آنکه پرسشت را مطرح کنی، [[پرسش و پاسخ]] آن را برایت بازگو کنم؟ تو می‌خواستی از [[امام]] و [[حجت خدا]] در این [[زمان]] بپرسی که او کیست و کجاست؟

[[ابوصلت هروی]] می‌گوید: یکی از روزها به محضر [[امام جواد]] {{ع}} وارد شدم.

امام {{ع}} سخن وی را قطع کرده، فرمود: نمازش قصر و شکسته نیست؛ بنشین!

لحظه‌ای گذشت. شخص دیگری از جای برخاست و همان جمله پیشین را تکرار نمود و خواست سخنی بگوید.

با این [[سخن امام]] {{ع}}، متوجه شدم سخن سری و مخفیانه من، که هیچ کسی جز خودم به آن [[آگاه]] نبود، موجبات [[ناراحتی]] وی را فراهم نموده است. اما او با این سخن شیرین و بیدارگر، از [[ضمیر]] و [[باطن]] من خبر داد و به من فهماند که به [[دنیا]] و [[ظواهر]] آن [[دلبستگی]] ندارد<ref>خرایج و جرایح، ج۱، ص۳۸۳، ح۱۱؛ الصراط المستقیم، ج۲، ص۲۰۰، ح۷؛ بحارالانوار، ج۵۰، ص۴۸، ح۲۵؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۳۸، ح۲۶؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۳۷۶، ح۲۳۸۴.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۶۵.</ref>

او می‌گوید: در کمال ناباوری شخصی از طرف حضرت آمد و نامه‌ای که در آن دستور فرموده بود تا بعضی از احتیاجات حضرتش را فراهم نمایم، نوشته بود: سلاح پیامبر {{صل}} نزد من است و این [[سلاح]] همانند [[تابوت]] در میان [[قوم بنی اسرائیل]] است. وقتی که هر امامی از ما از دنیا می‌رود، آن را به [[دست امام]] پس از خود می‌سپارد.

او می‌گوید: برای [[زیارت]] [[خانه خدا]] به [[مکه]] مشرف شدم و پس از آن قصد [[زیارت]] [[حرم]] [[نبوی]] در [[مدینه]] را داشتم. من در مکه بودم و [[امام جواد]] {{ع}} در مدینه. مطلبی در [[ذهن]] داشتم که غیر از [[خدا]] هیچ کس از آن باخبر نبود.

یکی از افرادی که با من [[دوست]] بود، پرسید: قصه چیست؟

گفتم: به هیچ کس نخواهم گفت.

او می‌گوید: ده [[پرسش]] روی کاغذ نوشته و یادداشت کردم تا هنگام [[تشرف]] به محضر امام جواد {{ع}} از او بپرسم. علاوه بر این همسرم نیز حامله بود و چون [[دوست]] داشتم فرزند آینده‌ام پسر باشد، می‌خواستم پس از شنیدن پاسخ پرسش‌هایم، از او تقاضا کنم تا برای پسر شدن فرزندم [[دعا]] کند. هنگام ورود به [[خانه امام]] [[جواد]] {{ع}}، گروه بسیاری از همسفران من نیز بودند. هرکس چیزی می‌پرسید و پاسخی می‌شنید تا نوبت به من رسید.

پس از انجام [[مراسم]] واعمال [[حج]] و بازگشت از سفر مطلع شدم که [[خداوند]] فرزند پسری به من [[عنایت]] فرموده است. نامش را احمد گذاشتم. مدتی در کنار ما بود و به [[زندگی]] ما رونقی خاص بخشیده بود؛ ولی با گذشت چند [[بهار]] از عمرش از [[دنیا]] رفت و سبزی زندگی ما را به زردی و خزان پاییز تبدیل نمود.

یکی دیگر از افراد این کاروان به نام [[علی بن حسان]] واسطی معروف به عَمِش می‌گوید: تعدادی اسباب [[بازی]]، که برخی از آنها از جنس نقره بود، همراه خود برداشتم تا هنگام [[دیدار]] و [[زیارت]] امام جواد {{ع}} به ایشان [[هدیه]] نمایم. [[فکر]] می‌کردم که چون سن و سال آن حضرت کم و در [[دوران کودکی]] به سر می‌برد؛ از این کار من مسرور و شادمان خواهد شد.

من نیز به دنبال وی به راه افتادم. به موفق، [[خادم]] حضرت، گفتم: از امام {{ع}} برایم اجازه [[ملاقات]] بگیر تا به محضرشان شرفیاب شوم.

پس از کسب اجازه، در حالی که اسباب بازی‌ها را در دست داشتم، به محضرشان وارد شده، [[سلام]] کردم. امام جواد {{ع}} سلام مرا پاسخ گفت؛ ولی در چهره او [[ناراحتی]] و عدم [[رضایت]] و [[خشنودی]] دیده می‌شد و مرا به نشستن نیز [[دعوت]] نفرمود.

اما ناگهان دیدم [[امام]] {{ع}} با حالت [[خشم]] و [[غضب]] به من می‌نگرد و گاهی نیز به طرف راست و چپ نگاهی می‌اندازد.

سپس فرمود: [[خداوند]] مرا برای این [[کارها]] ([[بازی]]) نیافریده است، من کجا و بازی کجا!

از خواب بیدار شدم. به طرف [[مسجدالحرام]] حرکت کرده، مشغول [[طواف]] شدم. پس از پایان یافتن طواف، اسماعیل را [[ملاقات]] کردم و آنچه در عالم خواب از [[حضرت جواد]] {{ع}} شنیده بودم، برایش نقل کردم.

عرض کردم: فدایت شوم، شما از من بهتر می‌دانید.

=== خبر دادن از به [[سرقت]] رفتن [[اموال]] [[زائران]] و دلجویی از آنان ===

دزدان همه اموال گروهی از [[شیعیان]] و یاران امام جواد {{ع}} را، که پس از پایان یافتن [[اعمال]] [[حج]] در راه بازگشت به وطنشان بودند، به سرقت بردند.

عرض کردم: به [[خدا]] [[سوگند]] همین طور بود، آقای من! آنگاه دستور داد تا [[لباس]] و [[پول]] جهت افراد قافله به ما بدهند و فرمود: به تعداد افراد قافله پول و لباس تهیه کرده‌ام؛ تو آنها را میان مسافران تقسیم کن.

[[هدیه]] امام {{ع}} را گرفته، به میان [[زوار]] و افراد قافله آمدم و میان آنها تقسیم کردم. به خدا سوگند هدیه امام {{ع}} برابر با آن چیزی بود که از ما به سرقت رفته بود<ref>الهدایة الکبری، ص۳۰۲، س ۲۱؛ خرایج و جرایح، ج۲، ص۶۶۸، ح۱۱؛ بحارالانوار، ج۵۰، ص۴۴، ح۱۳؛ إثبات الهداة، ص۳۴۸، ح۷۶.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۷۰.</ref>

=== خبردادن از فراموش شده‌ها ===

مادرم نیز به من سفارش کرده بود تا یکی از لباس‌های حضرت را برایش بگیرم. با آن‌که من این تقاضا را بیان نکرده بودم، [[امام جواد]] {{ع}} فرمود: مادرت به [[لباس]] من احتیاجی ندارد. [[تعجب]] کردم که چرا [[امام]] {{ع}} این سخن را فرمود! ولی چند لحظه‌ای نگذشته بود که خبر فوت مادرم را که بیست [[روز]] پیش از آن از [[دنیا]] رفته بود، برایم آوردند.

=== خبر از گم شدن در راه ===

[[جمعیت]] حاضر برای استقبال به راه افتاد؛ اما هنوز مقداری کم از راه را نپیموده بودند که ناگهان سرزمینی پر از آب و گل و لای در برابر آنها پدیدار شد. همه مستقبلین و آنچه همراه داشتند با گل و لای [[آلوده]] شدند و فقط [[امام]] {{ع}} هیچ آسیبی ندید.

[[راوی]] این قصه می‌گوید: روزی در همین مکان در حرکت بودیم. امام {{ع}} فرمود: پیش از رسیدن به [[منزل]] اول راه را گم خواهید کرد و پس از گذشتن هفت [[ساعت]] از شب، دوباره به راه اصلی خواهید رسید.

=== متولد شدن فرزند معیوب ===

از [[امام جواد]] {{ع}} خداحافظی کرده، نزد صاحب اسب رفتم. آن [[روز]] را تا شب با او به [[گفت‌وگو]] نشستم. پاسی از شب گذشته بود، به اصطبل اسبان رفتم، یکی از اسبان بچه‌ای به دنیا آورده بود، او را همان‌گونه که امام جواد {{ع}} توصیف کرده بود، یافتم.

صبح روز بعد [[محضر امام]] {{ع}} بازگشتم، حضرت فرمود: ای فرزند سعید! تو درباره سخن دیروز و ماجرای دیشب [[شک و تردید]] داشتی. پس خبری دیگر بشنو تا بر یقینت افزوده شود.

او می‌گوید: یکی از افراد گروه ما پیرو مذهب زید و از [[فرقه زیدیه]] بود، که به [[اعتقاد]] و [[پیروی]] از [[امامت امام جواد]] {{ع}} [[تظاهر]] می‌کرد. در محضر امام {{ع}}، پرسش‌هایی را که از پیش آماده کرده بودیم و [[تصمیم]] به طرح آنها داشتیم، پرسیدیم و پاسخ همه را شنیدیم.

سپس [[امام]] {{ع}} به یکی از خادمانش فرمود: برخیز و دست این شخص زیدی مذهب را بگیر و از مجلس بیرون کن!

امام {{ع}} فرمود: بنشین! تو به واسطه [[هجرت]] از [[ضلالت]] و [[گمراهی]] و [[تسلیم شدن]] در برابر [[حکم خدا]]، می‌توانی در کنار ما بمانی و از [[برادران]] ما باشی.

او گفت: مولای من، به [[خدا]] [[سوگند]] مدت چهل سال به امامت [[زید بن علی]] معتقد بودم؛ ولی عقیده‌ام را برای هیچ کس اظهار نکردم. حالا که دیدم شما به همه چیز و همه جا [[آگاه]] هستید؛ به امامت شما معتقد شده و به آن گواهی می‌دهم<ref>هدایة الکبری، ص۳۰۲، س ۲؛ خرایج و جرایح، ج۲، ص۶۶۹، ح۱۲؛ الصراط المستقیم، ج۲، ص۲۰۱، ح۱۶؛ الثاقب فی المناقب، ص۵۱۹، ح۴۵۰؛ دلائل الإمامة، ص۴۰۳، ح۳۶۴؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۳۴۳، ح۲۳۷۲؛ بحارالانوار، ج۵۰، ص۴۴، ح۱۴.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۷۶.</ref>

نامه‌ها فرستاده شد، همه در [[انتظار]] بازگشت پاسخ روزشماری می‌کردند. پس از گذشت چند [[روز]]، پاسخ نامه‌ها رسید، هرکسی نامه خودش را می‌گرفت و مشغول خواندن پاسخ آن می‌شد. همه نامه‌ها همراه پاسخ‌ها به دست صاحبانشان رسیده بود، مگر یک نامه و آن هم نامه همان فرد واقفی مذهب بود که [[امام]] {{ع}} آن را بدون پاسخ برگردانده بود<ref>خرایج و جرایح، ج۲، ص۶۷۰، ح۱۷؛ بحارالانوار، ج۵، ص۴۶، ح۱۹.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۷۷.</ref>

[[امیه]] می‌گوید: وقتی که من و دیگران از محضرش خارج شدیم، به یک‌دیگر می‌گفتیم: ای کاش می‌پرسیدیم برای چه کسی آماده عزاداری شوند؟

پرسیدیم: برای [[عزا]] و [[ماتم]] چه کسی مهیا شوند؟

[[امام]] {{ع}} فرمود: عزا و ماتم بهترین کسی که روی [[زمین]] [[نماز]] گزارده است!