صبر در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

صبر در قرآن (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۶ مهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۳۹

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۶ مهٔ ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - 'روح الله' به 'روح الله'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۲۷

ویرایش

@@ خط ۳۵: / خط ۳۵: @@
 *درباره [[حضرت]] [[عیسی بن مریم]]{{ع}} نیز، حکایت [[ولایت]] ایشان حکایتی همین‌گونه است؛ چه [[آیه شریفه]] به روشنی نشان می‌دهد که [[ولایت]] ایشان، تنها تا زمان حضور آن [[پیامبر]] عظیم‌الشَّأن در میان [[مردمان]] امتداد خواهد داشت: {{متن قرآن|ْ وَكُنْتُ عَلَيْهِمْ شَهِيدًا مَا دُمْتُ فِيهِمْ}}<ref>«و تا در میان ایشان به‌سر می‌بردم بر آنها گواه بودم» سوره مائده، آیه ۱۱۷.</ref>.
 *پُر واضح است که [[ولایت]] مقیّد به زمانی خاص، با [[ولایتی]] که به [[ولایت الهی]] پیوند خورده باشد، فاصله‌ای بلند همچون فاصله میان [[زمین]] و [[آسمان]] خواهد داشت!.
-*کوتاه سخن آنکه، سخن فعلی ما در آن است که [[حضرت]] [[خلیل]] الرَّحمن و نیز [[حضرت]] [[روح]] [[الله]]{{ع}} تنها با [[صبر]] ورزیدن در مشکلات، [[سختی‌ها]] و امتحان‌های دشوار، به آن [[مقام]] بلند دست یافتند؛ و اگر نبود صبری که از خود نمودند، هرگز به آن مراتب والا نائل نمی‌گشتند: {{متن قرآن|وَمَنْ يَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْرَاهِيمَ إِلَّا مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ وَلَقَدِ اصْطَفَيْنَاهُ فِي الدُّنْيَا وَإِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ إِذْ قَالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قَالَ أَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ}}<ref>«و چه کس جز آنکه سبک مغز است از آیین ابراهیم روی می‌گرداند؟ در حالی که ما او را در این جهان برگزیده‌ایم و بی‌گمان او در جهان واپسین از شایستگان است آنگاه که پروردگارش بدو فرمود: فرمانبردار باش، او گفت: فرمانبردار پروردگار جهانیانم» سوره بقره، آیه ۱۳۰-۱۳۱.</ref>؛ {{متن قرآن|قَالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ}}<ref>«آن که دانشی از کتاب (آسمانی) با خویش داشت گفت: من پیش از آنکه چشم بر هم زنی آن را برایت می‌آورم» سوره نمل، آیه ۴۰.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۱۹.</ref>.
+*کوتاه سخن آنکه، سخن فعلی ما در آن است که [[حضرت]] [[خلیل]] الرَّحمن و نیز [[حضرت]] [[روح الله]]{{ع}} تنها با [[صبر]] ورزیدن در مشکلات، [[سختی‌ها]] و امتحان‌های دشوار، به آن [[مقام]] بلند دست یافتند؛ و اگر نبود صبری که از خود نمودند، هرگز به آن مراتب والا نائل نمی‌گشتند: {{متن قرآن|وَمَنْ يَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْرَاهِيمَ إِلَّا مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ وَلَقَدِ اصْطَفَيْنَاهُ فِي الدُّنْيَا وَإِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ إِذْ قَالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قَالَ أَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ}}<ref>«و چه کس جز آنکه سبک مغز است از آیین ابراهیم روی می‌گرداند؟ در حالی که ما او را در این جهان برگزیده‌ایم و بی‌گمان او در جهان واپسین از شایستگان است آنگاه که پروردگارش بدو فرمود: فرمانبردار باش، او گفت: فرمانبردار پروردگار جهانیانم» سوره بقره، آیه ۱۳۰-۱۳۱.</ref>؛ {{متن قرآن|قَالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ}}<ref>«آن که دانشی از کتاب (آسمانی) با خویش داشت گفت: من پیش از آنکه چشم بر هم زنی آن را برایت می‌آورم» سوره نمل، آیه ۴۰.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۲۱۹.</ref>.
 *از همین [[آیه شریفه]] و دیگر نمونه‌های آن، می‌توان به نکته‌ای دیگر نیز دست یافت. آن نکته که سالکان کوی کمال را هر لحظه به کار می‌آید، آن است که تمامی [[مردمان]] با [[صبر]] ورزیدن بر مشکلات، می‌توانند به [[مقام]] [[ولایت تکوینی]] دست یابند. اینان بنا بر استعدادی که در خمیرمایه [[جان]] خویش نهفته دارند، و به اندازه صبری که در مقابل مشکلات [[سلوک]] به خرج می‌دهند، می‌توانند به [[ولایت الهی]] دست یافته در مراتب هستی به تصرّف پردازند.
 *در برخی از روایاتی که در [[تفسیر]] این [[آیه شریفه]] وارد شده، چنان آمده که جناب [[آصف بن برخیا]]، [[تخت بلقیس]] را از سرزمین [[یمن]] در زمانی کوتاه‌تر از زمان گردانیدن چشم، به محضر [[حضرت سلیمان]]{{ع}} آورد؛ چه او به بهره‌ای اندک از [[دانش]] [[قرآن]] دست یافته بود، این بهره او در مقابل تمامی [[علم قرآن]] تنها قطره‌ای بود در مقابل اقیانوس محیط، و ذرّه‌ای در مقابل بیکران هستی.