جنگ بدر در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

غزوۀ [[بدر]]، نخستین و مهم‌ترین [[جنگ]] میان [[مسلمانان]] و [[کافران]] [[قریش]] است که در [[روز جمعه]] هفدهم [[رمضان]] [[سال دوم هجری]] واقع شد. به این جنگ، [[بدرالقتال]]، [[بدرالکبری]] و بدرالعظمی نیز گفته شده و [[خداوند]] در [[قرآن]] از آن نام برده است: {{متن قرآن|وَلَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ بِبَدْرٍ وَأَنْتُمْ أَذِلَّةٌ فَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ}}<ref>«و بی‌گمان خداوند در «بدر» شما را با آنکه ناتوان بودید یاری کرد پس، از خداوند پروا کنید، باشد که سپاس گزارید» سوره آل عمران، آیه ۱۲۳.</ref> و با عنایتی خاص آن را به طور گسترده در سوره‌هایی مانند [[انفال]] و [[آل عمران]] مطرح کرده و نکاتی دربارۀ آن بیان شده است. قرآن [[روز]] بدر را {{متن قرآن|يَوْمَ الْفُرْقَانِ}}<ref>سوره انفال، آیه ۴۱.</ref> یعنی روز جدایی [[حق]] از [[باطل]] نامیده و آن را آیتی برای [[مردم]] دانسته است: {{متن قرآن|قَدْ كَانَ لَكُمْ آيَةٌ فِي فِئَتَيْنِ الْتَقَتَا فِئَةٌ تُقَاتِلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَأُخْرَى كَافِرَةٌ يَرَوْنَهُمْ مِثْلَيْهِمْ رَأْيَ الْعَيْنِ وَاللَّهُ يُؤَيِّدُ بِنَصْرِهِ مَنْ يَشَاءُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَعِبْرَةً لِأُولِي الْأَبْصَارِ}}<ref>«قطعاً در برخورد ميان دو گروه، براى شما نشانه ‏اى [و درس عبرتى‏] بود. گروهى در راه خدا مى‏ جنگيدند، و ديگر [گروه‏] كافر بودند كه آنان [مؤمنان‏] را به چشم، دو برابر خود مى‏ ديدند و خدا هر كه را بخواهد به يارى خود تأييد مى ‏كند، يقيناً در اين [ماجرا] براى صاحبان بينش عبرتى است» سوره آل عمران، آیه ۱۳.</ref>. خداوند در این جنگ به وضوح [[وعده]] [[پیروزی]] [[دین]] خود بر [[مشرکان]] و قطع ریشه کافران را به رسولش‌داده است: {{متن قرآن|وَإِذْ يَعِدُكُمُ اللَّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتَيْنِ أَنَّهَا لَكُمْ وَتَوَدُّونَ أَنَّ غَيْرَ ذَاتِ الشَّوْكَةِ تَكُونُ لَكُمْ وَيُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يُحِقَّ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ وَيَقْطَعَ دَابِرَ الْكَافِرِينَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که خداوند به شما وعده می‌فرمود که (پیروزی بر) یکی از دو دسته از آن شما باشد و شما دوست می‌داشتید که آن دسته بی‌جنگ‌افزار از آن شما گردد اما خداوند می‌خواست که حقّ را با کلمات خویش تحقّق بخشد و ریشه کافران را بر کند» سوره انفال، آیه ۷.</ref>.<ref>ر.ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۱۴؛ [[حبیب عباسی|عباسی، حبیب]]، [[غزوه بدر (مقاله)|غزوه بدر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲]]، ص۱۳۲.</ref>

[[جنگ بدر]] در منطقه [[بدر]] منسوب به "بدر بن یخلد بن نضر بن کنانه" میان [[مکه]] و [[مدینه]] واقع شده است که جایگاهی برای گردهمایی [[اعراب]] به شمار می‌رفت و [[بازار]] آن هر سال از آغاز ماه [[ذیقعده]] به مدت ۸ [[روز]] بر پا می‌شد و تعدادی چاه آب در آنجا بود. هم اکنون منطقه بدر به شهری در ۱۵۵ کیلومتری مدینه تبدیل شده که فاصله‌ای در حدود ۳۱۰ کیلومتر با مکه و حدود ۴۵ کیلومتر با [[ساحل]] دریای سرخ دارد<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]]؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۶۴.</ref>.

== علل جنگ بدر ==

پیش از جنگ بدر [[مسلمانان]] چند [[سریّه]] و [[غزوه]] داشتند که [[هدف]] از آنها ضربه زدن به [[قریش]] و تصرف کاروان‌های [[تجاری]] آنان بود، هر چند که جز [[سریه نخله]]، هیچ یک نتیجه‌ای نداشت. در این سریّه که در [[ماه حرام]] و به [[فرماندهی]] عبداللّه‌ بن جحش و حدود یک ماه و نیم پیش از [[غزوه بدر]] رخ داد، با کشته شدن یک تن از [[مشرکان]] (عمرو بن حضرمی) و [[اسارت]] دو تن، کاروان تجاری به [[غنیمت]] گرفته شد<ref>السیرة النبویه، ج ۲، ص۲۵۲ ـ ۲۵۴؛ المغازی، ج ۱، ص۱۳ـ۱۶.</ref>. [[قریش]] این [[شکست]] را مایۀ سرافکندگی خود در میان [[قبایل عرب]] می‌دانست و طالب خون‌بهای عمرو بن حضرمی بود. این موضوع نقش قابل توجهی در وقوع جنگ بدر داشت<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]].</ref>.

علاوه بر اینکه، وقتی خبر حرکت کاروان تجاری قریش که از [[مکه]] عازم [[شام]] بود، به [[مدینه]] رسید؛ موقعیت مناسبی بود که [[رسول خدا]]{{صل}} [[اموال]] کاروان تجاری قریش را [[مصادره]] کند؛ زیرا آنان اموال [[مهاجران]] را توقیف کرده بودند و در صورت اصرار و [[لجبازی]]، اموال آنان را به عنوان [[غنیمت]] بین مهاجران تقسیم کنند. [[پیامبر]]{{صل}} با ۱۵۰ نفر از [[صحابه]] کاروان تجاری قریش را تا ذات العشیره تعقیب کرد، اما با کاروان [[تجاری]] رو به رو نشد تا بتواند اموال کاروان را مصادره کند<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۱۲؛ [[حبیب عباسی|عباسی، حبیب]]، [[غزوه بدر (مقاله)|غزوه بدر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲]]، ص۱۳۲.</ref>.

[[ابوسفیان]] با هشدارهایی که دریافت کرد می‌دانست در بازگشت، [[مسلمانان]] در کمین کاروان او خواهند نشست، از این‌رو، از سرزمین [[تبوک]]، ضمضم بن عمرو را برای جلب کمک [[قریش]]، به مکه اعزام کرد و به او گفت: "بزرگان مکه و صاحبان کالا را باخبر کن تا برای [[نجات]] کاروان از حملۀ مسلمانان اقدام کنند"<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۶۰۷؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۲، ص۴۲۸؛ احمد بن یحیی بلاذری، الانساب الاشراف، ج۱، ص۲۹۰.</ref>. او نیز طبق سفارش ابوسفیان، هنگام ورود به مکه، گوش‌های شتر خود را [[برید]]، بینی آن را شکافت، جهازش را برگرداند، پیراهن خود را از جلو و عقب چاک زد و روی شتر ایستاد. فریاد زد: "ای قریش! خسارت! خسارت! اموال شما که همراه ابوسفیان است در معرض حمله محمد{{صل}} و یارانش است؛ کمک کنید اما [[باور]] نمی‌کنم به موقع برسید؛ زیرا محمد و افرادی که از [[دین]] شما خارج شده‌اند برای تعرض به کاروان از مدینه بیرون شتافتند".  

 

[[مشرکان]] با دیدن این صحنه و فریادهای ضمضم به [[جنبش]] درآمدند. [[ابوجهل]] نیز بر بام [[کعبه]]، مکیان را برای نجات اموالشان [[تشویق]] می‌کرد؛ اما [[خواب]] بدی که [[عاتکه دختر عبدالمطلب]] سه [[روز]] پیش از ورود ضمضم دیده و در مکه شایع شده بود چنان وحشتی در میان مکیان افکنده بود که تا رسیدن به [[بدر]] پیوسته از آن یاد می‌کردند<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]]؛ [[حبیب عباسی|عباسی، حبیب]]، [[غزوه بدر (مقاله)|غزوه بدر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲]]، ص۱۳۳.</ref>.

 

 

از آنجا که بسیاری از مردم مکه در این کاروان سهمی داشتند مردم به سرعت [[بسیج]] شدند و حدود ۹۵۰ نفر [[مرد]] [[جنگی]] که جمعی از آنها بزرگان و سرشناسان مکه بودند با ۷۰۰ شتر و ۱۰۰ رأس اسب به حرکت در آمدند، و فرماندهی لشکر به عهدۀ ابوجهل بود. از سوی دیگر ابوسفیان برای اینکه خود را از تعرض [[مسلمانان]] مصون بدارد، مسیر خود را [[تغییر]] داد و به سرعت به سوی مکه گام برمی‌داشت<ref>المغازی، ج ۱، ص۳۳.</ref>.<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]]، ص۵۸۳.</ref>

با بازگشت کاروان از غزه به سوی [[مکّه]]، [[خداوند]] پیامبرش را برای خروج از مدینه برای [[پیروزی]] بر کاروان یا سپاه مشرکان [[فرمان]] داد<ref>سوره انفال، آیه: ۶-۷.</ref>. [[رسول خدا]]{{صل}} نیز این مطلب را اعلام کرد. با اینکه [[مسلمانان]] [[انتظار]] خروج [[قریش]] از [[مکه]] و رویارویی با خود را نداشتند، ولی پس از آن‌که کاروان از دست آنها گریخت و کار به [[جنگ]] انجامید، [[نبی اکرم]]{{صل}} خواست از تصمیم [[مهاجران]] و [[انصار]] [[آگاه]] شود و آنان را بیازماید لذا به‌پا خاست و فرمود: [[مردم]]! دراین‌باره اظهارنظر کنید.

 

 

 

 

 

[[رسول خدا]]{{صل}} صفوف [[مسلمانان]] را برای جنگ آراست و [[پرچم]] بزرگ را به دست [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} سپرد و از آنجا که از [[نبرد]] با قریش ناخرسند بود با اعزام پیکی نزد آنان از قریش خواست به [[مکه]] بازگردند. میان صفوف [[مشرکان]] [[اختلاف]] ایجاد شد؛ برخی خواهان [[صلح]] و بعضی بر جنگ پافشاری داشتند<ref>مغازی، ج۱، ص۶۱؛ بحار الأنوار، ج۱۹، ص۲۵۲.</ref>. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[فرمان]] داد مسلمانان آغازگر جنگ نباشند و خود به‌پا خاست و به پیشگاه [[خدا]] [[دعا]] کرد و عرضه داشت: خدایا! اگر این گروه امروز کشته شوند، از این پس روی [[زمین]] کسی تو را [[پرستش]] نخواهد کرد<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۱ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۱]]، ص۱۷۱.</ref>.

 

[[زمان]] خروج از مدینه به [[اختلاف]] [[روز]] [[شنبه]]، یکشنبه و دوشنبه، هشتم یا دوازدهم [[ماه رمضان]] گفته شده است؛ اما بر اساس تقویم تطبیقی هشتم ماه رمضان و روزهای یکشنبه و دوشنبه نمی‌تواند درست باشد؛ زیرا آن زمان مصادف با روز سه شنبه است و تنها روز شنبه مصادف است با ۱۲ [[رمضان]]. بنابراین، [[پیامبر]]{{صل}} در دوازدهم [[ماه رمضان]] از [[مدینه]] خارج شد و در سُقْیا فرود آمد و کم سالان را به مدینه بازگرداند و شامگاه همان [[روز]] از سقیا خارج شدند<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]]؛ [[حبیب عباسی|عباسی، حبیب]]، [[غزوه بدر (مقاله)|غزوه بدر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲]]، ص۱۳۴.</ref>.

[[خواب]] بدی که [[عاتکه دختر عبدالمطلب]] دیده و در مکه شایع شده بود چنان وحشتی در میان مکیان افکنده بود که تا رسیدن به [[بدر]] پیوسته از آن یاد می‌کردند. او خواب دیده بود که مردی وارد مکه شد و گفت که تا سه روز دیگر شما به کشتارگاه خویش می‌روید. آن مرد سه بار مطلب خود را بر [[کعبه]] و [[کوه]] [[ابوقبیس]] فریاد زد و بعد سنگی به زیر افکند که هر ذره آن داخل خانه‌ای از قریش ـ جز [[بنی‌هاشم]] و [[بنی‌زهره]] ـ شد. این خواب، سایۀ [[ترس]] و [[دودلی]] را چنان بر سر گروهی از بزرگان قریش انداخته بود که برخی چون حارث بن عامر با یقین به مرگ خود، بخشی از اموالش را میان فرزندانشان قسمت کرد؛ همچنین [[هراس]] عجیبی امیه‌ بن [[خلف]] را فرا گرفته بود؛ زیرا که [[سعد بن معاذ]] پیش‌تر سخن پیامبر{{صل}} را درباره کشته شدنش، به او گزارش داده و ازاین‌رو به شدت نگران بود. [[عتبه]] و شیبه [[فرزندان]] [[ربیعه]]، [[حکیم بن حزام]]، [[ابوالبختری]]، علی بن امیه و عاص بن مُنَبَّه نیز رغبتی به [[جنگ]] نداشتند و ازاین‌رو [[ابوجهل]] و عقبة بن ابی معیط این افراد را [[ترسو]] می‌خواندند و بر طبل جنگ می‌نواختند و به سخنان [[خردمندان]] و [[خیرخواهان]] [[قریش]] از جمله حکیم بن حزام که آنان را از رفتن باز می‌داشتند گوش نمی‌دادند. [[مشرکان]] با تعداد ۹۵۰ یا ۱۰۰۰ نفر با نوازندگان و آوازه خوانان و با ساز و برگ تمام و [[تکبر]] و غروری خاص از [[مکه]] بیرون آمدند و ۱۰۰ اسب را نیز برای خودنمایی یدک می‌کشیدند<ref>تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص۴۵؛ تفسیر عبدالرزاق، ج ۲، ص۱۲۴؛ المغازی، ج ۱، ص۳۹؛ التبیان، ج ۵، ص۱۳۳.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]].</ref>

وقتی [[ابوسفیان]] نزدیک [[مدینه]] رسید [[ترس]] شدیدی او را گرفت و با یافتن آثار شتران دو تن از [[جاسوسان]] [[پیامبر]]{{صل}} در بدر، مسلم دانست که پیامبر{{صل}} با نیروهایش برای دستیابی به کاروان از مدینه خارج خواهند شد، از همین رو بلافاصله مسیر کاروان را از منطقه بدر به سوی کنار دریای سرخ [[تغییر]] داد و توانست از محدودۀ آنان خارج شود و پیکی نیز به سوی سپاه قریش فرستاد تا آنان را از ماجرا باخبر کند و به بازگشت به مکه فراخواند<ref>المغازی، ج ۱، ص۳۹ ـ ۴۱؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۶۱۹؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۴۳۹؛ نویری، نهایة الإرب فی فنون الأدب، ج۱۷، ص۲۰.</ref>. در [[جحفه]] (چند منزلی بدر) [[پیام]] به سپاه قریش رسید؛ ولی آنان بازگشت را مایۀ سرافکندگی خود می‌دانستند و می‌خواستند با قدرت‌نمایی، ضعفی را که از [[سریه نخله]] بر آنان [[تحمیل]] شده بود جبران کنند تا در میان [[قبایل عرب]] بار دیگر سرافکنده نشوند، ازاین‌رو تصمیم گرفتند سه [[روز]] در بدر برای [[قدرت]] نمایی خود به عیش و نوش و نوازندگی بپردازند. تنها [[بنی‌زهره]] با سخنان و [[حیله]] [[اخنس بن شریق]] (از همپیمانان [[بنی زهره]]) توانستند از سپاه جدا شده، به مکه بازگردند. بنو عدی نیز گروه دیگری بودند که با [[تغییر]] مسیر خود به سوی دریا، به مکه بازگشتند<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]]؛ [[حبیب عباسی|عباسی، حبیب]]، [[غزوه بدر (مقاله)|غزوه بدر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲]]، ص۱۳۵-۱۳۶.</ref>.

[[پیامبر]]{{صل}} پس از پیمودن منازلی، وقتی به نزدیک [[بدر]] رسید [[جبرئیل]] خبر نزدیک شدن سپاه قریش را به [[رسول‌خدا]]{{صل}} داد و ایشان [[اصحاب]] خود را به مشورت‌‌طلبید. [[ابوبکر]] و عمر سخنانی گفتند که کاملاً بر [[ترس]] و [[ناامیدی]] از [[قدرت]] [[مسلمانان]] در برابر [[قریش]] دلالت داشت؛ اما [[مقداد]] از [[مهاجران]] گفت: ای [[رسول خدا]]{{صل}} ما چون [[قوم یهود]] نیستیم که به [[موسی]] گفتند: تو و خدایت بروید و بجنگید و ما اینجا نشسته‌ایم، بلکه ما از راست و چپ و پیش و پس تو می‌جنگیم. باز رسول خدا{{صل}} خواستار نظر اصحاب شد. خطاب پیامبر{{صل}} در [[حقیقت]] متوجه [[انصار]] بود، آنان بیشترین جمعیت سپاه پیامبر{{صل}} را تشکیل می‌دادند لکن بر اساس [[پیمان]] خود با پیامبر{{صل}} [[متعهد]] دفاع از رسول خدا{{صل}} در خارج از [[مدینه]] نبودند، ازاین‌رو [[سعد بن معاذ]] [[رئیس]] [[اوس]] که متوجه این موضوع شده بود به نمایندگی از انصار سخنان پرشوری گفت و [[اطاعت]] انصار را از فرمان پیامبر{{صل}} اعلام کرد. رسول خدا{{صل}} از سخنان مقداد و سعد بن معاذ بسیار خوشحال شد و فرمود: [[خداوند]] به من [[وعده]] [[پیروزی]] بر یکی از دو گروه ([[تجاری]] یا [[سپاه]] اعزامی [[مکه]]) را داده است: {{متن قرآن|وَإِذْ يَعِدُكُمُ اللَّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتَيْنِ أَنَّهَا لَكُمْ وَتَوَدُّونَ أَنَّ غَيْرَ ذَاتِ الشَّوْكَةِ تَكُونُ لَكُمْ وَيُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يُحِقَّ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ وَيَقْطَعَ دَابِرَ الْكَافِرِينَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که خداوند به شما وعده می‌فرمود که (پیروزی بر) یکی از دو دسته از آن شما باشد و شما دوست می‌داشتید که آن دسته بی‌جنگ‌افزار از آن شما گردد اما خداوند می‌خواست که حقّ را با کلمات خویش تحقّق بخشد و ریشه کافران را بر کند» سوره انفال، آیه ۷.</ref>، به [[خدا]] [[سوگند]] هم‌اکنون محل کشته شدن آنان را می‌بینم و حتی آن را به اصحاب خود نشان داد. مسلمانان با سخنان پیامبر{{صل}} متوجه فرار کاروان تجاری شدند و آنان که تا آن هنگام [[پرچم]] [[جنگ]] نبسته بودند، پرچم‌های جنگ را برافراشته، و به راه افتادند و شامگاه هفدهم [[ماه رمضان]] در [[بدر]] فرود آمدند. [[مسلمانان]] از لشکرگاه [[قریش]] بر اثر وجود تپه‌های شنی که میان آنان بود خبر نداشتند. [[پیامبر]]{{صل}} چند نفر از جمله علی{{ع}}، را برای کسب خبر به سوی چاهی که در نزدیک آنان بود فرستاد. آنان با ساقیان [[قریش]] برخورد و دو تن از آنان را [[اسیر]] کردند. پس از بازجویی معلوم شد سپاه قریش با شمار ۹۰۰ تا ۱۰۰۰ نفر که اغلب بزرگان قریش را همراه دارد در پشت تپه‌های شنیِ منطقه اردو زده‌اند. پیامبر{{صل}} فرمود: "[[مکه]] جگرگوشه‌های خود را به سوی شما روانه کرده است"<ref>المغازی، ج ۱، ص۵۱ ـ ۵۳؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۶۱۶-۶۱۷؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۴۳۶ -۴۳۷؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۱۰؛ ابو الربیع حمیری کلاعی، الاکتفاء بما تضمنه من مغازی رسول الله{{صل}}، الثلاثة الخلفاء، ج۱، ص۳۲۹؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوه و معرفة احوال صاحب الشریعه، ج۳، ص۴۳.</ref>. پیامبر{{صل}} از [[یاران]] خود دربارۀ محلّی که فرود آمده بودند [[مشورت]] خواست. [[حباب بن منذر انصاری]] پیشنهاد کرد تا در کنار چاه‌های بدر فرود آیند و دیگر چاه‌ها را پُر کنند. [[جبرئیل]] فرود آمد و نظر حباب بن منذر انصاری را [[تأیید]] کرد و او را [[حباب]] [[ذوالرأی]] خواندند، از این‌رو اردوگاه خود را در کنار چاه‌های بدر قرار داد<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]]؛ [[حبیب عباسی|عباسی، حبیب]]، [[غزوه بدر (مقاله)|غزوه بدر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲]]، ص۱۳۵.</ref>.

مؤرخان و [[مفسران]] دربارۀ اینکه کدام‌ یک از دو [[سپاه]] زودتر به بدر رسیدند [[اختلاف]] وجود دارند؛ مؤرخانی چون [[واقدی]] و ابن‌اسحاق گفته‌اند مسلمانان زودتر به بدر رسیدند و چاه‌های آب را گرفتند؛ ولی مفسران، ورود سپاه قریش را پیش از [[مسلمانان]] دانسته‌اند، از همین روست که وقتی در شب [[بدر]] مسلمانان خوابیدند و صبح نیاز به آب پیدا کردند نتوانستند [[غسل]] کنند و [[شیطان]] آنان را بر اثر وضعیت بدی که پیدا کرده بودند [[وسوسه]] می‌کرد. [[خداوند]] بدین منظور و نیز جهت محکم کردن [[زمین]] زیر پای آنان [[باران]] فرستاد: {{متن قرآن|إِذْ يُغَشِّيكُمُ النُّعَاسَ أَمَنَةً مِنْهُ وَيُنَزِّلُ عَلَيْكُمْ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً لِيُطَهِّرَكُمْ بِهِ وَيُذْهِبَ عَنْكُمْ رِجْزَ الشَّيْطَانِ وَلِيَرْبِطَ عَلَى قُلُوبِكُمْ وَيُثَبِّتَ بِهِ الْأَقْدَامَ}}<ref>«(یاد کن) آنگاه را که (خداوند) خوابی سبک را بر شما فرا می‌پوشاند تا از سوی او آرامشی (برای شما) باشد و از آسمان آبی فرو می‌باراند تا شما را بدان پاکیزه گرداند و پلیدی شیطان را از شما بزداید و دل‌هایتان را نیرومند سازد و گام‌ها (یتان) را بدان استوار دارد» سوره انفال، آیه ۱۱.</ref>. ساختن حوض‌های آب نیز پس از این باران بود؛ زیرا آن‌قدر آب در آبراه‌ها جاری شد که این حوض‌ها را برای جمع‌آوری آب‌ها ساختند. خداوند در آن شب برای [[آرامش]] مسلمانان، [[خواب]] را بر آنان مسلط کرد و در آن شب در حالی که همه [[اصحاب]] به [[خواب]] رفته بودند [[رسول خدا]]{{صل}} در کنار درختی تا هنگام صبح به [[عبادت]] پرداخت<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]]؛ [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]]، ص۵۸۶.</ref>.

[[پیامبر اکرم]]{{صل}} زمانی که تعداد کم [[یاران]] خود و کثرت سپاه قریش را دید از [[خدا]] کمک خواست، ازاین‌رو در [[روز]] بدر هنگامی که لحظاتی خواب بر ایشان مستولی شد، خداوند [[دشمنان]] را در نظر او کم شمار جلوه داد و فرمود: {{متن قرآن|إِذْ يُرِيكَهُمُ اللَّهُ فِي مَنَامِكَ قَلِيلًا وَلَوْ أَرَاكَهُمْ كَثِيرًا لَفَشِلْتُمْ وَلَتَنَازَعْتُمْ فِي الْأَمْرِ وَلَكِنَّ اللَّهَ سَلَّمَ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُو}}<ref>«(یاد کن) آنگاه را که خداوند آنان را به تو در خوابت «اندک» نشان داد و اگر آنان را «بسیار» نشان داده بود سست می‌شدید و در کار (جنگ) اختلاف می‌یافتید ولی خداوند (شما را) در امان داشت که او به اندیشه‌ها داناست» سوره انفال، آیه ۴۳.</ref>رِ. این اندک نمایی دو جانبه بود<ref>سوره آل عمران، آیه۱۳.</ref> چنانکه برخی از [[صحابه]] می‌گفتند: [[مشرکان]] ۷۰ یا ۱۰۰ نفرند و [[ابوجهل]] نیز وقتی [[مسلمانان]] را دید گفت: [[یاران محمد]] لقمه‌ای بیش نیستند<ref>التبیان، ج ۵، ص۱۳۱؛ تفسیر ابن‌کثیر، ج ۱، ص۳۵۸؛ تفسیر قرطبی، ج ۴، ص۲۶؛ السیرة النبویه، ج ۲، ص۶۲۳؛ تاریخ طبری، ج ۲، ص۱۴۷؛ عیون الاثر، ج ۱، ص۳۳۴.</ref>. این کم نمایی باعث تقویت ارادۀ مسلمانان شد و [[فرمان]] [[تشویق]] کردن [[مؤمنان]] به [[جنگ]] و [[پایداری]] ۲۰ نفر از مسلمانان در برابر ۲۰۰ نفر و ۱۰۰ نفر در برابر ۱۰۰۰ نفر از مشرکان به هنگام [[جنگ بدر]] به [[پیامبر]]{{صل}} داده شد: {{متن قرآن|يَأَيهَُّا النَّبىِ‏ُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ عَلىَ الْقِتَالِ إِن يَكُن مِّنكُمْ عِشْرُونَ صَبرُِونَ يَغْلِبُواْ مِاْئَتَينْ‏ِ وَ إِن يَكُن مِّنكُم مِّاْئَةٌ يَغْلِبُواْ أَلْفًا مِّنَ الَّذِينَ كَفَرُواْ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَّا يَفْقَهُون}}<ref>«اى پيامبر، مؤمنان را به جهاد برانگيز. اگر از [ميان‏] شما بيست تن، شكيبا باشند بر دويست تن چيره مى‏شوند، و اگر از شما يكصد تن باشند بر هزار تن از كافران پيروز مى‏ گردند، چرا كه آنان قومى‏‌اند كه نمى‏ فهمند. سوره انفال، آیه: ۶۵.</ref>؛ ولی این [[حکم]] [[تخفیف]] داده شد و دستور پایداری ۱۰۰ به ۲۰۰ و ۱۰۰۰ به ۲۰۰۰ در [[آیه]] بعد صادر شد: {{متن قرآن|الَْانَ خَفَّفَ اللَّهُ عَنكُمْ وَ عَلِمَ أَنَّ فِيكُمْ ضَعْفًا فَإِن يَكُن مِّنكُم مِّاْئَةٌ صَابِرَةٌ يَغْلِبُواْ مِاْئَتَينْ‏ِ وَ إِن يَكُن مِّنكُمْ أَلْفٌ يَغْلِبُواْ أَلْفَينْ‏ِ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ اللَّهُ مَعَ الصَّبرِِينَ}}<ref>«اكنون خدا بر شما تخفيف داده و معلوم داشت كه در شما ضعفى هست. پس اگر از [ميان‏] شما يكصد تن شكيبا باشند بر دويست تن پيروز گردند، و اگر از شما هزار تن باشند، به توفيق الهى بر دو هزار تن غلبه كنند، و خدا با شكيبايان است»؛ سوره انفال، آیه: ۶۶.</ref>. رسول خدا{{صل}} در خطابه‌ای [[مسلمانان]] را به [[جنگ]] [[تشویق]] و به [[ثواب]] ترغیب و بارها برای [[پیروزی]] مسلمانان[[دعا]] کرد و می‌فرمود: "خدایا! اگر این گروه اندک کشته شوند دیگر کسی تو را [[عبادت]] نخواهد کرد"<ref>السیرة النبویه، ج ۲، ص۲۷۹؛ المغازی، ج ۱، ص۵۸ ـ ۵۹، ۸۱.</ref>. [[رسول خدا]]{{صل}} آن‌قدر [[دعا]] کرد که ردای مبارکش از دوشش افتاد<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]].</ref>.

 

 

 

از طرفی همانطور که گفتیم جمعی از مسلمانان در [[وحشت]] و [[ترس]] فرو رفته بودند، و اصرار داشتند که [[مبارزه]] با این گروه عظیم که هیچگونه موازنه‌ای با آنها ندارد صلاح نیست، ولی پیامبر{{صل}} با این وعدۀ الهی آنها را دلگرم ساخت و گفت: [[خداوند]] به من [[وعده]] داده که بر یکی از دو گروه [[پیروز]] خواهید شد، یا بر کاروان [[قریش]] یا بر لشکرشان، و وعدۀ خداوند تخلف‌ناپذیر است، به‌خدا [[سوگند]] گویا محل کشته شدن [[ابوجهل]] و عده‌ای از سران قریش را با چشم خود می‌بینم، سپس به مسلمانان دستور داد که در کنار چاه [[بدر]] فرود آیند.

 

پیامبر{{صل}} قبلاً صحنه‌ای از [[نبرد]] را در [[خواب]] دید که تعداد کمی از [[دشمنان]] در مقابل [[مسلمانان]] حاضر شده‌اند و این اشاره و بشارتی به [[پیروزی]] بود عین این [[خواب]] را برای مسلمانان نقل کرد و موجب تقویت روحیه و [[اراده]] آنها در پیشروی کردن به سوی میدان [[بدر]] گردید. البته [[پیامبر]]{{صل}} این خواب را درست دیده بود؛ زیرا نیرو و نفرات [[دشمن]] اگر چه در ظاهر بسیار زیادتر بود، ولی در [[باطن]] اندک و [[ضعیف]] و [[ناتوان]] بودند و می‌دانیم خواب‌ها معمولاً جنبه اشاره و تعبیر دارند، و در یک خواب صحیح چهره [[باطنی]] مسئله خودنمایی می‌کند<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]]، ص۵۸۵.</ref>.

زخم زبان‌های تند و پیوسته [[ابوجهل]] و [[قریش]] به [[عتبه]]، او را وا داشت تا در [[جنگی]] که خود برای [[خاموشی]] آن تلاش می‌کرد، نخستین کسی باشد که به همراه پسرش ولید و شیبه پا به میدان نهند و جنگ تن به تن را آغاز کنند. [[پیامبر]]{{صل}} که گویا [[کراهت]] داشت [[انصار]] در نخستین درگیری، طرفِ قریش باشند [[حمزه]]، علی{{ع}} و [[عبیدة بن حارث]] را به میدان فرستاد<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۶۲۵؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۴۴۵؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۱۲.</ref>. حمزه، عتبه را کشت و علی{{ع}}، ولید را و [[عبیده]] با کمک حمزه و علی{{ع}} شیبه را کشتند. کشته شدن این سه تن ضربه [[سختی]] به قریش بود؛ ولی ابوجهل با سخنان خود به [[مردم]] [[اطمینان]] می‌داد که [[پیروز]] خواهند شد و خطاب به مسلمانان [[شعار]] داد: {{عربی|لَنَا الْعُزَّی وَ لَا عُزَّی لَکُم‏}} و منادی پیامبر{{صل}} گفت: {{عربی|اللَّهُ مَوْلَانَا وَ لَا مَوْلَی لَکُم‏}}<ref>سبل الهدی، ج ۴، ص۳۶؛ السیرة النبویه، ج ۲، ص۲۸۰.</ref>. پیامبر{{صل}} با برداشتن مشتی خاک و پاشیدن آنها به سوی [[کافران]] فرمود: رؤیتان سیاه باد خدایا! دلهایشان را سرشار از [[ترس]] و قدم‌هایشان را [[سست]] و لرزان کن<ref>ر.ک: [[حبیب عباسی|عباسی، حبیب]]، [[غزوه بدر (مقاله)|غزوه بدر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲]]، ص۱۳۷؛ [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]].</ref>.

حمله عمومی با به هلاکت رسیدن مبارزان [[قریش]]، آغاز شد. [[پیامبر]]{{صل}} به [[رزمندگان]] دستور داد تا وقتی [[دشمن]]، آنان را محاصره نکرده، [[دست]] به [[شمشیر]] نبرند و فقط با [[تیراندازی]]، جلوی پیشروی دشمن را بگیرند. [[رسول خدا]]{{صل}} مقابل [[لشکر]] [[مسلمانان]] آمد و با چوب دستی، صفوف سربازان را [[منظم]] کرد. سپس دستور حمله عمومی را صادر فرمود و [[جنگ]] میان صفوف مسلمانان و [[مشرکان]] شروع شد [[شعار]] مسلمانان در این جنگ "[[یا منصور امت]]" و "اَحَدٌ اَحَد" بود<ref>المغازی، ج ۱، ص۷۲؛ الطبقات، ج ۲، ص۱۰؛ السیره‌النبویه، ج ۲، ص۲۸۷.</ref>. زمانی نگذشت که آثار [[شکست]] در لشکر دشمن ظاهر شد و پا به فرار گذاشتند. [[پیامبر گرامی اسلام]]{{صل}} نیز در جنگ، شرکت فعالی داشت؛ به گونه‌ای که از [[حضرت علی]]{{ع}} نقل شده است: "در [[روز]] [[بدر]]، آن گاه که [[کارزار]] بر ما سخت می‌شد، ما به رسول خدا{{صل}} پناه می‌آوردیم و آن حضرت، خود در کارزار، شرکت داشت و کسی نزدیک‌تر از او به مشرکان نبود"<ref>مسند احمد، ج ۱، ص۸۶، ۱۲۶؛ مسند ابی یعلی، ج ۱، ص۳۲۹؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۱۷؛ ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج۴، ص۱۴؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوة و معرفة احوال صاحب الشریعه، ج۱، ص۳۲۴.</ref>.<ref>ر.ک: [[حبیب عباسی|عباسی، حبیب]]، [[غزوه بدر (مقاله)|غزوه بدر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲]]، ص۱۳۷-۱۳۸؛ [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]].</ref>

== [[امدادهای غیبی]] در بدر ==

برخی از [[امدادهای الهی]] در بدر عبارت است از: مسلط شدن [[خواب]] بر [[مؤمنان]] برای [[آرامش]]؛ فرو فرستادن [[باران]] برای [[طهارت]] و محکم شدن [[زمین]] رملی زیر پای آنان برای مناسب شدن موقعیت جغرافیایی و [[جنگی]]، تقلیل نیروهای دو [[سپاه]]، در نگاه یکدیگر به گونه‌ای که موجب تقویت روحیۀ مسلمانان و مغرور شدن و تضعیف روحیۀ [[مشرکان]] گردید و نیز حضور [[فرشتگان]] در [[بدر]]: {{متن قرآن|إِذْ تَسْتَغِيثُونَ رَبَّكُمْ فَاسْتَجَابَ لَكُمْ أَنِّي مُمِدُّكُمْ بِأَلْفٍ مِنَ الْمَلَائِكَةِ مُرْدِفِينَ}}<ref>«(یاد کن) آنگاه را که از پروردگارتان فریادخواهی می‌کردید و به شما پاسخ داد که من با هزار فرشته پیاپی امدادگر شما خواهم بود» سوره انفال، آیه ۹.</ref>. این [[آیه]] بر حضور ۱۰۰۰ [[فرشته]] از ابتدای [[جنگ]] دلالت دارد که در ادامۀ جنگ به ۳۰۰۰ افزایش یافت: {{متن قرآن|إِذْ تَقُولُ لِلْمُؤْمِنِينَ أَلَنْ يَكْفِيَكُمْ أَنْ يُمِدَّكُمْ رَبُّكُمْ بِثَلَاثَةِ آلَافٍ مِنَ الْمَلَائِكَةِ مُنْزَلِينَ}}<ref>«(یاد کن) آنگاه را که به مؤمنان می‌گفتی: آیا بسنده‌تان نیست که خداوند با سه هزار فرشته فرو فرستاده (از سوی خود) شما را یاری رساند؟» سوره آل عمران، آیه ۱۲۴.</ref>. همچنین [[خداوند]] به [[مؤمنان]] [[وعده]] داده بود که چنانچه [[صبر]] و [[تقوا]] پیشه کنند این تعداد به ۵۰۰۰ افزایش یابد: {{متن قرآن|بَلَى إِنْ تَصْبِرُوا وَتَتَّقُوا وَيَأْتُوكُمْ مِنْ فَوْرِهِمْ هَذَا يُمْدِدْكُمْ رَبُّكُمْ بِخَمْسَةِ آلَافٍ مِنَ الْمَلَائِكَةِ مُسَوِّمِينَ}}<ref>«چرا؛ (بی‌گمان بسنده است و) اگر شکیبایی کنید و پرهیزگاری ورزید و آنان چنین شتابان به سوی شما آیند خداوند شما را با پنج هزار فرشته نشانگذار یاری خواهد رساند» سوره آل عمران، آیه ۱۲۵.</ref>. از [[امیرمؤمنان]]{{ع}} نیز [[روایت]] شده که در بدر سه تند باد وزید که [[جبرئیل]] و [[میکائیل]] و [[اسرافیل]] هریک با ۱۰۰۰۰ نفر حاضر شدند. [[جبرئیل]] در کنار [[پیامبر]]{{صل}} و میکائیل در سمت راست [[سپاه]] و اسرافیل در جناج چپ سپاه مستقر شدند<ref>ر.ک: تفسیر ابن‌کثیر، ج ۳، ص۷۵۲؛ مجمع البیان، ج ۱، ص۸۲۸؛ روض الجنان، ج ۵، ص۵۲ ـ ۵۶.</ref>.

از دیگر [[امدادهای غیبی]] که نقشی بسیار مهم در [[شکست]] مشرکان داشت [[وحشت]] و هراسی بود که خداوند بر [[دل]] مشرکان افکند: {{متن قرآن|إِذْ يُوحِي رَبُّكَ إِلَى الْمَلَائِكَةِ أَنِّي مَعَكُمْ فَثَبِّتُوا الَّذِينَ آمَنُوا سَأُلْقِي فِي قُلُوبِ الَّذِينَ كَفَرُوا الرُّعْبَ فَاضْرِبُوا فَوْقَ الْأَعْنَاقِ وَاضْرِبُوا مِنْهُمْ كُلَّ بَنَانٍ}}<ref>«(یاد کن) آنگاه را که پروردگارتان به فرشتگان وحی می‌فرمود که من با شمایم پس مؤمنان را استوار دارید؛ من در دل کافران بیم خواهم افکند بنابراین، (با شمشیر) بر فراز گردن‌ها (شان/ بر سرشان) بزنید و دستشان را کوتاه کنید» سوره انفال، آیه ۱۲.</ref>. برخی این [[وحشت]] را ناشی از صداهای مهیبی می‌دانند که همانند ریختن سنگ در طشت بود. [[خداوند]] این کمک‌ها را بشارتی به [[مسلمانان]] و مایۀ قوت و [[اطمینان]] و تسکین [[قلب]] آنان دانسته است: {{متن قرآن|وَمَا جَعَلَهُ اللَّهُ إِلَّا بُشْرَى وَلِتَطْمَئِنَّ بِهِ قُلُوبُكُمْ وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ}}<ref>«و خداوند آن را جز مژده‌ای (برایتان) قرار نداد و اینکه دلتان بدان آرام یابد و یاری جز از سوی خداوند نیست که خداوند پیروزمندی فرزانه است» سوره انفال، آیه ۱۰.</ref>. ازاین‌رو بجاست که خداوند تیر انداختن و کشتن [[مشرکان]] را به خود نسبت دهد<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]]؛ [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]]، ص۵۸۷.</ref>.

[[پیامبر]]{{صل}} که [[منتظر]] خبر کشته شدن ابوجهل بود و او را رأس [[پیشوایان]] [[کفر]] و [[فرعون]] [[امت]] نامیده بود با شنیدن خبر [[قتل]] او بسیار خوشحال شد و فرمود: "خدایا! [[وعده]] خود را محقق ساختی"<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۹۱؛ جامع البیان، مج ۱۵، ج ۳۰، ص۳۲۲؛ الامالی، ص۳۱۰.</ref>.<ref>ر.ک: [[حبیب عباسی|عباسی، حبیب]]، [[غزوه بدر (مقاله)|غزوه بدر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲]]، ص۱۳۸؛ [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]].</ref>

== تعداد کشته‌ها ==

[[جنگ بدر]] با [[شهادت]] ۱۴ تن از مسلمانان (۶ تن از [[مهاجران]] و ۸ تن از [[انصار]]) و با کشته شدن ۷۰ نفر و [[اسیر]] شدن همین تعداد از مشرکان که سران آنها [[نضر بن حارث]]، عقبة بن ابی‌معیط، [[سهیل بن عمرو]]، عباس و [[ابوالعاص]] بودند. ۳۵ تن از کشته‌های [[قریش]]، به دست علی{{ع}} به هلاکت رسیدند و بسیاری از مشرکان در بیابان‌های اطراف پراکنده شده، برای فرا رسیدن شب و [[رهایی]] از دست [[مسلمانان]] لحظه شماری می‌کردند<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۶ ۷۰-۷۱۶؛ احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۴۵-۴۶؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۱۳؛ شیخ طبرسی، اعلام الوری بأعلام الهدی، ج۱، ص۱۷۱؛ تقی الدین مقریزی، امتاع الأسماع بما للنبی من الأحوال و الأموال و الحفدة و امتاع، ج۱، ص۱۱۹.</ref>.

پس از پایان [[جنگ]]، [[پیامبر گرامی اسلام]]{{صل}}امر فرمود تا چاه‌های [[بدر]] را گود کنند و جسد کشته‌های [[مشرکان]] را در آنها بریزند. آن‌گاه [[رسول خدا]]{{صل}} بر لب چاه آمد و خطاب به آنان فرمود: "ای عُتبه! ای شیبه! ای [[ابوجهل]]! من آنچه را خدایم [[وعده]] داده بود، درست یافتم، آیا شما آنچه را [[خداوند]] وعده داده بود یافتید؟ چه بد [[خویشاوندی]] برای پیامبرتان بودید. شما مرا [[تکذیب]] و از شهرم بیرون کردید؛ در حالی که دیگران مرا پناه دادند"<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۱۱۲؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۶۳۹؛ تقی الدین مقریزی، إمتاع الأسماع بما للنبی من الأحوال و الأموال و الحفدة و امتاع، ج۱۲، ص۱۶۲.</ref>. [[جنگ بدر]] که بیش از نصف [[روز]] طول نکشید یکی از مهم‌ترین رخدادهای صدر اسلام را رقم زد، چنان که [[پیامبر]]{{صل}} درباره آن فرمود: "هیچ‌گاه [[شیطان]] کوچک‌تر و در مانده‌تر از [[روز عرفه]] نبوده، مگر در روز بدر"<ref>الموطأ، ج ۱، ص۴۲۲؛ المصنف، صنعانی ج۴، ص۳۷۸؛ المغازی، ج ۱، ص۷۷ ـ ۷۸.</ref>.<ref>ر.ک: [[حبیب عباسی|عباسی، حبیب]]، [[غزوه بدر (مقاله)|غزوه بدر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲]]، ص۱۳۸-۱۳۹؛ [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]]؛ [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]]، ص۵۸۷.</ref>

غنایم کلی جنگ عبارت بود از ۱۵۰ شتر، ۱۰ اسب و مقداری چرم و پارچه و [[ابزار جنگی]]. هر کس، افزون بر آنچه از وسایل شخصی کشتگان به دست آورده بود از غنایم کلی نیز سهمی می‌طلبید. [[آیات]] اول [[سوره انفال]] به بیان [[حکم]] این موضوع پرداخته و بیان می‌کند که [[اصحاب]] پیوسته از [[پیامبر]]{{صل}} درباره [[غنایم]] می‌پرسیدند: {{متن قرآن|يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْأَنْفَالِ قُلِ الْأَنْفَالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ}}<ref>«از تو از انفال می‌پرسند بگو: انفال از آن خداوند و پیامبر است پس، از خداوند پروا کنید و میانه خود را سازش دهید و اگر مؤمنید از خداوند و پیامبرش فرمان برید» سوره انفال، آیه ۱.</ref>. این [[آیه]] غنایم کلی را مخصوص [[خدا]] و رسولش قرار داده تا هر چه بخواهند تصمیم بگیرند و خطاب به [[مسلمانان]] تأکید می‌کند اگر مؤمنان حقیقی باشید باید از خدا و رسولش [[اطاعت]] کنید. بدین ترتیب کسانی که از این غنایم برده بودند موظف به بازگرداندن آنها شدند. باقی غنایم برای [[مجاهدان]] بود و پیامبر{{صل}} نیز آنها را میانشان قسمت کرد. [[رسول خدا]]{{صل}} برای کسانی که در [[مدینه]] و [[قبا]] [[جانشین]] خود کرده بود سهمی پرداختند. [[سعد بن عباده]] نیز که بر اثر مارگزیدگی نتوانست [[همراهی]] کند ولی [[انصار]] را برای حضور در [[بدر]] [[تشویق]] کرده بود سهمی به او داده شد. بدین ترتیب مسلمانان که هنگام خروج از مدینه تنها یک یا دو اسب و ۷۰ شتر داشتند و هر دو یا سه یا ۴ نفر از یک شتر استفاده می‌کردند. هنگام بازگشت، هر یک بر یک یا دو شتر سوار بود و برهنگان [[جامه]] پوشیده و به زاد و توشه [[قریش]] [[دست]] یافته، [[سیر]] شده بودند و چون [[فدیه]] [[آزادی]] [[اسیران]] را نیز گرفتند هر [[فقیری]] [[ثروتمند]] شد و این استجابتِ همان دعای پیامبر{{صل}} بود که هنگام حرکت از سقیا به سوی بدر گفت: "خدایا! ایشان گروه پیادگان‌اند، سوارشان کن، برهنه‌اند آنان را بپوشان، گرسنه‌اند، سیرشان کن و نیازمندند، به فضل خود بی‌نیازشان فرمای"<ref>المغازی، ج ۱، ص۲۷؛ السیرة النبویه، ج ۲، ص۲۶۴.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]].</ref>

== داستان [[اسیران]] ==

بعد از پایان [[جنگ بدر]] و گرفتن [[اسیران جنگی]] و پس از آنکه پیامبر{{صل}} دستور داد که دو نفر از اسیران خطرناک «عقبة» و «نصر» را گردن بزنند، گروه انصار به [[وحشت]] افتادند که نکند این دستور دربارۀ سایر اسیران اجرا شود (و از گرفتن [[فدا]] [[محروم]] بمانند) لذا به [[پیغمبر]]{{صل}} عرض کردند ما هفتاد نفر را کشته و هفتاد نفر را [[اسیر]] کردیم و اینها از قبیلۀ تو و [[اسیران]] تواند، آنها را به ما ببخش تا در برابر [[آزادی]] آنها «[[فداء]]» بگیریم. [[وحی الهی]] نازل شد و [[اجازه]] گرفتن «فداء» در مقابل آزادی اسیران داد.

بیشترین مبلغی که برای آزادی اسیران تعیین شده بود چهار هزار درهم و کمترین مبلغ هزار درهم بود. هنگامی که این موضوع به [[گوش]] [[قریش]] رسید، یکی پس از دیگری مبلغ «فداء» را فرستادند تا اسیران خود را [[آزاد]] کنند. عجیب اینکه داماد [[پیامبر]]{{صل}} «ابی العاص» نیز در میان اسیران بود، دختر پیامبر{{صل}} یعنی [[زینب]] [[همسر]] «[[ابوالعاص]]» گردن بندی را که «[[خدیجه]]» در عروسیش به او داده بود به عنوان «فداء» نزد پیامبر{{صل}} فرستاد. هنگامی که چشم پیامبر{{صل}} به گردن بند افتاد خاطرۀ خدیجه آن [[زن]] فداکار و [[مجاهد]] در نظرش مجسم شد، فرمود [[خدا]] [[رحمت]] کند خدیجه را، این گردنبندی است که جهیزیّه دخترم «زینب» قرار داد (و طبق بعضی دیگر از [[روایات]] به [[احترام]] «خدیجه» از پذیرفتن گردنبند خودداری کرد و برای رعایت حقوق [[مسلمانان]] موافقت آنها را در این کار جلب نمود).

سپس پیامبر{{صل}} «ابوالعاص» را آزاد کرد، به شرط اینکه دخترش «زینب» را (که قبل از [[اسلام]] به همسری «ابوالعاص» در آورده بود) به [[مدینه]] نزد پیامبر{{صل}} بفرستد، او نیز این شرط را پذیرفت و بعداً هم به آن [[وفا]] کرد<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]]، ص۵۸۹.</ref>.

== اسلام آوردن [[عباس عموی پیامبر]]{{صل}} ==

گروهی از [[انصار]] از پیامبر{{صل}} اجازه خواستند از «عباس» عموی پیامبر{{صل}} که در میان اسیران [[بدر]] بود ـ به احترام آن حضرت{{صل}} ـ فدیه گرفته نشود، ولی پیامبر{{صل}} فرمود: به خدا [[سوگند]]، حتی از یک درهم آن نیز صرف نظر نکنید. (اگر گرفتن فداء [[قانون]] خداست باید دربارۀ همه حتی عموی من اجرا شود، و فرق میان او و سایرین نباشد). پیامبر{{صل}} به عباس فرمود از طرف خودت و فرزند برادرت ([[عقیل]] بن ابیطالب) باید فداء دهی، عباس (که علاقۀ خاصی به [[مال]] داشت) گفت ای محمد! می‌خواهی مرا چنان [[فقیر]] کنی که دست پیش روی طایفۀ [[قریش]] دراز کنم؟! [[پیامبر]]{{صل}} گفت از همان ذخیره‌ای که نزد همسرت [[ام الفضل]] گذاردی و گفتی اگر من در میدان [[جنگ]] کشته شدم، این مال را مخارج خود و فرزندانت قرار ده، فدیه را بپرداز!

عباس از این موضوع سخت در [[تعجب]] فرو رفت، و گفت چه کسی این خبر را به تو داده؟ (در حالی که کاملاً محرمانه بوده است) پیامبر{{صل}} فرمود [[جبرئیل]] از طرف [[خداوند]]. عباس گفت: [[سوگند]] به کسی که محمد{{صل}} به آن سوگند یاد می‌کند، هیچ کس جز من و همسرم از این راز [[آگاهی]] نداشت، سپس گفت: {{متن حدیث|أَشْهَدُ أَنَّكَ رَسُولُ اللَّهِ}} و [[مسلمان]] شد. همۀ [[اسیران]] [[بدر]] پس از [[آزادی]] به [[مکه]] بازگشتند، جز «عباس» و «[[عقیل]]» و «نوفل» که قبول اسلام کردند و در [[مدینه]] ماندند.

در مورد اسلام آوردن عباس در بعضی از [[تواریخ]] چنین آمده که پس از قبول اسلام به مکه بازگشت، و پیامبر{{صل}} را به وسیلۀ نامه از توطئه‌های [[مشرکان]] [[آگاه]] می‌ساخت سپس قبل از [[سال هشتم هجرت]] [[سال]] [[فتح مکه]] به مدینه [[هجرت]] نمود<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]]، ص۵۹۰.</ref>.

جنگ بدر در مدینه، هم در میان [[مسلمانان]] و هم در میان [[یهودیان]] و [[منافقان]]، بازتاب گسترده‌ای داشت. این [[پیروزی]] چنان عظیم و مهم بود که نه تنها مسلمانان بلکه عمده منافقان و یهودیان[[سخن]] [[زید بن حارثه]] و عبداللّه‌ بن رواحه را که پیش از رسیدن [[سپاه]] به مدینه خبر پیروزی را به مدینه رساندند [[باور]] نمی‌کردند و می‌گفتند آنان نمی‌دانند چه می‌گویند. حتی سخنان زید بن حارثه را ناشی از هراسی که از [[شکست]] مسلمانان بر او عارض شده می‌دانستند. این [[تعجب]] از آن رو بود که [[مردم مدینه]] با نام برخی از بزرگان قریش در میان اسامی کشته‌شدگان مواجه شدند. [[مردم]] از جمله بزرگان [[خزرج]] با شنیدن این خبر به روحا آمدند و پیروزی[[بدر]] را به [[پیامبر]]{{صل}} شادباش گفتند و کسانی که در این [[غزوه]] حاضر نشده بودند از [[رسول خدا]]{{صل}} عذرخواهی کردند<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۳۰۰ ـ ۳۰۲؛ المغازی، ج ۱، ص۱۲۱ ـ ۱۲۴ ـ ۱۲۵؛ اسباب النزول، ص۸۵.</ref>. یهودیان و منافقان نیز وقتی [[اسیران]] را با دست‌های بسته دیدند [[خوار]] و زبون شدند. حتی با توجه به [[غنایم]] مسلمانان چنان [[احساس]] [[حقارت]] کردند و [[آرزو]] کردند با پیامبر در [[بدر]] حضور می‌داشتند تا غنیمتی به دست می‌آوردند. از پیامدهای دیگر جنگ بدر در مدینه نگرانی [[انصار]] نسبت به همپیمانان [[یهودی]] خود بود و ازاین‌رو به آنان گفتند: پیش از اینکه همانند آنچه بر [[قریش]] در بدر وارد شد بر شما بیاید [[اسلام]] را بپذیرید<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]]؛ [[رمضان محمدی|محمدی]]، [[منصور داداش‌نژاد|داداش‌نژاد]]، [[حسین حسینیان مقدم|حسینیان]]، [[تاریخ اسلام (کتاب)|تاریخ اسلام]] ص۱۷۲؛ [[منصور داداش نژاد|داداش نژاد، منصور]]، [[دانشنامه سیره نبوی (کتاب)|مقاله «محمد رسول الله»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۱، ص۶۰.</ref>.

== بازتاب جنگ بدر در [[مکه]] ==

بازتاب جنگ بدر در مکه بسیار گسترده‌تر از [[مدینه]] بود. خبر [[شکست]] [[مشرکان]] را حَیْسُمان بن حابس [[خزاعی]] به [[مکه]] رساند. مکیان نیز همانند [[مردم مدینه]] در اولین برخورد با این رویداد مهم سخن او را به شدت [[انکار]] و او را به هزیان گویی متهم می‌کردند. این ناباوری چنان بود که صفوان بن امیه که در [[حجر اسماعیل]] نشسته بود می‌گفت: درباره من از او سؤال کنید. پرسیدند: آیا از صفوان خبری داری؟ حیسمان گفت: او در حجر اسماعیل است؛ ولی پدر و برادرش را در میان کشته شدگان دیدم. اما وقتی [[قریش]] به مکه بازگشت و همه چیز روشن شد، [[ابوسفیان]] برای برافروخته نگه داشتن [[خشم]] مشرکان نسبت به [[مسلمانان]] آنان را از هر گونه [[گریستن]] و [[نوحه]] و [[مرثیه سرایی]] بر کشتگان و از هر گونه [[خوشی]] و [[لذت‌جویی]] برحذر داشت<ref>السیرة النبویه، ج ۲، ص۳۰۰ ـ ۳۰۲؛ المغازی، ج ۱، ص۱۲۰-۱۲۳.</ref>. برخی که نمی‌توانستند برای کشته شدگانشان [[عزاداری]] نکنند به بیرون مکه رفته، در آنجا [[نوحه سرایی]] می‌کردند؛ اما وقتی [[کعب بن اشرف]] [[یهودی]] به مکه آمد و مرثیه سرایی کرد دیگران نیز اشعار او را خوانده، [[گریه و زاری]] را آشکار کردند. مکه یک ماه در [[غم]] و [[اندوه]] فرو رفته بود و هیچ خانه‌ای نبود مگر اینکه بر کشتگان خود مرثیه می‌خواند. [[مصیبت]] سنگین [[بدر]] بر مکیان نه تنها در سال بعد، [[جنگ احد]] را در پی داشت، بلکه کینه‌ای در [[دل]] بزرگان قریش به خصوص [[امویان]] نهاده بود که حتی پس از [[مسلمان]] شدن هرگاه فرصتی دست می‌داد [[کینه]] خود را به گونه‌های مختلف آشکار می‌کردند. در این میان [[اهل‌بیت پیامبر]] و [[انصار]] بیشتر آماج این [[کینه‌ها]] بودند، اوج این [[دشمنی]] در [[واقعه کربلا]] نسبت به [[اهل‌بیت]]{{ع}} ظاهر شد، چنان که یزید در اشعار خود صریحاً به [[انتقام‌جویی]] از کشته‌های بدر اعتراف کرد<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]].</ref>.

== بازتاب [[جنگ بدر]] در خارج از [[حجاز]] ==

بازتاب این [[جنگ]] افزون بر [[مدینه]] و [[مکه]]، به خارج از مرزها کشیده شد. در [[حبشه]] [[نجاشی]] از این خبر مسرور شد و خبر آن را به [[مسلمانان]] [[مهاجر]] در حبشه رساند<ref>المغازی، ج ۱، ص۱۲۰؛ الکافی، ج ۲، ص۱۲۱.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]].</ref>

== جایگاه [[بدریون]] ==

مقام بدری‌ها در روایاتِ ناظر به برخی [[آیات]] و نیز سخنان [[صحابه]] جایگاه مهم و ویژه‌ای یافت به طوری که برخی که در [[بدر]] حاضر نشده بودند [[آرزو]] می‌کردند در جنگ بدر شرکت می‌‌کردند تا همانند آنان [[ثواب]] و [[اجر]] ‌داشتند<ref>تفسیر مجاهد، ج ۱، ص۱۳۷؛ جامع البیان، مج ۳، ج ۴، ص۱۴۵ ـ ۱۴۶.</ref>. در [[اعتقادات]] [[اهل سنت]] بدریان از دیگر صحابه جایگاه [[برتری]] دارند و [[گناهان]] گذشته و [[آینده]] آنان بخشوده شده و [[خداوند]] هیچ یک از [[اصحاب بدر]] را [[عذاب]] نخواهد کرد<ref>جامع البیان، مج ۶، ج ۱۰، ص۶۱.</ref> و [[بهشت]] بر آنها [[واجب]] شده است<ref>تفسیر عبدالرزاق، ج ۳، ص۲۸۷؛ صحیح البخاری، ج ۴، ص۱۹؛ مسند احمد، ج ۱، ص۸۰.</ref>. البته اشکال‌هایی بر این مطالب وارد است و به نظر می‌رسد برخی خواسته‌اند با بهره‌گیری از مسئله مقام بدریان، [[مخالفت]] برخی [[صحابه پیامبر]] را در برابر [[امام علی]]{{ع}} در دوران خلافتش را توجیه کنند<ref>جوامع الجامع، ج ۲، ص۱۸.</ref>.

اصحاب بدر از نظر [[اقتصادی]] و [[اجتماعی]] نیز جایگاهی ممتاز داشتند؛ [[خلیفه دوم]] در [[دیوان]] [[مالی]] برای آنان امتیاز خاصی قائل شد و سهم هر یک از آنان را ۵۰۰۰ درهم در سال قرار داد<ref>تاریخ المدینه، ج ۳، ص۱۰۵۱؛ الطبقات، ج ۱، ص۱۲؛ ج ۳، ص۲۹۶.</ref>. از نظر موقعیت اجتماعی در جایگاهی ممتاز قرار داشتند و حضور نیروهای [[بدری]] در هر [[سپاه]] و گروه و حزبی امتیاز ویژه برای [[تأیید]] آن گروه و [[حزب]] به شمار می‌رفت و این از باورهای اجتماعی در قرن اول بود. [[سعید بن قیس]] ارحبی برای [[تشویق]] نیروهای خود برای [[جنگ]] با معاویه و [[اثبات]] درست بودن راهی که برگزیده‌اند، در سخنان خود به حضور ۷۰ [[بدری]] در [[سپاه]] و در رأس آنان [[امیرمؤمنان]]{{ع}} اشاره کرد و متذکر شد که با این تعداد دیگر هیچ‌گونه شبهه‌ای در حقانیت خود نداشته باشند<ref>وقعة صفین، ص۲۳۶، ۲۳۸؛ شرح نهج البلاغه، ج ۵ ص۱۸۸، ۱۹۱.</ref>.

با توجه به این جایگاه ویژه [[اصحاب بدر]] نزد [[مسلمانان]]، کتاب‌های فراوانی در این باره نوشته شده است مانند:

# کتاب من شهد [[صفین]] مع علی من البدریین از [[هشام بن محمد بن سائب کلبی]]؛

# هالة البدر فی عدد [[اهل]] [[بدر]] از محمد بن احمد بن عثمان ذهبی؛

# روضة المحبین لأسماء الصحابة البدریین اثر محمد بن مصطفی البنانی المصری<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)| دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]].</ref>.

# [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']]

[[رده:جنگ بدر]]