طاغوت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

با این توجّه، [[شناخت]] [[انسانی]] آنکه از مقوله طغیان‌گران، [[ستمگران]] و مستبدادان است و شامل همه کسانی می‌گردد که [[مانع]] رسیدن [[انسان]] به [[خدا]] می‌تواند باشد، در [[فلسفه]] [[بعثت پیامبر]] معنا پیدا می‌کند و [[آگاهی]] از [[جایگاه]] آن در [[زندگی معنوی]] دارای اهمیت است که از آن‌گاه تعبیر به نفی [[شیاطین]] انسی شده است، یعنی کسی که [[انسان]] را از [[حق]] دور می‌سازد و طرد آن مقدمه [[شناخت]] صحیح و [[باور]] [[راستین]] به [[خدا]] می‌باشد: به همین [[دلیل]] در [[قرآن]] آمده: {{متن قرآن|وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ}}<ref>«و به راستی ما، در میان هر امّتی پیامبری برانگیختیم (تا بگوید) که خداوند را بپرستید و از طاغوت دوری گزینید» سوره نحل، آیه ۳۶.</ref> و [[لزوم]] [[کفر به طاغوت]] اهمیت داده شده است: {{متن قرآن|فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى}}<ref>«در (کار) دین هیچ اکراهی نیست که رهیافت از گمراهی آشکار است پس، آنکه به طاغوت کفر ورزد و به خداوند ایمان آورد، بی‌گمان به دستاویز استوارتر چنگ زده است که هرگز گسستن ندارد» سوره بقره، آیه ۲۵۶.</ref>؛ زیرا در [[حیات]] [[معنوی]] [[طاغوت]] [[فتنه]] و [[مانع]] [[فهم]] و یا [[مانع]] رسیدن به [[خداوند]] است: {{متن قرآن|وَاتَّقُوا فِتْنَةً لَا تُصِيبَنَّ الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْكُمْ خَاصَّةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ}}<ref>«و از فتنه‌ای پروا کنید که (چون درگیرد) تنها به کسانی از شما که ستم کردند نمی‌رسد (بلکه دامنگیر همه می‌شود) و بدانید که به راستی خداوند سخت کیفر است» سوره انفال، آیه ۲۵.</ref> [[قرآن]]، در [[سوره بقره]] [[آیه]] ۲۵۶، [[تکفیر]] تمامی [[طاغوت‌ها]] و [[طاغوتیان]] یا نفی همه [[خدایان]] غیر [[خدا]] را، لازمه و بلکه مقدمه [[دینداری]] می‌شمرد و می‌فرماید: {{متن قرآن|فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى لَا انْفِصَامَ لَهَا}}<ref>«پس، آنکه به طاغوت کفر ورزد و به خداوند ایمان آورد، بی‌گمان به دستاویز استوارتر چنگ زده است که هرگز گسستن ندارد» سوره بقره، آیه ۲۵۶.</ref>. بدین ترتیب ملاحظه می‌شود که ظاهراً نفی همه طاغیانی که خود را [[خدا]] می‌پندارند و یا از طرف [[مردم]] [[جاهل]] به مرتبه خدایی رسانده شده‌اند، در راستای [[دعوت]] [[پیامبران]] قرار می‌گیرد و لذا این [[شناخت]] مقدمه موضع‌گیری و [[مبارزه]] با آنان است. البته این [[مبارزه]] مراتب گوناگونی و از آن جمله در مرتبه زبانی دارد. در این مرتبه [[خداوند]] از آگاهان و [[علما]]، [[پیمان]] گرفته است که از بیان حقایق و [[روشنگری]] [[مردم]]، و افشای این [[طاغوتیان]] کوتاهی نورزند و به [[مردم]] بشناسانند و از آنان [[بیزاری]] جویند: {{متن قرآن|وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ لَتُبَيِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ وَلَا تَكْتُمُونَهُ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که خداوند از اهل کتاب پیمان گرفت که آن (کتاب آسمانی) را برای مردم، روشن بگویید و پنهانش مدارید» سوره آل عمران، آیه ۱۸۷.</ref>. چنان‌که [[امام علی]] همین معنا را بیان می‌کند: {{متن حدیث|وَ مَا أَخَذَ اللَّهُ‏ عَلَى‏ الْعُلَمَاءِ أَلَّا يُقَارُّوا عَلَى‏ كِظَّةِ ظَالِمٍ‏ وَ لَا سَغَبِ‏ مَظْلُومٍ‏}}<ref>نهج البلاغه، خ ۳.</ref>. (... و آن‌چه را که [[خدا]] بر [[علماء]] أخذ کرده است که بر شکم سیری [[ستمگر]] و [[گرسنگی]] [[مظلوم]] آرام نگیرند). هر که در این مرتبه کوتاهی کند [[مسئول]] است و گرفتار [[لعنت]] [[ابدی]] [[خدا]]. باز برای [[شناخت]] و معرفی [[طاغوت]] خطاب به [[علما]] می‌کند: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالْهُدَى مِنْ بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتَابِ أُولَئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَيَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ}}<ref>«خداوند و لعنت‌کنندگان، کسانی را لعنت می‌کنند که برهان‌ها و رهنمودی را که فرو فرستادیم، پس از آنکه در کتاب (تورات) برای مردم روشن کردیم، پنهان می‌دارند» سوره بقره، آیه ۱۵۹.</ref>.