تربیت دینی در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع مرتبط = تربیت دینی

| عنوان مدخل  = تربیت دینی

| پرسش مرتبط  =  

}}

بنا بر آنچه بیان شد، شدت [[لطافت]] و [[غایت]] اثر‌پذیری [[روح]] و [[روان آدمی]] از هر عامل پیدا و ناپیدای ظاهری، [[باطنی]]، مادی [[معنوی]]، موجب می‌شود که یک [[مکتب]] [[تربیتی]]، مدعی [[تربیت]] روحی و معنوی انسان در جزئی‌ترین [[اعمال]] و [[رفتار]]، ظریف‌ترین و دقیق‌ترین [[افکار]] و خطورات [[ذهنی]] و لطیف‌ترین [[احساس‌ها]] و خفایای [[قلبی]] و روحی او باشد و دستورالعمل، [[الگو]]، [[موازین]] و معیارهایی روشن و صریح ارائه دهد؛ یعنی برای همه ابعاد [[زندگی]] انسان و هر آنچه انسان در مواجهه و ارتباط با آن واقع می‌شود (چه مستقیم و چه غیر مستقیم)، الگو و معیار عرضه کند. بدیهی است چنین کاری نیازمند [[معرفت]] و [[علم]] بسیار گسترده‌ای است که از ماهیت هر چیز و آثار و چگونگی فعل و انفعالات آن با [[روح انسان]] مطلع و از طرفی، همه زوایا و خفایا و زمینه‌های قابلی روح انسان و کم و کیف اثر پذیری‌هایش را بشناسد. چنین علمی که همه چیز را؛ یعنی خود انسان و هر آنچه با او در ارتباط است، عمیقاً و دقیقاً بشناساند و بالاتر از آن، معیارهایی برای هر اقدام و عملی در [[اختیار]] او قرار دهد که رعایت آنها از آثار منفی و خلاف جهت [[تکامل]] [[پیش‌گیری]] کند و هر عامل مثبت مؤثر در پیش برد [[تکامل انسان]] را تقویت نماید، به اندازه‌ای به اندازه‌ای عظیم، وسیع و بی‌حد و [[حصر]] است که هرگز نمی‌توان از [[بینش]] و [[دانش]] و مجموعه معلومات بشری توقع داشت.<ref>[[عباس جوار‌شکیان|جوار‌شکیان، عباس]]، [[امامت سر خاتمیت (کتاب)|امامت سر خاتمیت]] ص ۶۱.</ref>.

در پاسخ به این [[پرسش]] که چرا تنها دین می‌تواند مدعی تربیت انسان باشد؟ به جاست که به نحو [[اجمال]] و اختصار به ابعاد توانمندی‌های انحصاری دین در تربیت انسان اشاره کنیم:

{{پانویس}}

[[رده:دین]]