جز
جایگزینی متن - 'نادرست' به 'نادرست'
جز (جایگزینی متن - 'نادرست' به 'نادرست') |
|||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*واژه "[[انبیاء]]" جمع "[[نبی]]" است از ماده "نبأ". [[نبی]] به معنای کسی است که خبری مهم دارد. برخی پنداشته‌اند که معنای [[نبی]] اعم از معنای "[[رسول]]" است بدین گونه که [[نبی]] کسی است که [[خداوند]] بدو [[وحی]] می‌کند، خواه [[مأمور]] [[ابلاغ]] به دیگران باشد یا نه؛ اما [[رسول]] آن است که [[مأمور]] [[ابلاغ وحی]] به دیگران است<ref>الکلم الطیب، ۱۴۲.</ref>. بنابر [[قرآن کریم]]، این نظر | *واژه "[[انبیاء]]" جمع "[[نبی]]" است از ماده "نبأ". [[نبی]] به معنای کسی است که خبری مهم دارد. برخی پنداشته‌اند که معنای [[نبی]] اعم از معنای "[[رسول]]" است بدین گونه که [[نبی]] کسی است که [[خداوند]] بدو [[وحی]] می‌کند، خواه [[مأمور]] [[ابلاغ]] به دیگران باشد یا نه؛ اما [[رسول]] آن است که [[مأمور]] [[ابلاغ وحی]] به دیگران است<ref>الکلم الطیب، ۱۴۲.</ref>. بنابر [[قرآن کریم]]، این نظر نادرست است؛ زیرا در برخی [[آیات]]، کلمه "[[نبی]]" به عنوان صفت "[[رسول]]"، پس از آن آمده است<ref>{{متن قرآن|وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ مُوسَى إِنَّهُ كَانَ مُخْلَصًا وَكَانَ رَسُولا نَّبِيًّا}}؛ سوره مریم، آیه ۵۱ و {{متن قرآن|وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِسْمَاعِيلَ إِنَّهُ كَانَ صَادِقَ الْوَعْدِ وَكَانَ رَسُولا نَّبِيًّا }}؛ آیه ۵۴.</ref>؛ در حالی که می‌باید پیش از آن آید؛ زیرا صفتی که مفهومی عام دارد، باید پیش از کلمه خاص ذکر شود. وانگهی، دلیلی بر اختصاص [[ابلاغ وحی]] به [[رسولان]] در دست نیست<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 133-134.</ref>. | ||
*بنابر برخی [[روایات]]، مقتضای [[مقام نبوت]] این است که [[نبی]] [[فرشته وحی]] را در [[خواب]] ببیند و در حال [[بیداری]]، تنها صدای او را بشنود؛ اما [[رسول]]، [[فرشته وحی]] را در [[بیداری]] نیز می‌بیند<ref>اصول کافی، ۱/ ۱۷۶.</ref>. این تفاوت را نیز نمی‌توان معلول تفاوت مفهوم دو کلمه دانست. تفاوت [[نبی]] و [[رسول]] در این است که مصداق [[نبی]]، اعم از [[رسول]] است؛ بدین معنا که همه [[پیامبران]] دارای [[مقام]] نبوت‌اند؛ اما [[مقام رسالت]] تنها به گروهی از [[پیامبران]] اختصاص دارد و بنابر روایتی، شمار آنان ۳۱۳ نفر است<ref>بحارالانوار، ۱۱/ ۳۲؛ آموزش عقاید، ۱۰۶.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 134.</ref>. | *بنابر برخی [[روایات]]، مقتضای [[مقام نبوت]] این است که [[نبی]] [[فرشته وحی]] را در [[خواب]] ببیند و در حال [[بیداری]]، تنها صدای او را بشنود؛ اما [[رسول]]، [[فرشته وحی]] را در [[بیداری]] نیز می‌بیند<ref>اصول کافی، ۱/ ۱۷۶.</ref>. این تفاوت را نیز نمی‌توان معلول تفاوت مفهوم دو کلمه دانست. تفاوت [[نبی]] و [[رسول]] در این است که مصداق [[نبی]]، اعم از [[رسول]] است؛ بدین معنا که همه [[پیامبران]] دارای [[مقام]] نبوت‌اند؛ اما [[مقام رسالت]] تنها به گروهی از [[پیامبران]] اختصاص دارد و بنابر روایتی، شمار آنان ۳۱۳ نفر است<ref>بحارالانوار، ۱۱/ ۳۲؛ آموزش عقاید، ۱۰۶.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 134.</ref>. | ||
*[[شیعیان]] معتقدند که [[خداوند]] برای [[هدایت]] [[انسان]] ۱۲۴ هزار تن را به [[پیامبری]] برانگیخته است که سخن آنان، سخن [[خدا]] است و [[پیروی]] از آنان [[پیروی]] از او است. این بزرگان، جز از سوی [[خدا]] سخن نمی‌گویند و چیزی از [[مردم]] نمی‌خواهند. برجستگان آنان، پنج تن‌اند که بنیان [[نبوت]] بر آنان [[استوار]] است. این [[پنج تن]]، همان [[پیامبران]] اولوالعزم‌اند: [[نوح]]، [[ابراهیم]]، [[موسی]]، [[عیسی]]{{ع}} و سرانجام [[برترین]] آنان [[حضرت محمد]]{{صل}}<ref>بحارالانوار، ۱۱/ ۲۸؛ اعتقادات صدوق، ۹۶.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 134.</ref>. | *[[شیعیان]] معتقدند که [[خداوند]] برای [[هدایت]] [[انسان]] ۱۲۴ هزار تن را به [[پیامبری]] برانگیخته است که سخن آنان، سخن [[خدا]] است و [[پیروی]] از آنان [[پیروی]] از او است. این بزرگان، جز از سوی [[خدا]] سخن نمی‌گویند و چیزی از [[مردم]] نمی‌خواهند. برجستگان آنان، پنج تن‌اند که بنیان [[نبوت]] بر آنان [[استوار]] است. این [[پنج تن]]، همان [[پیامبران]] اولوالعزم‌اند: [[نوح]]، [[ابراهیم]]، [[موسی]]، [[عیسی]]{{ع}} و سرانجام [[برترین]] آنان [[حضرت محمد]]{{صل}}<ref>بحارالانوار، ۱۱/ ۲۸؛ اعتقادات صدوق، ۹۶.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 134.</ref>. | ||