|
|
(۳۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۷ کاربر نشان داده نشد) |
خط ۱: |
خط ۱: |
| {{ویرایش غیرنهایی}} | | {{مدخل مرتبط |
| {{ولایت}}
| | | موضوع مرتبط = صبر |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| | | عنوان مدخل = صبر |
| : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخههای بحث '''[[صبر]]''' است. "'''[[صبر]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div>
| | | مداخل مرتبط = [[صبر در قرآن]] - [[صبر در حدیث]] - [[صبر در نهج البلاغه]] - [[صبر در معارف دعا و زیارات]] - [[صبر در فقه اسلامی]] - [[صبر در فقه سیاسی]] - [[صبر در اخلاق اسلامی]] - [[صبر در معارف و سیره نبوی]] - [[صبر در معارف و سیره علوی]] - [[صبر در معارف و سیره فاطمی]] - [[صبر در معارف و سیره امام حسن]] - [[صبر در معارف و سیره حسینی]] - [[صبر در معارف و سیره سجادی]] - [[صبر در معارف و سیره امام باقر]] - [[صبر در معارف مهدویت]] - [[صبر در سیره معصوم]] - [[صبر در جامعهشناسی اسلامی]] - [[صبر در خانواده]] - [[صبر در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]] |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| | | پرسش مرتبط = |
| : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[صبر در قرآن]] | [[صبر در حدیث]] | [[صبر در نهج البلاغه]] | [[صبر در معارف دعا و زیارات]] | [[صبر در کلام اسلامی]] | [[صبر در اخلاق اسلامی]]</div>
| | }} |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| : <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[صبر (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
| |
| <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
| |
|
| |
|
| ==مقدمه== | | == مقدمه == |
| *[[شکیبایی]] و [[استقامت]]، عبارت از [[ثبات]] [[نفس]] [[انسان]] است به گونهای که طوفانها، امتحانها و [[مصیبتها]] آن را از جای [[نبرد]]، شُبهات آن را به تزلزل نیاندازد، و سرانجام [[سستی]] و ضعفی در [[اطاعت الهی]] بر او غالب نگردد. شاید [[بهترین]] تعریف برای این [[فضیلت]] [[اخلاقی]] را، در این سخن [[امام صادق]]{{ع}} بتوان یافت، که: "[[مؤمن]] همچون کوه ثابت و [[استوار]] است، که طوفانها آن را به حرکت در نمیآورد" <ref>{{متن حدیث|الْمُؤْمِنُ كَالْجَبَلِ الرَّاسِخِ لَا تُحَرِّكُهُ الْعَوَاصِفُ}}.</ref>
| | [[شکیبایی]] و [[استقامت]]، عبارت از [[ثبات]] [[نفس]] [[انسان]] است به گونهای که طوفانها، امتحانها و [[مصیبتها]] آن را از جای [[نبرد]]، شُبهات آن را به تزلزل نیاندازد، و سرانجام [[سستی]] و ضعفی در [[اطاعت الهی]] بر او غالب نگردد. شاید [[بهترین]] تعریف برای این [[فضیلت]] [[اخلاقی]] را، در این سخن [[امام صادق]] {{ع}} بتوان یافت، که: "[[مؤمن]] همچون کوه ثابت و [[استوار]] است، که طوفانها آن را به حرکت در نمیآورد"<ref>{{متن حدیث|الْمُؤْمِنُ كَالْجَبَلِ الرَّاسِخِ لَا تُحَرِّكُهُ الْعَوَاصِفُ}}.</ref>. |
| *"[[طوفان]]" همان مشکلات و [[مصائب]] و خواستنیهای نفسانی است، [[سختی]] برخی [[عبادات]] است و در یک سخن آنچه [[مؤمن]] را از غیر [[مؤمن]] جدا میسازد. این همه امّا نمیتواند [[مؤمنان]] را از جای به در کند و [[آرامش]] [[قلب]] آنان را بر هم زند، چه او همواره [[قلب]] خویشتن را از اضطرابها، زبانش را از شکایتها و نالهها، و حتّی جسم خود را از [[آشکار]] شدن تغییر بر آن حفظ مینماید؛ به [[هنگام ظهور]] مهالک ترسان نمیشود، و از اینرو با پیشه کردن [[صبر]] به [[ثبات]] [[قلب]] میرسد، و زان پس خواه ناخواه به [[ثبات]] قدم، دوری از خواستنیهای نفسانی و [[شبهات]] روحی، دست مییابد<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۰۵.</ref>.
| |
| *این همه را [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در سخنی [[شریف]] اینگونه بیان فرمودهاند: "[[صبر]] بر سه گونه است: [[صبر]] به هنگام [[مصیبت]]، [[صبر]] بر [[اطاعت خدا]]، و [[صبر]] از [[معصیت خدا]]. هرکس بر مصیبتی [[صبر]] کند تا آنجا که به واسطه نیکویی عزاداریش آن [[مصیبت]] را از سر بگذراند، [[خداوند]] برای او سیصد درجه نویسد که فاصله میان هریک از دو درجه همانند فاصله میان [[آسمان]] و [[زمین]] باشد؛ و هرکس بر [[اطاعت از خدا]] [[صبر]] ورزد [[خداوند]] برای او ششصد درجه نویسد، که فاصله میان هر دو درجه مانند فاصله میان اعماق [[زمین]] تا [[عرش]] باشد؛ و هرکس بر [[گناه]] [[صبر]] کند [[خداوند]] برای او نهصد درجه نویسد، که فاصله میان هر دو درجه مانند فاصله میان اعماق [[زمین]] تا آخر [[عرش]] باشد"<ref>{{متن حدیث|الصَّبْرُ ثَلَاثَةٌ صَبْرٌ عِنْدَ الْمُصِيبَةِ وَ صَبْرٌ عَلَى الطَّاعَةِ وَ صَبْرٌ عَنِ الْمَعْصِيَةِ فَمَنْ صَبَرَ عَلَى الْمُصِيبَةِ حَتَّى يَرُدَّهَا بِحُسْنِ عَزَائِهَا كَتَبَ اللَّهُ لَهُ ثَلَاثَمِائَةِ دَرَجَةٍ مَا بَيْنَ الدَّرَجَةِ إِلَى الدَّرَجَةِ كَمَا بَيْنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ وَ مَنْ صَبَرَ عَلَى الطَّاعَةِ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ سِتَّمِائَةِ دَرَجَةٍ مَا بَيْنَ الدَّرَجَةِ إِلَى الدَّرَجَةِ كَمَا بَيْنَ تُخُومِ الْأَرْضِ إِلَى الْعَرْشِ وَ مَنْ صَبَرَ عَنِ الْمَعْصِيَةِ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ تِسْعَمِائَةِ دَرَجَةٍ مَا بَيْنَ الدَّرَجَةِ إِلَى الدَّرَجَةِ كَمَا بَيْنَ تُخُومِ الْأَرْضِ إِلَى مُنْتَهَى الْعَرْشِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۱.</ref>.
| |
| *آنچه در این [[حدیث شریف]] آمده است، حصری [[عقلی]] است؛ چه [[انسان]] گاه به هنگام [[ناراحتیها]]، گاه به هنگام لذّتها، و گاه به هنگام انجام نیکیها [[صبر]] میورزد، و در این راستا نمیتوان صورتی چهارم دستیاب کرد. گذشته از این، ترتیبی که برای ثوابهای [[صابران]] بیان شده نیز ترتیبی [[عقلی]] است، چه اجر [[صبر]] بر ترک لذّات [[برتر]] از اجر [[صبر]] بر عمل خیر است، و [[صبر]] بر طاعات [[برتر]] از اجر بر [[صبر]] به هنگام [[مصیبتها]] است؛ چه لذّت [[برترین]] چیزی است که [[آدمی]] را به سوی خود جلب مینماید، از اینرو دست کشیدن از آن و [[صبر]] کردن بر از دست دادنش، از بالاترین مراتب اجر برخوردار خواهد بود.
| |
| *در این موضع سخن بسیار است، و از آن میان میتوان به نزاعی [[علمی]] که میان غزالی از یکسو، و محقّق نراقی از سویی دیگر پدید آمده اشاره کرد. ما تا در این رساله از سخن خود به دور نیافتیم، بدون اشاره به آن [[نزاع]] تنها اضافه میکنیم، که آنچه در [[حدیث]] پیشین بیان شد، بر آن اساس [[استوار]] گشته که هر سه نوع [[صبر]] هم اندازه بوده از درجهای یکسان برخوردار باشد؛ امّا اگر [[صبر]] در هریک از سه [[مقام]] از [[قوّت]] و یا ضعفی غیر از دیگر انواع [[صبر]] برخوردار باشد، نمیتوان آن مراتب را بر همان ترتیب بر قرار داشت. از اینرو به [[باور]] ما این [[روایت]] تنها در [[مقام]] بیان مراتب اجر [[صابران]] در صورت تساوی مراتب خود [[صبر]] است، و از غیر این صورت ساکت میباشد<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۰۶.</ref>.
| |
| *این مراتب به گونههای دیگر نیز یاد شده است؛ نمونه را به این [[آیات]] [[مبارک]] بنگرید: {{متن قرآن|الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَلَا يَنْقُضُونَ الْمِيثَاقَ وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ وَالَّذِينَ صَبَرُوا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِيَةً وَيَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ أُولَئِكَ لَهُمْ عُقْبَى الدَّارِ جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ وَالْمَلَائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ بَابٍ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ}}<ref>«آنان که به عهد خداوند وفا میکنند و پیمان را نمیشکنند و کسانی که آنچه را خداوند فرمان به پیوند آن داده است میپیوندند و از پروردگار خویش میترسند و از سختی حساب هراس دارند و آنان را که در پی خشنودی پروردگارشان شکیبایی پیشه میکنند و نماز را برپا میدارند و از آنچه ما روزی آنان کردهایم پنهان و آشکار میبخشند و به نیکی، بدی را دور میدارند؛ فرجام (نیک) آن سرای است بهشتهایی جاودان که آنان و شایستگان از نیاکان و همسران و فرزندانشان در آن وارد میشوند و فرشتگان از هر دری بر آنان درمیآیند درود بر شما به شکیبی که ورزیدهاید که فرجام آن سرای، نیکوست!» سوره رعد، آیه ۲۰-۲۴.</ref>
| |
| *در این [[آیات]]، میبینیم که [[خداوند]] نخست [[صبر]] بر [[گناه]] را ذکر میفرماید: {{متن قرآن|الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَلَا يَنْقُضُونَ الْمِيثَاقَ}}<ref>«آنان که به عهد خداوند وفا میکنند و پیمان را نمیشکنند» سوره رعد، آیه ۲۰.</ref>
| |
| *و زان پس، [[صبر]] بر [[اطاعت]] را: {{متن قرآن|وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ}}<ref>«نماز را برپا میدارند و از آنچه ما روزی آنان کردهایم پنهان و آشکار میبخشند» سوره رعد، آیه ۲۲.</ref>؛
| |
| *و در مرتبه سوّم نیز [[صبر]] بر [[آزار]] و [[ظلم]] دیگران را: {{متن قرآن|وَيَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ}}<ref>«و به نیکی، بدی را دور میدارند» سوره رعد، آیه ۲۲.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۰۷.</ref>.
| |
| *آنگاه بر [[صبر]] بر این سه، این ثوابهای بزرگ را [[وعده]] میدهد، بدون آنکه برخی از این انواع [[صبر]] را از نظر نتیجه، بر برخی دیگر [[برتر]] بداند.
| |
| *جالب توجّه اینکه اَجری که از پی [[صبر]] پدید میآید، در میان تمامی اجرهایی که در [[قرآن کریم]] یاد شده، بینظیر بوده هیچ [[کردار]] پسندیدهای از چنان ثوابی برخوردار نخواهد شد.
| |
| *اکنون با فرو پیچیدن دامن این مبحث - که از نحوه تألیف رساله حاضر خارج است-، به مبحثی بسیار مهم میپردازیم، که میتواند سالکان کوی کمال را بسیار حاضر به کار آید<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۰۸.</ref>.
| |
|
| |
|
| ==[[حقیقت]] [[صبر]]==
| | طوفان همان مشکلات و [[مصائب]] و خواستنیهای نفسانی است، [[سختی]] برخی [[عبادات]] است و در یک سخن آنچه [[مؤمن]] را از غیر [[مؤمن]] جدا میسازد. این همه امّا نمیتواند [[مؤمنان]] را از جای به در کند و [[آرامش]] [[قلب]] آنان را بر هم زند، چه او همواره [[قلب]] خویشتن را از اضطرابها، زبانش را از شکایتها و نالهها، و حتّی جسم خود را از آشکار شدن تغییر بر آن حفظ مینماید؛ به هنگام ظهور مهالک ترسان نمیشود، و از اینرو با پیشه کردن [[صبر]] به [[ثبات]] [[قلب]] میرسد، و زان پس خواه ناخواه به [[ثبات]] قدم، دوری از خواستنیهای نفسانی و [[شبهات]] روحی، دست مییابد. |
| *بسیاری از بزرگانی که در [[مقام]] تحقیق چیستی [[صبر]] بر آمدهاند- همچون راغب اصفهانی در "مفردات"، [[طبرسی]] در "[[مجمع البیان]]"، علّامه [[مجلسی]] در "بحار"، محقِّق [[طوسی]] در "شرح إشارات"، [[غزالی]] در "[[احیاء]]"، [[فیض کاشانی]] در "المحجَّه البیضاء" و فاضلَین نراقی در "جامع السَّعادات" و "[[معراج]] السَّعاده"-، بر آن رفتهاند که [[حقیقت]] [[صبر]]، آن است که [[آدمی]] خویشتن را از اظهار [[ناراحتی]] و [[جزع]] باز دارد؛ این مطلب [[باطن]] [[انسان]] را از شکایت و اعضاء او را از حرکات غیر معمولی که تنها به هنگام [[هجوم]] [[مصائب]] پدید میآید، باز میدارد.
| |
| *به نظر ما، "بازداشتن خویشتن" نه [[صبر]]، که "خود را به صبوری زدن" است؛ چه [[صبر]] در [[علم]] [[اخلاق]] یکی از ملکهها به شمار میآید، که با [[ثبات]] [[نفس]] - و در پی آن [[ثبات]] [[قلب]] و [[ثبات]] اندامها - مساوی و همسان خواهد بود. از اینرو [[تفسیر]] آنان نمیتواند ملکه [[صبر]] را توضیح دهد.
| |
| *شاید مراد آنان از این سخن، حبس کردن [[نفس]] و بازداشتن آن از امور غیر مرسوم بوده باشد؛ در این صورت هر چند میتوان سخن آنان را صحیح دانست، امّا باز هم نمیتوان گفت که صبوری که بر پایه ملکه پدید آید، همان حبس کردن [[نفس]] میباشد<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۰۸.</ref>.
| |
| *کوتاه سخن آنکه [[صبر]] ملکهای است که [[انسان]] را از تلاطمهای روحی و حرکات جسمی غیر متعارف باز میدارد؛ از اینرو کسی که به این ملکه دست یابد، نه از نظر [[قلب]] و نه از نظر جوارح به حرکات سبک و سخیف دچار نخواهد شد. [[انسان]] [[صبور]] که به این ملکه دست یافته همچون کوهی [[استوار]] است، که هیچیک از حوادث روزگار بر او تأثیر نخواهد گذاشت؛ او هر آنچه را بخواهد بدون دشواری انجام میدهد، [[واجبات]] و مستحبّات را پی میگیرد، و در ترک محرّمات و مکروهات به مانعی جز از ملکه [[صبر]] نیازی نخواهد داشت. پر واضح است که این سخن ما، درباره ملکه [[صبر]] و نه خود را به صبوری زدن میباشد؛ چه خویشتن را به کاری واداشتن یا از کاری بازداشتن، هرچند در شمار کارهای نیکوی [[اخلاقی]] است، امّا در شمار خود [[فضائل اخلاقی]] به حساب نمیآید؛ چه مدار بحث در [[دانش]] [[اخلاق]] بر پایه ملکات ونه [[اعمال]] [[اخلاقی]] نهاده شده است.
| |
| *خود را به صبوری زدن، همچون [[حلم]] ورزیدن و نه [[حلیم]] بودن، خود را به [[شجاعت]] آراستن و نه [[شجاع]] بودن، است؛ از اینرو آنچه اینان در [[تفسیر]] [[صبر]] آوردهاند، نمیتواند [[حقیقت]] این ملکه را از دیدگاه [[دانش]] [[اخلاق]] نشان دهد.
| |
| *اخلاقیان نامبرده، پس از آنکه از تعریف [[صبر]] – بهگونهای که [[گذشت]] - فراغت یافتهاند، سخنی دیگر نیز آوردهاند، که به [[باور]] ما چندان درست نمینماید. اینان [[صبر]] را به انواعی چند تقسیم کرده هریک را به نامی خاص خواندهاند. به عنوان نمونه، [[صبر]] در [[جنگ]] را [[شجاعت]]، [[صبر]] در [[فروبردن خشم]] را [[حلم]]، [[صبر]] بر [[عبادات]] و [[دوری از گناهان]] را [[تقوی]]، [[صبر]] بر [[شهوت]] شکم را عفّت، [[صبر]] بر دوری از زوائد [[زندگی]] را [[زهد]] و [[صبر]] بر [[کتمان]] [[اسرار]] را کتوم بودن خواندهاند. از اینرو اینان "[[اخلاق]]" را مساوی "[[صبر]]" دانستهاند؛ و [[حدیث]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} که چون از ایشان درباره چیستی [[ایمان]] سؤال شد، فرمودند: "[[صبر]] همان [[ایمان]] است" <ref>{{متن حدیث|إِنَّ الصَّبْرَ هُوَ الْإِيمَانُ}}؛ بحار الأنوار، ج۷۹، ص۱۳۶.</ref>، را، دلیلی بر درستی سخن خود دانستهاند<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۰۹.</ref>.
| |
| *به نظر ما، این سخن نیز چندان درست نمینماید؛ چه خود اینان در سراسر کتابهایشان هر فضیلتی را به گونهای خاص، که با دیگر [[فضائل]] مباینت داشته باشد، [[تفسیر]] کردهاند؛ در اینجا امّا تمامی [[فضائل]] را به یک [[فضیلت]] ارجاع داده، همه آنها را شعبههایی از [[فضیلت]] [[صبر]] قلمداد کردهاند.
| |
| *واضح است که [[شجاعت]] چیزی غیر از [[صبر]] است، و همچنین [[حلم]]، [[بخشش]]، [[تقوی]]، [[عدل]]، عفّت، [[زهد]] و دیگر [[صفات ]][[اخلاقی]]، هر یک از ماهیّتی مستقل برخوردار بوده در شمار شاخههای فضیلتی به نام [[صبر]] قرار نمیگیرد. آری! پیش از این بارها گفتهایم که هر یک از [[فضائل]]، با شماری دیگر از آنها ملازمت داشته [[همراهی]] خواهد نمود؛ امّا این سخن بدان معنی نیست که تمامی [[فضائل]] در یک [[فضیلت]] فرو پیچیده شده آن [[فضیلت]] به عنوان رکن [[اخلاق اسلامی]] معرفی شود. بر این اساس میتوان گفت که [[صبر]] از جهتی [[مادر]] [[فضائل]] است، چه تمامی دیگر [[فضیلتهای اخلاقی]] وابسته به [[صبر]] و ملازم با آن خواهد بود، چرا که به دست آوردن تمامی [[فضائل]] منوط به [[صبر]] میباشد. به عنوان نمونه به دست آوردن ملکه [[شجاعت]] به تحمّل دشواریهای فراوانی که در اجتناب از محرّمات و [[عمل به واجبات]] و مستحبّات نهفته است، محتاج میباشد، تا [[آدمی]] اندک اندک با گذر زمان به [[شجاعت]] دست یابد؛ دیگر [[فضائل]] نیز اینگونه میباشد.
| |
| *شاید [[امام باقر]]{{ع}} نیز در [[حدیث]] [[معروف]]: "[[بهشت]] در میان [[سختیها]] و آنچه [[انسان]] بدان میلی ندارد، قرار گرفته است" <ref>{{متن حدیث|الْجَنَّةُ مَحْفُوفَةٌ بِالْمَكَارِهِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۸۹.</ref>، به همین مطلب اشاره فرموده باشند<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۱۰.</ref>.
| |
| *آری! هیچ نیکیای بدون [[صبر]] پدید نمیآید، و هیچ یک از بخشهای [[راه کمال]] بدون [[صبر]] طی نمیشود؛ [[حضرت]] [[حق]] خود میفرماید: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ}}<ref>«ای انسان! بیگمان تو به سوی پروردگارت سخت کوشندهای، پس به لقای او خواهی رسید» سوره انشقاق، آیه ۶.</ref>.
| |
| *با این همه، این سخن بدان معنی نیست که تمامی [[فضائل]]، [[کمالات]] و نیکیها، همان [[صبر]] است؛ چه توقّف داشتن امری بر امری دیگر، غیر از [[اتّحاد]] و یکسانیِ آن دو میباشد.
| |
| *اکنون با پوزشخواهی از خواننده محترم - که در این سطور ما را بر خلاف روش معهود این کتاب دید-، به روش خود بازگشته با تکیه بر [[قرآن]] و [[سنّت]] و پرهیز از ورود به کلمات و سخنان اخلاقپژوهان، سخن خود را ادامه میدهیم<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۱۱.</ref>.
| |
|
| |
|
| ==روش [[قرآن کریم]] در [[دعوت]] به [[صبر]]==
| | این همه را [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در سخنی [[شریف]] اینگونه بیان فرمودهاند: "[[صبر]] بر سه گونه است: [[صبر]] به هنگام [[مصیبت]]، [[صبر]] بر [[اطاعت خدا]]، و [[صبر]] از [[معصیت خدا]]. هرکس بر مصیبتی [[صبر]] کند تا آنجا که به واسطه نیکویی عزاداریش آن [[مصیبت]] را از سر بگذراند، [[خداوند]] برای او سیصد درجه نویسد که فاصله میان هریک از دو درجه همانند فاصله میان [[آسمان]] و [[زمین]] باشد؛ و هرکس بر [[اطاعت از خدا]] [[صبر]] ورزد [[خداوند]] برای او ششصد درجه نویسد، که فاصله میان هر دو درجه مانند فاصله میان اعماق [[زمین]] تا [[عرش]] باشد؛ و هرکس بر [[گناه]] [[صبر]] کند [[خداوند]] برای او نهصد درجه نویسد، که فاصله میان هر دو درجه مانند فاصله میان اعماق [[زمین]] تا آخر [[عرش]] باشد"<ref>{{متن حدیث|الصَّبْرُ ثَلَاثَةٌ صَبْرٌ عِنْدَ الْمُصِيبَةِ وَ صَبْرٌ عَلَى الطَّاعَةِ وَ صَبْرٌ عَنِ الْمَعْصِيَةِ فَمَنْ صَبَرَ عَلَى الْمُصِيبَةِ حَتَّى يَرُدَّهَا بِحُسْنِ عَزَائِهَا كَتَبَ اللَّهُ لَهُ ثَلَاثَمِائَةِ دَرَجَةٍ مَا بَيْنَ الدَّرَجَةِ إِلَى الدَّرَجَةِ كَمَا بَيْنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ وَ مَنْ صَبَرَ عَلَى الطَّاعَةِ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ سِتَّمِائَةِ دَرَجَةٍ مَا بَيْنَ الدَّرَجَةِ إِلَى الدَّرَجَةِ كَمَا بَيْنَ تُخُومِ الْأَرْضِ إِلَى الْعَرْشِ وَ مَنْ صَبَرَ عَنِ الْمَعْصِيَةِ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ تِسْعَمِائَةِ دَرَجَةٍ مَا بَيْنَ الدَّرَجَةِ إِلَى الدَّرَجَةِ كَمَا بَيْنَ تُخُومِ الْأَرْضِ إِلَى مُنْتَهَى الْعَرْشِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۱.</ref>. |
| *روش [[قرآن کریم]] در [[دعوت]] به [[صبر]] را، بر اساس [[آیات]] این کتاب [[نورانی]] میتوان در این چند بند خلاصه نمود:
| |
| #[[قرآن کریم]]، نخست [[مردمان]] را امر میفرماید که از [[صبر]] [[کمک]] گیرند. در اینگونه از [[آیات]]، "آنچه بر آن [[صبر]] میشود" معمولاً حذف شده است، تا بر اساس قواعد زبان [[عرب]]، عمومیّت آن را به اشاره گیرد. از اینرو میتوان از [[صبر]] [[کمک]] گرفت و به واسطه آن [[یاری]] جست، تا در [[سیر و سلوک]]، در حلّ مشکلات و باز شدن دربهای [[مقامات]] [[عالی]]، [[آدمی]] فرونمانده به [[سعادت]] دو جهانی نائل شود. به این [[آیه شریفه]] بنگرید: {{متن قرآن|اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ}}<ref>«از شکیبایی و نماز یاری بجویید که خداوند با شکیبایان است» سوره بقره، آیه ۱۵۳.</ref>.
| |
| #زان پس [[وعده]] میفرماید که [[خداوند متعال]] با [[صابران]] است، و تأکید مینماید که این مسأله باعث میشود تا [[عنایت ویژه]] او شامل حال آنان شود. این [[وعده]] در بسیاری از [[آیات]] این کتاب تکرار شده، و برای تحریک جانهای مشتاقْ بهسوی تحصیل [[فضیلت]] [[صبر]] و صبرورزی، بسیار [[نافع]] است<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۱۱.</ref>.
| |
| #[[خداوند متعال]] نکتهای [[لطیف]] را به یادآوری میگیرد؛ و آن اینکه آزمایشها و ابتلاهای [[دنیایی]]، از لوازم جداییناپذیر موجودات این [[دنیا]] و حیات آن است؛ چه کامل شدن هر موجودی وابسته به همین آزمایشها و [[گرفتاریها]] است. [[آدمی]] در این میان با [[اختیار]] خود به این وسیله [[تکامل]] مییابد، و دیگر موجودات بدون آنکه از اختیاری برخوردار باشند، به چنین کمالی متناسب با نوع وجود خود دست مییابند. به این دو [[آیه شریفه]] بنگرید: {{متن قرآن|ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ}}<ref>«سپس به آسمان رو آورد که (چون) دودی بود و به آن و به زمین فرمود: خواه یا ناخواه بیایید! گفتند: فرمانبردارانه آمدیم» سوره فصلت، آیه ۱۱.</ref>؛ {{متن قرآن|مَا مِنْ دَابَّةٍ إِلَّا هُوَ آخِذٌ بِنَاصِيَتِهَا إِنَّ رَبِّي عَلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ}}<ref>«هیچ جنبندهای نیست مگر که او بر هستیش چیرگی دارد؛ به راستی پروردگار من بر راهی راست است» سوره هود، آیه ۵۶.</ref>. [[انسان]]، یگانه موجودی است که در این آزمایشها و [[گرفتاریها]] [[اختیار]] داشته، میتواند روش خود را [[انتخاب]] نماید؛ از اینرو یا در آنها مردود شده به واسطه عدم [[صبر]] کردن بر آنها تنها از گرفتاری بدون اجر و [[ثواب]]، [[رنج]] برَد؛ و یا آنکه در آن امتحانها پیروز شده به درجات بلند و [[مقامات]] رفیع دست یابد. در این صورت این [[بلاها]] او را تصفیه کرده به شفافیت [[روحانی]] میرساند، همانگونه که سنگ طلا نیز در [[آتش]] نهاده میشود، تا [[آتش]] ناخالصیهای آن را زدوده باعث ارزشمند شدنش گردد: {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ * الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ * أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ}}<ref>«و بیگمان شما را با چیزی از بیم و گرسنگی و کاستی داراییها و کسان و فرآوردهها میآزماییم، و شکیبایان را نوید بخش! * همان کسان که چون بدیشان مصیبتی رسد میگویند: {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}} (ما از آن خداوندیم و به سوی او باز میگردیم) * بر آنان از پروردگارشان درودها و بخشایشی است و آنانند که رهیافتهاند» سوره بقره، آیه ۱۵۵-۱۵۷.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۱۲.</ref>.
| |
| #پس از آن، گه گاه اشاره میفرماید که به دست آوردن ملکه [[تقوی]]، در گرو [[صبر]] است. از اینرو هرکس بر [[مصائب]] و [[سختیها]] [[صبر]] نورزد، به [[گناهان]] گرفتار میشود؛ همانگونه که کسی که بر انجام [[طاعات]] [[الهی]] [[صبر]] نکند، سرانجام به [[گناهان]] [[مبتلا]] میشود؛ پر واضح است که این هر دو در مقابل [[تقوی]] قرار دارد. [[آیه]] زیرین در شمار این [[آیات]] قرار دارد: {{متن قرآن|وَالصَّابِرِينَ فِي الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِينَ الْبَأْسِ أُولَئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ}}<ref>«و به ویژه شکیبایان در سختی و رنج و در هنگامه کارزار، آنها راستگویند و آنانند که به راستی پرهیزگارند» سوره بقره، آیه ۱۷۷.</ref>
| |
| #در مرتبه پنجم نیز، [[راهنمائی]] میفرماید که [[صابران]] مورد [[محبّت]] [[الهی]] هستند؛ و میدانیم که هرکس مشمول [[محبّت]] [[الهی]] گردد، بدون تردید به خیر [[دنیا]] و [[آخرت]] دست یافته است: {{متن قرآن|وَكَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَكَانُوا وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ * وَمَا كَانَ قَوْلَهُمْ إِلَّا أَنْ قَالُوا رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَإِسْرَافَنَا فِي أَمْرِنَا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ * فَآتَاهُمُ اللَّهُ ثَوَابَ الدُّنْيَا وَحُسْنَ ثَوَابِ الْآخِرَةِ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ}}<ref>«و بسا پیامبرانی که همراه آنان تودههای انبوه به نبرد (با دشمنان خداوند) پرداختند و در راه خداوند هر چه به ایشان رسید نه سست و نه ناتوان شدند و نه تن به زبونی سپردند؛ و خداوند شکیبایان را دوست میدارد * و گفتارشان جز این نبود که (می) گفتند: پروردگارا! از گناهان ما و گزافکاریها که در کار خویش کردهایم در گذر و گامهای ما را استوار دار و ما را بر گروه کافران پیروز گردان * پس خداوند به آنان پاداش این جهان و پاداش نیک جهان واپسین را بخشید و خداوند نیکوکاران را دوست میدارد» سوره آل عمران، آیه ۱۴۶-۱۴۸.</ref>. در برخی از [[آیات]] همین [[کتاب الهی]]، به ثوابهای دو جهانی که برای [[صابران]] فراهم شده، اشاره میشود. در شمار آیاتی که [[ثواب]] این جهانی آنان را روشن میفرماید، میتوان به این [[آیه]] اشاره کرد: {{متن قرآن|إِنَّهُ مَنْ يَتَّقِ وَيَصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ}}<ref>«چنین است که هر کس پرهیزگاری ورزد و شکیبایی کند بیگمان خداوند پاداش نیکوکاران را تباه نمیگرداند» سوره یوسف، آیه ۹۰.</ref>. درباره [[ثواب]] [[اخروی]] اینان نیز، میتوان گفت که هر عملی در [[قیامت]] از ثوابی معیّن و مشخص برخوردار است؛ [[صابران]] اما ثوابی غیر محدود در مییابند، که بر خلاف دیگر ثوابها از اندازهای مشخص بهرهمند نیست: {{متن قرآن|إِنَّمَا يُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِسَابٍ}}<ref>«پاداش شکیبایان را بیشمار، تمام دهند» سوره زمر، آیه ۱۰.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۱۴.</ref>.
| |
| #در مرتبه ششم نیز، اشاره میفرماید که [[تهذیب نفس]] متوقّف بر [[صبر]] میباشد، و [[پاکیزگی]] [[نفس]] [[انسان]] بدون چنگ انداختن در [[فضیلت]] [[صبر]] به دست نخواهد آمد؛ همانگونه که [[قلب]] سلیم نیز -که به [[شهادت]] [[کتابهای آسمانی]] و [[تصدیق]] [[انبیاء]]{{عم}}، میتواند به [[ایمان]] دست یابد و محلّ آن گردد-، تنها در سایه [[صبر]] به دست میآید و بس: {{متن قرآن|وَإِذَا سَمِعُوا مَا أُنْزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرَى أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ يَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاكْتُبْنَا مَعَ الشَّاهِدِينَ وَمَا لَنَا لَا نُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَمَا جَاءَنَا مِنَ الْحَقِّ وَنَطْمَعُ أَنْ يُدْخِلَنَا رَبُّنَا مَعَ الْقَوْمِ الصَّالِحِينَ}}<ref>«و هر گاه آنچه را بر پیامبر فرو فرستاده شده است بشنوند، با شناختی که از حق یافتهاند چشمانشان را میبینی که از اشک لبریز میشود؛ میگویند: پروردگارا! ما ایمان آوردهایم ما را با گروه گواهان بنگار! و چرا ما به خداوند و آنچه از حق به ما رسیده است ایمان نیاوریم در حالی که امید میبریم که پروردگارمان ما را در میان شایستگان در آورد » سوره مائده، آیه ۸۳-۸۴.</ref>. ورنه [[انسان]] لجوج عنادورز، که [[محبّت]] [[مال]] و [[مقام]] را در [[دل]] داشته به واسطه آنها فریفته شده است، هرگز نمیتواند [[حق]] را بپذیرد و آن را در خانه [[قلب]] خود جای دهد: {{متن قرآن|وَإِذْ قَالُوا اللَّهُمَّ إِنْ كَانَ هَذَا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِنْدِكَ فَأَمْطِرْ عَلَيْنَا حِجَارَةً مِنَ السَّمَاءِ أَوِ ائْتِنَا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که گفتند: بار خداوندا! اگر این (آیات) که از سوی توست راستین است بر ما از آسمان سنگ ببار یا بر (سر) ما عذابی دردناک بیاور» سوره انفال، آیه ۳۲.</ref>. بدین ترتیب [[آشکار]] میشود، که به واسطه [[تهذیب نفس]] است که برکندن ریشههای این درخت آلوده از [[جان]] [[آدمی]]، ممکن میشود؛ [[حضرت]] [[حق]] با اشاره به اهمیّت [[صبر]] در زمینه [[هدایت]] و [[هدایتگری]]، میفرماید: {{متن قرآن|وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى بِآيَاتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ}}<ref>«و به راستی موسی را با نشانههای خویش فرستادیم (و گفتیم) که قومت را به سوی روشنایی از تیرگیها بیرون بر و روزهای خداوند را به آنان گوشزد کن، بیگمان در آن نشانههایی برای هر شکیبای سپاسگزاری است» سوره ابراهیم، آیه ۵.</ref>
| |
| #[[قرآن کریم]] به گونه مکرّر یادآوری میفرماید، که [[صبر]] تنها سلاحی است که [[پیامبران]] بزرگوار [[الهی]]{{عم}} در مسیر [[هدایتگری]] و [[تبلیغ]] [[آیین]]، به کار میبردهاند. از همین رو است که او - جلَّ وعلا! - [[پیامبر خاتم]]{{صل}} را نیز امر میفرماید، که با [[پیروی]] از [[پیامبران پیشین]] چنین کند: {{متن قرآن|فَاصْبِرْ كَمَا صَبَرَ أُولُو الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ وَلَا تَسْتَعْجِلْ لَهُمْ}}<ref>«بنابراین شکیبا باش همانگونه که پیامبران اولوا العزم شکیبایی ورزیدند و برای آنان (عذاب را به) شتاب مخواه» سوره احقاف، آیه ۳۵.</ref>. نیز میفرماید: {{متن قرآن|وَاصْبِرْ عَلَى مَا أَصَابَكَ إِنَّ ذَلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ}}<ref>«و در آنچه بر سرت آید شکیب کن؛ بیگمان این از کارهایی است که آهنگ آن میکنند» سوره لقمان، آیه ۱۷.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۱۵-۲۱۶.</ref>.
| |
| #[[قرآن کریم]] در حکایت داستان [[حضرت موسی]]{{ع}} و [[عبد]] [[صالح]]، [[تبیین]] میفرماید که تحصیل [[فضائل]] - و از آن جمله [[علوم]] مربوط به [[معرفت]] [[الله]] -، به اموری چند محتاج است. در این شمار است تحمّل سختیهای خاصّ این مسیر، [[صبر]] ورزیدن در تحصیل، رسیدن به محضر بندهای [[صالح]] که خود به [[مرتبت]] استادی رسیده باشد، [[تسلیم]] شدن در مقابل او بعد از عبور از مرتبه [[تواضع]]، تقیُّد به [[شرع]] در تمامی زمینههای آن حتّی زمینههای ظاهریش، [[ثبات]] و [[استقامت]] در تحصیل کمال، [[کمک]] کردن به [[مردم]] در اموری که بر آنان سنگین میآید، درخواست [[یاری]] نمودن از [[حضرت]] [[حق]] هم به زبان حال و هم به زبان قال؛ همه این امور - و دیگر اموری که از آن یاد نکردیم-، سخت [[نیازمند]] [[صبر]] است؛ طُرفه آنکه تحصیل [[فضیلت]] [[صبر]] نیز، خود [[نیازمند]] به [[صبر]] است!. در همین حکایت، لطایف دیگری نهفته است، که بسیاری از مشکلات [[علمی]] - که [[علم]]، خود از حلّ آن [[ناتوان]] است - را، باز میگشاید. مسأله [[قضاء و قدر]]، [[جبر و تفویض]]، امر بین الأمرین، مصالحی که در عالم واقع در مورد هر یک از [[احکام شریعت]] نهفته است، منوط بودن [[افعال]] و ارادههای [[الهی]] به همین [[مصالح]]؛ و دیگر مسائلی که در اینجا در صدد تحقیق آنها نیستیم، به وسیله این داستان مورد تحلیل واقع میشود. آنچه با موضوع کتاب ما در پیوند بوده به فصل حاضر مربوط میباشد، آن است که تحصیل [[فضائل اخلاقی]] و [[معارف الهی]]، خود در گرو [[صبر]] بوده بدان [[نیازمند]] است. در این حکایت، [[عبد]] [[صالح]] به وضوح به [[حضرت موسی]]{{ع}} خطاب مینماید که: {{متن قرآن|قَالَ إِنَّكَ لَنْ تَسْتَطِيعَ مَعِيَ صَبْرًا وَكَيْفَ تَصْبِرُ عَلَى مَا لَمْ تُحِطْ بِهِ خُبْرًا }}<ref>«گفت: بیگمان تو هرگز همراه من شکیبایی نمیتوانی کرد و چگونه در چیزی که به آن آگاهی فراگیر نداری شکیب میکنی؟» سوره کهف، آیه ۶۷ -۶۸.</ref>؛ و [[موسی]]{{ع}} در پاسخ او میفرماید: {{متن قرآن|قَالَ سَتَجِدُنِي إِنْ شَاءَ اللَّهُ صَابِرًا وَلَا أَعْصِي لَكَ أَمْرًا}}<ref>«گفت: اگر خداوند بخواهد مرا شکیبا خواهی یافت و از هیچ فرمان تو سرنمیپیچم» سوره کهف، آیه ۶۹.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۱۶.</ref>.
| |
| #این [[کتاب آسمانی]]، یکی از [[سنّتهای الهی]] - که در بسیاری از [[آیات]] بدان اشاره فرموده- را، در این زمینه نیز به [[تبیین]] میگیرد. آن [[سنّت]] آن است که دستیابی به [[هدف]]، تنها پس از تلاش فراوان روی میدهد؛ شیرینی همیشه پس از تلخی، و آسانی پس از [[رنج]] و [[سختی]] قرار دارد؛ به این دو [[آیه شریفه]] بنگرید: {{متن قرآن|فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا * إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا}}<ref>«به راستی با دشواری، آسانی همراه است * به راستی با دشواری، آسانی همراه است» سوره انشراح، آیه ۵-۶.</ref>
| |
| #نیز نشان میدهد که [[حضرت]] [[خلیل]] الرحمن{{ع}}، تنها پس از آنکه مراتبی بینظیر از [[صبر]] را گذرانید، به مرتبه [[امامت]]- که [[برترین]] [[مقام]] ممکن در عالم انسانی است- دست یافت: {{متن قرآن|وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگار ابراهیم، او را با کلماتی آزمود و او آنها را به انجام رسانید؛ فرمود: من تو را پیشوای مردم میگمارم. (ابراهیم) گفت: و از فرزندانم (چه کس را)؟ فرمود: پیمان من به ستمکاران نمیرسد» سوره بقره، آیه ۱۲۴.</ref>؛ نیز به وضوح در این زمینه میفرماید: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا}}<ref>«و چون شکیب ورزیدند و به آیات ما یقین داشتند برخی از آنان را پیشوایانی گماردیم که به فرمان ما (مردم را) رهنمایی میکردند» سوره سجده، آیه ۲۴.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۱۷.</ref>.
| |
| *توضیح اجمالی این مطلب آنکه، [[ابراهیم خلیل]]{{ع}} نخست در شمار [[انبیاء]] عظام{{عم}} بود، و زان پس در شمار [[رسولان]]{{عم}} و آنگاه [[رسولان]] [[اولی العزم]] قرار گرفت؛ از اینرو چون تمامی کره [[زمین]] در حیطه [[بعثت]] او قرار گرفت، خود بر تمامی [[انبیاء]] آن روزگار [[ولایت]] یافت، زان پس امّا به مرتبه [[امامت]] دست یافت: {{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا}}<ref>«من تو را پیشوای مردم میگمارم» سوره بقره، آیه ۱۲۴.</ref>.
| |
| *این مرتبه بلند، مرتبه وساطت در رسانیدن [[فیض]] به تمامی مخلوقات است؛ فیضی که آن را "وجود منبسط" خواندهاند، و [[قرآن کریم]] از آن به "اَمر" تعبیر میفرماید: {{متن قرآن|وَمَا أَمْرُنَا إِلَّا وَاحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ}}<ref>«و فرمان ما یک کلمه بیش نیست مانند یک چشم بر هم زدن» سوره قمر، آیه ۵۰.</ref>؛ {{متن قرآن|إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ}}<ref>«فرمان او جز این نیست که چون چیزی را بخواهد بدو میگوید: باش! بیدرنگ خواهد بود» سوره یس، آیه ۸۲.</ref>؛ [[عارفان]] [[مسلمان]]، همین [[فیض]] را "کُن رحمانی" / امر وجودی [[حضرت]] [[حق]]، میخوانند. [[آیه]] پیشگفته، به وضوح دلالت مینماید که آن [[حضرت]]، به این [[مقام]] بلند دست نیافت مگر آنکه [[صبر]] ورزید و در مسیر خویش [[استقامت]] نمود؛ مشکلاتی همچون وانهادن [[همسر]] و [[فرزند]] شیرخوار در بیابانی خشک و سوزان، آماده کردن خویشتن برای [[ذبح]] [[فرزند]] [[جوان]] رشیدی که به تمامی [[محاسن]] ظاهری و [[باطنی]] آراسته شده، و... در این شمار است؛ که تنها با [[صبر]] بیمانند آن [[حضرت]] میتوان سربلند از آن خارج شد.
| |
| *آری! با این همه [[ولایت تکوینی]] آن [[حضرت]] در مقابل [[ولایت تکوینی]] [[رسول]] خاتم{{صل}} و [[اوصیاء]] معصومینش{{عم}} جز قطرهای در مقابل دریا نبود!؛ [[حضرت]] [[حق]] خود این مطلب را اینگونه به اشارت میگیرد: {{متن قرآن|إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ}}<ref>«سرور شما تنها خداوند است و پیامبر او و (نیز) آنانند که ایمان آوردهاند، همان کسان که نماز برپا میدارند و در حال رکوع زکات میدهند» سوره مائده، آیه ۵۵.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۱۸.</ref>.
| |
| *چه در این [[آیه]]، نخست از [[ولایت الهی]] سخن رفته، و زان پس از [[ولایت]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[امیرمؤمنان]]؛ حال عطف [[ولایت]] اینان بر او - جلَّ وعلا! - نشان از آن دارد که همانگونه که [[ولایت الهی]] در بالاترین مرتبه ممکن است، [[ولایت]] اینان نیز همینگونه میباشد؛
| |
| *تفاوت در این میان، تنها در آن است که [[ولایت الهی]] ذاتی است، امّا [[ولایت]] [[معصومان]] عرضی بوده از منبع [[ولایت]] - که همان ذات بیپایان [[الهی]] است -، بهدست میآید. در باره [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} امّا، [[آیه شریفه]] دلالت میفرماید که [[ولایت]] او، تنها تا موقعی است که در میان [[مردمان]] به سر میبرد: {{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا}}<ref>«من تو را پیشوای مردم میگمارم» سوره بقره، آیه ۱۲۴.</ref>
| |
| *درباره [[حضرت]] [[عیسی بن مریم]]{{ع}} نیز، حکایت [[ولایت]] ایشان حکایتی همینگونه است؛ چه [[آیه شریفه]] به روشنی نشان میدهد که [[ولایت]] ایشان، تنها تا زمان حضور آن [[پیامبر]] عظیمالشَّأن در میان [[مردمان]] امتداد خواهد داشت: {{متن قرآن|ْ وَكُنْتُ عَلَيْهِمْ شَهِيدًا مَا دُمْتُ فِيهِمْ}}<ref>«و تا در میان ایشان بهسر میبردم بر آنها گواه بودم» سوره مائده، آیه ۱۱۷.</ref>.
| |
| *پُر واضح است که [[ولایت]] مقیّد به زمانی خاص، با [[ولایتی]] که به [[ولایت الهی]] پیوند خورده باشد، فاصلهای بلند همچون فاصله میان [[زمین]] و [[آسمان]] خواهد داشت!.
| |
| *کوتاه سخن آنکه، سخن فعلی ما در آن است که [[حضرت]] [[خلیل]] الرَّحمن و نیز [[حضرت]] [[روح]] [[الله]]{{ع}} تنها با [[صبر]] ورزیدن در مشکلات، [[سختیها]] و امتحانهای دشوار، به آن [[مقام]] بلند دست یافتند؛ و اگر نبود صبری که از خود نمودند، هرگز به آن مراتب والا نائل نمیگشتند: {{متن قرآن|وَمَنْ يَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْرَاهِيمَ إِلَّا مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ وَلَقَدِ اصْطَفَيْنَاهُ فِي الدُّنْيَا وَإِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ إِذْ قَالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قَالَ أَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ}}<ref>«و چه کس جز آنکه سبک مغز است از آیین ابراهیم روی میگرداند؟ در حالی که ما او را در این جهان برگزیدهایم و بیگمان او در جهان واپسین از شایستگان است آنگاه که پروردگارش بدو فرمود: فرمانبردار باش، او گفت: فرمانبردار پروردگار جهانیانم» سوره بقره، آیه ۱۳۰-۱۳۱.</ref>؛ {{متن قرآن|قَالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ}}<ref>«آن که دانشی از کتاب (آسمانی) با خویش داشت گفت: من پیش از آنکه چشم بر هم زنی آن را برایت میآورم» سوره نمل، آیه ۴۰.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۱۹.</ref>.
| |
| *از همین [[آیه شریفه]] و دیگر نمونههای آن، میتوان به نکتهای دیگر نیز دست یافت. آن نکته که سالکان کوی کمال را هر لحظه به کار میآید، آن است که تمامی [[مردمان]] با [[صبر]] ورزیدن بر مشکلات، میتوانند به [[مقام]] [[ولایت تکوینی]] دست یابند. اینان بنا بر استعدادی که در خمیرمایه [[جان]] خویش نهفته دارند، و به اندازه صبری که در مقابل مشکلات [[سلوک]] به خرج میدهند، میتوانند به [[ولایت الهی]] دست یافته در مراتب هستی به تصرّف پردازند.
| |
| *در برخی از روایاتی که در [[تفسیر]] این [[آیه شریفه]] وارد شده، چنان آمده که جناب [[آصف بن برخیا]]، [[تخت بلقیس]] را از سرزمین [[یمن]] در زمانی کوتاهتر از زمان گردانیدن چشم، به محضر [[حضرت سلیمان]]{{ع}} آورد؛ چه او به بهرهای اندک از [[دانش]] [[قرآن]] دست یافته بود، این بهره او در مقابل تمامی [[علم قرآن]] تنها قطرهای بود در مقابل اقیانوس محیط، و ذرّهای در مقابل بیکران هستی.
| |
| *در برخی از [[احادیث]] قدسی اینگونه آمده است که: "[[بنده]] من! مرا [[اطاعت]] کن تا تو را مانند- و یا نمونه - خود قرار دهم، چه من چون بگویم باش خواهد بود، تو نیز چون گویی باش خواهد بود" <ref>{{متن حدیث|عبدي أطعني حَتَّى أَجْعَلَكَ مثلى أو مثلى اقول كن فیکون تَقُولَ كُنْ فَيَكُونُ}}</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۰.</ref>.
| |
| *در [[روایات]] بسیاری که بخشی از آن در کتاب [[شریف]] "کافی" آمده است، چنین آمده که [[بنده]] میتواند به واسطة ریاضتهای [[مشروع]] به [[مقام قرب الهی]] رسد؛ در این صورت هر آنچه که از امور غیر عادی [[اراده]] نماید، پدید خواهد آمد؛ {{عربی|طی الأرض طی اللسان}} و دیگر خوارق [[نقل]] شده از [[اهل دل]]، در شمار همین امور است.
| |
| *آوردهاند که [[شیخ]] عارفْ [[شیخ]] [[حسنعلی نخودکی اصفهانی]] از روستای نخودک به قصد [[زیارت]] [[حرم]] [[امام رضا|حضرت ثامن الحجج]]{{ع}} پیاده حرکت مینمود، فاصله نخودک تا [[مشهد]] چهار فرسخ بود و طی کردن این مسیر به صورت طبیعی به زمانی چندین ساعته [[نیاز]] داشت. [[شیخ]] امّا تنها دقایقی چند در راه بود، و طُرفه آنکه در رفت و برگشت خود، [[قرآن کریم]] را نیز ختم مینمود. او هم از [[مقام]] طیُّ الأرض برخوردار بود و هم از [[مقام]] طیُّ اللسان. در این دو [[مقام]]، نه عبور از فاصلههای دور [[نیازمند]] به زمان است، و نه [[خواندن]] اذکار، اوراد و سُوَر بسیار به [[گذشت]] زمان [[نیازمند]] خواهد بود. آری! اگر کسی حالات [[اهل دل]] را نیز برنتابد و این سخنان را یاوه انگارد، باز نمیتواند [[آیه شریفه]] [[قرآنی]] که حکایت از [[سیره]] جناب [[آصف]] داشت را [[انکار]] نماید: {{متن قرآن|أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ}}<ref>«من پیش از آنکه چشم بر هم زنی آن را برایت میآورم» سوره نمل، آیه ۴۰.</ref>.
| |
| *روایتی صحیح در "کافی" [[شریف]] به چشم میآید، که بر اساس آن [[پیامبر اکرم]]{{صل}}- به [[روایت]] [[امام باقر]]{{ع}} و [[امام صادق]]{{ع}} - از [[حضرت]] [[حق]] [[روایت]] میفرماید که: "[[بنده]] با [[مستحبات]] به من نزدیک میشود، تا آنگاه که من او را [[دوست]] خواهم داشت؛ در این حال من [[شنوایی]] او خواهم بود که بدان میشنود، و [[بینایی]] او که به آن میبیند، و گویایی او که به آن سخن میکند، و [[توانایی]] او که بدان انجام میدهد" <ref>{{متن حدیث|وَ إِنَّهُ لَيَتَقَرَّبُ إِلَيَّ بِالنَّافِلَةِ حَتَّى أُحِبَّهُ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِي يَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِي يُبْصِرُ بِهِ وَ لِسَانَهُ الَّذِي يَنْطِقُ بِهِ وَ يَدَهُ الَّتِي يَبْطِشُ بِهَا}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۳۵۲.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۱.</ref>.
| |
| *بر این اساس، میتوان دریافت که هرکس [[حضرت]] [[حق]]، خود امر پایش را بر عهده گیرد، از طیِّ [[زمین]] و زمان [[ناتوان]] نخواهد بود؛ و هرکس [[حضرت]] [[حق]] [[ولایت]] زبانش را برعهده گیرد، طیّ اللّسان برایش از همه امور آسانتر خواهد بود.
| |
| *بسیاری از بزرگان نامور عالم تشیّع – همچون محقّق [[طوسی]] و [[علامه مجلسی]] – به این مطلب [[اقرار]] و بر درستی ان تأکید کردهاند<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۲.</ref>.
| |
|
| |
|
| ==مراتب [[صبر]]==
| | آنچه در این [[حدیث شریف]] آمده است، حصری [[عقلی]] است؛ چه [[انسان]] گاه به هنگام ناراحتیها، گاه به هنگام لذّتها، و گاه به هنگام انجام نیکیها [[صبر]] میورزد، و در این راستا نمیتوان صورتی چهارم دستیاب کرد. گذشته از این، ترتیبی که برای ثوابهای [[صابران]] بیان شده نیز ترتیبی [[عقلی]] است، چه اجر [[صبر]] بر ترک لذّات [[برتر]] از اجر [[صبر]] بر عمل خیر است، و [[صبر]] بر طاعات [[برتر]] از اجر بر [[صبر]] به هنگام [[مصیبتها]] است؛ چه لذّت [[برترین]] چیزی است که [[آدمی]] را به سوی خود جلب مینماید، از اینرو دست کشیدن از آن و [[صبر]] کردن بر از دست دادنش، از بالاترین مراتب اجر برخوردار خواهد بود. |
| *اکنون که به اهمیّت [[صبر]] پی برده اندکی درباره آثار شگفت آن سخن داشتیم، اضافه میکنیم که [[صبر]] را مراتبی چند است، که قرار گرفتن سالکان کوی کمال در هر یک از آن مراتب، چگونگی دستیابی آنان به کمال را مشخّص میسازد. در اینجا به اختصار از این مراتب و چگونگی هر یک سخن میگوییم.
| |
| ===مرتبه نخست===
| |
| *این مرتبه – که آن را [[صبر]] برای [[خدا]] نامیدهاند-، مرتبهای از این [[فضیلت]] [[اخلاقی]] است، که به کار عموم [[مردمان]] میآید. پیش از این ما از این مرتبه و تقسیم آن – به حسب [[روایات]] و به حسب تقسیم [[عقلی]] – به سه مرتبه [[صبر]] بر [[اطاعت]]، و [[صبر]] بر [[مصیبت]] یاد کردیم.
| |
| *این نوع از [[صبر]] را فواید بسیاری است، و ثوابی بس بزرگ نیز بر آن مترتّب شده است. پیش از این اشاراتی درباره [[ثواب]] این نوع از [[صبر]] [[گذشت]]، و پس از این نیز به تفصیل از [[روایات]] وارد شده در این زمینه یاد خواهیم کرد. در اینجا تنها به یک [[حدیث]] از [[امام صادق]]{{ع}} اشاره میکنیم، تا [[عظمت]] اینگونه از [[صبر]] بهتر به نمایش آید: چون [[قیامت]] فرا رسد، گروهی از [[مردم]] به درب [[بهشت]] مراجعه کرده آن را میکوبند، پس از آنان سؤال میشود که: شما کیانید؟ و آنان پاسخ میدهند: ما کسانی هستیم که [[صبر]] پیشه کردهایم. باز به آنان گفته میشود: بر چه چیزی [[صبر]] کردید؟ میگویند: ما هم بر [[اطاعت]] از [[خداوند]] و هم بر اجتناب از [[معصیت]] او [[صبر]] میکردیم؛ [[خداوند]] - عزَّ وجلَّ! - نیز خود میفرماید: اینان راست میگویند، داخل در بهشتان کنید. این همان [[آیه شریفه]] است که میفرماید: {{متن قرآن|إِنَّمَا يُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِسَابٍ}}<ref>«جز این نیست که پاداش شکیبایان را بیشمار، تمام دهند» سوره زمر، آیه ۱۰.</ref><ref>{{متن حدیث|إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ يَقُومُ عُنُقٌ مِنَ النَّاسِ فَيَأْتُونَ بَابَ الْجَنَّةِ فَيَضْرِبُونَهُ فَيُقَالُ لَهُمْ مَنْ أَنْتُمْ فَيَقُولُونَ نَحْنُ أَهْلُ الصَّبْرِ فَيُقَالُ لَهُمْ عَلَى مَا صَبَرْتُمْ فَيَقُولُونَ كُنَّا نَصْبِرُ عَلَى طَاعَةِ اللَّهِ وَ نَصْبِرُ عَنْ مَعَاصِي اللَّهِ فَيَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ صَدَقُوا أَدْخِلُوهُمُ الْجَنَّةَ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: إِنَّمَا يُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِسَابٍ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۷۵.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۲.</ref>.
| |
| *بنابراین [[تفسیر]] که از [[امام]] [[معصوم]]{{عم}} صادر شده است، [[صابران]] بدون آنکه حسابی در [[قیامت]] داشته باشند، به اجر خود میرسند.
| |
| *از دیگر فوایدی که از پس [[صبر]] پدید میآید، آن است که این [[فضیلت]] [[اخلاقی]] را میتوان [[مادر]] و منبع تمامی [[فضائل]] برشمرد؛ چه هیچ فضیلتی بدون این [[فضیلت]] به دست نمیآید. گفتنی آنکه شماری از [[فضائل]] در شمار [[عنایات]] و هدایای خاصّ [[الهی]] است، که [[خداوند]] آنها را به [[اولیاء]] خاصّ خود هدیّت میفرماید؛ [[خلوص]]، [[حضور قلب]]، [[رضا]]، [[تسلیم]] در برابر مقدّرات او، [[محبّت]] و... در این شمار است. حال اضافه میکنیم که به دست آوردن یکایک این هدایای [[الهی]] نیز، خود محتاج به [[صبر]] بوده؛ که خود [[صبر]] بر تحصیل [[فضائل]] نیز از جمله [[عنایات]] [[الهی]] به حساب میآید؛ عنایتی که تنها فرادست کسانی که در سایهسار خاصّ [[رحمت]] او به سر میبرند، خواهد آمد<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۳.</ref>.
| |
| ===مرتبه دوم===
| |
| *مرتبه دوّم از [[صبر]]، [[صبر]] به واسطة [[خداوند]] است. این مرتبه را ویژه [[خواص]] دانستهاند، که بدان حجابهای ظلمانی دریده میشود، و سالک از منازل تخلیه و ستردن [[رذائل]] از [[نفس]]، به منازل تحلیه و آراستن آن به [[فضائل]] وارد میشود. سالک چون به [[تهذیب نفس]] بیاغازد و از منازل [[بیداری]] و [[توبه]] گذر کرده به پیراستن [[نفس]] خود مشغول شود، به [[صبر]] احتیاجی مبرم مییابد. در این مرتبه او به ناگزیر میباید دست در دست معلم [[اخلاق]] نهد، تا او را گام به گام جلو برد. [[قرآن کریم]] به وضوح دلالت میفرماید که اصلیترین معلّم [[اخلاق]] برای یکایک [[مردمان]]، فقط [[حضرت]] [[حق]] است و بس؛ و تنها اوست که میتواند [[اخلاق]] آنان را پیراسته کرده به فضائلشان متّصف دارد: {{متن قرآن|وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ مَا زَكَى مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ أَبَدًا وَلَكِنَّ اللَّهَ يُزَكِّي مَنْ يَشَاءُ}}<ref>«و اگر بخشش خداوند و بخشایش وی بر شما نبود هرگز هیچ یک از شما پاک نمیماند اما خداوند هر که را بخواهد پاک میدارد» سوره نور، آیه ۲۱.</ref>.
| |
| *در این مرحله، بر سالک لازم است که سختیهای ریاضتهای شرعی و مجاهدتهای [[مشروع]] را بر خود هموار کند، و گذشته از آنکه به تمامی جزئیّات [[دین]] مبین - حتّی [[ظواهر]] آن - مقیّد شود، به [[باطن]] [[دین]] نیز روی کند؛ دوری از محرّمات و مکروهات، انجام [[واجبات]] و مستحبّات، به ویژه پرداختن به [[نماز شب]] و توسّلات پی در پی به [[الطاف]] [[معصومان]]{{عم}} [[تضرّع]] و [[زاری]] به درگاه [[الهی]]، و [[اصرار]] بر آنکه او خود [[تعلیم]] سالک را بر عهده گیرد تا بتواند گامی به جلو نهد، از شرایط لازم در این مسیر است.
| |
| *سالک در اینجا اندک اندک گامی به جلو مینهد، تا سرانجام به مراتب بالای [[سلوک]] رسد؛ چه سیر سالکان تدریجی بوده با گذر از یکایک منازل صورت میپذیرد. در این میان تنها شماری کم تعداد از سالکان هستند که با یک یا چند گام، میتوانند تمامی منازل را طی کرده به اندازه استعداد خود از کمال بهره جویند. اینان چون از تعداد اندکی برخوردارند، هیچگاه در این [[دانش]] مورد توجّه قرار نمیگیرند، بلکه قواعد مذکور در [[دانش]] [[اخلاق اسلامی]] مربوط به عموم [[مردم]] است، که به وسیله سلوکِ تدریجی به کمال واصل خواهند شد.
| |
| *برای اینان، هیچ مطلبی لازمتر از [[صبر]] نیست، صبری که میتواند آنان را به آنچه در انتظارشان است واصل نماید<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۴-۲۲۵.</ref>.
| |
| ===مرتبه سوّم===
| |
| *مرتبه سوّم از مراتب [[صبر]] را، [[صبر]] مع [[الله]] / [[صبر]] به همراه [[خداوند]]، میخوانند. این مرتبه تنها ویژه اخصّ [[خواص]] است، که در [[مقام]] گذر از حجابهای ظلمانی و رسیدن به [[مقام]] تجلّیِ به [[صفات الهی]]، دستگیر سالک میشود. در این مرتبه، [[خداوند]] [[ولایت]] [[قلب]] و [[صاحب]] آن را بر عهده گرفته [[نور]] اسماء و صفات او بر این دو تابیدن میگیرد. در این حال سالک [[صبر]] پیشه [[جان]] خویش را با [[حضرت]] [[حق]] همراه میبیند، و معنای آیاتی اینگونه را به روشنی در مییابد:
| |
| :*{{متن قرآن|اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ}}<ref>«از شکیبایی و نماز یاری بجویید که خداوند با شکیبایان است» سوره بقره، آیه ۱۵۳.</ref>؛
| |
| :*{{متن قرآن|ُ وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ}}<ref>«و ما از رگ گردن به او نزدیکتریم» سوره ق، آیه ۱۶.</ref>؛
| |
| :*{{متن قرآن|أَنَّ اللَّهَ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ}}<ref>«خداوند میان آدمی و دل او میانجی میشود» سوره انفال، آیه ۲۴.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۵.</ref>.
| |
| *در این مرتبه از [[سلوک]]، سالک میباید [[صبر]] پیشه کند تا بتواند [[ظواهر]] تعیّنات و مقتضیات [[نفس]] و خواستنیهای آن را دریده، خود را از این [[ظواهر]] رهایی بخشد؛ تا سرانجام بتواند [[مقام]] تحلیه را نیز ترک کرده از آن غافل شود. در این حالت او نه تنها از خویشتن خبری نخواهد داشت، که حتی [[فضائل]] به دست آورده خود را نیز ترک میکند، تا [[دل]] در گرو آن نداشته بتواند تمامی [[قلب]] خود را در [[اختیار]] [[حضرت]] [[حق]] نهد.
| |
| *این [[صبر]]، از مراتب پیشین [[صبر]] دشوارتر بوده، آن چنان سخت است که گویی رگهای [[بدن]] کسی را به چاقو از بدنش خارج سازند!<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۶.</ref>.
| |
| ===مرتبه چهارم===
| |
| *این مرتبه را [[صبر]] [[علی]] [[الله]] خوانده، و ویژه اخصّ اَخصّ خواصّش دانستهاند. در این مرتبه، سالک در میانه سیر از تجلّی اسماء و [[صفات الهی]] تا لقاء او - جلَّ وعلا! – بهسر میبرد، و بر گذر از منازل بیشمار این [[مقام]] [[صبر]] میورزد؛ تا سرانجام حجابهای نوری را بر درد و به [[مقام]] لقاء کامل رسد. [[امیرمؤمنان]]{{ع}} در [[مناجات]] شعبانیّه بهوضوح به این [[مقام]] اشاره فرمودهاند؛ به این بند از این [[مناجات]] [[شریف]] بنگرید: "پروردگارا! [[انقطاع]] کامل به سوی خود را نصیب من فرما، و دیدگان قلبهایمان را به [[نور]] نگاهش به سوی تو روشن فرما، تا آنجا که [[بصیرت]] قلبها حجابهای [[نورانی]] را بشکافد و به معدن [[عظمت]] متّصل شود، و روحهای ما به عزّ [[قدس]] تو معلّق گردد" <ref>{{متن حدیث|إِلَهِي هَبْ لِي كَمَالَ الِانْقِطَاعِ إِلَيْكَ وَ أَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِيَاءِ نَظَرِهَا إِلَيْكَ حَتَّى تَخْرِقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجَبَ النُّورِ فَتَصِلَ إِلَى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصِيرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِكَ}}؛ مفاتیح الجنان، مناجات شعبانیّه.</ref>.
| |
| *این [[صبر]]، آن چنان سهمگین است که تنها انگشتشماری از مردان مرد در هر روزگار میتوانند بر آن پیروز شوند؛ چه سالک در این [[مقام]] میباید بر دریدن حجابهای [[نورانی]] و سوزانیدن آن [[صبر]] ورزد، تا به [[مقام]] لقاء دست یابد. بنابراین لازم است که سالک از سویی بر خشیتی که از [[مقام]] لقاء حاصل میشود، [[صبر]] ورزد؛ و از سویی دیگر بر [[عظمت]] و کبریایی که از [[ظهور]] اسماء حُسنای [[الهی]] پدید میآید، [[صبر]] نماید. برخی از این اسماء که در این مرتبه بر سالک تجلّی مینماید، در آخرین [[آیات]] [[سوره]] [[حشر]] اینگونه مورد اشاره واقع شده است: {{متن قرآن|هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ}}<ref>«اوست خداوندی که هیچ خدایی جز او نیست، فرمانفرمای بسیار پاک بیعیب، ایمنیبخش، گواه راستین ، پیروز کامشکن بزرگ منش؛ پاکاکه خداوند است از آنچه (بدو) شرک میورزند» سوره حشر، آیه ۲۳.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۶-۲۲۷.</ref>.
| |
| *این [[خشیت]]، و نیز [[صبر]] بر آن، تنها فرادست عالمانی که به [[مقام]] [[معرفت]] او و [[شناخت]] عظمتش نائل آمدهاند، خواهد آمد؛ [[حضرت]] [[حق]] میفرماید: {{متن قرآن|إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ}}<ref>«از بندگان خداوند تنها دانشمندان از او میهراسند» سوره فاطر، آیه ۲۸.</ref>
| |
| *امّا دیگر [[عالمان]] را نصیبی از این [[خشیت]] نیست. این مطلب به خوبی از آیاتی که [[سیره]] [[حضرت موسی]]{{ع}} و مردان [[برگزیده]] قومش را در [[میقات]] حکایت میفرماید، به دست میآید: {{متن قرآن|وَلَمَّا جَاءَ مُوسَى لِمِيقَاتِنَا وَكَلَّمَهُ رَبُّهُ قَالَ رَبِّ أَرِنِي أَنْظُرْ إِلَيْكَ قَالَ لَنْ تَرَانِي وَلَكِنِ انْظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَكَانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِي فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكًّا وَخَرَّ مُوسَى صَعِقًا فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ سُبْحَانَكَ تُبْتُ إِلَيْكَ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُؤْمِنِينَ}}<ref>«و چون موسی به وعدهگاه ما آمد و پروردگارش با وی سخن سر کرد، گفت: پروردگارا! خویش را به من بنمای تا در تو بنگرم، فرمود: مرا هرگز نخواهی دید اما در این کوه بنگر! اگر بر جای خود استوار ماند مرا نیز خواهی دید و همین که پروردگارش بر آن کوه تجلّی کرد آن را با خاک یکسان ساخت و موسی بیهوش افتاد و چون به خویش آمد، گفت: پاکا که تویی! به پیشگاهت توبه آوردم و من نخستین مؤمنم» سوره اعراف، آیه ۱۴۳.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۷.</ref>.
| |
| *توضیح آنکه چون [[حضرت موسی]]{{ع}} هفتاد نفر از بنیاسرائیلیان را برگزید تا با آنان به [[میقات]] شود، آنان از او درخواست کردند تا از [[خداوند]] بخواهد، که خود را آشکارا به آنان نشان دهد. به [[باور]] ما این درخواست نه بر اساس رؤیت به چشم / بصَر، که بر اساس رؤیت به [[بصیرت]] / [[بینایی]] [[باطنی]]، صورت گرفته بود. به این [[آیه]] که اصل درخواست آنان را مطرح میفرماید توجّه کنید: {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْتُمْ يَا مُوسَى لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتَّى نَرَى اللَّهَ جَهْرَةً}}<ref>«و (یاد کنید) آنگاه را که گفتید: ای موسی! ما تا خداوند را آشکارا نبینیم، به تو ایمان نمیآوریم» سوره بقره، آیه ۵۵.</ref>.
| |
| *با این حال امّا، درخواست آنان از سوی بارگاه [[عزّت]] رد شد؛ چه رؤیت بصری که بدون هیچ تردیدی ممتنع است، رؤیت به چشم [[باطن]] نیز تنها ویژه اهل دلی است که با [[صبر]] بسیار به [[برترین]] مدارج [[سلوک]] واصل شده باشند؛ از اینرو اینگونه رؤیت نیز در [[حقّ]] آنان ممتنع مینمود. این دسته از [[اهل دل]] که [[مجاهدت]] و [[صبر]] بسیار ورزیدهاند، میتوانند به چشم [[جان]] [[خورشید]] وجود را بنگرند: {{متن قرآن|وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَاضِرَةٌ * إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ}}<ref>«چهرههایی در آن روز شاداب است *(که) به (پاداش و نعمت) پروردگارش مینگرد» سوره قیامه، آیه ۲۲-۲۳.</ref>
| |
| *زان پس [[حضرت]] [[حق]] - سبحانه و تعالی! - بر کوه تجلّی فرمود، تا آنان به [[یقین]] دریابند که نمیتوان او را به چشم سر دید.
| |
| *این تجلّی، برای آنان دو گونه اثر به همراه داشت: برای برگزیدگان قومْ [[مرگ]]؛ و برای [[حضرت موسی]]{{ع}} حالتی شبیه غشوه، که صد البتّه غشوه ظاهری نبود، بلکه او به خاطر خشیتی که از تجلّی [[الهی]] بدو دست داده بود، آنچنان در عالم [[وحدت]] فرو رفت که هیچگونه توجّهی به مراتب عالم مادّی در وجودش [[باقی]] نماند<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۸.</ref>.
| |
| *زمانی بعد چون از آن حالت به در آمد و از عالم [[وحدت]] رو به سوی عالم کثرت نهاد، باز [[احکام]] این عالم بر وجود مبارکش [[غلبه]] نمود. از اینرو ترسی ژرف وجودش را فرا گرفت، چه میدانست که [[قوم]] بهانهجوی [[بنیاسرائیل]]، او را متّهم خواهند ساخت که آن جمع را خود به [[قتل]] رسانیده است؛ از اینرو هراسان فریاد برداشت که: {{متن قرآن|رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَكْتَهُمْ مِنْ قَبْلُ وَإِيَّايَ أَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ السُّفَهَاءُ مِنَّا}}<ref>«پروردگارا! اگر اراده میفرمودی آنان و مرا پیش از این نابود میکردی، آیا ما را برای آنچه برخی از کمخردان ما کردهاند نابود میفرمایی؟» سوره اعراف، آیه ۱۵۵.</ref>.
| |
| *از اینرو خاضعانه از [[حضرت]] [[حق]] بازخواست، که آنان را پس از [[مرگ]] به [[زندگی]] بازگرداند؛ او - جلَّ وعلا!- نیز آنان را زنده ساخت، تا هم [[حاجت]] [[بنده]] مقرّبش برآید، و هم آنان سپاسگذار [[نعمت]] او گردند: {{متن قرآن|ثُمَّ بَعَثْنَاكُمْ مِنْ بَعْدِ مَوْتِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ}}<ref>«باز، از پس مرگتان شما را برانگیختیم، باشد که سپاس بگزارید» سوره بقره، آیه ۵۶.</ref>.
| |
| *کوتاه سخن آنکه [[صبر]] به هنگام برطرف شدن حجابهای [[نورانی]]، بسیار مشکل است؛ بهگونهای که آنان که در این مرتبه به سر میبرند گویا همواره بر سر تنوری پر [[آتش]] نشستهاند، و جسم و [[جان]] خویش را در [[آتش]] میبینند!<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۹.</ref>.
| |
| ===مرتبه پنجم===
| |
| *این مرتبه را [[صبر]] فی [[الله]] میخوانند، و تنها انگشتشماری از اَخصّ اَخصّ [[خواص]] بدان دست یافته پیروزمند از آن خارج میشوند. در این مرتبه، سالک بر سیر در [[حضرت]] [[حق]] پس از آنکه به [[مقام]] لقاء رسیده است، [[صبر]] مینماید<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۹.</ref>.
| |
| *توضیح آنکه مراتب چهارگانهای که پیش از این مورد اشاره قرار گرفت، همه در شمار [[مقامات]] سیر از جانب خلق به جانب [[حق]] بود. [[توبه]]، [[بیداری]] تخلیه [[نفس]] از [[رذائل]]، آرایش آن به [[فضائل]] و سرانجام لقاء، مراتبی است که برای صاحبان [[قلب]] پدیدار میشود. در این میان منزل نخست از آن عامّه [[مردم]]، منزل دوّم ویژه [[خواص]]، منزل سوم ویژه اَخصّ [[خواص]]، و سرانجام منزل چهارم ویژۀ اخصّ اَخصّ [[خواص]] میباشد؛ که تنها در صورتی که [[عنایت]] خاصّ [[الهی]] آنان را در برگیرد، با تعدادی انگشتشمار میتوانند به آن فایز شده از این سفر به صورت کامل خارج شوند، و رو به سفری دیگر نهند. آن سفر، سیر از [[حضرت]] [[حق]] در [[حضرت]] [[حق]] است، که در شماری از متون مذهبی از آن جمله در [[مناجات]] شعبانیه، به اشارت گرفته شده است. [[امیرمؤمنان]]{{ع}} در بندی از این [[مناجات]] سراسر [[نور]] میفرمایند: "خدایا! مرا از آنان قرار ده که خواندیشان و آنان تو را [[اجابت]] کردند، و تو آنان را به دیده آوردی از اینرو در مقابل [[عظمت]] تو به نیستی فرو شدند، تو با آنان مخفیانه به [[راز]] و [[نیاز]] پرداختی و آنان آشکارا در راه تو کوشیدند" <ref>{{متن حدیث|إِلَهِي وَ اجْعَلْنِي مِمَّنْ نَادَيْتَهُ فَأَجَابَكَ وَ لَاحَظْتَهُ فَصَعِقَ لِجَلَالِكَ فَنَاجَيْتَهُ سِرّاً وَ عَمِلَ لَكَ جَهْراً}}؛ مفاتیح الجنان، مناجات شعبانیه.</ref>.
| |
| *انگشتشماری از اینان، به مرتبتی والاتر نیز واصل میشوند. در آن مرتبه ندای [[حق]] به گوش آنان میآید، و قلبْ بار سنگین [[محبّت]] [[محبوب]] را بر دوش میکشد. این در حالی است که هنوز سالک از حالت بیهوشی حاصل از [[انقطاع]] از عوالم طبیعی خارج نشده است.
| |
| *مرتبه پنجم [[صبر]] را گذشته از این، مراتبی دیگر است که [[برترین]] آن تنها ویژه [[پیامبر خاتم]]{{صل}} و [[جانشینان]] [[معصوم]] آن [[حضرت]]{{عم}} است. ایشان خود در اشاره به این حالت میفرمایند: "مرا با [[پروردگار]] حالتی است، که نه هیچ [[فرشته]] مقرّبی و نه هیچ [[پیامبر]] مرسلی [[توان]] تحمّل آن را ندارد"<ref>{{متن حدیث|ان لی مع الله حاله لَا يَتَحَمَّلُهُ مَلَكٌ مُقَرَّبٌ وَ لَا نَبِيٌ مُرْسَلٌ}}</ref>، {{متن قرآن|ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى * فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى}}<ref>«سپس نزدیک شد و فروتر آمد * آنگاه (میان او و پیامبر) به اندازه دو کمان یا نزدیکتر رسید» سوره نجم، آیه ۸-۹.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۳۰.</ref>.
| |
| ===مرتبه ششم===
| |
| *آخرین مراتب [[صبر]] است، که آن را [[صبر]] [[صابران]] یگانه در میان مردان مرد روزگار میخوانند. این [[صبر]]، [[صبر]] از [[خداوند]] است، که بعد از [[رجوع]] از [[حق]] به سوی خلق، از [[وحدت]] به سوی کثرت، و از مدهوشی به عالم [[هشیاری]] پدید میآید. به تعبیری دیگر، [[صبر]] جدا شدن از وصل و پیوستن به فصل و [[فراق]] بوده، آن چنان سخت و سهمگین است که با هیچیک از مراتب پیشگفته قابل مقایسه نیست. [[امیرمؤمنان]]{{ع}} در اشاره به اینگونه از [[صبر]] بر [[فراق]] میفرمایند: "[[پروردگار]] من و آقای من و مولای من! گویی بر [[عذاب]] تو [[صبر]] کردم امّا چگونه بر دوری از تو [[صبر]] کنم؟ و گویی بر [[آتش]] سوزان تو [[صبر]] کردم امّا چگونه بر نظر ندوختن بر [[بزرگواری]] تو [[صبر]] نمایم؟" <ref>{{متن حدیث|يَا إِلَهِي وَ سَيِّدِي وَ مَوْلَايَ وَ رَبِّي صَبَرْتُ عَلَى عَذَابِكَ فَكَيْفَ أَصْبِرُ عَلَى فِرَاقِكَ وَ هَبْنِي صَبَرْتُ عَلَى حَرِّ نَارِكَ فَكَيْفَ أَصْبِرُ عَنِ النَّظَرِ إِلَى كَرَامَتِكَ}}.</ref>
| |
| *[[باطن]] [[حدیث شریف]] [[نبوی]]{{صل}}: "هیچ [[پیامبری]] آنگونه که من اذیت شدم، اذیت نشد"<ref>{{متن حدیث|مَا أُوذِيَ نَبِيٌ مِثْلَ مَا أُوذِيتُ}}؛ بحار الأنوار، ج۳۹، ص۵۶.</ref>، را نیز میتوان اشاره به همین [[فراق]] بعد از وصل دانست؛ که هیچکس همچون ایشان به مراتب وصل نرسید، و از اینرو هیچکس همچون ایشان از آن [[فراق]] [[رنج]] [[نبرد]]<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۳۱.</ref>.
| |
| ==منابع==
| |
| * [[پرونده:10115255.jpg|22px]] [[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|'''دانش اخلاق اسلامی ج۴''']]
| |
|
| |
|
| ==پانویس==
| | در این موضع سخن بسیار است، و از آن میان میتوان به نزاعی [[علمی]] که میان غزالی از یکسو، و محقّق نراقی از سویی دیگر پدید آمده اشاره کرد. ما تا در این رساله از سخن خود به دور نیافتیم، بدون اشاره به آن [[نزاع]] تنها اضافه میکنیم، که آنچه در [[حدیث]] پیشین بیان شد، بر آن اساس [[استوار]] گشته که هر سه نوع [[صبر]] هم اندازه بوده از درجهای یکسان برخوردار باشد؛ امّا اگر [[صبر]] در هریک از سه مقام از [[قوّت]] و یا ضعفی غیر از دیگر انواع [[صبر]] برخوردار باشد، نمیتوان آن مراتب را بر همان ترتیب بر قرار داشت. از اینرو به [[باور]] ما این [[روایت]] تنها در مقام بیان مراتب اجر [[صابران]] در صورت تساوی مراتب خود [[صبر]] است، و از غیر این صورت ساکت میباشد. |
| {{یادآوری پانویس}}
| |
| {{پانویس2}}
| |
|
| |
|
| [[رده: صبر]] | | این مراتب به گونههای دیگر نیز یاد شده است؛ نمونه را به این [[آیات]] [[مبارک]] بنگرید: {{متن قرآن|الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَلَا يَنْقُضُونَ الْمِيثَاقَ وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ وَالَّذِينَ صَبَرُوا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِيَةً وَيَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ أُولَئِكَ لَهُمْ عُقْبَى الدَّارِ جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ وَالْمَلَائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ بَابٍ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ}}<ref>«آنان که به عهد خداوند وفا میکنند و پیمان را نمیشکنند و کسانی که آنچه را خداوند فرمان به پیوند آن داده است میپیوندند و از پروردگار خویش میترسند و از سختی حساب هراس دارند و آنان را که در پی خشنودی پروردگارشان شکیبایی پیشه میکنند و نماز را برپا میدارند و از آنچه ما روزی آنان کردهایم پنهان و آشکار میبخشند و به نیکی، بدی را دور میدارند؛ فرجام (نیک) آن سرای است بهشتهایی جاودان که آنان و شایستگان از نیاکان و همسران و فرزندانشان در آن وارد میشوند و فرشتگان از هر دری بر آنان درمیآیند درود بر شما به شکیبی که ورزیدهاید که فرجام آن سرای، نیکوست!» سوره رعد، آیه ۲۰-۲۴.</ref>. |
| [[رده: مدخل]] | | |
| | در این [[آیات]]، میبینیم که [[خداوند]] نخست [[صبر]] بر [[گناه]] را ذکر میفرماید: {{متن قرآن|الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَلَا يَنْقُضُونَ الْمِيثَاقَ}}<ref>«آنان که به عهد خداوند وفا میکنند و پیمان را نمیشکنند» سوره رعد، آیه ۲۰.</ref> و زان پس، [[صبر]] بر [[اطاعت]] را: {{متن قرآن|وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ}}<ref>«نماز را برپا میدارند و از آنچه ما روزی آنان کردهایم پنهان و آشکار میبخشند» سوره رعد، آیه ۲۲.</ref> و در مرتبه سوّم نیز [[صبر]] بر [[آزار]] و [[ظلم]] دیگران را: {{متن قرآن|وَيَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ}}<ref>«و به نیکی، بدی را دور میدارند» سوره رعد، آیه ۲۲.</ref>. |
| | |
| | آنگاه بر [[صبر]] بر این سه، این ثوابهای بزرگ را [[وعده]] میدهد، بدون آنکه برخی از این انواع [[صبر]] را از نظر نتیجه، بر برخی دیگر [[برتر]] بداند. جالب توجّه اینکه اَجری که از پی [[صبر]] پدید میآید، در میان تمامی اجرهایی که در [[قرآن کریم]] یاد شده، بینظیر بوده هیچ [[کردار]] پسندیدهای از چنان ثوابی برخوردار نخواهد شد<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۰۵ ـ ۲۰۸.</ref>. |
| | |
| | == [[حقیقت]] [[صبر]] == |
| | بسیاری از بزرگانی که در مقام تحقیق چیستی [[صبر]] بر آمدهاند- همچون راغب اصفهانی در "مفردات"، [[طبرسی]] در "[[مجمع البیان]]"، علّامه [[مجلسی]] در "بحار"، محقِّق [[طوسی]] در "شرح إشارات"، [[غزالی]] در "احیاء"، [[فیض کاشانی]] در "المحجَّه البیضاء" و فاضلَین نراقی در "جامع السَّعادات" و "[[معراج]] السَّعاده"- بر آن رفتهاند که [[حقیقت]] [[صبر]]، آن است که [[آدمی]] خویشتن را از اظهار ناراحتی و جزع باز دارد؛ این مطلب [[باطن]] [[انسان]] را از شکایت و اعضاء او را از حرکات غیر معمولی که تنها به هنگام هجوم [[مصائب]] پدید میآید، باز میدارد. |
| | |
| | به نظر ما، "بازداشتن خویشتن" نه [[صبر]]، که "خود را به صبوری زدن" است؛ چه [[صبر]] در [[علم]] [[اخلاق]] یکی از ملکهها به شمار میآید، که با [[ثبات]] [[نفس]] - و در پی آن [[ثبات]] [[قلب]] و [[ثبات]] اندامها - مساوی و همسان خواهد بود. از اینرو [[تفسیر]] آنان نمیتواند ملکه [[صبر]] را توضیح دهد. |
| | |
| | شاید مراد آنان از این سخن، حبس کردن [[نفس]] و بازداشتن آن از امور غیر مرسوم بوده باشد؛ در این صورت هر چند میتوان سخن آنان را صحیح دانست، امّا باز هم نمیتوان گفت که صبوری که بر پایه ملکه پدید آید، همان حبس کردن [[نفس]] میباشد. |
| | |
| | کوتاه سخن آنکه [[صبر]] ملکهای است که [[انسان]] را از تلاطمهای روحی و حرکات جسمی غیر متعارف باز میدارد؛ از اینرو کسی که به این ملکه دست یابد، نه از نظر [[قلب]] و نه از نظر جوارح به حرکات سبک و سخیف دچار نخواهد شد. [[انسان]] صبور که به این ملکه دست یافته همچون کوهی [[استوار]] است، که هیچیک از حوادث روزگار بر او تأثیر نخواهد گذاشت؛ او هر آنچه را بخواهد بدون دشواری انجام میدهد، [[واجبات]] و مستحبّات را پی میگیرد، و در ترک محرّمات و مکروهات به مانعی جز از ملکه [[صبر]] نیازی نخواهد داشت. پر واضح است که این سخن ما، درباره ملکه [[صبر]] و نه خود را به صبوری زدن میباشد؛ چه خویشتن را به کاری واداشتن یا از کاری بازداشتن، هرچند در شمار کارهای نیکوی [[اخلاقی]] است، امّا در شمار خود [[فضائل اخلاقی]] به حساب نمیآید؛ چه مدار بحث در [[دانش]] [[اخلاق]] بر پایه ملکات ونه [[اعمال]] [[اخلاقی]] نهاده شده است. |
| | |
| | خود را به صبوری زدن، همچون [[حلم]] ورزیدن و نه [[حلیم]] بودن، خود را به [[شجاعت]] آراستن و نه [[شجاع]] بودن، است؛ از اینرو آنچه اینان در [[تفسیر]] [[صبر]] آوردهاند، نمیتواند [[حقیقت]] این ملکه را از دیدگاه [[دانش]] [[اخلاق]] نشان دهد. |
| | |
| | اخلاقیان نامبرده، پس از آنکه از تعریف [[صبر]] – بهگونهای که [[گذشت]] - فراغت یافتهاند، سخنی دیگر نیز آوردهاند، که به [[باور]] ما چندان درست نمینماید. اینان [[صبر]] را به انواعی چند تقسیم کرده هریک را به نامی خاص خواندهاند. به عنوان نمونه، [[صبر]] در [[جنگ]] را [[شجاعت]]، [[صبر]] در [[فروبردن خشم]] را [[حلم]]، [[صبر]] بر [[عبادات]] و [[دوری از گناهان]] را [[تقوی]]، [[صبر]] بر [[شهوت]] شکم را عفّت، [[صبر]] بر دوری از زوائد [[زندگی]] را [[زهد]] و [[صبر]] بر [[کتمان]] [[اسرار]] را کتوم بودن خواندهاند. از اینرو اینان "[[اخلاق]]" را مساوی "[[صبر]]" دانستهاند؛ و [[حدیث]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}} که چون از ایشان درباره چیستی [[ایمان]] سؤال شد، فرمودند: "[[صبر]] همان [[ایمان]] است" <ref>{{متن حدیث|إِنَّ الصَّبْرَ هُوَ الْإِيمَانُ}}؛ بحار الأنوار، ج۷۹، ص۱۳۶.</ref>، را، دلیلی بر درستی سخن خود دانستهاند. |
| | |
| | به نظر ما، این سخن نیز چندان درست نمینماید؛ چه خود اینان در سراسر کتابهایشان هر فضیلتی را به گونهای خاص، که با دیگر [[فضائل]] مباینت داشته باشد، [[تفسیر]] کردهاند؛ در اینجا امّا تمامی [[فضائل]] را به یک [[فضیلت]] ارجاع داده، همه آنها را شعبههایی از [[فضیلت]] [[صبر]] قلمداد کردهاند. |
| | |
| | واضح است که [[شجاعت]] چیزی غیر از [[صبر]] است، و همچنین [[حلم]]، [[بخشش]]، [[تقوی]]، [[عدل]]، عفّت، [[زهد]] و دیگر صفات [[اخلاقی]]، هر یک از ماهیّتی مستقل برخوردار بوده در شمار شاخههای فضیلتی به نام [[صبر]] قرار نمیگیرد. آری! پیش از این بارها گفتهایم که هر یک از [[فضائل]]، با شماری دیگر از آنها ملازمت داشته [[همراهی]] خواهد نمود؛ امّا این سخن بدان معنی نیست که تمامی [[فضائل]] در یک [[فضیلت]] فرو پیچیده شده آن [[فضیلت]] به عنوان رکن [[اخلاق اسلامی]] معرفی شود. بر این اساس میتوان گفت که [[صبر]] از جهتی مادر [[فضائل]] است، چه تمامی دیگر [[فضیلتهای اخلاقی]] وابسته به [[صبر]] و ملازم با آن خواهد بود، چرا که به دست آوردن تمامی [[فضائل]] منوط به [[صبر]] میباشد. به عنوان نمونه به دست آوردن ملکه [[شجاعت]] به تحمّل دشواریهای فراوانی که در اجتناب از محرّمات و عمل به واجبات و مستحبّات نهفته است، محتاج میباشد، تا [[آدمی]] اندک اندک با گذر زمان به [[شجاعت]] دست یابد؛ دیگر [[فضائل]] نیز اینگونه است. |
| | |
| | شاید [[امام باقر]] {{ع}} نیز در [[حدیث]] [[معروف]]: "[[بهشت]] در میان [[سختیها]] و آنچه [[انسان]] بدان میلی ندارد، قرار گرفته است" <ref>{{متن حدیث|الْجَنَّةُ مَحْفُوفَةٌ بِالْمَكَارِهِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۸۹.</ref>، به همین مطلب اشاره فرموده باشند. |
| | |
| | آری! هیچ نیکیای بدون [[صبر]] پدید نمیآید، و هیچ یک از بخشهای راه کمال بدون [[صبر]] طی نمیشود؛ [[حضرت حق]] خود میفرماید: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ}}<ref>«ای انسان! بیگمان تو به سوی پروردگارت سخت کوشندهای، پس به لقای او خواهی رسید» سوره انشقاق، آیه ۶.</ref>. |
| | |
| | با این همه، این سخن بدان معنی نیست که تمامی [[فضائل]]، [[کمالات]] و نیکیها، همان [[صبر]] است؛ چه توقّف داشتن امری بر امری دیگر، غیر از [[اتّحاد]] و یکسانیِ آن دو میباشد<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۰۸ ـ ۲۱۱.</ref>. |
| | |
| | == مراتب صبر == |
| | [[صبر]] را مراتبی چند است، که قرار گرفتن سالکان کوی کمال در هر یک از آن مراتب، چگونگی دستیابی آنان به کمال را مشخّص میسازد. در اینجا به اختصار از این مراتب و چگونگی هر یک سخن میگوییم. |
| | |
| | === مرتبه نخست === |
| | این مرتبه ـ که آن را [[صبر]] برای [[خدا]] نامیدهاند ـ مرتبهای از این [[فضیلت]] [[اخلاقی]] است، که به کار عموم [[مردمان]] میآید. پیش از این ما از این مرتبه و تقسیم آن ـ به حسب [[روایات]] و به حسب تقسیم [[عقلی]] ـ به سه مرتبه [[صبر]] بر [[اطاعت]]، و [[صبر]] بر [[مصیبت]] یاد کردیم. |
| | |
| | این نوع از [[صبر]] را فواید بسیاری است، و ثوابی بس بزرگ نیز بر آن مترتّب شده است. پیش از این اشاراتی درباره [[ثواب]] این نوع از [[صبر]] [[گذشت]]، و پس از این نیز به تفصیل از [[روایات]] وارد شده در این زمینه یاد خواهیم کرد. در اینجا تنها به یک [[حدیث]] از [[امام صادق]] {{ع}} اشاره میکنیم، تا عظمت اینگونه از [[صبر]] بهتر به نمایش آید: چون [[قیامت]] فرا رسد، گروهی از [[مردم]] به درب [[بهشت]] مراجعه کرده آن را میکوبند، پس از آنان سؤال میشود که: شما کیانید؟ و آنان پاسخ میدهند: ما کسانی هستیم که [[صبر]] پیشه کردهایم. باز به آنان گفته میشود: بر چه چیزی [[صبر]] کردید؟ میگویند: ما هم بر [[اطاعت از خداوند]] و هم بر اجتناب از [[معصیت]] او [[صبر]] میکردیم؛ [[خداوند]] - عزَّ وجلَّ! - نیز خود میفرماید: اینان راست میگویند، داخل در بهشتان کنید. این همان [[آیه شریفه]] است که میفرماید: {{متن قرآن|إِنَّمَا يُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِسَابٍ}}<ref>«جز این نیست که پاداش شکیبایان را بیشمار، تمام دهند» سوره زمر، آیه ۱۰.</ref><ref>{{متن حدیث|إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ يَقُومُ عُنُقٌ مِنَ النَّاسِ فَيَأْتُونَ بَابَ الْجَنَّةِ فَيَضْرِبُونَهُ فَيُقَالُ لَهُمْ مَنْ أَنْتُمْ فَيَقُولُونَ نَحْنُ أَهْلُ الصَّبْرِ فَيُقَالُ لَهُمْ عَلَى مَا صَبَرْتُمْ فَيَقُولُونَ كُنَّا نَصْبِرُ عَلَى طَاعَةِ اللَّهِ وَ نَصْبِرُ عَنْ مَعَاصِي اللَّهِ فَيَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ صَدَقُوا أَدْخِلُوهُمُ الْجَنَّةَ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: إِنَّمَا يُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِسَابٍ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۷۵.</ref>. |
| | |
| | بنابراین [[تفسیر]] که از [[امام]] [[معصوم]] {{عم}} صادر شده است، [[صابران]] بدون آنکه حسابی در [[قیامت]] داشته باشند، به اجر خود میرسند. |
| | |
| | از دیگر فوایدی که از پس [[صبر]] پدید میآید، آن است که این [[فضیلت]] [[اخلاقی]] را میتوان مادر و منبع تمامی [[فضائل]] برشمرد؛ چه هیچ فضیلتی بدون این [[فضیلت]] به دست نمیآید. گفتنی آنکه شماری از [[فضائل]] در شمار عنایات و هدایای خاصّ [[الهی]] است، که [[خداوند]] آنها را به [[اولیاء]] خاصّ خود هدیّت میفرماید؛ [[خلوص]]، [[حضور قلب]]، [[رضا]]، [[تسلیم]] در برابر مقدّرات او، [[محبّت]] و... در این شمار است. حال اضافه میکنیم که به دست آوردن یکایک این هدایای [[الهی]] نیز، خود محتاج به [[صبر]] بوده؛ که خود [[صبر]] بر تحصیل [[فضائل]] نیز از جمله عنایات [[الهی]] به حساب میآید؛ عنایتی که تنها فرادست کسانی که در سایهسار خاصّ [[رحمت]] او به سر میبرند، خواهد آمد<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۲ ـ ۲۲۳.</ref>. |
| | |
| | === مرتبه دوم === |
| | مرتبه دوّم از [[صبر]]، [[صبر]] به واسطة [[خداوند]] است. این مرتبه را ویژه [[خواص]] دانستهاند، که بدان حجابهای ظلمانی دریده میشود، و سالک از منازل تخلیه و ستردن [[رذائل]] از [[نفس]]، به منازل تحلیه و آراستن آن به [[فضائل]] وارد میشود. سالک چون به [[تهذیب نفس]] بیاغازد و از منازل [[بیداری]] و [[توبه]] گذر کرده به پیراستن [[نفس]] خود مشغول شود، به [[صبر]] احتیاجی مبرم مییابد. در این مرتبه او به ناگزیر میباید دست در دست معلم [[اخلاق]] نهد، تا او را گام به گام جلو برد. [[قرآن کریم]] به وضوح دلالت میفرماید که اصلیترین معلّم [[اخلاق]] برای یکایک [[مردمان]]، فقط [[حضرت حق]] است و بس؛ و تنها اوست که میتواند [[اخلاق]] آنان را پیراسته کرده به فضائلشان متّصف دارد: {{متن قرآن|وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ مَا زَكَى مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ أَبَدًا وَلَكِنَّ اللَّهَ يُزَكِّي مَنْ يَشَاءُ}}<ref>«و اگر بخشش خداوند و بخشایش وی بر شما نبود هرگز هیچ یک از شما پاک نمیماند اما خداوند هر که را بخواهد پاک میدارد» سوره نور، آیه ۲۱.</ref>. |
| | |
| | در این مرحله، بر سالک لازم است که سختیهای ریاضتهای شرعی و مجاهدتهای [[مشروع]] را بر خود هموار کند، و گذشته از آنکه به تمامی جزئیّات [[دین]] مبین ـ حتّی ظواهر آن ـ مقیّد شود، به [[باطن]] [[دین]] نیز روی کند؛ دوری از محرّمات و مکروهات، انجام [[واجبات]] و مستحبّات، به ویژه پرداختن به نماز شب و توسّلات پی در پی به [[الطاف]] [[معصومان]] {{عم}} [[تضرّع]] و [[زاری]] به درگاه [[الهی]]، و [[اصرار]] بر آنکه او خود [[تعلیم]] سالک را بر عهده گیرد تا بتواند گامی به جلو نهد، از شرایط لازم در این مسیر است. |
| | |
| | سالک در اینجا اندک اندک گامی به جلو مینهد، تا سرانجام به مراتب بالای [[سلوک]] رسد؛ چه سیر سالکان تدریجی بوده با گذر از یکایک منازل صورت میپذیرد. در این میان تنها شماری کم تعداد از سالکان هستند که با یک یا چند گام، میتوانند تمامی منازل را طی کرده به اندازه استعداد خود از کمال بهره جویند. اینان چون از تعداد اندکی برخوردارند، هیچگاه در این [[دانش]] مورد توجّه قرار نمیگیرند، بلکه قواعد مذکور در [[دانش]] [[اخلاق اسلامی]] مربوط به عموم [[مردم]] است، که به وسیله سلوکِ تدریجی به کمال واصل خواهند شد. |
| | |
| | برای اینان، هیچ مطلبی لازمتر از [[صبر]] نیست، صبری که میتواند آنان را به آنچه در انتظارشان است واصل نماید<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۴-۲۲۵.</ref>. |
| | |
| | === مرتبه سوّم === |
| | مرتبه سوّم از مراتب [[صبر]] را، [[صبر]] مع [[الله]] / [[صبر]] به همراه [[خداوند]]، میخوانند. این مرتبه تنها ویژه اخصّ [[خواص]] است، که در مقام گذر از حجابهای ظلمانی و رسیدن به مقام تجلّیِ به [[صفات الهی]]، دستگیر سالک میشود. در این مرتبه، [[خداوند]] [[ولایت]] [[قلب]] و [[صاحب]] آن را بر عهده گرفته [[نور]] اسماء و صفات او بر این دو تابیدن میگیرد. در این حال سالک [[صبر]] پیشه [[جان]] خویش را با [[حضرت حق]] همراه میبیند، و معنای آیاتی اینگونه را به روشنی در مییابد: |
| | #{{متن قرآن|اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ}}<ref>«از شکیبایی و نماز یاری بجویید که خداوند با شکیبایان است» سوره بقره، آیه ۱۵۳.</ref>؛ |
| | #{{متن قرآن| وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ}}<ref>«و ما از رگ گردن به او نزدیکتریم» سوره ق، آیه ۱۶.</ref>؛ |
| | #{{متن قرآن|أَنَّ اللَّهَ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ}}<ref>«خداوند میان آدمی و دل او میانجی میشود» سوره انفال، آیه ۲۴.</ref> |
| | |
| | در این مرتبه از [[سلوک]]، سالک میباید [[صبر]] پیشه کند تا بتواند ظواهر تعیّنات و مقتضیات [[نفس]] و خواستنیهای آن را دریده، خود را از این ظواهر رهایی بخشد؛ تا سرانجام بتواند مقام تحلیه را نیز ترک کرده از آن غافل شود. در این حالت او نه تنها از خویشتن خبری نخواهد داشت، که حتی [[فضائل]] به دست آورده خود را نیز ترک میکند، تا [[دل]] در گرو آن نداشته بتواند تمامی [[قلب]] خود را در [[اختیار]] [[حضرت حق]] نهد. |
| | |
| | این [[صبر]]، از مراتب پیشین [[صبر]] دشوارتر بوده، آن چنان سخت است که گویی رگهای بدن کسی را به چاقو از بدنش خارج سازند!<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۵ ـ ۲۲۶.</ref>. |
| | |
| | === مرتبه چهارم === |
| | این مرتبه را [[صبر]] [[علی]] [[الله]] خوانده، و ویژه اخصّ اَخصّ خواصّش دانستهاند. در این مرتبه، سالک در میانه سیر از تجلّی اسماء و [[صفات الهی]] تا لقاء او - جلَّ وعلا! – بهسر میبرد، و بر گذر از منازل بیشمار این مقام [[صبر]] میورزد؛ تا سرانجام حجابهای نوری را بر درد و به مقام لقاء کامل رسد. [[امیرمؤمنان]] {{ع}} در [[مناجات]] شعبانیّه بهوضوح به این مقام اشاره فرمودهاند؛ به این بند از این [[مناجات]] [[شریف]] بنگرید: "پروردگارا! [[انقطاع]] کامل به سوی خود را نصیب من فرما، و دیدگان قلبهایمان را به [[نور]] نگاهش به سوی تو روشن فرما، تا آنجا که [[بصیرت]] قلبها حجابهای [[نورانی]] را بشکافد و به معدن عظمت متّصل شود، و روحهای ما به عزّ [[قدس]] تو معلّق گردد" <ref>{{متن حدیث|إِلَهِي هَبْ لِي كَمَالَ الِانْقِطَاعِ إِلَيْكَ وَ أَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِيَاءِ نَظَرِهَا إِلَيْكَ حَتَّى تَخْرِقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجَبَ النُّورِ فَتَصِلَ إِلَى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصِيرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِكَ}}؛ مفاتیح الجنان، مناجات شعبانیّه.</ref>. |
| | |
| | این [[صبر]]، آن چنان سهمگین است که تنها انگشتشماری از مردان مرد در هر روزگار میتوانند بر آن پیروز شوند؛ چه سالک در این مقام میباید بر دریدن حجابهای [[نورانی]] و سوزانیدن آن [[صبر]] ورزد، تا به مقام لقاء دست یابد. بنابراین لازم است که سالک از سویی بر خشیتی که از مقام لقاء حاصل میشود، [[صبر]] ورزد؛ و از سویی دیگر بر عظمت و کبریایی که از [[ظهور]] اسماء حُسنای [[الهی]] پدید میآید، [[صبر]] نماید. برخی از این اسماء که در این مرتبه بر سالک تجلّی مینماید، در آخرین [[آیات]] [[سوره]] [[حشر]] اینگونه مورد اشاره واقع شده است: {{متن قرآن|هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ}}<ref>«اوست خداوندی که هیچ خدایی جز او نیست، فرمانفرمای بسیار پاک بیعیب، ایمنیبخش، گواه راستین، پیروز کامشکن بزرگ منش؛ پاکاکه خداوند است از آنچه (بدو) شرک میورزند» سوره حشر، آیه ۲۳.</ref>. |
| | |
| | این [[خشیت]]، و نیز [[صبر]] بر آن، تنها فرادست عالمانی که به مقام [[معرفت]] او و [[شناخت]] عظمتش نائل آمدهاند، خواهد آمد؛ [[حضرت حق]] میفرماید: {{متن قرآن|إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ}}<ref>«از بندگان خداوند تنها دانشمندان از او میهراسند» سوره فاطر، آیه ۲۸.</ref>. |
| | |
| | امّا دیگر [[عالمان]] را نصیبی از این [[خشیت]] نیست. این مطلب به خوبی از آیاتی که [[سیره]] [[حضرت موسی]] {{ع}} و مردان [[برگزیده]] قومش را در [[میقات]] حکایت میفرماید، به دست میآید: {{متن قرآن|وَلَمَّا جَاءَ مُوسَى لِمِيقَاتِنَا وَكَلَّمَهُ رَبُّهُ قَالَ رَبِّ أَرِنِي أَنْظُرْ إِلَيْكَ قَالَ لَنْ تَرَانِي وَلَكِنِ انْظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَكَانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِي فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكًّا وَخَرَّ مُوسَى صَعِقًا فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ سُبْحَانَكَ تُبْتُ إِلَيْكَ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُؤْمِنِينَ}}<ref>«و چون موسی به وعدهگاه ما آمد و پروردگارش با وی سخن سر کرد، گفت: پروردگارا! خویش را به من بنمای تا در تو بنگرم، فرمود: مرا هرگز نخواهی دید اما در این کوه بنگر! اگر بر جای خود استوار ماند مرا نیز خواهی دید و همین که پروردگارش بر آن کوه تجلّی کرد آن را با خاک یکسان ساخت و موسی بیهوش افتاد و چون به خویش آمد، گفت: پاکا که تویی! به پیشگاهت توبه آوردم و من نخستین مؤمنم» سوره اعراف، آیه ۱۴۳.</ref>. |
| | |
| | توضیح آنکه چون [[حضرت موسی]] {{ع}} هفتاد نفر از بنیاسرائیلیان را برگزید تا با آنان به [[میقات]] شود، آنان از او درخواست کردند تا از [[خداوند]] بخواهد، که خود را آشکارا به آنان نشان دهد. به [[باور]] ما این درخواست نه بر اساس رؤیت به چشم / بصَر، که بر اساس رؤیت به [[بصیرت]] / [[بینایی]] [[باطنی]]، صورت گرفته بود. به این [[آیه]] که اصل درخواست آنان را مطرح میفرماید توجّه کنید: {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْتُمْ يَا مُوسَى لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتَّى نَرَى اللَّهَ جَهْرَةً}}<ref>«و (یاد کنید) آنگاه را که گفتید: ای موسی! ما تا خداوند را آشکارا نبینیم، به تو ایمان نمیآوریم» سوره بقره، آیه ۵۵.</ref>. |
| | |
| | با این حال امّا، درخواست آنان از سوی بارگاه [[عزّت]] رد شد؛ چه رؤیت بصری که بدون هیچ تردیدی ممتنع است، رؤیت به چشم [[باطن]] نیز تنها ویژه اهل دلی است که با [[صبر]] بسیار به [[برترین]] مدارج [[سلوک]] واصل شده باشند؛ از اینرو اینگونه رؤیت نیز در [[حقّ]] آنان ممتنع مینمود. این دسته از [[اهل دل]] که [[مجاهدت]] و [[صبر]] بسیار ورزیدهاند، میتوانند به چشم [[جان]] [[خورشید]] وجود را بنگرند: {{متن قرآن|وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَاضِرَةٌ * إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ}}<ref>«چهرههایی در آن روز شاداب است *(که) به (پاداش و نعمت) پروردگارش مینگرد» سوره قیامه، آیه ۲۲-۲۳.</ref>. |
| | |
| | زان پس [[حضرت حق]] - سبحانه و تعالی! - بر کوه تجلّی فرمود، تا آنان به [[یقین]] دریابند که نمیتوان او را به چشم سر دید. این تجلّی، برای آنان دو گونه اثر به همراه داشت: برای برگزیدگان قومْ [[مرگ]]؛ و برای [[حضرت موسی]] {{ع}} حالتی شبیه غشوه، که صد البتّه غشوه ظاهری نبود، بلکه او به خاطر خشیتی که از تجلّی [[الهی]] بدو دست داده بود، آنچنان در عالم [[وحدت]] فرو رفت که هیچگونه توجّهی به مراتب عالم مادّی در وجودش باقی نماند. |
| | |
| | زمانی بعد چون از آن حالت به در آمد و از عالم [[وحدت]] رو به سوی عالم کثرت نهاد، باز [[احکام]] این عالم بر وجود مبارکش [[غلبه]] نمود. از اینرو ترسی ژرف وجودش را فرا گرفت، چه میدانست که [[قوم]] بهانهجوی [[بنیاسرائیل]]، او را متّهم خواهند ساخت که آن جمع را خود به [[قتل]] رسانیده است؛ از اینرو هراسان فریاد برداشت که: {{متن قرآن|رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَكْتَهُمْ مِنْ قَبْلُ وَإِيَّايَ أَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ السُّفَهَاءُ مِنَّا}}<ref>«پروردگارا! اگر اراده میفرمودی آنان و مرا پیش از این نابود میکردی، آیا ما را برای آنچه برخی از کمخردان ما کردهاند نابود میفرمایی؟» سوره اعراف، آیه ۱۵۵.</ref>. |
| | |
| | از اینرو خاضعانه از [[حضرت حق]] بازخواست، که آنان را پس از [[مرگ]] به [[زندگی]] بازگرداند؛ او - جلَّ وعلا!- نیز آنان را زنده ساخت، تا هم [[حاجت]] [[بنده]] مقرّبش برآید، و هم آنان سپاسگذار [[نعمت]] او گردند: {{متن قرآن|ثُمَّ بَعَثْنَاكُمْ مِنْ بَعْدِ مَوْتِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ}}<ref>«باز، از پس مرگتان شما را برانگیختیم، باشد که سپاس بگزارید» سوره بقره، آیه ۵۶.</ref>. |
| | |
| | کوتاه سخن آنکه [[صبر]] به هنگام برطرف شدن حجابهای [[نورانی]]، بسیار مشکل است؛ بهگونهای که آنان که در این مرتبه به سر میبرند گویا همواره بر سر تنوری پر [[آتش]] نشستهاند، و جسم و [[جان]] خویش را در [[آتش]] میبینند!<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۶ ـ ۲۲۹.</ref>. |
| | |
| | === مرتبه پنجم === |
| | این مرتبه را [[صبر]] فی [[الله]] میخوانند، و تنها انگشتشماری از اَخصّ اَخصّ [[خواص]] بدان دست یافته پیروزمند از آن خارج میشوند. در این مرتبه، سالک بر سیر در [[حضرت حق]] پس از آنکه به مقام لقاء رسیده است، [[صبر]] مینماید. |
| | |
| | توضیح آنکه مراتب چهارگانهای که پیش از این مورد اشاره قرار گرفت، همه در شمار [[مقامات]] سیر از جانب خلق به جانب [[حق]] بود. [[توبه]]، [[بیداری]] تخلیه [[نفس]] از [[رذائل]]، آرایش آن به [[فضائل]] و سرانجام لقاء، مراتبی است که برای صاحبان [[قلب]] پدیدار میشود. در این میان منزل نخست از آن عامّه [[مردم]]، منزل دوّم ویژه [[خواص]]، منزل سوم ویژه اَخصّ [[خواص]]، و سرانجام منزل چهارم ویژۀ اخصّ اَخصّ [[خواص]] میباشد؛ که تنها در صورتی که [[عنایت]] خاصّ [[الهی]] آنان را در برگیرد، با تعدادی انگشتشمار میتوانند به آن فایز شده از این سفر به صورت کامل خارج شوند، و رو به سفری دیگر نهند. آن سفر، سیر از [[حضرت حق]] در [[حضرت حق]] است، که در شماری از متون مذهبی از آن جمله در [[مناجات شعبانیه]]، به اشارت گرفته شده است. [[امیرمؤمنان]] {{ع}} در بندی از این [[مناجات]] سراسر [[نور]] میفرمایند: "خدایا! مرا از آنان قرار ده که خواندیشان و آنان تو را [[اجابت]] کردند، و تو آنان را به دیده آوردی از اینرو در مقابل عظمت تو به نیستی فرو شدند، تو با آنان مخفیانه به [[راز]] و [[نیاز]] پرداختی و آنان آشکارا در راه تو کوشیدند" <ref>{{متن حدیث|إِلَهِي وَ اجْعَلْنِي مِمَّنْ نَادَيْتَهُ فَأَجَابَكَ وَ لَاحَظْتَهُ فَصَعِقَ لِجَلَالِكَ فَنَاجَيْتَهُ سِرّاً وَ عَمِلَ لَكَ جَهْراً}}؛ مفاتیح الجنان، مناجات شعبانیه.</ref>. |
| | |
| | انگشتشماری از اینان، به مرتبتی والاتر نیز واصل میشوند. در آن مرتبه ندای [[حق]] به گوش آنان میآید، و قلبْ بار سنگین [[محبّت]] [[محبوب]] را بر دوش میکشد. این در حالی است که هنوز سالک از حالت بیهوشی حاصل از [[انقطاع]] از عوالم طبیعی خارج نشده است. |
| | |
| | مرتبه پنجم [[صبر]] را گذشته از این، مراتبی دیگر است که [[برترین]] آن تنها ویژه [[پیامبر خاتم]] {{صل}} و [[جانشینان]] [[معصوم]] آن حضرت {{عم}} است. ایشان خود در اشاره به این حالت میفرمایند: "مرا با [[پروردگار]] حالتی است، که نه هیچ [[فرشته]] مقرّبی و نه هیچ [[پیامبر]] مرسلی [[توان]] تحمّل آن را ندارد"<ref>{{متن حدیث|ان لی مع الله حاله لَا يَتَحَمَّلُهُ مَلَكٌ مُقَرَّبٌ وَ لَا نَبِيٌ مُرْسَلٌ}}</ref>، {{متن قرآن|ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى * فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى}}<ref>«سپس نزدیک شد و فروتر آمد * آنگاه (میان او و پیامبر) به اندازه دو کمان یا نزدیکتر رسید» سوره نجم، آیه ۸-۹.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۲۹ ـ ۲۳۰.</ref>. |
| | |
| | === مرتبه ششم === |
| | آخرین مراتب [[صبر]] است، که آن را [[صبر]] [[صابران]] یگانه در میان مردان مرد روزگار میخوانند. این [[صبر]]، [[صبر]] از [[خداوند]] است، که بعد از [[رجوع]] از [[حق]] به سوی خلق، از [[وحدت]] به سوی کثرت، و از مدهوشی به عالم [[هشیاری]] پدید میآید. به تعبیری دیگر، [[صبر]] جدا شدن از وصل و پیوستن به فصل و [[فراق]] بوده، آن چنان سخت و سهمگین است که با هیچیک از مراتب پیشگفته قابل مقایسه نیست. [[امیرمؤمنان]] {{ع}} در اشاره به اینگونه از [[صبر]] بر [[فراق]] میفرمایند: "[[پروردگار]] من و آقای من و مولای من! گویی بر [[عذاب]] تو [[صبر]] کردم امّا چگونه بر دوری از تو [[صبر]] کنم؟ و گویی بر [[آتش]] سوزان تو [[صبر]] کردم امّا چگونه بر نظر ندوختن بر [[بزرگواری]] تو [[صبر]] نمایم؟"<ref>{{متن حدیث|يَا إِلَهِي وَ سَيِّدِي وَ مَوْلَايَ وَ رَبِّي صَبَرْتُ عَلَى عَذَابِكَ فَكَيْفَ أَصْبِرُ عَلَى فِرَاقِكَ وَ هَبْنِي صَبَرْتُ عَلَى حَرِّ نَارِكَ فَكَيْفَ أَصْبِرُ عَنِ النَّظَرِ إِلَى كَرَامَتِكَ}}.</ref>. |
| | |
| | [[باطن]] [[حدیث شریف]] [[نبوی]] {{صل}}: "هیچ [[پیامبری]] آنگونه که من اذیت شدم، اذیت نشد"<ref>{{متن حدیث|مَا أُوذِيَ نَبِيٌ مِثْلَ مَا أُوذِيتُ}}؛ بحار الأنوار، ج۳۹، ص۵۶.</ref>، را نیز میتوان اشاره به همین [[فراق]] بعد از وصل دانست؛ که هیچکس همچون ایشان به مراتب وصل نرسید، و از اینرو هیچکس همچون ایشان از آن [[فراق]] [[رنج]] [[نبرد]]<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۳۱.</ref>. |
| | |
| | == چند نکته == |
| | در اینجا به چند نکته بسیار مهم اشاره میکنیم: |
| | === نکته اول === |
| | اخلاقپژوهان، [[صبر]] را به اعتبار "چیزی که موجب [[صبر]] کردن میشود"، بر چهار نوع تقسیم کردهاند؛ چه: |
| | # [[صبر]] یا بر چیزی است که با طبع [[صابر]] موافق و هماهنگ است؛ |
| | # و یا بر چیزی است که با طبع [[صابر]] موافق و هماهنگ نیست. |
| | |
| | نوع دوّم خودْ: |
| | # یا برای [[انسان]] مقدور و میسَّر است؛ |
| | # و یا مقدور و میسَّر نیست. |
| | |
| | نوع دوّم نیز باز خود: |
| | # بهگونهای است که میتوان چیزی را به عنوان [[جانشین]] و جایگزین آن [[انتخاب]] کرد؛ |
| | # یا بهگونهای نیست که بتوان چیزی را به عنوان [[جانشین]] و جایگزین آن [[انتخاب]] کرد. |
| | |
| | اخلاقیان پس از فراغت از این تقسیم، با آوردن مثالهایی به تثبیت و [[تبیین]] آن پرداخته، شماری از [[آیات]] و [[روایات]] را نیز در تأیید آن ذکر کردهاند. |
| | |
| | به باور ما امّا، همه این چهار نوع به همان سه قسمی که پیش از این از آن سخن داشتیم، و گفتیم که تقسیم آن [[عقلی]] / [[نقلی]] است، باز میگردد. [[صبر]] بر [[مصائب]] و مشکلات، [[صبر]] بر [[اطاعت]] [[حضرت حق]] و [[صبر]] بر [[معاصی]] او، نه تنها هر چهار قسم فوق را پوشش میدهد؛ که به نظر ما [[برتر]] از این تقسیم است. |
| | |
| | چه گذشته از کوتاهتر بودن آن سخن، استفاده از [[قرآن کریم]] و کلمات [[معصومین]] {{عم}} شرط اصلی در [[گزینش]] و چینش مطالب این کتاب است. از اینرو ما هرچند به [[فضل]] اخلاقپژوهان پیشین معترفیم و به مصداق [[آیه شریفه]]: {{متن قرآن|وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنْصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ}}<ref>«و خداوند از نخستین پیشآهنگان مهاجران و انصار و کسانی که به نیکی از آنان پیروی کردهاند خشنود است و آنها نیز از وی خشنودند و او برای آنان بوستانهایی فراهم آورده که جویبارها در بن آنها روان است، هماره در آن جاودانند» سوره توبه، آیه ۱۰۰.</ref> [[فضل]] تقدّم را برای آنان محفوظ میداریم، امّا تنها از متن [[وحی]] و کلمات [[معصومین]] {{عم}} استفاده میکنیم، تا به [[یاری]] [[حضرت حق]] در حدّ [[توان]] از اشکال و اشتباه برکنار بمانیم. |
| | |
| | با این همه در اینجا به اختصار به سخن آنان نیز اشاره میکنیم، تا این کتاب از فواید آثار آنان خالی نماند. اینان -و از آنجمله محقّق نراقی در کتاب [[شریف]] "جامع السّعادات"- فرمودهاند: [[صبر]] به اعتبار خودش به چندین قسم تقسیم میشود: |
| | # [[صبر]] بر آنچه که با خواستههای [[انسان]] موافقت دارد، همچون [[صبر]] بر [[ثروت]]، [[اولاد]]، [[سلامتی]]، به [[جاه و مقام]] و اموری اینگونه، چه اگر [[انسان]] بر اینگونه امور [[صبر]] ننماید، [[طغیان]] کرده از مسیر انسانی خویش خارج میشود. به این چند [[آیه]] بنگرید: |
| | #{{متن قرآن|كَلَّا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَيَطْغَى * أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَى}}<ref>«حاشا؛ انسان سرکشی میورزد * چون خود را بینیاز بیند» سوره علق، آیه ۶-۷.</ref>. |
| | #{{متن قرآن|إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا * إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا * وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا * إِلَّا الْمُصَلِّينَ}}<ref>«بیگمان انسان را آزمندی بیشکیب آفریدهاند * چون شرّی بدو رسد بیتاب است * و چون خیری بدو رسد بازدارنده است * و چون خیری بدو رسد بازدارنده است * جز نمازگزاران» سوره معارج، آیه ۱۹.</ref>. |
| | |
| | از همین رو است که برخی از بزرگان فرمودهاند: "بر [[بلاء]]، [[انسان]] [[مؤمن]] [[صبر]] میکند، امّا بر عافیت فقط کسانی که به مرتبه صدیقان رسیدهاند [[صبر]] مینمایند"؛ برخی دیگر نیز فرمودهاند: "[[صبر]] بر عافیت و [[خوشی]]، سختتر از [[صبر]] بر [[بلاء]] است. از همین جهت چون [[دنیا]] بر [[صحابه پیامبر]] {{صل}} روی آورد و آنان از تنگی معیشت رهایی یافتند، گفتند: ما به آزمایشی [[مبتلا]] شدیم که در آن با [[سختیها]] مواجه بودیم، در آن [[آزمایش]] [[مقاومت]] کردیم و از آن سربلند بیرون آمدیم؛ امّا اکنون به آزمایشی [[مبتلا]] شدهایم که در آن با خوشیها و راحتیها مواجه هستیم، [[گمان]] نمیکنیم که [[توان]] تحمّل این [[آزمایش]] را داشته باشیم، و چه بسا از آن سربلند بیرون نیاییم!". [[آیه شریفه]]: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تُلْهِكُمْ أَمْوَالُكُمْ وَلَا أَوْلَادُكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ}}<ref>«ای مؤمنان! مبادا داراییها و فرزندانتان شما را از یاد خداوند باز دارد» سوره منافقون، آیه ۹.</ref> نیز به همین مطلب اشاره دارد. |
| | |
| | ۲. [[صبر]] بر آنچه که با طبع [[آدمی]] موافق نیست، و در عین حال [[انسان]] میتواند آن را ترک کند. [[صبر]] بر انجام [[عبادات]] گوناگون در عین اجتناب و خودداری از محرّمات از این گونه است. بدون تردید [[صبر]] بر انجام برخی از [[عبادات]]، همچون [[عبادات]] [[مالی]] - [[خمس]] و زکاه- و عباداتی که با [[جان]] و جسم [[آدمی]] در ارتباط است- همچون [[جهاد]] - سخت بوده، سختتر از آن آن است که [[آدمی]] بدون آنکه به روی و [[ریاء]] و [[خودنمایی]] و خودبزرگ بینی و [[غرور]] دچار شود، آن را به انجام رساند. انجام اینگونه [[عبادات]] به نحوی که [[تکلیف]] را از [[انسان]] ساقط نماید، بسیار دشوار است، و به [[صبر]] بسیار احتیاج دارد. دشوارتر از این امّا، [[صبر]] بر دوری از محرّمات است، [[صبر]] بر [[مخالفت]] با شیطانهای جنّی و انسی، [[صبر]] بر وسوسههای [[وسوسه]] گرانِ [[حیله]] باز، که در [[جان]] [[مردم]] [[وسوسه]] میکنند و آن را به وساوس خود آلوده میسازند. |
| | |
| | کوتاه سخن آنکه "[[جهاد اکبر]]"، یعنی [[صبر]] بر [[مخالفت با هواهای نفسانی]]، سختتر از [[صبر]] بر انجام [[طاعات]] و [[عبادات]] [[الهی]] است، و به مراتب سختتر از [[مبارزه]] با [[دشمنان]] ظاهری، که در میدان [[جنگ]] در مقابل [[انسان]] قرار میگیرند. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در اشاره به همین مطلب به گروهی که از میدان [[جنگی]] بازگشته بودند فرمودند: "آفرین و خوشآمد بر گروهی که [[جهاد]] اصغر را گذراندند و [[جهاد اکبر]] بر آنان باقی ماند!. جهادگران بازپرسیدند: ای [[پیامبر خدا]]! [[جهاد اکبر]] کدام است؟؛ و ایشان فرمودند:[[جهاد با نفس]]!. آنگاه فرمودند: [[برترین]] جهادها، [[جهاد]] کسی است که با [[نفس]] خود که در میان جانش قرار دارد، به مقابله برخواسته است" <ref>{{متن حدیث|مَرْحَباً بِقَوْمٍ قَضَوُا الْجِهَادَ الْأَصْغَرَ وَ بَقِيَ عَلَيْهِمُ الْجِهَادُ الْأَكْبَرُ قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ مَا الْجِهَادُ الْأَكْبَرُ قَالَ جِهَادُ النَّفْسِ ثُمَّ قَالَ: أَفْضَلُ الْجِهَادِ مَنْ جَاهَدَ نَفْسَهُ الَّتِي بَيْنَ جَنْبَيْهِ}}؛ وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۱۲۲.</ref>. |
| | |
| | ۳. [[صبر]] بر آنچه که با طبع [[آدمی]] موافق و سازگار نیست، در عین حال [[آدمی]] [[توان]] آنکه آن را از خود دفع نماید، ندارد. [[صبر]] بر [[مصیبتها]] در این شمار است، که هم با روان [[آدمی]] ناسازگار است و هم [[انسان]] نمیتواند آن را از خود دفع نموده به ناگزیر با آن مواجه خواهد شد. اینگونه از [[صبر]] اگر تنها از [[فضیلت]] این [[آیه شریفه]] برخوردار بود: {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ}}<ref>«و بیگمان شما را با چیزی از بیم و گرسنگی و کاستی داراییها و کسان و فرآوردهها میآزماییم، و شکیبایان را نوید بخش! همان کسان که چون بدیشان مصیبتی رسد میگویند: "انّا للّه و انّا الیه راجعون" (ما از آن خداوندیم و به سوی او باز میگردیم) بر آنان از پروردگارشان درودها و بخشایشی است و آنانند که رهیافتهاند» سوره بقره، آیه ۱۵۵-۱۵۷.</ref>، باز کافی بود تا [[شرافت]] و ارزشش به روشنی نمودار شود. |
| | |
| | ۴. [[صبر]] بر آنچه که با طبع [[آدمی]] و خواستههای او موافق نیست، و در عین حال [[انسان]] میتواند آن را جبران نموده و یا حدّاقل به وسیله [[انتقام]]، خاطر خود را آسوده سازد. این قسم از [[صبر]] در شمار [[برترین]] انواع [[صبر]] بوده، و دستکم در شمار بالاترین انواع آن است [[بخشش]] و [[گذشت]]- که در [[شریعت]] از فضیلتی بسیار بلند برخوردار است- در [[قرآن کریم]] و نیز [[روایات]] ما، به همین نوع از [[صبر]] اطلاق میشود، و به شدّت مورد [[ترغیب]] و [[تشویق]] واقع شده است. به این دو [[آیه شریفه]] بنگرید: |
| | #{{متن قرآن|وَلْيَعْفُوا وَلْيَصْفَحُوا أَلَا تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَكُمْ}}<ref>«و باید در گذرند و چشم بپوشند، آیا دوست نمیدارید که خداوند شما را بیامرزد؟» سوره نور، آیه ۲۲.</ref>؛ |
| | #{{متن قرآن|وَجَزَاءُ سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِثْلُهَا}}<ref>«و کیفر هر بدی بدییی، مانند آن است» سوره شوری، آیه ۴۰.</ref>. |
| | |
| | در [[آیه]] نخست، [[بخشش الهی]] در مقابل و در گرو بخششهای [[مردم]] قرار گرفته، بدین صورت که اگر کسی که [[توان]] بخشیدن دیگری را دارد، از او درگذرد، [[خداوند]] نیز او را مشمول [[عفو]] و [[بخشش]] خود خواهد گردانید؛ |
| | |
| | [[آیه]] دوم نیز به خوبی نشان میدهد، که نبخشیدن دیگران خود گناهی است در شمار [[گناه]] آنان، و کار [[ناپسند]] و [[زشتی]] است همچون کار آنان، که میباید از آن [[استغفار]] نمود؛ چه آنان که به [[اخلاق الهی]] آراسته شدهاند آن را در شمار بزرگترین [[گناهان]] میدانند. |
| | |
| | این نوع از [[صبر]]، روش دائمی [[پیامبران]] و [[جانشینان]] آنان {{عم}} بوده است. [[یوسف صدّیق]] {{ع}} چون به [[حکومت]] رسید و [[برادران]] خویش را در مقابل خود [[ناتوان]] یافت، به سرعت آنان را بخشید و از [[انتقام]] کشیدن از ایشان درگذشت: {{متن قرآن|قَالَ لَا تَثْرِيبَ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ يَغْفِرُ اللَّهُ لَكُمْ وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ}}<ref>«(یوسف) گفت: امروز (دیگر) بر شما سرزنشی نیست، خداوند شما را ببخشاید و او مهربانترین مهربانان است» سوره یوسف، آیه ۹۲.</ref> و چون به محضر [[پدر]] باریافت، از او استدعاء کرد که برادرانش را ببخشد، و زان پس بار [[گناه]] آنان را بر دوش [[شیطان]] نهاد، تا آنان بار [[شرمساری]] را نیز بر دوش خود احساس نکنند. این به [[راستی]] عجیبتر از [[بخشش]] آنان بود!: {{متن قرآن|فَلَمَّا دَخَلُوا عَلَى يُوسُفَ آوَى إِلَيْهِ أَبَوَيْهِ وَقَالَ ادْخُلُوا مِصْرَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ آمِنِينَ وَرَفَعَ أَبَوَيْهِ عَلَى الْعَرْشِ وَخَرُّوا لَهُ سُجَّدًا وَقَالَ يَا أَبَتِ هَذَا تَأْوِيلُ رُؤْيَايَ مِنْ قَبْلُ قَدْ جَعَلَهَا رَبِّي حَقًّا وَقَدْ أَحْسَنَ بِي إِذْ أَخْرَجَنِي مِنَ السِّجْنِ وَجَاءَ بِكُمْ مِنَ الْبَدْوِ مِنْ بَعْدِ أَنْ نَزَغَ الشَّيْطَانُ بَيْنِي وَبَيْنَ إِخْوَتِي}}<ref>«و چون نزد یوسف درآمدند پدر و مادرش را در آغوش کشید و گفت: اگر خداوند بخواهد بیبیم به مصر در آیید و پدر و مادر خود را بر اورنگ (خویش) فرا برد و همه برای او به فروتنی در افتادند و گفت: پدر جان! این تعبیر خواب پیشین من است که خداوند آن را درست گردانید و بیگمان به من نیکی فرمود هنگامی که مرا از زندان بیرون آورد و شما را پس از آنکه شیطان میان من و برادرانم را خراب کرده بود از بیابان (نزد من) آورد» سوره یوسف، آیه ۹۹-۱۰۰.</ref>. |
| | |
| | [[پیامبر اکرم]] {{صل}} نیز چون بر ساکنان [[مکّه]] دست یافت، همانگونه [[رفتار]] کرده به آنان فرمود:"من نیز همان را میگویم که برادرم [[یوسف]] گفت: {{متن قرآن|لَا تَثْرِيبَ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ}}<ref>«(یوسف) گفت: امروز (دیگر) بر شما سرزنشی نیست» سوره یوسف، آیه ۹۲.</ref>، شما همه آزادید"<ref>{{متن حدیث|أَقُولُ مَا قَالَ بِهِ أَخِي يُوسُفُ لَا تَثْرِيبَ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ، أَنْتُمُ الطُّلَقَاءُ}}</ref>.<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۳۲ ـ ۲۳۷.</ref> |
| | |
| | === نکته دوّم === |
| | [[اخلاق]]پژوهان [[مسلمان]]، [[صبر]] را از نظر [[حکم شرعی]] آن نیز، به پنج قسم تقسیم کردهاند. ما در اینجا فشردهای از سخن آنان را [[نقل]] مینماییم. |
| | |
| | به نظر اینان، [[صبر]] به [[صبر]] [[واجب]]، [[حرام]]، [[مستحب]]، [[مکروه]] و [[مباح]] تقسیم میشود. توضیح آنکه: |
| | # [[صبر]] بر انجام [[واجبات]] و دوری از محرّمات، [[واجب]] میباشد؛ مانند [[صبر]] بر انجام [[نماز]]، و [[صبر]] بر دوری از رباخواری. |
| | # [[صبر]] [[حرام]] آن است که [[انسان]] اگرچه میتواند [[ظلم]] ظالمی را از خود دفع نماید، اما آن [[ظلم]] را تحمّل نموده بر آن [[صبر]] کند. این [[صبر]] [[حرام]] است، و چنانچه به [[ناموس]] و آبروی [[انسان]] تعرّض شود، در شمار بدترین [[گناهان کبیره]] قرار میگیرد. نیز اگر به کسی بر [[ظلم]] ظالمی [[صبر]] نماید تا سرانجام بدون آنکه در دفع [[ظلم]] بکوشد، کشته شود، و یا مالش به تاراج [[رود]] نیز، حکمی اینگونه خواهد داشت. |
| | # [[صبر]] [[مستحب]]، صبری است که [[آدمی]] بر انجام [[اعمال]] [[مستحب]] به کار میبرد. [[صبر]] بر [[خواندن نماز]] شب، نمازهای [[نافله]]، انفاقهای مستحبی و صدقههای غیر [[واجب]]، در این شمار است. |
| | # [[صبر]] [[مکروه]] امّا، صبری است که بر انجام کارهای [[مکروه]] صورت پذیرد. [[صبر]] بر خورد و خفت تنها - که روحاً و جسماً [[انسان]] را [[آزار]] مینماید- در این شمار است. |
| | # [[صبر]] [[مباح]] نیز، صبری است که بر انجام [[اعمال]] [[مباح]] [[رود]]. [[صبر]] بر استحمام برای نظافت غیر لازم، و یا رفع خستگی، در این شمار است. |
| | |
| | به عبارت دیگر میتوان گفت که [[حکم]] [[صبر]] را، آن چیزی که برای آن [[صبر]] میورزند مشخّص میکند: [[صبر]] بر [[واجبات]]، [[واجب]] است؛ و بر انجام محرّمات، [[حرام]]؛ و بر مستحبّات، [[مستحب]]؛ و بر مکروهات، [[مکروه]]؛ و سرانجام بر مباحات، [[مباح]]. |
| | |
| | به [[باور]] ما امّا، این تقسیم اگر به خودیِ خود نیز صحیح باشد، به هیچ وجه ویژه [[صبر]] نبوده در تمامی [[فضائل]] کاربرد خواهد داشت. نمونه را به سخاء و [[بخشش]] اشاره میکنیم: [[بخشش]] در [[واجبات]] - همچون [[خمس]] و [[زکات]]- [[واجب]] است، و در [[اسراف]] و تبذیر [[حرام]]، و در صدقات و خیرات مستحبی [[مستحب]]، و در تهیّه لوازم غیر ضروری [[زندگی]] [[مکروه]]، و در آنچه هیچ فایدهای در [[دنیا]] و [[آخرت]] نخواهد داشت [[مباح]]. |
| | |
| | در مقابل آن، [[بخل]] نیز همینگونه است، چه [[بخل]] در [[واجبات]] [[حرام]] است، و در [[اسراف]] [[واجب]]، و در رهاکردن زواید [[زندگی]] [[مستحب]]، و در ترک صدقات مستحبّی [[مکروه]]، و در امور بیفایده [[مباح]]. |
| | |
| | این مطلب، به همین صورت در تمامی [[فضائل]] و [[رذائل اخلاقی]] به یکسان جریان دارد؛ و از اینرو، نمیتوان آن را تقسیمی خاصّ [[فضیلت]] [[صبر]] دانست. |
| | |
| | گذشته از این، اصل این تقسیم به نظر ما [[خطا]] بوده بهرهای از صحّت نخواهد داشت؛ چه [[صبر]] در تمامی حالات جزء [[فضائل]] بوده [[نیکو]] شمرده میشود، از اینرو نمیتوان [[حکم]] آن چیزی که بر آن [[صبر]] میرود را به خود [[صبر]] سرایت داد. به عنوان توضیح میافزاییم که [[نور]] و [[روشنایی]] همیشه برای [[آدمی]] [[نیکو]] است، حال اگر کسی از [[روشنایی]] برای مطالعه کتب [[گمراه کننده]] استفاده بُرد، و یا در [[روشنایی]] چراغ به تنظیم توطئهای برای نابودی گروهی از [[مسلمین]] مشغول شد، آیا میتوان [[روشنایی]] را [[ناپسند]] دانست؟! |
| | |
| | بدون تردید [[صبر]] در شمار [[فضائل]] است، و هیچگاه [[رذیلت]] و [[ناپسند]] شمرده نمیشود؛ و از اینرو نمیتوان آن را [[حرام]] و [[مکروه]] و [[مباح]] دانست. گذشته از [[وجدان]] [[آدمی]]، دلیلی [[فقهی]] نیز بر صحّت این مطلب دلالت مینماید؛ و آن اینکه اگر [[صبر]] اینگونه که اینان گفتهاند واقعاً [[حرام]] بود، انسانی صابری که در [[صبر]] [[حرام]] واقع شده، گذشته از آن فعل [[حرام]] باید عقابی دیگر نیز به خاطر [[صبر]] حرامش میبُرد و از عذابی مضاعف برخوردار میشد، حال آنکه میدانیم هیچیک از فقهای [[تاریخ شیعه]] امامیّه چنین فتوایی نداده او را بر [[صبر]] [[حرام]] مستحقّ [[عذاب]] ندانستهاند. |
| | |
| | اکنون در گشودن این گره، اضافه میکنیم که به نظر ما، [[فضیلت]] [[صبر]]- که پیش از این آن را [[مادر]] همه [[فضائل]] خواندیم- هیچگاه در شمار [[رذائل]] قرار نمیگیرد؛ بلکه این [[انسان]] [[صبر]] پیشه است که اگر آن را در مورد [[عقلی]] و شرعی خود به کار بَرَد، در [[حقّ]] آن [[عدالت]] را رعایت نموده آن را در موضع [[شایسته]] خود به کار برده است؛ امّا اگر در مواردی که [[عقل]] و [[شرع]] آن را جایز نمیدانند، به کار بَرَد به [[عدالت]] [[رفتار]] نکرده است. بنابراین آنچه در این مثالها قبیح و [[ناپسند]] مینمود، نه [[فضیلت]] [[صبر]] که کاربرد نابهجای آن بوده است. بدین ترتیب ما حُسن و [[شایستگی]] [[صبر]] را ذاتی دانسته در هیچ موردی آن را [[ناپسند]] نمیانگاریم<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۳۷ ـ ۲۴۰.</ref>. |
| | |
| | === نکته سوّم === |
| | [[اخلاق]] پژوهان، در پایان مبحث [[صبر]]، به راههای به دست آوردن آن اشاره میکنند. راههایی که با پیمودن آن، [[انسان]] در شمار [[صابران]] قرار میگیرد. ما در اینجا فشردهای از سخن آنان را به همراه برخی نکات دیگر بیان میکنیم. |
| | |
| | به نوشته اینان، راههای تحصیل [[صبر]] را اینگونه میتوان برشمرد: |
| | # [[تفکّر]] در خود [[صبر]] و فواید و [[فضائل]] آن، و سرانجام ثوابی که از پی آن حاصل میآید. |
| | # [[تفکّر]] در این مطلب، که این دنیای [[پست]] محلّ عبور و مرور بوده [[ثبات]] و قرار نخواهد داشت. بنابراین [[صبر]] بر دشواریهای آن مشکل نبوده در مقابل اجر [[معنوی]] آن، بسیار سهل و آسان میباشد. |
| | # [[تفکّر]] در این مطلب که بیتابی و [[جزع]]، امری [[زشت]] و [[ناپسند]] است، که [[دین]] و دنیای [[انسان]] را دچار ضرر و زیان میسازد. [[امیرمؤمنان]] {{ع}} در این زمینه میفرمایند: "اگر [[صبر]] پیشه کنی [[تقدیر الهی]] به انجام میرسد و تو از اجر آن برخوردار میشوی، و اگر بیتابی کنی باز [[تقدیر الهی]] به انجام میرسد و تو بیاجر خواهی بود"<ref>{{متن حدیث|إِنْ صَبَرْتَ جَرَى عَلَيْكَ الْقَدَرُ وَ أَنْتَ مَأْجُورٌ وَ إِنْ جَزِعْتَ جَرَى عَلَيْكَ الْقَدَرُ وَ أَنْتَ مَأْزُورٌ}}؛ نهج البلاغة، کلمه ۲۹۱.</ref>. |
| | # تمرین گام به گام، که از مراحل آسان آغاز و به مراحل [[برتر]] میرسد. در این تمرین، [[انسان]] سرانجام [[توان]] آن را مییابد که بر [[معاصی]] پیروز شده از انجام آن اجتناب نماید؛ و نیز به انجام [[طاعات]] [[الهی]] بپردازد، هرچند آن [[طاعت]] در شمار سختترین [[عبادات]] باشد. |
| | |
| | ما پیش از این، در مجلّد اول این کتاب، راههایی را برای [[تهذیب نفس]] از [[رذائل]] و آراستن آن به [[فضائل]] ارائه کردیم. سخن کنونی اخلاقیان نیز به [[باور]] ما سخنی [[استوار]] است، امّا تمامیِ حرف ما در آن است که [[تفکّر]] و تمرین، به تنهایی نمیتواند راه را برای کمال [[آدمی]] بگشاید، بلکه در این میدان توجّه به معلّم [[حقیقی]]- که همان حضرت [[حقّ]] است – شرط اصلی [[سلوک]] بوده- {{متن قرآن|وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ مَا زَكَى مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ أَبَدًا وَلَكِنَّ اللَّهَ يُزَكِّي مَنْ يَشَاءُ}}<ref>«و اگر بخشش خداوند و بخشایش وی بر شما نبود هرگز هیچ یک از شما پاک نمیماند اما خداوند هر که را بخواهد پاک میدارد» سوره نور، آیه ۲۱.</ref>. |
| | |
| | و زان پس [[توسّل]] به [[معصومان]] {{عم}} که [[انوار]] حقیقیِ مرتبط به او هستند نیز، امری است که هیچ گریزی از آن نیست، چه در جلب [[عنایت ویژه]] [[الهی]] و به دست آوردن [[توفیق]] برای گذر از این مسیر، دست انداختن در دامن پر [[فیض]] [[معصومان]] {{عم}} تنها راه ممکن است و بس. در برخی از [[آیات قرآنی]] نیز به این مطلب، و تأثیر [[ابتهال]] و [[تضرّع]] به درگاه او در آن، اشاره شده است: {{متن قرآن|وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ}}<ref>«و چون بندگانم درباره من از تو پرسند من نزدیکم، دعاکننده چون مرا بخواند دعا (ی او) را پاسخ میدهم؛ پس باید دعوت مرا پاسخ دهند و به من ایمان آورند باشد که راهیاب شوند» سوره بقره، آیه ۱۸۶.</ref>؛ به تأثیر [[عنایت]] [[معصومان]] و خاصّان درگاه او {{عم}} نیز به روشنی اشاره رفته است: |
| | #{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و به سوی او راه جویید» سوره مائده، آیه ۳۵.</ref>؛ |
| | #{{متن قرآن|وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِيمًا}}<ref>«و اگر آنان هنگامی که به خویش ستم روا داشتند نزد تو میآمدند و از خداوند آمرزش میخواستند و پیامبر برای آنان آمرزش میخواست خداوند را توبهپذیر بخشاینده مییافتند» سوره نساء، آیه ۶۴.</ref>. |
| | |
| | === نکته چهارم === |
| | آخرین نکتهای که اخلاقیان [[مسلمان]] به آن اشاره کردهاند، آن است که [[صبر]] را از نقطه نظر [[صابران]] نیز، میتوان به چند نوع تقسیم نمود. به نظر اینان، [[صبر]] پیشهگان را میتوان اینگونه دستهبندی نمود: |
| | # متوسّطان؛ |
| | # راضیان؛ |
| | # [[محبان]]. |
| | |
| | و بر این اساس، میتوان از: |
| | # [[صبر]] متوسّطان؛ |
| | # [[صبر]] رضایتمندان؛ |
| | # و [[صبر]] [[محبّان]]؛ سخن گفت. |
| | |
| | چه: |
| | # اگر [[صبر]] برای کسی به صورت ملکه درآید امّا بر آنچه بدان [[صبر]] میکند [[راضی]] نباشد، در مقام متوسّطان به سر میبرد و [[صبر]] او [[صبر]] متوسّطان است. این [[صبر]] را میتوان "[[صبر]] عموم" نیز نامید. |
| | # امّا اگر کسی باز به صورت ملکه [[صبر]] پیشه کند، ولی بر [[قضا]] و [[تقدیر الهی]] [[راضی]] باشد، در مقام [[صبر]] [[رضایت]] پیشهگان به سر میبرد. این [[صبر]] را "[[صبر]] راضیان" و "[[صبر]] [[خواص]]" مینامند. |
| | # در مقابل این دو، اگر کسی به مقام ملکه [[صبر]] دست یابد و در این حال [[تقدیر الهی]] را [[دوست]] داشته نسبت به مقدّرات او [[عشق]] ورزد، در مقام [[صبر]] محبّین بوده، خود از صبری که ویژه اخصّ [[خواص]] است بهرهمند میباشد. |
| | |
| | اینان بر همین اساس، [[صابران]] را نیز به اقسامی تقسیم کردهاند؛ چه بنا به نوشته اینان، [[صبر]] پیشهگان: |
| | # اگر شکایت از [[تقدیر الهی]] را کنار گذاشته آن را ترک کنند، در شمار "تائبان" هستند؛ |
| | # امّا اگر بدان [[راضی]] باشند، در شمار "زاهدان"اند؛ |
| | # و اگر نسبت به آن [[عشق]] ورزیده [[دوستدار]] آن باشند، در شمار "[[صدّیقان]]" خواهند بود. |
| | |
| | به نظر ما امّا، این تقسیمبندی چندان صحیح نمینماید؛ چه [[صبر]] رضایتمندان و [[صبر]] [[محبّان]]، قابل تصوّر نیست، از آن رو که [[صابران]] یا در شمار عموم مردند که از ملکه [[صبر]] بیبهره میباشند، بلکه در مواقعی [[صبر]] را بر خود تحمیل کرده بر اساس تحمیل -و نه ملکه- [[صبر]] پیشه میکنند؛ این نوع از [[صبر]] نیز [[نیکو]] بوده ثوابهای بسیاری بر آن مترتّب خواهد شد، بلکه میتوان گفت که عموم [[آیات]] و روایاتی که از [[صبر]] سخن گفته ثوابهای آن را بر میشمارد، به اینگونه از [[صبر]] اشاره دارد؛ با این همه امّا اینگونه از صبرورزی از مباحث [[دانش]] [[اخلاق]] بیرون است. |
| | |
| | در مقابل اینان امّا، متوسّطان قرار دارند. آنان کسانی هستند که به واسطه مداومت بر ریاضتهای [[مشروع]]، ملکه [[صبر]] را به دست آوردهاند و به مقام [[صابران]] واصل شدهاند. |
| | |
| | حال اینان اگر به [[قضای الهی]] [[راضی]] باشند، از دو [[فضیلت]] برخوردار میشوند: [[فضیلت]] [[صبر]]، و [[فضیلت]] [[رضا]]؛ نیز اگر به [[قضای الهی]] [[عشق]] ورزند، از سه [[فضیلت]] برخوردار شدهاند: [[فضیلت]] [[صبر]]، [[فضیلت]] [[رضا]]، و [[فضیلت]] [[محبّت]]. |
| | |
| | از اینرو [[صابران]] از ملکه [[صبر]] برخوردارند، و دیگر فضائلی که میتوانند بدان دست یابند نمیتواند آنان را از لحاظ [[صابر]] بودن به اقسامی چند تقسیم نماید<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۴۲-۲۴۴.</ref>. |
| | |
| | == منابع == |
| | {{منابع}} |
| | # [[پرونده:10115255.jpg|22px]] [[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|'''دانش اخلاق اسلامی ج۴''']] |
| | {{پایان منابع}} |
| | |
| | == پانویس == |
| | {{پانویس}} |
| | |
| | [[رده:صبر]] |
| | [[رده:مدخل]] |