امام حسن مجتبی علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام حسن]]{{ع}}، در ابتدای کار خواست از راه درگیری مسلّحانه جلوی [[انحراف]] در [[فرهنگ سیاسی]] [[جامعه اسلامی]] را بگیرد؛ امّا به سبب مساعد نبودن اوضاع، [[اختلافات]] و [[تفرقه]] موجود بین [[باران امام حسن مجتبی|یاران حضرت]] و [[دنیاخواهی]] آنها، [[سیاست‌های فریبنده معاویه]]، [[خودفروختگی]] بعضی [[یاران امام حسن مجتبی| یاران حضرت]] و... در این زمینه نتوانست توفیقی به دست آورد.

[[امام]] برای [[حفظ اسلام]] از نابودی توسّط [[دشمنان]] قسم‌خورده، [[جبهه]] دیگری را گشود. او به جای یک [[رویارویی نظامی]] که به ناچار [[سربازان امام حسن|سربازان حضرت]] در مقابل سربازان [[معاویه]] قرار می‌گرفتند، [[شخصیّت]] خود را در مقابل [[شخصیّت]] [[معاویه]] قرار داد. در یک درگیری نظامی آنچه مسلّم بود، [[شکست]] [[امام]] و [[شهادت]] [[نزدیکان]] و معدود [[شیعیان|شیعیان حضرت]] بود؛ امّا در این رویارویی، این [[معاویه]] بود که [[شکست]] فاحشی را متحمّل شد.

[[افشای انحرافات]] و [[نیرنگ‌بازی‌ها]] و فریب‌کاری‌هایی که در چهره به ظاهر [[اسلامی]] نهفته بود و توانست جنگ‌های خونینی را علیه [[علی]]{{ع}} [[تحمیل]] کند، کار ساده‌ای نبود و [[امام مجتبی]]{{ع}} با پذیرش [[پیمان صلح]] و [[آتش بس]]، این نتیجه را تحصیل کرد. او [[سنّت]] جدّش را در [[صلح حدیبیه]] دوباره زنده کرد و ضمن [[حفظ جامعه اسلامی]] از یک [[جنگ]] خونین و در نتیجه [[تضعیف]] آن - که ممکن بود [[دشمنان خارجی]]، از جمله [[روم شرقی]] را به [[طمع]] حمله به [[کشور اسلامی]] بیندازد - زمینه را برای [[قیام شکوهمند عاشورا]] و [[تربیت]] حماسه‌آفرینان آن صحنه پر [[شکوه]] آماده کرد.

[[پیمان]] [[نامه]] [[صلح]]، با دقّت تمام، طوری تنظیم شده بود که قسمت زیادی از [[مصالح اسلام]] را تأمین می‌کرد؛ هر چند [[معاویه]] به هیچ یک از مفاد [[صلحنامه امام حسن|پیمان‌نامه]] عمل نکرد، امّا بهره‌های فراوانی در ابعاد مختلف از این [[صلح]] بر جای ماند و نقاط مبهم فراوانی را در [[تاریخ]] روشن کرد<ref>[[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص:۱۳۴-۱۳۵.</ref>.