سرمدی بودن خدا در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۴ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۰۳

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث سرمدی بودن خدا است. "سرمدی بودن خدا" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

سرمدی بودن خدا در قرآن | سرمدی بودن خدا در حدیث | سرمدی بودن خدا در نهج البلاغه | سرمدی بودن خدا در معارف دعا و زیارات | سرمدی بودن خدا در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل سرمدی بودن خدا (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

سرمد، به معنای دائم است و به معنای چیزی است که اول و آخر نداشته باشد. از این‌رو "لیل سرمد" شب دراز را گویند^[۱]. سرمدی بودن خداوند به معنای دائمی بودن ذات خدا در گذشته و آینده. این تعریف به متکلمین منسوب است؛ اما چون این تفسیر با موجودات زمانی متناسب است و خداوند از زمان منزه و بلکه خالق آن است، چنین تفسیری در شأن او سزا نیست. از این‌رو حکما می‌‌گویند: واجب‌الوجود از آن‌رو که به عدم مسبوق نبوده، قدیم و ازلی و از این جهت که عدم بر او طاری نمی‌شود، ابدی و باقی است، به ملاحظه مجموع هر دو امر، سرمدی نامیده می‌‌شود^[۲]؛ زیرا بدون نگاه به ابعاد زمانی نفس وجوب‌الوجود یدل علی سرمدینه ^[۳] معنا می‌دهد^[۴].

منابع

محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام

جستارهای وابسته

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن؛ کرجی، اصطلاحلات فلسفی، واژه «سرمد».
↑ سبحانی، محاضرات فی الالهیات، ص۱۴۳ - ۱۴۲.
↑ علامه حلی، کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد، ص۳۴.
↑ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۱۱۷.

[1] راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن؛ کرجی، اصطلاحلات فلسفی، واژه «سرمد».

[2] سبحانی، محاضرات فی الالهیات، ص۱۴۳ - ۱۴۲.

[3] علامه حلی، کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد، ص۳۴.

[4] محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۱۱۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 ==مقدمه==
-*سرمد، به معنای دائم است و به معنای چیزی است که اول و آخر نداشته باشد. از این‌رو "لیل سرمد" شب دراز را گویند<ref>راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن؛ کرجی، اصطلاحلات فلسفی، واژه «سرمد».</ref>. سرمدی بودن [[خداوند]] به معنای دائمی بودن [[ذات خدا]] در گذشته و [[آینده]]. این تعریف به [[متکلمین]] منسوب است؛ اما چون این [[تفسیر]] با موجودات زمانی متناسب است و [[خداوند]] از زمان منزه و بلکه [[خالق]] آن است، چنین تفسیری در [[شأن]] او سزا نیست. از این‌رو [[حکما]] می‌‌گویند: واجب‌الوجود از آن‌رو که به عدم مسبوق نبوده، قدیم و ازلی و از این جهت که عدم بر او طاری نمی‌شود، ابدی و [[باقی]] است، به ملاحظه مجموع هر دو امر، سرمدی نامیده می‌‌شود<ref>سبحانی، محاضرات فی الالهیات، ص۱۴۳ - ۱۴۲.</ref>؛ زیرا بدون نگاه به ابعاد زمانی {{عربی| نفس وجوب‌الوجود یدل علی سرمدینه }}<ref>علامه حلی، کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد، ص۳۴.</ref> معنا می‌دهد<ref>[[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۱۱۷.</ref>.
+*سرمد، به معنای دائم است و به معنای چیزی است که اول و آخر نداشته باشد. از این‌رو "لیل سرمد" شب دراز را گویند<ref>راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن؛ کرجی، اصطلاحلات فلسفی، واژه «سرمد».</ref>. سرمدی بودن [[خداوند]] به معنای دائمی بودن [[ذات خدا]] در گذشته و [[آینده]]. این تعریف به [[متکلمین]] منسوب است؛ اما چون این [[تفسیر]] با موجودات زمانی متناسب است و [[خداوند]] از زمان منزه و بلکه [[خالق]] آن است، چنین تفسیری در [[شأن]] او سزا نیست. از این‌رو [[حکما]] می‌‌گویند: واجب‌الوجود از آن‌رو که به عدم مسبوق نبوده، قدیم و ازلی و از این جهت که عدم بر او طاری نمی‌شود، ابدی و باقی است، به ملاحظه مجموع هر دو امر، سرمدی نامیده می‌‌شود<ref>سبحانی، محاضرات فی الالهیات، ص۱۴۳ - ۱۴۲.</ref>؛ زیرا بدون نگاه به ابعاد زمانی {{عربی| نفس وجوب‌الوجود یدل علی سرمدینه }}<ref>علامه حلی، کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد، ص۳۴.</ref> معنا می‌دهد<ref>[[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۱۱۷.</ref>.
 ==منابع==