بحث:آیا اعتقاد به علم غیب معصوم شرک نیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
برخی معتقدند: [[علم غیب]] منحصراً از آن [[خداوند]] است و او نیز گوشه ای از این [[علم]] را از [[طریق وحی]] به برخی از انبیای خود داده و غیر از [[انبیاء]] احدی از علم غیب برخوردار نیست، لذا نسبت دادن آن به غیر [[خدا]] و پیامبرانی که او از علمش به آنها داده، از آنجا که موجب [[تساوی]] خداوند و غیر اوست، [[ شرک]] محسوب می‌شود<ref>ر.ک. طباطبایی، محمد حسین، بررسی‌های اسلامی؛ مهدی فر، حسن، علوم اهل بیت ویژگی‌‌ها ابعاد و مبادی آن، ص۴۴؛ عرفانی، محمد نظیر، بررسی علم غیب معصومان در تفاسیر فریقین، ص۲۱۴؛ رضوانی، علی اصغر، علم و سلطه غیبی اولیا، ص ۶۷ ـ ۷۲.</ref>. | برخی معتقدند: [[علم غیب]] منحصراً از آن [[خداوند]] است و او نیز گوشه ای از این [[علم]] را از [[طریق وحی]] به برخی از انبیای خود داده و غیر از [[انبیاء]] احدی از علم غیب برخوردار نیست، لذا نسبت دادن آن به غیر [[خدا]] و پیامبرانی که او از علمش به آنها داده، از آنجا که موجب [[تساوی]] خداوند و غیر اوست، [[ شرک]] محسوب می‌شود<ref>ر.ک. طباطبایی، محمد حسین، بررسی‌های اسلامی؛ مهدی فر، حسن، علوم اهل بیت ویژگی‌‌ها ابعاد و مبادی آن، ص۴۴؛ عرفانی، محمد نظیر، بررسی علم غیب معصومان در تفاسیر فریقین، ص۲۱۴؛ رضوانی، علی اصغر، علم و سلطه غیبی اولیا، ص ۶۷ ـ ۷۲.</ref>. | ||
این باور نادرست است؛ زیرا | این باور نادرست است؛ زیرا: | ||
# علم غیب، [[علم غیب ذاتی|بالذات]] و [[علم عیب ذاتی|بالاصاله]] برای خداوند است و اوست که مقداری از آنرا به غیر خود [[تعلیم]] می‌دهد. این [[قسم]]، علم غیب تبعی محسوب می‌شود و لذاست که با علم غیب خداوندی تفاوت دارد<ref>ر.ک. امینی، الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ص۱۱۳؛ حسینی طهرانی، سید محمد حسین، امام‌شناسی ج۱۲.</ref>. به عبارت دیگر علم همۀ [[مخلوقات]] نسبت به غیب و نسبت به امور مشهود، فقط به واسطه تعلیم خداوند به آنها حاصل می‌شود و اگر تعلیم خداوند نباشد نسبت به هیچ یک از امور مشهود و [[غیبی]] علم پیدا نمی‌کنند، لذا این [[اعتقاد]] [[شرک به خداوند]] سبحان نیست<ref>ر.ک. طباطبایی، محمد حسین، بررسی های اسلامی؛ رضوانی، علی اصغر، علم و سلطه غیبی اولیا، ص ۶۷ ـ ۷۲؛ عرفانی، محمد نظیر، بررسی علم غیب معصومان در تفاسیر فریقین، ص۲۱۴؛ جزیری احسائی، علی، دفع الریب عن علم الغیب، ص٢٠۴.</ref>. | # علم غیب، [[علم غیب ذاتی|بالذات]] و [[علم عیب ذاتی|بالاصاله]] برای خداوند است و اوست که مقداری از آنرا به غیر خود [[تعلیم]] می‌دهد. این [[قسم]]، علم غیب تبعی محسوب می‌شود و لذاست که با علم غیب خداوندی تفاوت دارد<ref>ر.ک. امینی، الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ص۱۱۳؛ حسینی طهرانی، سید محمد حسین، امام‌شناسی ج۱۲.</ref>. به عبارت دیگر علم همۀ [[مخلوقات]] نسبت به غیب و نسبت به امور مشهود، فقط به واسطه تعلیم خداوند به آنها حاصل می‌شود و اگر تعلیم خداوند نباشد نسبت به هیچ یک از امور مشهود و [[غیبی]] علم پیدا نمی‌کنند، لذا این [[اعتقاد]] [[شرک به خداوند]] سبحان نیست<ref>ر.ک. طباطبایی، محمد حسین، بررسی های اسلامی؛ رضوانی، علی اصغر، علم و سلطه غیبی اولیا، ص ۶۷ ـ ۷۲؛ عرفانی، محمد نظیر، بررسی علم غیب معصومان در تفاسیر فریقین، ص۲۱۴؛ جزیری احسائی، علی، دفع الریب عن علم الغیب، ص٢٠۴.</ref>. | ||
#میان [[علم خدا]] و [[علم معصوم]] تفاوت‌هایی وجود دارد از جمله اینکه: | #میان [[علم خدا]] و [[علم معصوم]] تفاوت‌هایی وجود دارد از جمله اینکه: | ||
نسخهٔ ۱۴ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۴۶
شرک نبودن برخورداری معصوم از علم غیب
غیب هر آن چیزی است که در دایرۀ محسوسات نباشد[۱]. براساس آیاتی از قرآن کریم مانند: ﴿عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ﴾[۲]، عالم به علوم غیب، فقط خداوند است و اوست که به پیامبران و رسولان خود، غیب را تعلیم می‌دهد و دلیل و مانعی وجود ندارد که خداوند به برخی از بندگانش مقداری از علم غیب، علم ما کان و ما یکون، علم آسمان‌ها و زمین، علم اولین و آخرین و علم فرشتگان و رسولان را تعلیم دهد.
برخی معتقدند: علم غیب منحصراً از آن خداوند است و او نیز گوشه ای از این علم را از طریق وحی به برخی از انبیای خود داده و غیر از انبیاء احدی از علم غیب برخوردار نیست، لذا نسبت دادن آن به غیر خدا و پیامبرانی که او از علمش به آنها داده، از آنجا که موجب تساوی خداوند و غیر اوست، شرک محسوب می‌شود[۳].
این باور نادرست است؛ زیرا:
- علم غیب، بالذات و بالاصاله برای خداوند است و اوست که مقداری از آنرا به غیر خود تعلیم می‌دهد. این قسم، علم غیب تبعی محسوب می‌شود و لذاست که با علم غیب خداوندی تفاوت دارد[۴]. به عبارت دیگر علم همۀ مخلوقات نسبت به غیب و نسبت به امور مشهود، فقط به واسطه تعلیم خداوند به آنها حاصل می‌شود و اگر تعلیم خداوند نباشد نسبت به هیچ یک از امور مشهود و غیبی علم پیدا نمی‌کنند، لذا این اعتقاد شرک به خداوند سبحان نیست[۵].
- میان علم خدا و علم معصوم تفاوت‌هایی وجود دارد از جمله اینکه:
- علمِ غیبِ ذاتی [۶]، بدون آنکه مقید به کم و کیف باشد، منحصر به فرد،[۷] استقلالی[۸] و مخصوص ذات اقدس پروردگار است، زیرا غیر از خدا هر آنچه در عالم آفرینش وجود دارد، فقیر بالذّات بوده و دانش و توانایی خودشان را از خدا می‌گیرند.[۹].
- علم خدا به زمان و مکان و حالت خاصی منحصر نمی‌شود، زیرا علم او ذاتی است و نه اکتسابی و ذات خدا زمان و مکان نداشته و با تغییر حالت‌ها و رویدادها تغییر نمی‌کند.[۱۰].
- علم خدا ازلی و ابدی است.[۱۱]. یعنی از ابتدا بوده و تا ابد نیز خواهد بود.
- علم غیب خدا بی نهایت است و اندازه معینی ندارد.[۱۲].
- علم غیب خداوند مطلق بوده [۱۳] و او به تمام اشیاء علم دارد[۱۴] و برای آن حد و مرزی نیست [۱۵]. خداوند متعال، جهان و آنچه را در آن روی داده و روی خواهد داد می‌داند، خواه جزئی باشد یا کلی، مادی باشد یا معنوی.[۱۶]. به خلاف علم غیر خدا که اولا ذاتی و استقلالی نیست بلکه عرضی، اکتسابی و تعلیمی است، ثانیا ازلی و ابدی نیست، ثالثا محدود به تعلیم الهی است و نه نامحدود، رابعا مطلق نیست و دارای حد و مرز است. در این صورت اعتقاد به برخورداری غیرخدا، پیامبر باشد یا امام، از غیب با توجه به آنچه گفته شد، مستلزم شرک نخواهد بود.
نتیجه گیری
شرک دانستن علم غیب معصوم، ناشی از عدم توجه به تفاوت‌های میان علم خدا و علم معصوم، برداشت نادرست از برخی آیات و عدم توجّه به آیات دیگر است.
پانویس
- ↑ طریحی، مجمع البحرین، ج۲، ۱۳۵ ـ ۱۳۴؛ راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ص ۶۱۶؛ فراهیدی، کتاب العین، ج۴، ص ۴۵۴؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۱، ص ۶۵۴.
- ↑ «او دانای نهان است پس هیچ کس را بر نهان خویش آگاه نمی‌کند جز فرستاده‌ای را که بپسندد» سوره جن، آیه ۲۶.
- ↑ ر.ک. طباطبایی، محمد حسین، بررسی‌های اسلامی؛ مهدی فر، حسن، علوم اهل بیت ویژگی‌‌ها ابعاد و مبادی آن، ص۴۴؛ عرفانی، محمد نظیر، بررسی علم غیب معصومان در تفاسیر فریقین، ص۲۱۴؛ رضوانی، علی اصغر، علم و سلطه غیبی اولیا، ص ۶۷ ـ ۷۲.
- ↑ ر.ک. امینی، الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ص۱۱۳؛ حسینی طهرانی، سید محمد حسین، امام‌شناسی ج۱۲.
- ↑ ر.ک. طباطبایی، محمد حسین، بررسی های اسلامی؛ رضوانی، علی اصغر، علم و سلطه غیبی اولیا، ص ۶۷ ـ ۷۲؛ عرفانی، محمد نظیر، بررسی علم غیب معصومان در تفاسیر فریقین، ص۲۱۴؛ جزیری احسائی، علی، دفع الریب عن علم الغیب، ص٢٠۴.
- ↑ ر.ک. مظفر، محمدحسین، علم الامام، ص۲۸؛ برنجکار، رضا، شاکر، محمد تقی، مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران، فصلنامه مطالعات تفسیری، ش ۱۰، تابستان ۱۳۹۱، ص ۶۸؛ امینی، الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج۵، ص۸۰؛ موسوی، سید امین، گستره علم غیب از دیدگاه عهدین و قرآن، ص ۴۹ ـ ۵۱؛ خوش باور، داوود، علم غیب از دیدگاه فریقین، ص۴۸
- ↑ ر.ک. موسوی، سید امین، گستره علم غیب از دیدگاه عهدین و قرآن، ص ۴۹ ـ ۵۱
- ↑ ر.ک. مکارم شیرازی، ناصر، پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی
- ↑ ر.ک. موسوی، سید امین، گستره علم غیب از دیدگاه عهدین و قرآن، ص ۴۹ ـ ۵۱
- ↑ ر.ک. مغنیه، محمد جواد، تفسیر کاشف، ج۳؛ مظفر، محمدحسین، علم الامام، ص۲۸؛ برنجکار، رضا، شاکر، محمد تقی، مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران، فصلنامه مطالعات تفسیری، ش ۱۰، تابستان ۱۳۹۱، ص ۶۸؛ هاشمی، سیدعلی، مکاتبۀ اختصاصی با دانشنامۀ مجازی امامت و ولایت، پژوهشگران ماهنامه پرسمان، چند پاسخ درباره چگونگی علم امام، ماهنامه پرسمان، ش۲۵، ص۴
- ↑ مظفر، محمدحسین، علم الامام، ص۲۸؛ ر.ک. برنجکار، رضا، شاکر، محمد تقی، مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران، فصلنامه مطالعات تفسیری، ش ۱۰، تابستان ۱۳۹۱، ص ۶۸؛ هاشمی، سیدعلی، مکاتبۀ اختصاصی با دانشنامۀ مجازی امامت و ولایت، پژوهشگران ماهنامه پرسمان، چند پاسخ درباره چگونگی علم امام، ماهنامه پرسمان، ش۲۵، ص۴
- ↑ ر.ک. مغنیه، محمد جواد، تفسیر کاشف، ج۳.
- ↑ ر.ک. مظفر، محمدحسین، علم الامام، ص۲۸؛ برنجکار، رضا، شاکر، محمد تقی، مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران، فصلنامه مطالعات تفسیری، ش ۱۰، تابستان ۱۳۹۱، ص ۶۸؛ امینی، الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج۵، ص۸۰
- ↑ ر.ک. خوش باور، داوود، علم غیب از دیدگاه فریقین، ص۴۸
- ↑ ر.ک. موسوی، سید امین، گستره علم غیب از دیدگاه عهدین و قرآن، ص ۴۹ ـ ۵۱
- ↑ ر.ک. مغنیه، محمد جواد، تفسیر کاشف، ج۳.