جز
جایگزینی متن - 'فیاض‌بخش، محمد تقی و محسنی، فرید،' به 'فیاض‌بخش و محسنی،'
جز (جایگزینی متن - 'واحد' به 'واحد') |
جز (جایگزینی متن - 'فیاض‌بخش، محمد تقی و محسنی، فرید،' به 'فیاض‌بخش و محسنی،') |
||
| خط ۷۸: | خط ۷۸: | ||
*زیرا [[مردم]] به [[دلیل]] [[ضعف]] و عجزی که دارند، نمی‌توانند مستقیماً با [[عالم غیب]] [[ارتباط]] داشته باشند و خود مباشرتاً [[احکام]] و [[تکالیف]] خود را از [[خداوند]] دریافت نمایند؛ ایشان در عین حال، همیشه محتاج [[خداوند]] هستند تا [[مصالح]] و [[مفاسد]] [[امور جاری]] زندگی‌شان را برای آنها بیان نماید. در این میان، [[حجج الهی]]{{عم}} ریسمان و [[حبل الله]] میان [[خالق]] و مخلوق هستند؛ تا از یک سو، آنچه از [[منافع]] و یا مضارّ امور برای [[دنیا]] و آخرتشان است و تنها [[خداوند]] بر آنها [[آگاه]] است، برای‌شان بیان کنند و از سوی دیگر، [[وسیله]] [[ترقّی]] و کمال [[انسان‌ها]] در سیر [[قربی]] به سوی [[خداوند]] باشند<ref>{{متن حدیث|فَإِنْ قَالَ قَائِلٌ فَلِمَ وَجَبَ عَلَيْهِمْ مَعْرِفَةُ الرُّسُلِ وَ الْإِقْرَارُ بِهِمْ وَ الْإِذْعَانُ لَهُمْ بِالطَّاعَةِ قِيلَ لِأَنَّهُ لَمَّا أَنْ لَمْ يَكُنْ فِي خَلْقِهِمْ وَ قُوَاهُمْ مَا يُكْمِلُونَ بِهِ مَصَالِحَهُمْ وَ كَانَ الصَّانِعُ مُتَعَالِياً عَنْ أَنْ يُرَى وَ كَانَ ضَعْفُهُمْ وَ عَجْزُهُمْ عَنْ إِدْرَاكِهِ ظَاهِراً لَمْ يَكُنْ بُدٌّ لَهُمْ مِنْ رَسُولٍ بَيْنَهُ وَ بَيْنَهُمْ مَعْصُومٍ يُؤَدِّي إِلَيْهِمْ أَمْرَهُ وَ نَهْيَهُ وَ أَدَبَهُ وَ يَقِفُهُمْ عَلَى مَا يَكُونُ بِهِ اجْتِرَارُ مَنَافِعِهِمْ وَ مَضَارِّهِمْ فَلَوْ لَمْ يَجِبْ عَلَيْهِمْ مَعْرِفَتُهُ وَ طَاعَتُهُ لَمْ يَكُنْ لَهُمْ فِي مَجِي‌ءِ الرَّسُولِ مَنْفَعَةٌ وَ لَا سَدُّ حَاجَةٍ وَ لَكَانَ يَكُونُ إِتْيَانُهُ عَبَثاً لِغَيْرِ مَنْفَعَةٍ وَ لَا صَلَاحٍ وَ لَيْسَ هَذَا مِنْ صِفَةِ الْحَكِيمِ الَّذِي أَتْقَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ}}.</ref>. | *زیرا [[مردم]] به [[دلیل]] [[ضعف]] و عجزی که دارند، نمی‌توانند مستقیماً با [[عالم غیب]] [[ارتباط]] داشته باشند و خود مباشرتاً [[احکام]] و [[تکالیف]] خود را از [[خداوند]] دریافت نمایند؛ ایشان در عین حال، همیشه محتاج [[خداوند]] هستند تا [[مصالح]] و [[مفاسد]] [[امور جاری]] زندگی‌شان را برای آنها بیان نماید. در این میان، [[حجج الهی]]{{عم}} ریسمان و [[حبل الله]] میان [[خالق]] و مخلوق هستند؛ تا از یک سو، آنچه از [[منافع]] و یا مضارّ امور برای [[دنیا]] و آخرتشان است و تنها [[خداوند]] بر آنها [[آگاه]] است، برای‌شان بیان کنند و از سوی دیگر، [[وسیله]] [[ترقّی]] و کمال [[انسان‌ها]] در سیر [[قربی]] به سوی [[خداوند]] باشند<ref>{{متن حدیث|فَإِنْ قَالَ قَائِلٌ فَلِمَ وَجَبَ عَلَيْهِمْ مَعْرِفَةُ الرُّسُلِ وَ الْإِقْرَارُ بِهِمْ وَ الْإِذْعَانُ لَهُمْ بِالطَّاعَةِ قِيلَ لِأَنَّهُ لَمَّا أَنْ لَمْ يَكُنْ فِي خَلْقِهِمْ وَ قُوَاهُمْ مَا يُكْمِلُونَ بِهِ مَصَالِحَهُمْ وَ كَانَ الصَّانِعُ مُتَعَالِياً عَنْ أَنْ يُرَى وَ كَانَ ضَعْفُهُمْ وَ عَجْزُهُمْ عَنْ إِدْرَاكِهِ ظَاهِراً لَمْ يَكُنْ بُدٌّ لَهُمْ مِنْ رَسُولٍ بَيْنَهُ وَ بَيْنَهُمْ مَعْصُومٍ يُؤَدِّي إِلَيْهِمْ أَمْرَهُ وَ نَهْيَهُ وَ أَدَبَهُ وَ يَقِفُهُمْ عَلَى مَا يَكُونُ بِهِ اجْتِرَارُ مَنَافِعِهِمْ وَ مَضَارِّهِمْ فَلَوْ لَمْ يَجِبْ عَلَيْهِمْ مَعْرِفَتُهُ وَ طَاعَتُهُ لَمْ يَكُنْ لَهُمْ فِي مَجِي‌ءِ الرَّسُولِ مَنْفَعَةٌ وَ لَا سَدُّ حَاجَةٍ وَ لَكَانَ يَكُونُ إِتْيَانُهُ عَبَثاً لِغَيْرِ مَنْفَعَةٍ وَ لَا صَلَاحٍ وَ لَيْسَ هَذَا مِنْ صِفَةِ الْحَكِيمِ الَّذِي أَتْقَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ}}.</ref>. | ||
*آیا [[رسولان]] [[خداوند]]{{عم}} برای بیان [[تکالیف الهی]] کافی نبودند؟ و بعد از آنها، با وجود [[کتاب خدا]] و [[سنّت]] [[نبی اکرم]]{{صل}}، چه نیازی به [[امام]] [[معصوم]] است؟ | *آیا [[رسولان]] [[خداوند]]{{عم}} برای بیان [[تکالیف الهی]] کافی نبودند؟ و بعد از آنها، با وجود [[کتاب خدا]] و [[سنّت]] [[نبی اکرم]]{{صل}}، چه نیازی به [[امام]] [[معصوم]] است؟ | ||
*[[امام]] در ادامه [[دلایل]] متعددی را بر این امر ذکر می‌کنند که به [[دلیل]] اهمیت، عین عبارات [[عربی]] [[حدیث]] ذکر می‌گردد<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش| | *[[امام]] در ادامه [[دلایل]] متعددی را بر این امر ذکر می‌کنند که به [[دلیل]] اهمیت، عین عبارات [[عربی]] [[حدیث]] ذکر می‌گردد<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۱، ص:۴۲۸-۴۳۰.</ref>. | ||
===[[امام]]؛ [[حافظ]] [[جامعه]] در مقابل [[دشمنان]]=== | ===[[امام]]؛ [[حافظ]] [[جامعه]] در مقابل [[دشمنان]]=== | ||
*[[امام]]{{ع}} در ابتدا به [[ضرورت عقلی]] وجود [[جامعه]] و [[حکومت]] اشاره می‌نمایند و می‌فرمایند: {{متن حدیث|مِنْهَا أَنَّا لَا نَجِدُ فِرْقَةً مِنَ الْفِرَقِ وَ لَا مِلَّةً مِنَ الْمِلَلِ بَقُوا وَ عَاشُوا إِلَّا بِقَيِّمٍ وَ رَئِيسٍ وَ لِمَا لَا بُدَّ لَهُمْ مِنْهُ فِي أَمْرِ الدِّينِ وَ الدُّنْيَا فَلَمْ يَجُزْ فِي حِكْمَةِ الْحَكِيمِ أَنْ يَتْرُكَ الْخَلْقَ مِمَّا يَعْلَمُ أَنَّهُ لَا بُدَّ لَهُ مِنْهُ وَ لَا قِوَامَ لَهُمْ إِلَّا بِهِ فَيُقَاتِلُونَ بِهِ عَدُوَّهُمْ وَ يَقْسِمُونَ فَيْئَهُمْ وَ يُقِيمُ لَهُمْ جَمَّهُمْ وَ جَمَاعَتَهُمْ وَ يَمْنَعُ ظَالِمَهُمْ مِنْ مَظْلُومِهِمْ}}. | *[[امام]]{{ع}} در ابتدا به [[ضرورت عقلی]] وجود [[جامعه]] و [[حکومت]] اشاره می‌نمایند و می‌فرمایند: {{متن حدیث|مِنْهَا أَنَّا لَا نَجِدُ فِرْقَةً مِنَ الْفِرَقِ وَ لَا مِلَّةً مِنَ الْمِلَلِ بَقُوا وَ عَاشُوا إِلَّا بِقَيِّمٍ وَ رَئِيسٍ وَ لِمَا لَا بُدَّ لَهُمْ مِنْهُ فِي أَمْرِ الدِّينِ وَ الدُّنْيَا فَلَمْ يَجُزْ فِي حِكْمَةِ الْحَكِيمِ أَنْ يَتْرُكَ الْخَلْقَ مِمَّا يَعْلَمُ أَنَّهُ لَا بُدَّ لَهُ مِنْهُ وَ لَا قِوَامَ لَهُمْ إِلَّا بِهِ فَيُقَاتِلُونَ بِهِ عَدُوَّهُمْ وَ يَقْسِمُونَ فَيْئَهُمْ وَ يُقِيمُ لَهُمْ جَمَّهُمْ وَ جَمَاعَتَهُمْ وَ يَمْنَعُ ظَالِمَهُمْ مِنْ مَظْلُومِهِمْ}}. | ||
*'''[[برهان]] اول در بیان [[امام]]{{ع}} چنین است:''' همه [[فرقه‌ها]]، خواه [[حق]] یا [[باطل]]، بر این مطلب اتّفاق دارند که [[جامعه]] [[نیازمند]] [[حکومت]] و [[رئیس]] و مدیری است تا [[انسجام اجتماعی]] و [[نظام]] [[مردم]] و حدود و ثغور [[کشور]] را [[حفظ]] کند و [[امنیّت]] را برقرار نماید. در [[جامعه دینی]]، از آنجا که باید [[احکام]] و [[قوانین الهی]] برقرار باشد تا [[سعادت]] [[حقیقی]] [[مردم]] را تأمین نماید، لازم است که [[ریاست]] [[جامعه]] برعهده فردی [[الهی]] قرار گیرد؛ کسی که حدود [[شریعت]] را به [[درستی]] بشناسد و بر [[دین]] [[خداوند]] [[اشراف]] داشته باشد و بتواند [[جامعه]] را بر اساس [[حدود الهی]] اداره کند. چنین فردی بعد از [[رسول اکرم]]{{صل}}، [[امام]] [[معصوم]] است<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش| | *'''[[برهان]] اول در بیان [[امام]]{{ع}} چنین است:''' همه [[فرقه‌ها]]، خواه [[حق]] یا [[باطل]]، بر این مطلب اتّفاق دارند که [[جامعه]] [[نیازمند]] [[حکومت]] و [[رئیس]] و مدیری است تا [[انسجام اجتماعی]] و [[نظام]] [[مردم]] و حدود و ثغور [[کشور]] را [[حفظ]] کند و [[امنیّت]] را برقرار نماید. در [[جامعه دینی]]، از آنجا که باید [[احکام]] و [[قوانین الهی]] برقرار باشد تا [[سعادت]] [[حقیقی]] [[مردم]] را تأمین نماید، لازم است که [[ریاست]] [[جامعه]] برعهده فردی [[الهی]] قرار گیرد؛ کسی که حدود [[شریعت]] را به [[درستی]] بشناسد و بر [[دین]] [[خداوند]] [[اشراف]] داشته باشد و بتواند [[جامعه]] را بر اساس [[حدود الهی]] اداره کند. چنین فردی بعد از [[رسول اکرم]]{{صل}}، [[امام]] [[معصوم]] است<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۱، ص:۴۳۰-۴۳۱.</ref>. | ||
===[[امام]]؛ [[حافظ دین]] از [[تحریف]]=== | ===[[امام]]؛ [[حافظ دین]] از [[تحریف]]=== | ||
*بخش دوم، اختصاص به [[ضرورت وجود امام]] در ادامه [[نهضت]] [[انبیاء]]{{عم}} و جلوگیری از [[تحریف]] در [[دین]] بعد از [[رسولان الهی]]{{عم}} نام دارد. | *بخش دوم، اختصاص به [[ضرورت وجود امام]] در ادامه [[نهضت]] [[انبیاء]]{{عم}} و جلوگیری از [[تحریف]] در [[دین]] بعد از [[رسولان الهی]]{{عم}} نام دارد. | ||
| خط ۹۰: | خط ۹۰: | ||
*'''[[برهان]] چهارم [[امام]]{{ع}}:''' یکی از فلسفه‌های [[تشریع]] [[ادیان الهی]]، برداشتن [[اختلاف]] از [[جامعه]] است<ref>آیات فراوانی اشاره به این مطلب دارد؛ برای نمونه به یک مورد اشاره می‌کنیم: {{متن قرآن|وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ}} «و همگان به ریسمان خداوند بیاویزید و مپرا کنید و نعمت‌های خداوند را بر خود فرا یاد آورید که دشمنان (همدیگر) بودید و خداوند دل‌های شما را الفت داد و به نعمت او با هم برادر شدید و در لبه پرتگاهی از آتش بودید که شما را از آن رهانید؛ بدین‌گونه خداوند آیات خود را برای شما روشن می‌گوید باشد که شما راهیاب گردید» سوره آل عمران، آیه ۱۰۳.</ref>؛ در حالی که با تشتّت آراء در قرائت‌های [[دینی]]، نه تنها [[اختلاف]] برداشته نمی‌شود، بلکه [[اختلاف]] بدتری که منشأ آن خود [[دین]] است بروز می‌کند که دیگر هیچ عامل دیگری نمی‌تواند آن را برطرف سازد. این [[اختلاف]] و [[هرج و مرج]]، [[مانع]] تعالی [[انسان]] - که [[هدف]] اصلی از [[خلقت]] اوست - می‌شود: {{متن حدیث|إِذْ قَدْ وَجَدْنَا الْخَلْقَ مَنْقُوصِينَ مُحْتَاجِينَ غَيْرَ كَامِلِينَ مَعَ اخْتِلَافِهِمْ وَ اخْتِلَافِ أَهْوَائِهِمْ وَ تَشَتُّتِ أَنْحَائِهِمْ}}. | *'''[[برهان]] چهارم [[امام]]{{ع}}:''' یکی از فلسفه‌های [[تشریع]] [[ادیان الهی]]، برداشتن [[اختلاف]] از [[جامعه]] است<ref>آیات فراوانی اشاره به این مطلب دارد؛ برای نمونه به یک مورد اشاره می‌کنیم: {{متن قرآن|وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ}} «و همگان به ریسمان خداوند بیاویزید و مپرا کنید و نعمت‌های خداوند را بر خود فرا یاد آورید که دشمنان (همدیگر) بودید و خداوند دل‌های شما را الفت داد و به نعمت او با هم برادر شدید و در لبه پرتگاهی از آتش بودید که شما را از آن رهانید؛ بدین‌گونه خداوند آیات خود را برای شما روشن می‌گوید باشد که شما راهیاب گردید» سوره آل عمران، آیه ۱۰۳.</ref>؛ در حالی که با تشتّت آراء در قرائت‌های [[دینی]]، نه تنها [[اختلاف]] برداشته نمی‌شود، بلکه [[اختلاف]] بدتری که منشأ آن خود [[دین]] است بروز می‌کند که دیگر هیچ عامل دیگری نمی‌تواند آن را برطرف سازد. این [[اختلاف]] و [[هرج و مرج]]، [[مانع]] تعالی [[انسان]] - که [[هدف]] اصلی از [[خلقت]] اوست - می‌شود: {{متن حدیث|إِذْ قَدْ وَجَدْنَا الْخَلْقَ مَنْقُوصِينَ مُحْتَاجِينَ غَيْرَ كَامِلِينَ مَعَ اخْتِلَافِهِمْ وَ اخْتِلَافِ أَهْوَائِهِمْ وَ تَشَتُّتِ أَنْحَائِهِمْ}}. | ||
*'''[[برهان]] پنجم [[امام]]{{ع}} بدین شکل است:''' همان‌طور که قبل از آمدن [[شرایع الهی]] و [[رسولان]] [[پروردگار]]{{عم}}، [[مستکبران]] در [[جامعه]] مرتکب [[ظلم]] می‌شدند و [[خوی]] حیوانی [[انسان‌ها]]، ایشان را به سمت [[شهوات]] سوق می‌داد. با آمدن [[انبیاء]]{{عم}} و [[جعل]] [[شرایع الهی]] و سپس [[رحلت]] آنان، اگر حافظی برای [[شریعت]] نباشد، همان [[خوی]] حیوانی و میل به [[شهوات]]، [[مردم]] و [[مستکبران]] را وا می‌دارد که به نام [[دین]]، ظلمی بزرگ‌تر به یکدیگر روا دارند و برای توجیه [[شرعی]] خلاف‌های خود، درصدد [[تحریف دین]] در جهت [[امیال]] و هوس‌های خود می‌شوند: {{متن حدیث|فَلَوْ لَمْ يَجْعَلْ فِيهَا قَيِّماً حَافِظاً لِمَا جَاءَ بِهِ الرَّسُولُ الْأَوَّلُ لَفَسَدُوا عَلَى نَحْوِ مَا بَيَّنَّاهُ وَ غُيِّرَتِ الشَّرَائِعُ وَ السُّنَنُ وَ الْأَحْكَامُ وَ الْإِيمَانُ وَ كَانَ فِي ذَلِكَ فَسَادُ الْخَلْقِ أَجْمَعِينَ}}. لذا [[حکمت بالغه الهی]] در [[هدایت]] [[خلق]] ایجاب می‌کند که همیشه در میان آنان حجّتی [[الهی]] باقی باشد تا ایشان را از [[انحرافات دینی]] و تحریف‌هایی که برای کتاب و [[سنّت]] رخ می‌دهد باز دارد و [[حافظ شریعت]] و [[حدود الهی]] در میان [[خلق]] باشد. | *'''[[برهان]] پنجم [[امام]]{{ع}} بدین شکل است:''' همان‌طور که قبل از آمدن [[شرایع الهی]] و [[رسولان]] [[پروردگار]]{{عم}}، [[مستکبران]] در [[جامعه]] مرتکب [[ظلم]] می‌شدند و [[خوی]] حیوانی [[انسان‌ها]]، ایشان را به سمت [[شهوات]] سوق می‌داد. با آمدن [[انبیاء]]{{عم}} و [[جعل]] [[شرایع الهی]] و سپس [[رحلت]] آنان، اگر حافظی برای [[شریعت]] نباشد، همان [[خوی]] حیوانی و میل به [[شهوات]]، [[مردم]] و [[مستکبران]] را وا می‌دارد که به نام [[دین]]، ظلمی بزرگ‌تر به یکدیگر روا دارند و برای توجیه [[شرعی]] خلاف‌های خود، درصدد [[تحریف دین]] در جهت [[امیال]] و هوس‌های خود می‌شوند: {{متن حدیث|فَلَوْ لَمْ يَجْعَلْ فِيهَا قَيِّماً حَافِظاً لِمَا جَاءَ بِهِ الرَّسُولُ الْأَوَّلُ لَفَسَدُوا عَلَى نَحْوِ مَا بَيَّنَّاهُ وَ غُيِّرَتِ الشَّرَائِعُ وَ السُّنَنُ وَ الْأَحْكَامُ وَ الْإِيمَانُ وَ كَانَ فِي ذَلِكَ فَسَادُ الْخَلْقِ أَجْمَعِينَ}}. لذا [[حکمت بالغه الهی]] در [[هدایت]] [[خلق]] ایجاب می‌کند که همیشه در میان آنان حجّتی [[الهی]] باقی باشد تا ایشان را از [[انحرافات دینی]] و تحریف‌هایی که برای کتاب و [[سنّت]] رخ می‌دهد باز دارد و [[حافظ شریعت]] و [[حدود الهی]] در میان [[خلق]] باشد. | ||
*نتیجه آنکه: [[امّت]] از ابعاد گوناگون دائماً [[نیازمند]] وجود شخصیّتی [[الهی]] در [[جامعه]] است؛ تا ریشه [[انحراف]] و [[تحریف]] و تدسیس در [[دین]] برچیده گردد و به این ترتیب، راه [[ظلم]] بر عباد بسته شود<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش| | *نتیجه آنکه: [[امّت]] از ابعاد گوناگون دائماً [[نیازمند]] وجود شخصیّتی [[الهی]] در [[جامعه]] است؛ تا ریشه [[انحراف]] و [[تحریف]] و تدسیس در [[دین]] برچیده گردد و به این ترتیب، راه [[ظلم]] بر عباد بسته شود<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۱، ص:۴۳۱-۴۳۳.</ref>. | ||
===[[امام]]؛ [[امین الهی]] در [[اجرای احکام]] و حدود [[دینی]]=== | ===[[امام]]؛ [[امین الهی]] در [[اجرای احکام]] و حدود [[دینی]]=== | ||
*[[امام]] در این فراز به [[ضرورت]] وجود قیّمی [[الهی]] و همیشگی برای [[دین خدا]] و محافظت از [[حدود الهی]] اشاره می‌نمایند: {{متن حدیث|مِنْهَا أَنَّ الْخَلْقَ لَمَّا وَقَفُوا عَلَى حَدٍّ مَحْدُودٍ وَ أُمِرُوا أَنْ لَا يَتَعَدَّوْا تِلْكَ الْحُدُودَ لِمَا فِيهِ مِنْ فَسَادِهِمْ لَمْ يَكُنْ يَثْبُتُ ذَلِكَ وَ لَا يَقُومُ إِلَّا بِأَنْ يَجْعَلَ عَلَيْهِمْ فِيهَا أَمِيناً يَأْخُذُهُمْ بِالْوَقْتِ عِنْدَ مَا أُبِيحَ لَهُمْ وَ يَمْنَعُهُمْ مِنَ التَّعَدِّي عَلَى مَا حَظَرَ عَلَيْهِمْ لِأَنَّهُ لَوْ لَمْ يَكُنْ ذَلِكَ لَكَانَ أَحَدٌ لَا يَتْرُكُ لَذَّتَهُ وَ مَنْفَعَتَهُ لِفَسَادِ غَيْرِهِ فَجُعِلَ عَلَيْهِمْ قَيِّمٌ يَمْنَعُهُمْ مِنَ الْفَسَادِ وَ يُقِيمُ فِيهِمُ الْحُدُودَ وَ الْأَحْكَامَ}}. | *[[امام]] در این فراز به [[ضرورت]] وجود قیّمی [[الهی]] و همیشگی برای [[دین خدا]] و محافظت از [[حدود الهی]] اشاره می‌نمایند: {{متن حدیث|مِنْهَا أَنَّ الْخَلْقَ لَمَّا وَقَفُوا عَلَى حَدٍّ مَحْدُودٍ وَ أُمِرُوا أَنْ لَا يَتَعَدَّوْا تِلْكَ الْحُدُودَ لِمَا فِيهِ مِنْ فَسَادِهِمْ لَمْ يَكُنْ يَثْبُتُ ذَلِكَ وَ لَا يَقُومُ إِلَّا بِأَنْ يَجْعَلَ عَلَيْهِمْ فِيهَا أَمِيناً يَأْخُذُهُمْ بِالْوَقْتِ عِنْدَ مَا أُبِيحَ لَهُمْ وَ يَمْنَعُهُمْ مِنَ التَّعَدِّي عَلَى مَا حَظَرَ عَلَيْهِمْ لِأَنَّهُ لَوْ لَمْ يَكُنْ ذَلِكَ لَكَانَ أَحَدٌ لَا يَتْرُكُ لَذَّتَهُ وَ مَنْفَعَتَهُ لِفَسَادِ غَيْرِهِ فَجُعِلَ عَلَيْهِمْ قَيِّمٌ يَمْنَعُهُمْ مِنَ الْفَسَادِ وَ يُقِيمُ فِيهِمُ الْحُدُودَ وَ الْأَحْكَامَ}}. | ||
*'''[[برهان]] ششم آنکه:''' صِرف بیان [[قانون]] از طرف [[خداوند]]، برای [[اصلاح]] [[مردم]] کافی نیست؛ بلکه باید به همراه آن، پیوسته قیّمی [[امین]] برای [[دین خدا]] وجود داشته باشد که [[قانون]] را به [[درستی]] [[اجرا]] نماید؛ و الا [[هواهای نفسانی]] افراد [[فاسد]] و لذّت‌طلب، آنان را وا می‌دارد که [[احکام خدا]] را در عمل به [[درستی]] [[اجرا]] نکنند. چنین ناظری باید از طرف [[خداوند]] و [[معصوم]] باشد تا بتواند به [[درستی]] [[قانون]] را در عمل پیاده کند. | *'''[[برهان]] ششم آنکه:''' صِرف بیان [[قانون]] از طرف [[خداوند]]، برای [[اصلاح]] [[مردم]] کافی نیست؛ بلکه باید به همراه آن، پیوسته قیّمی [[امین]] برای [[دین خدا]] وجود داشته باشد که [[قانون]] را به [[درستی]] [[اجرا]] نماید؛ و الا [[هواهای نفسانی]] افراد [[فاسد]] و لذّت‌طلب، آنان را وا می‌دارد که [[احکام خدا]] را در عمل به [[درستی]] [[اجرا]] نکنند. چنین ناظری باید از طرف [[خداوند]] و [[معصوم]] باشد تا بتواند به [[درستی]] [[قانون]] را در عمل پیاده کند. | ||
*در ادامه [[روایت]]، [[امام]]{{ع}} به [[پرسش]] دیگر [[فضل بن شاذان]] درباره محذورات حضور دو [[رهبر]] مبسوط الید در زمان واحد پاسخ می‌دهند<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش| | *در ادامه [[روایت]]، [[امام]]{{ع}} به [[پرسش]] دیگر [[فضل بن شاذان]] درباره محذورات حضور دو [[رهبر]] مبسوط الید در زمان واحد پاسخ می‌دهند<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۱، ص:۴۳۴.</ref>. | ||
===محذور وجود دو [[امام]] در زمان واحد=== | ===محذور وجود دو [[امام]] در زمان واحد=== | ||
*چه مانعی وجود دارد که در زمان واحد، دو [[امام]] بر [[مردم]] [[امامت]] کنند؟ | *چه مانعی وجود دارد که در زمان واحد، دو [[امام]] بر [[مردم]] [[امامت]] کنند؟ | ||
| خط ۱۰۵: | خط ۱۰۵: | ||
*{{متن حدیث|مِنْهَا أَنَّهُ لَا يَكُونُ وَاحِدٌ مِنَ الْحُجَّتَيْنِ أَوْلَى بِالنَّظَرِ وَ الْحُكْمِ وَ الْأَمْرِ وَ النَّهْيِ مِنَ الْآخَرِ فَإِذَا كَانَ هَذَا كَذَلِكَ وَجَبَ عَلَيْهِمْ أَنْ يَبْتَدِءُوا الْكَلَامَ وَ لَيْسَ لِأَحَدِهِمَا أَنْ يَسْبِقَ صَاحِبَهُ بِشَيْ‌ءٍ إِذَا كَانَا فِي الْإِمَامَةِ شَرَعاً وَاحِداً فَإِنْ جَازَ لِأَحَدِهِمَا السُّكُوتُ جَازَ لِلْآخَرِ مِثْلُ ذَلِكَ وَ إِذَا جَازَ لَهُمَا السُّكُوتُ بَطَلَتِ الْحُقُوقُ وَ الْأَحْكَامُ وَ عُطِّلَتِ الْحُدُودُ وَ صَارَ النَّاسُ كَأَنَّهُمْ لَا إِمَامَ لَهُمْ}}. | *{{متن حدیث|مِنْهَا أَنَّهُ لَا يَكُونُ وَاحِدٌ مِنَ الْحُجَّتَيْنِ أَوْلَى بِالنَّظَرِ وَ الْحُكْمِ وَ الْأَمْرِ وَ النَّهْيِ مِنَ الْآخَرِ فَإِذَا كَانَ هَذَا كَذَلِكَ وَجَبَ عَلَيْهِمْ أَنْ يَبْتَدِءُوا الْكَلَامَ وَ لَيْسَ لِأَحَدِهِمَا أَنْ يَسْبِقَ صَاحِبَهُ بِشَيْ‌ءٍ إِذَا كَانَا فِي الْإِمَامَةِ شَرَعاً وَاحِداً فَإِنْ جَازَ لِأَحَدِهِمَا السُّكُوتُ جَازَ لِلْآخَرِ مِثْلُ ذَلِكَ وَ إِذَا جَازَ لَهُمَا السُّكُوتُ بَطَلَتِ الْحُقُوقُ وَ الْأَحْكَامُ وَ عُطِّلَتِ الْحُدُودُ وَ صَارَ النَّاسُ كَأَنَّهُمْ لَا إِمَامَ لَهُمْ}}. | ||
*پاسخ دیگر آنکه: اگر هر دو [[امام]] به [[حق]] باشند. باید در همه امور [[امّت]] اظهار نظرکنند؛ تا رفع [[شبهه]] از [[دین]] در عمل و نظر بشود. در عین حال، هیچ‌یک از آن دو اولویّتی در ابراز نظر بر دیگری ندارد و باید [[حریم]] دیگری را- که [[حجّت الهی]] است- در ابراز نظر [[حفظ]] کند؛ تا مبادا اختلافی در [[امّت]] به وجود آید؛ لذا بر هر دو [[سکوت]] لازم می‌آید و [[حقوق]] و [[احکام الهی]] [[باطل]] می‌شود. اگر هر دو سخن بگویند، [[امّت]] متحیّر می‌ماند و لذا در هر دو صورت، [[امّت]] بلاتکلیف و متحیّر می‌ماند و نتیجه چنین امری با نداشتن [[امام]] مساوی است<ref>علل الشرائع (ط. کتاب فروشی داوری، ۱۳۸۵ ه.ش.)، ج۱، ص۲۵۲.</ref>. | *پاسخ دیگر آنکه: اگر هر دو [[امام]] به [[حق]] باشند. باید در همه امور [[امّت]] اظهار نظرکنند؛ تا رفع [[شبهه]] از [[دین]] در عمل و نظر بشود. در عین حال، هیچ‌یک از آن دو اولویّتی در ابراز نظر بر دیگری ندارد و باید [[حریم]] دیگری را- که [[حجّت الهی]] است- در ابراز نظر [[حفظ]] کند؛ تا مبادا اختلافی در [[امّت]] به وجود آید؛ لذا بر هر دو [[سکوت]] لازم می‌آید و [[حقوق]] و [[احکام الهی]] [[باطل]] می‌شود. اگر هر دو سخن بگویند، [[امّت]] متحیّر می‌ماند و لذا در هر دو صورت، [[امّت]] بلاتکلیف و متحیّر می‌ماند و نتیجه چنین امری با نداشتن [[امام]] مساوی است<ref>علل الشرائع (ط. کتاب فروشی داوری، ۱۳۸۵ ه.ش.)، ج۱، ص۲۵۲.</ref>. | ||
*برآیند اقوال و ادلّه مذکور چنین است که [[امام]] [[معصوم]]، باید شخصیّتی [[الهی]] مانند [[رسول خدا]]{{صل}} باشد و [[ولایت]] بر [[خلق]] داشته باشد و سایر ولایت‌ها تنها از طریق او جاری شود و با امضای او [[حجیّت]] پیدا کند. بنابراین، وجود [[حکّام]] گوناگون، اگر تحت نظر [[امام]] واحد باشد، [[بلا]] اشکال است؛ اما اگر هر یک بخواهد مستقلاً عمل کند، محذورات فوق برای [[امّت]] حاصل می‌گردد<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش| | *برآیند اقوال و ادلّه مذکور چنین است که [[امام]] [[معصوم]]، باید شخصیّتی [[الهی]] مانند [[رسول خدا]]{{صل}} باشد و [[ولایت]] بر [[خلق]] داشته باشد و سایر ولایت‌ها تنها از طریق او جاری شود و با امضای او [[حجیّت]] پیدا کند. بنابراین، وجود [[حکّام]] گوناگون، اگر تحت نظر [[امام]] واحد باشد، [[بلا]] اشکال است؛ اما اگر هر یک بخواهد مستقلاً عمل کند، محذورات فوق برای [[امّت]] حاصل می‌گردد<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۱، ص:۴۳۴-۴۳۶.</ref>. | ||
==[[اثبات ضرورت وجود امام]]== | ==[[اثبات ضرورت وجود امام]]== | ||
| خط ۱۱۵: | خط ۱۱۵: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
* [[پرونده:1368914.jpg|22px]] [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۱ (کتاب)|'''معارف و عقاید ۵''']] | * [[پرونده:1368914.jpg|22px]] [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۱ (کتاب)|'''معارف و عقاید ۵''']] | ||
* [[پرونده:1379151.jpg|22px]] [[محمد تقی فیاض‌بخش| | * [[پرونده:1379151.jpg|22px]] [[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)|'''ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱''']] | ||
* [[پرونده:4670311.jpg|22px]] [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|'''امام‌شناسی ۵''']] | * [[پرونده:4670311.jpg|22px]] [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|'''امام‌شناسی ۵''']] | ||