جز
جایگزینی متن - 'صرف' به 'صرف'
جز (جایگزینی متن - '[[رده: ' به '[[رده:') |
جز (جایگزینی متن - 'صرف' به 'صرف') |
||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
* [[قرآن]] در آیاتی دیگر [[فرشته وحی]] را در آوردن [[قرآن]] به [[امانتداری]] متصف کرده است: {{متن قرآن|نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الأَمِينُ }}<ref> که روح الامین آن را فرود آورده است؛ سوره شعراء، آیه: ۱۹۳.</ref> یا [[پیامبران]] خود را به عنوان فرستاده‌ای [[امین]] به [[مردم]] معرفی کرده‌اند: {{متن قرآن|إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ }}<ref> من برای شما پیامبری امینم؛ سوره شعراء، آیه: ۱۰۷.</ref>از این [[آیات]] به دست می‌آید که [[قرآن]] و [[کتب آسمانی]] و [[شرایع الهی]] از دیگر امانتهای [[خداوند]] است که برای [[ابلاغ]] آن به [[مردم]] به [[جبرئیل]] و [[انبیای الهی]] سپرده شده است<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی،حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>. | * [[قرآن]] در آیاتی دیگر [[فرشته وحی]] را در آوردن [[قرآن]] به [[امانتداری]] متصف کرده است: {{متن قرآن|نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الأَمِينُ }}<ref> که روح الامین آن را فرود آورده است؛ سوره شعراء، آیه: ۱۹۳.</ref> یا [[پیامبران]] خود را به عنوان فرستاده‌ای [[امین]] به [[مردم]] معرفی کرده‌اند: {{متن قرآن|إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ }}<ref> من برای شما پیامبری امینم؛ سوره شعراء، آیه: ۱۰۷.</ref>از این [[آیات]] به دست می‌آید که [[قرآن]] و [[کتب آسمانی]] و [[شرایع الهی]] از دیگر امانتهای [[خداوند]] است که برای [[ابلاغ]] آن به [[مردم]] به [[جبرئیل]] و [[انبیای الهی]] سپرده شده است<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی،حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>. | ||
*در [[آیه]] ۲۷ [[سوره]] [[انفال]] نیز [[قرآن]] [[مسلمانان]] را از [[خیانت به خدا]] برحذر داشته است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَخُونُواْ اللَّهَ }}<ref> ای مؤمنان! به خداوند خیانت نکنید؛ سوره انفال، آیه: ۲۷.</ref>با توجه به [[شأن نزول]] [[آیه]] که مورد افشای [[اسرار]] از سوی [[ابولبابه]] است<ref>جامع‌البیان، مج۶، ج۹، ص۲۹۲ـ۲۹۳؛ مجمع‌البیان، ج ۴، ص ۸۲۴؛ التفسیر الکبیر، ج ۵، ص ۴۷۵.</ref>[[اسرار]] [[مسلمانان]] می‌تواند مصداق بارز [[امانت]] [[خدا]] در این [[آیه]] باشد. برخی نیز مقصود از [[خیانت]] در [[امانت]] [[خدا]] را ترک [[واجبات]] دانسته<ref>مجمع البیان، ج ۴، ص ۸۲۴.</ref> و بعضی دیگر گفته‌اند: مراد [[غنایم]] [[جنگی]] است که در دست [[مسلمانان]] بوده یا مقصود همه [[تکالیف الهی]] است<ref>التفسیر الکبیر، ج ۵، ص ۴۷۵.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی،حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>. | *در [[آیه]] ۲۷ [[سوره]] [[انفال]] نیز [[قرآن]] [[مسلمانان]] را از [[خیانت به خدا]] برحذر داشته است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَخُونُواْ اللَّهَ }}<ref> ای مؤمنان! به خداوند خیانت نکنید؛ سوره انفال، آیه: ۲۷.</ref>با توجه به [[شأن نزول]] [[آیه]] که مورد افشای [[اسرار]] از سوی [[ابولبابه]] است<ref>جامع‌البیان، مج۶، ج۹، ص۲۹۲ـ۲۹۳؛ مجمع‌البیان، ج ۴، ص ۸۲۴؛ التفسیر الکبیر، ج ۵، ص ۴۷۵.</ref>[[اسرار]] [[مسلمانان]] می‌تواند مصداق بارز [[امانت]] [[خدا]] در این [[آیه]] باشد. برخی نیز مقصود از [[خیانت]] در [[امانت]] [[خدا]] را ترک [[واجبات]] دانسته<ref>مجمع البیان، ج ۴، ص ۸۲۴.</ref> و بعضی دیگر گفته‌اند: مراد [[غنایم]] [[جنگی]] است که در دست [[مسلمانان]] بوده یا مقصود همه [[تکالیف الهی]] است<ref>التفسیر الکبیر، ج ۵، ص ۴۷۵.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی،حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>. | ||
*اموالی که در [[اختیار انسان]] قرار دارد از دیگر [[امانتهای الهی]] است، بر همین اساس [[قرآن]] از این [[اموال]] به [[مال]] [[خدا]] یاد کرده و به [[مسلمانان]] توصیه کرده که با آن، به بردگان در راه [[آزادی]] خویش کمک کنند: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ يَبْتَغُونَ الْكِتَابَ مِمَّا مَلَكَتْ أَيْمَانُكُمْ فَكَاتِبُوهُمْ إِنْ عَلِمْتُمْ فِيهِمْ خَيْرًا وَآتُوهُم مِّن مَّالِ اللَّهِ الَّذِي آتَاكُمْ }}<ref> و کسانی که (توان) زناشویی نمی‌یابند باید خویشتنداری کنند تا خداوند به آنان از بخشش خویش بی‌نیازی دهد و کسانی از بردگانتان که بازخرید خویش را می‌خواهند؛ سوره نور، آیه: ۳۳.</ref> و در آیه‌ای دیگر همه [[انسان‌ها]] را [[جانشینان]] [[خدا]] در این [[اموال]] دانسته و به آنان سفارش می‌کند که از این [[اموال]] در راه او [[انفاق]] کنند: {{متن قرآن|وَأَنفِقُوا مِمَّا جَعَلَكُم مُّسْتَخْلَفِينَ فِيهِ }}<ref> و از آنچه شما را در آن جانشین کرده است ببخشید؛ سوره حدید، آیه: ۷.</ref>، ازاین‌رو [[انسان]] باید این [[اموال]] را در راهی | *اموالی که در [[اختیار انسان]] قرار دارد از دیگر [[امانتهای الهی]] است، بر همین اساس [[قرآن]] از این [[اموال]] به [[مال]] [[خدا]] یاد کرده و به [[مسلمانان]] توصیه کرده که با آن، به بردگان در راه [[آزادی]] خویش کمک کنند: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ يَبْتَغُونَ الْكِتَابَ مِمَّا مَلَكَتْ أَيْمَانُكُمْ فَكَاتِبُوهُمْ إِنْ عَلِمْتُمْ فِيهِمْ خَيْرًا وَآتُوهُم مِّن مَّالِ اللَّهِ الَّذِي آتَاكُمْ }}<ref> و کسانی که (توان) زناشویی نمی‌یابند باید خویشتنداری کنند تا خداوند به آنان از بخشش خویش بی‌نیازی دهد و کسانی از بردگانتان که بازخرید خویش را می‌خواهند؛ سوره نور، آیه: ۳۳.</ref> و در آیه‌ای دیگر همه [[انسان‌ها]] را [[جانشینان]] [[خدا]] در این [[اموال]] دانسته و به آنان سفارش می‌کند که از این [[اموال]] در راه او [[انفاق]] کنند: {{متن قرآن|وَأَنفِقُوا مِمَّا جَعَلَكُم مُّسْتَخْلَفِينَ فِيهِ }}<ref> و از آنچه شما را در آن جانشین کرده است ببخشید؛ سوره حدید، آیه: ۷.</ref>، ازاین‌رو [[انسان]] باید این [[اموال]] را در راهی صرف کند که صاحب اصلی آن اجازه داده است، چنان‌که [[امام زین العابدین]]{{ع}} فرمود: وقتی [[مال]] از آن خداست آن را جز در [[راه خدا]] [[مصرف]] نکن<ref>تحف العقول، ص ۲۶۷؛ مستدرک الوسائل، ج ۱۱، ص ۱۶۴.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی،حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>. | ||
===امانتهای [[مردم]]=== | ===امانتهای [[مردم]]=== | ||
*بخش دیگر امانت‌هایی است که [[انسان‌ها]] به یکدیگر می‌سپارند: {{متن قرآن|فَإِنْ أَمِنَ بَعْضُكُم بَعْضًا }} <ref>و اگر بدون گرو یکی از شما دیگری را بر دارایی خود امین دانست؛ سوره بقره، آیه: ۲۸۳.</ref> و امانتگذار در این قسم گاه [[پیامبر]]{{صل}}، [[امام]]{{ع}} و [[حاکم]] [[اسلامی]] و گاه [[مردم]] عادی‌اند. در [[آیه]] ۲۷ [[سوره]] [[انفال]] [[قرآن]] [[مسلمانان]] را از [[خیانت]] به [[پیامبر]]{{صل}} و امانتهای خود برحذر داشته است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَخُونُواْ اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُواْ أَمَانَاتِكُمْ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ }}<ref> ای مؤمنان! به خداوند و پیامبر خیانت نکنید و در امانتهای خود دانسته خیانت نورزید؛ سوره انفال، آیه: ۲۷.</ref>. که به نظر [[مفسران]] مقصود از امانتهای [[پیامبر]]{{صل}}، [[اسرار]] آن [[حضرت]] است که در نزد [[مسلمانان]] قرار داشت<ref>تفسیر قرطبی، ج ۷، ص ۲۵۱.</ref>. برخی نیز مراد از آن را [[سنت پیامبر]]{{صل}} و... یا [[اوامر و نواهی]] آن [[حضرت]]<ref>جامع‌البیان، مج۶، ج۹، ص۲۹۴ـ ۲۹۵؛ مجمع‌البیان، ج ۴، ص ۸۲۴.</ref> دانسته‌اند. | *بخش دیگر امانت‌هایی است که [[انسان‌ها]] به یکدیگر می‌سپارند: {{متن قرآن|فَإِنْ أَمِنَ بَعْضُكُم بَعْضًا }} <ref>و اگر بدون گرو یکی از شما دیگری را بر دارایی خود امین دانست؛ سوره بقره، آیه: ۲۸۳.</ref> و امانتگذار در این قسم گاه [[پیامبر]]{{صل}}، [[امام]]{{ع}} و [[حاکم]] [[اسلامی]] و گاه [[مردم]] عادی‌اند. در [[آیه]] ۲۷ [[سوره]] [[انفال]] [[قرآن]] [[مسلمانان]] را از [[خیانت]] به [[پیامبر]]{{صل}} و امانتهای خود برحذر داشته است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَخُونُواْ اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُواْ أَمَانَاتِكُمْ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ }}<ref> ای مؤمنان! به خداوند و پیامبر خیانت نکنید و در امانتهای خود دانسته خیانت نورزید؛ سوره انفال، آیه: ۲۷.</ref>. که به نظر [[مفسران]] مقصود از امانتهای [[پیامبر]]{{صل}}، [[اسرار]] آن [[حضرت]] است که در نزد [[مسلمانان]] قرار داشت<ref>تفسیر قرطبی، ج ۷، ص ۲۵۱.</ref>. برخی نیز مراد از آن را [[سنت پیامبر]]{{صل}} و... یا [[اوامر و نواهی]] آن [[حضرت]]<ref>جامع‌البیان، مج۶، ج۹، ص۲۹۴ـ ۲۹۵؛ مجمع‌البیان، ج ۴، ص ۸۲۴.</ref> دانسته‌اند. | ||