مواسات در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

آثار فراوانی که بر [[مواسات]] و [[مشارکت]] [[دولتمردان]] با [[فقرا]] و [[محرومان]] [[جامعه]] مترتب می‌شود، بسیار سازنده و [[مبارک]] است. در جامعه‌ای که [[زمامداران]]، در سطح فقرا و محرومان جامعه [[زندگی]] می‌کنند، [[تحمل]] [[فقر]] بر فقرا و محرومان، آسان‌تر خواهد بود و آنان گرفتار عوارض منفی فقر و [[محرومیت]]، مانند “رویگردانی از [[دین]] و معنویت”، نخواهند شد. فقرا از اینکه زمامداران جامعه مانند آنان زندگی می‌کند، [[احساس شخصیت]] و [[افتخار]] می‌کنند که در برابر [[فخرفروشی]] [[ثروتمندان]] جامعه، حائز اهمیت است. ثروتمندان با [[مشاهده]] [[وضعیت زندگی]] دولتمردان، با آنان [[احساس]] بیگانگی کرده و از [[طمع]] به آنان و [[سوء]] استفاده از [[مقام]] و موقعیت‌شان باز خواهند ماند و این دستاورد مبارکی است. زمامداران جامعه فقر، محرومیت و دشواری‌های زندگی فقرا و محرومان را [[درک]] کرده و برای رفع [[مشکلات]] آنان تلاش خواهند کرد. [[امام خمینی]]، [[رهبر]] فقید [[انقلاب اسلامی]]، به [[مردم]] توصیه می‌کردند: به نمایندگانی [[رأی]] دهند که متعبّد به [[اسلام]] و [[وفادار]] به مردم باشند و در [[خدمت]] به آنان، احساس [[مسئولیّت]] کنند و طعم تلخ فقر را چشیده باشند و در قول و عمل، مدافع اسلام پابرهنگان [[زمین]]، اسلام [[مستضعفین]]، اسلام رنجیدگان، اسلام [[عارفان]] مبارزه‌جو، اسلام پاک‌طینان [[عارف]] و در یک کلمه مدافع [[اسلام ناب محمدی]]{{صل}} باشند<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ج۲۱، ص۱۱.</ref>»<ref>[[سید جواد ورعی|ورعی، سید جواد]]، [[درسنامه فقه سیاسی (کتاب)|درسنامه فقه سیاسی]]، ص ۶۶.</ref>

== جستارهای وابسته ==