شریعت الهی: تفاوت میان نسخه‌ها

*شَریعت در لغت به‌معنای آبشخور است. [[شریعت]]، راهی را گویند که منتهی به سرچشمه [[آب]]، مانند نهر، برکه یا... می‌شود. [[شریعت]] را به اعتبار [[اطاعت]] و فرمان‌بری از [[خداوند]]، طریق [[دین]] نیز نام نهاده‌اند.

*[[شریعت]] در اصطلاح دلالت دارد بر هر آنچه [[خداوند متعال]] برای [[بندگان]] خد وضع و [[تشریع]] کرده است. هم‌چنین به مجموعه مسائل [[دینی]] اعمّ از [[عقاید]] و [[اخلاق]] و [[احکام]] گفته می‌شود، به‌گونه‌ای که مایه حیات و [[طهارت]] عمل‌کنندگان به آن است. این مجموعه سلوکی هماهنگ را برای [[امّت]] یک [[پیامبر]] ایجاد می‌کند. [[شریعت اسلام]]، آیین‌های [[اسلامی]] و [[احکام]] گوناگون آن است که [[مسلمانان]] موظف‌اند نسبت به این آیین‌ها و [[احکام]] فردی و [[اجتماعی]]، عبادی و [[سیاسی]] آن پای‌بند باشند. در [[احکام]] و [[آداب]] [[شریعت]]، راه [[پرهیزگاری]] ظاهر و [[آشکار]] است و آنچه [[خداوند سبحان]] به آن [[امر و نهی]] فرموده، [[تبیین]] شده است. پس راه [[پرهیزگاری]] که به‌معنای فرمان‌برداری [[حق تعالی]] فرموده، [[تبیین]] شده است. پس راه [[پرهیزکاری]] که به‌معنای فرمان‌برداری [[حق تعالی]] است و اجتناب از [[عصیان]] او، راهی [[آشکار]] در طریق [[شریعت]] به شمار می‌رود. از این‌رو راه و روش [[سیر و سلوک]] و وصول به [[قرب الهی]] تنها در سایه عمل به [[شریعت اسلام]] میسر خواهد شد. [[امام]]{{ع}} [[شریعت]] را نوعی ریاضت [[نفس]] برمی‌شمارد<ref>غررالحکم، ۱ / ۱۴۵</ref>.

*[[خداوند متعال]]، [[شارع]] و واضع و [[تشریع]] کننده [[شریعت اسلام]] است و [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[اهل بیت]]{{عم}} [[تبیین]] کننده و مفسّر [[شریعت]] برای [[مردم]] هستند. [[خداوند سبحان]] در [[قرآن کریم]] می‌فرماید: سپس ما تو ([[پیامبر اکرم]]) را بر [[شریعت]] کامل در امر [[دین]] قرار دادیم. تو آن را کاملاً [[پیروی]] کن و پیرو [[هوای نفس]] [[مردم]] ([[مشرک]]) [[نادان]] مباش<ref>{{متن قرآن| ثُمَّ جَعَلْنَاكَ عَلَى شَرِيعَةٍ مِّنَ الأَمْرِ فَاتَّبِعْهَا وَلا تَتَّبِعْ أَهْوَاء الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ }}؛ سوره جاثیه، آیه۱۸</ref>.

*[[امام علی]]{{ع}} به‌عنوان کسی که بیشترین آشنایی را با [[شریعت اسلام]] دارد و هیچ کلامی جامعیّت سخنان او را ندارد، [[تبیین]] کننده و مفسّر شریعت الهی است. ایشان در فرازیهایی چند بر مسئله [[شریعت]] تأکید ورزیده و درباره آن سخن گفته‌اند: [[شریعت]] به‌معنای رام کردن و ریاضت دادن [[نفس]] است<ref>غررالحکم، ۱ / ۲۱</ref>؛ [[شریعت]] راه درست و سبب [[اصلاح]] [[مردمان]] است<ref>غررالحکم، ۲۷</ref>؛ عمل به [[شریعت]] عامل سعادتمندی [[مردمان]] است<ref>غررالحکم، ۸۵</ref>؛ [[شریعت]] تنها راه [[صلاح]] و [[مصلحت]] [[بندگان]] خداست<ref>غررالحکم، ۵۶۰</ref>؛ [[امر به معروف و نهی از منکر]] و برپا داشتن حدود و [[احکام الهی]] بنیاد [[شریعت]] است<ref>غررالحکم، ۲ / ۵۴۱</ref>؛ بدترین رأی‌ها آن‌ است که با [[شریعت]] در [[دین]] مخالف باشد<ref>غررالحکم، ۱ / ۴۵۴</ref>؛ [[شریعت]] تنها راه رسیدن به [[سعادت]] و [[نعمت‌های الهی]] در [[بهشت]] است، چنان‌که فرمود:

هیچ‌یک از [[عبادات]] سودی ندارد، زیرا رفتن به [[بهشت]] ممکن نیست مگر برای کسی که پیرو [[شریعت]] باشد و [[پیروی]] از [[شریعت]] ممکن نیست مگر برای کسی که با آن آشنا باشد و کیفیّت عمل بر طبق آن را بداند و این ممکن نیست مگر ان‌که از قول [[صاحب]] [[شریعت]] اخذ شده باشد و این ممکن نیست مگر آن‌گاه که شخص [[امام]] و پیشوای خود را بشناسد تا بیان [[صاحب]] [[شریعت]] را از او بیاموزد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۵۲</ref>.

*[[امام علی]]{{ع}} سرچشمه [[شریعت]] را دو منبع [[قرآن]] و [[سنّت]] برمی‌شمرد. [[شریعت]] هر [[پیامبری]] از [[پیامبران الهی]]{{عم}} به [[صلاح]] [[امت]] آنان است. یعنی احکامی که در [[دین]] و [[شریعت]] [[انبیای الهی]] مقرّر شده، به [[مصلحت]] [[دنیا]] و [[آخرت]] [[امت]] آنها و به‌منزله راه [[نجات]] و [[سعادت]] [[مردمان]] است، زیرا هیچ حکمی از سوی [[خداوند]] بیهوده قرار داده نشده است و هیچ فعلی از افعال [[خداوند]] عبث نیست. اما با [[ظهور]] [[اسلام]]، شریعت الهی به‌طور کامل در [[اختیار]] [[انسان‌ها]] قرار گرفت و [[خداوند]] به [[برکت]] [[اسلام]]، [[دین]] و [[هدایت]] خود را بر [[بندگان]] تکمیل کرد. [[امام]]{{ع}} می‌فرماید: [[خداوند]] به‌وسیله او ([[پیامبر اکرم]]) [[نور]] [[اسلام]] را بر گستره [[زمین]] بتاباند و راه [[هدایت]] را روشن ساخت تا گم‌گشتگان راه یابند و [[دل‌ها]] پس از سقوط در دام چاله‌ها به‌وسیله او [[نجات]] یابند. آری، او پرچم‌های روشنگری را برافراشت و [[احکام]] [[نورانی]] [[دین]] را اعلام داشت. پس اوست [[امین]] [[وحی]] و رازدار اسرارت و گنجور گنجینه دانشت که ناپیداست و گواهت در [[رستاخیز]] و فرستاده [[راستین]] و پیامبرت به‌سوی [[مردم]]<ref>نهج البلاغه، خطبه ۷۱</ref>. افزون بر این، [[مجتهدان]] نیز برای به‌دست آوردن [[احکام]] و [[تکالیف]] شرعی به این دو منبع [[رجوع]] می‌کنند. [[امام]]{{ع}} در فرازهایی بر این امر تأکید ورزیده است: این دو ستون ([[توحید]] [[حقّ]] تعالی و [[شریعت]] [[پیامبر اکرم]]) را برپا نگاه دارید (زیرا بقای [[اسلام]] و [[نظام]] امور [[مسلمان‌ها]] در معاش و [[معاد]] بر [[توحید]] [[خداوند سبحان]] و [[پیروی]] از [[سنّت]] [[حضرت رسول]] است) و بیفروزید این دو چراغ را (تا در تاریکی‌های [[نادانی]] و [[گمراهی]] سرگردان نمانید) و بر شما توبیخ و سرزنشی نیست مادام که (از این دو) دور و پراکنده نشوید<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۴۹</ref>. [[امام]]{{ع}} تأکید دارد که [[اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]]{{عم}} مکمل [[قرآن کریم]]، حاملان [[شریعت اسلام]] و تبیین‌کننده و [[مفسر]] آن بر [[مردمان]] هستند، چنان‌که می‌فرماید: این کتاب خداست که بیانگر [[حلال]] و [[حرام]] او و بایسته‌ها و بهینه‌هاست. "[[ناسخ و منسوخ]]"، "رخصت و عزیمت" و "خاص و عام" را در بردارد، از مثَل و [[عبرت]] سرشار است، دستورهای مقطعی و ابدی و [[محکم و متشابه]] دارد، دُرّهای [[آیات]] را از صدف برون آورده و دوررس‌ها را نزدیک کرده است. فراگیریِ بخشی از این [[آیات]] [[واجب]] شده و تحصیل بخش دیگر را تنگ نگرفته است. برخی از فرمان‌های [[الهی]] در [[قرآن]] عزیز به "حتمیّت و [[وجوب]]" نوشته شده ولی در [[سنّت]] [[پیامبر]]{{صل}} "[[نسخ]]" آن رسیده است یا در [[سنّت]]، [[وجوب]] آن آمده، ولی ترک آن در [[کتاب خدا]] مجاز شده است یا به وقتی خاص [[واجب]] شده که با گذشت آن زمان، منتفی، خواهد شد. حرام‌ها نیز شکل‌های گونه‌گون دارند: بعضی "کبیره"، که [[وعده]] [[دوزخ]] بدان داده شده و بعضی "صغیره"، که ورزشگاه [[نسیم]] [[آمرزش]] [[خداوند]] است. بعضی اعمال‌اند که اندکِ آن مقبول درگاه [[الهی]] است و بیش از آن در [[اختیار]] مکلّف نهاده شده است<ref>[[نهج البلاغه]]، [[خطبه ۱ نهج البلاغه|خطبه ۱]]</ref>.

*هم‌چنین درباره اعلمیّت و افضلیّت [[اهل‌بیت]]{{عم}} نسبت به شریعت الهی می‌فرماید: [[راز]] [[پیامبر]] بدان‌ها ([[اهل بیت]]) سپرده شده است. هر که آنان را [[پناه]] گیرد به [[حق]] راه برده است. مخزن [[علم]] پیامبرند و [[احکام شریعت]] او را بیانگر. [[قرآن]] و [[سنّت]] نزد آنان در [[امان]]. چون کوه افراشته، [[دین]] را نگهبان، پشت [[اسلام]] بدان‌ها راست و ثابت و پابرجاست<ref>[[نهج البلاغه]]، [[خطبه ۲ نهج البلاغه|خطبه ۲]]</ref>.

*[[خداوند متعال]] [[شریعت]] را سهل و آسان قرار داده است<ref>{{متن قرآن|وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِّلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِن قَبْلُ وَفِي هَذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ }}؛ سوره حج، آیه ۷۸</ref>. [[قرآن کریم]] با بیان‌های مختلف بر این مطلب تأکید کرده است، چنان‌که در آیه‌ای می‌فرماید: [[خداوند]] هیچ‌کس را جز به‌قدر توانایی‌اش [[تکلیف]] نمی‌کند<ref>{{متن قرآن|لاَ يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلاَّ وُسْعَهَا لَهَا مَا كَسَبَتْ وَعَلَيْهَا مَا اكْتَسَبَتْ رَبَّنَا لاَ تُؤَاخِذْنَا إِن نَّسِينَا أَوْ أَخْطَأْنَا رَبَّنَا وَلاَ تَحْمِلْ عَلَيْنَا إِصْرًا كَمَا حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِنَا رَبَّنَا وَلاَ تُحَمِّلْنَا مَا لاَ طَاقَةَ لَنَا بِهِ وَاعْفُ عَنَّا وَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا أَنتَ مَوْلانَا فَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ }}؛ سوره بقره، آیه ۲۸۶</ref>. نیز فرمود: اوست که شما را [برای خود] [[برگزیده]] و در [[دین]] بر شما [[سختی]] قرار نداده است<ref>{{متن قرآن|وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِّلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِن قَبْلُ وَفِي هَذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ }}؛ سوره حج، آیه ۷۸</ref>. [[خداوند متعال]] در [[مقام]] [[تشریع]]، [[احکام]] مشقت‌بار وضع نکرده و احوال عادی [[مردمان]] را در نظر آورده است. در عین حال اگر بر اثر شرایطی خاص، حکمی برای کسی مشقّت و [[رنج]] داشته باشد، آن [[حکم]] را از وی برداشته و فرد را از انجام آن معاف داشته است، مانند [[روزه]] [[ماه رمضان]] که در صورت [[بیماری]] از عهده فرد برداشته می‌شود.

*[[مردم]] در مواجهه با [[شریعت]] و با در نظر گرفتن [[میزان]] توجه و عمل آنها به [[دستورات]] [[الهی]] به دو دسته تقسیم می‌شوند: نخست عاملان به شریعت الهی و دوم بدعت‌گذاران در شریعت الهی. [[امام]]{{ع}} در این‌باره می‌فرماید: [[مردم]] دو دسته‌اند: یکی آن‌که از [[شریعت]] [[پیروی]] کند، دیگر آن‌که در [[دین]] [[بدعت]] آورد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۵</ref>. [[امام]]{{ع}} ترک [[شریعت]] را بدترین طریقه [[آدمی]] در مسیر [[زندگی]] برمی‌شمرد و می‌فرماید: بدترین رأی‌ها و [[اندیشه‌ها]] [[رأی]] و اندیشه‌ای است که مخالف [[شریعت]] باشد<ref>غررالحکم، ۴ / ۱۶۳</ref>.

*انسانی که از [[قوانین]] [[شریعت]] [[پیروی]] می‌کند، مسیر صحیح را شناخته است. در منظر [[امام]]{{ع}} [[انسان]] شریعت‌مداره راه طریقت را می‌پیماید و از [[منافع]] [[اطاعت]] بهره‌مند می‌شود و [[باطن]] خویش را [[پاک]] و پیراسته می‌گرداند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۸۳</ref>. هم‌چنین آن [[حضرت]] کسی را می‌ستاید که در مسیر روشن [[شریعت]] قرار داشته و [[شریعت]] درخشان [[اسلام]] همراه او باشد. چنین فردی دل‌باخته [[آخرت]] است و از زیورهای [[دنیا]] پرهیز می‌کند<ref>غررالحکم، ۲ / ۴۶۸</ref>. [[امام]]{{ع}} در فرازی دیگر از [[پیروان]] شریعت الهی این گونه یاد می‌کند: خوشا به حال کسی که در پیش خود [[خوار]]، کسبش [[پاکیزه]] (و از راه [[حلال]])، [[باطن]] و درونش [[پاک]] و خلقتش نیکو باشد. فزونی مالش را در [[راه خدا]] دهد، اضافه سخنش را نگه دارد، بدی‌اش را از [[مردم]] بازدارد، [[دین]] و [[شریعت]] را به‌طور کامل [[پیروی]] کند و [[بدعت]]، او را به‌سوی تطاول و تعدّی نکشاند<ref>غررالحکم، ۲ / ۴۶۹</ref>. ترک [[شریعت]] در منطق [[امام]] مساوی با [[نادانی]] و [[جهالت]] و بازگشت به دوره [[جاهلیت]] است. از این‌رو فردی که [[پیروی]] از [[شریعت]] و [[احکام الهی]] را ترک کند، گویی هرگز از دوره [[جاهلیت]] عبور نکرده است.

*[[امام]] خود به‌عنوان نخستین گرونده به [[دین]] [[پیامبر]]، در تمام [[عمر]] خویش بر طریق [[شریعت]] پای فشرده و چه در دوران [[حکومت]] و چه در دوران قبل از آن هرگز برای لحظه‌ای چشم بر [[شریعت]] و [[احکام الهی]] نبست. او هرگز حاضر نشد حتی برای دوام و قوام حکومتش و برای مدتی کوتاه، گامی از [[شریعت]] فرو نهد و [[شریعت]] را فدای [[مصلحت]] گرداند. از این‌رو در پاسخ به کسانی که او را به مقابله به مثل در برابر نیرنگ‌های [[معاویه]] [[تشویق]] می‌کردند، فرمود: به [[خدا]] [[سوگند]]، [[معاویه]] هوشمندتر و زیرک‌تر از من نیست، امّا او [[فریب]] دهد و [[خیانت]] کند و از [[گناه]] باکی ندارد. و اگر نبود که [[فریب]] و [[خیانت]] را زشت می‌دانستم، از هوشمندترینِ [[مردم]] بودم، ولی هر [[فریب]] و [[خیانت]]، [[گناه]] است و هر گناهی [[کفر]]، و برای هر [[فریب‌کاری]] در [[روز قیامت]] نشانه‌ای است که بدان شناخته شود<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۹۱</ref>. نیز در فرازی دیگر خود را این چنین معرفی می‌کند: آن دسته از [[یاران]] [[حضرت محمد]]{{صل}} که نگهبان [[قرآن]] و شریعت‌اند، می‌دانند که من لحظه‌ای در [[مقام]] [[انکار]] چیزی درباره [[خدا]] و [[رسول]] برنیامدم و با [[جان]] خودم آن‌جا که شجاعان [[عرب]] پا به فرار می‌گذاشتند و قدم‌هایشان [[سست]] می‌شد، [[پیامبر]] را [[یاری]] کردم<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۸۸</ref>.

*[[امام]]{{ع}} گام‌های آغازین [[تربیت اسلامی]] را از طریق [[آموزش]] شریعت الهی می‌داند و می‌فرماید: تصمیم گرفتم ابتدا [[کتاب خدا]] را به تو بیاموزم و [[تأویل]] آن را برایت شرح دهم و [[شریعت اسلام]] و [[احکام]] آن، از [[حلال]] و [[حرام]] را بر تو [[آشکار]] سازم، در حالی که برای [[آموختن]] از غیر [[کتاب خدا]] استفاده نکنم<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۱</ref>. در منظر [[امام]]{{ع}} [[دعوت]] [[مردمان]] به [[شریعت اسلام]] و [[تبیین]] و توصیف مبانی آن از [[وظایف امام]] است.

[[حکم]] تکلیفی به پنج نوع [[واجب]]، [[حرام]]، [[مستحب]]، [[مکروه]] و [[مباح]] تقسیم می‌شود. [[امام]]{{ع}} در فرازهایی به برخی [[احکام الهی]] و بیان [[فلسفه]] آنها نظر داشته‌اند: [[نماز]] به منزله [[قربانی]] هر [[پرهیزکاری]] است و [[حج]]، [[جهاد]] هر ناتوان. هر چیز را زکاتی است، [[زکات]] [[بدن]]، [[روزه]] است و [[جهاد]] [[زن]]، نیکوداشتن شویش<ref>نهج البلاغه، حکمت ۱۳۱</ref>. هم‌چنین در بیان [[فلسفه]] برخی [[واجبات]] و [[محرمات]] نیز اشاراتی دارد، چنان‌که می‌فرماید: [[خداوند]] [[ایمان]] را برای پالایش از [[شرک]] [[واجب]] کرد، [[نماز]] را برای دوری خود از [[خودبینی]] و [[خودپسندی]]، [[زکات]] را برای [[گشایش]] روزی، [[روزه]] را برای [[آزمایش]] [[خلوص]] [[بندگان]]، [[حجّ]] را برای تقویت [[دین]]، [[جهاد]] را برای [[عزّت]] و شکست‌ناپذیری [[اسلام]]، [[امر به معروف]] را برای [[مصلحت]] توده، [[نهی از منکر]] را برای بازداشتن نادانان، پیوند با [[خویشان]] را برای رویش [[نسل]]، قصاص را برای [[حفاظت]] از [[خون‌ریزی]]، [[اجرای حدود الهی]] را برای جلوگیری از [[گناهان]]، ترک شراب‌خواری را برای نگه‌داری [[عقل]]، دوری از دزدی را برای [[ضرورت]] [[پاک‌دامنی]]، ترک آلودگیِ دامن را برای حفظ [[خاندان]] و تبار، ترک هم‌جنس‌بازی را برای حفظ [[نسل]]، به [[قانون]] گواهی دادن را برای [[کشف]] مطالب انکارشده، ترک [[دروغ]] را برای بزرگ‌داشت و [[احترام]] [[راست‌گویی]]، [[سلام]] را برای [[امنیّت]] از ترس‌ها، [[امامت]] را برای سامان دادن [[امّت]] و [[اطاعت]] را برای تحقّق [[امامت]]<ref>نهج البلاغه، حکمت ۲۴۴</ref>.

*[[حکم]] وضعی، حکمی است که حالت یک چیز یا انجام عمل یا ترک آن را [[تبیین]] می‌کند. این موضوع گاه به‌طور مستقیم به فرد مکلّف مربوط نیست، بلکه موضوع [[احکام]] تکلیفی قرار می‌گیرد و گاه ممکن است به اشیای خارجی مربوط باشد، مانند [[احکام]] نجاست و [[طهارت]]، خرید و فروش و...

*[[امام علی]]{{ع}} در [[نهج البلاغه]] گاه به مواردی اشاره داشته‌اند که مبنای [[فقها]] در [[اجتهاد]] قرار گرفته است. از آن جهت می‌توان به موضوع [[زکات]]<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۱۳۸</ref>، [[انفاق]]<ref>نهج البلاغه، حکمت ‌های ۶۶ و ۲۵۸</ref> و [[تحریم]] بردن [[حاجت]] نزد غیر [[مؤمن]]<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۴۱۹</ref>، [[جهاد اکبر]]<ref>وسائل الشیعه، احادیث، ۴، ۵، ۹، ۱۰، ۱۱و...</ref> و [[جهاد]] با [[دشمن]]<ref>خطبه‌های ۶۰ و ۱۲۴</ref>، [[امر به معروف و نهی از منکر]]<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۳۷۵</ref>، [[قضا]]<ref>نهج البلاغه، نامه ۵۳ و خطبه ۱۸</ref>، [[ناسخ و منسوخ]]<ref>نهج البلاغه، نامه ۵۳</ref> و [[تجارت]]<ref>نهج البلاغه، نامه ۵۳</ref> اشاره کرد.  

*پس ای [[بندگان خدا]]، از [[خدا]] بپرهیزید (سخن بی‌جا نگویید و کار ناشایسته نکنید) و از [[خدا]] به‌سوی [[خدا]] بگریزید (از [[خشم]] او در [[پناه]] رحمتش و از [[عذاب]] او در [[پناه]] آمرزشش و از [[عدل]] او در [[پناه]] فضلش) و در راه واضح و روشنی که پیش روی شما قرار داده (راه راست [[شریعت]]) بروید. [[قیام]] کنید به چیزی که مکلّف کرده است شما را (به انجام [[اوامر]] شرعیّه) پس (چون به [[دستورات]] [[الهی]] [[رفتار]] کردید و [[اوامر]] شرعیّه را انجام دادید) اگر در [[دنیا]] [[رستگار]] نشدید، [[علی]] ضامن فیروزی و [[رستگاری]] شما در [[آخرت]] است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۴</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 495- 500.</ref>.