ناکثین در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان مدخل  = ناکثین

| مداخل مرتبط = [[ناکثین در نهج البلاغه]] - [[ناکثین در تاریخ اسلامی]] - [[ناکثین در فقه سیاسی]] - [[ناکثین در معارف و سیره نبوی]] - [[ناکثین در معارف و سیره علوی]]

== مقدمه ==

بیعت مردم با [[امیر مؤمنان]]{{ع}} چونان صاعقه‌ای بر پیکر [[قریش]] و کلیه بدخواهان [[اسلام]]، فرود آمد. [[حکومت امام علی]]{{ع}} امتداد همان [[حکومت]] [[رسول اکرم]]{{صل}} به شمار می‌آمد که [[جور]] و [[ستم]] و [[دشمنی]] و [[سرکشی]] را به خاک [[مذلّت]] کشاند و [[عدل]] و [[مساوات]] و [[حق]] و [[فضیلت]] را به ارمغان آورد، و منافع اقتصادی را که بر پایه [[ربا]] و [[احتکار]] و [[بهره‌کشی]] [[استوار]] بود، درهم [[شکست]] و از آنجا که [[فرمانروایان]] عثمان مشمول [[اصلاحات]] [[امام علی]]{{ع}} می‌شدند بر بسیاری از بزرگان قریش گران می‌آمد که خود را با هر [[شهروند]] دیگر و از هر گروه و دسته‌ای که در دستگاه [[حکومتی]] [[امام]] راه یافته بودند، مساوی بدانند.

[[طلحه]] و [[زبیر]] پس از آن‌که توسط عمر نامزد [[خلافت]] شدند، هر یک خود را هم‌سنگ [[امیر المؤمنین]]{{ع}} می‌پنداشتند و [[انتظار]] داشتند حداقل بر بخش عظیمی از [[سرزمین اسلامی]] [[حاکمیت]] یابند، [[عایشه]] نیز نزد خلفای پیشین از جایگاهی برجسته برخوردار بود؛ چراکه او هرگونه می‌خواست سخن می‌راند، ولی اکنون پی می‌برد در حکومتی که اساس و منبع آن را در قانونگذاری و اجرا، [[قرآن]] و [[سنّت]]، تشکیل می‌دهند، جایی نخواهد داشت.

معاویه در [[شام]] به عنوان فرمانروای یکه‌تازی [[حکم]] می‌راند که چشم [[طمع]] به حاکمیت بزرگ [[اسلامی]] دوخته بود. وی می‌کوشید زمام امور [[مسلمانان]] را کاملا به دست گیرد، اقدامات و برنامه‌ریزی‌های امام{{ع}} در جهت اصلاحات گسترده برای تمام این افراد، موضوعی غافلگیرانه بود. افزون بر این، مجموعه افرادی که در زمان عثمان از [[پست]] و مقام خود بهره می‌جستند، اکنون در حکومت امام منبع ثروت‌های خود را از دست داده بودند؛ زیرا حضور امام{{ع}} در رأس [[قدرت]]، برای خط قبیله‌ای منحرفی که قریش می‌پیمود، تهدیدی جدّی به شمار می‌آمد، چون امام{{ع}} به خوبی می‌دانست بی‌آن‌که در [[راه خدا]] از نکوهش هیچ نکوهش‌گری بیمی داشته باشد، قادر است [[پرچم]] اسلام واقعی را به اهتزاز درآورد و بدین‌سان، بی‌تردید از آن خط [[منحرف]] پرده برمی‌داشت.

لذا این افراد تصمیم به [[فتنه‌انگیزی]] گرفتند تا از استقرار [[حکومت]] نوپای [[امام]]{{ع}} جلوگیری به عمل آورند؛ البته اوضاع [[سیاسی]] و وجود عناصر مخالف روند صحیح حرکت [[حکومت اسلامی]]، برای [[امام علی]]{{ع}} ناشناخته نبود؛ زیرا [[نبیّ اکرم]]{{صل}} به حضرت اطلاع داده بود که برخی گروه‌ها از حکومت وی [[سرپیچی]] خواهند کرد و به او سفارش کرد با آنان بستیزد و آنها را [[ناکثین]] و [[قاسطین]] و [[مارقین]] نامید<ref>مستدرک حاکم، ج۳، ص۱۳۹؛ تاریخ بغداد، ج۸، ص۳۴۰؛ مجمع الزوائد، ج۹، ص۲۳۵؛ کنز العمال، ج۶، ص۸۲.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[‌پیشوایان هدایت ج۲ (کتاب)|‌پیشوایان هدایت ج۲]]،، ص۲۶۵.</ref>

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سپس [[امیر المؤمنین]]{{ع}} دستور داد وسایل حرکت [[عایشه]] را فراهم نمایند و او را به [[مدینه]] بفرستند و به پاس [[احترام]] همسری [[پیامبر]]، برادرش ([[محمد بن ابی بکر]]) و تعدادی از [[زنان]] را در [[لباس]] مردان که [[عمامه]] به سر و [[شمشیر]] حمایل داشتند با وی همراه ساخت، ولی عایشه نسبت به امیر المؤمنین [[خوشبین]] نبود و تصور می‌کرد حضرت، [[حرمت]] وی را نگاه نداشته است امّا به مجرّد اینکه شنید امام{{ع}} عدّه‌ای از زنان را به [[همراهی]] وی گمارده از حرکت خود و شکستی که نصیبش شد و [[فتنه‌انگیزی]] که به وجود آورده بود، اظهار [[ندامت]] و [[پشیمانی]] کرد و به شدّت گریست<ref>الامامة و السیاسة، ص۹۸؛ مروج الذهب مسعودی، ج۲، ص۳۷۹؛ مناقب خوارزمی، ص۱۱۵؛ تذکرة سبط ابن جوزی، ص۸۰.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[‌پیشوایان هدایت ج۲ (کتاب)|‌پیشوایان هدایت ج۲]]، ص۲۸۰.</ref>