نیایش سی و چهارم

مقدمه

این نیایش آن حضرت است که هرگاه به مشکلی مبتلا می‌شد یا کسی را می‌دید که به رسوایی گناه گرفتار شده است می‌خواند. ابتلا و آزمایش سنت همگانی خداوند است: ﴿وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ﴾.

ای بسا در این امتحانات ما گرفتار گناه و لغزش شویم ولی مهم این است که به خود آییم، از شکست‌ها درس بگیریم و از گناهان توبه کنیم. امام سجاد(ع) در این دعا نحوه برخورد صحیح با این ابتلائات را به ما یاد می‌دهد: «اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى سِتْرِكَ بَعْدَ عِلْمِكَ، وَ مُعَافَاتِكَ‏ بَعْدَ خُبْرِكَ...»؛ «ای خداوند، حمد باد تو را که گناهان را می‌دانی و می‌پوشانی. حمد باد تو را که بر حال درون ما آگاهی و ما را عافیت عطا می‌کنی». «ای خداوند، ما همگان در پی عیب و عار بوده‌ایم و حال آنکه تو ما را بر زبان‌ها نیفکنده‌ای، مرتکب گناهان بزرگ شده‌ایم و حال آنکه تو رسوایمان نساخته‌ای. در نهان بدی‌ها کرده‌ایم و حال آنکه تو کسی را بر بدی‌های ما راه ننموده‌ای. ای خداوند، چنان کن که هر عیب ما که پوشیده داشته‌ای و هر گناه که نهان کرده‌ای، ما را اندرز دهنده‌ای شود که از اخلاق بد و ارتکاب خطاها بازمان دارد و به سوی توبه‌ای محوکننده گناهان براند و به آن راه که پسند توست بکشاند». «ای خداوند، زمان توبه ما نزدیک گردان و به غفلت گرفتارمان مساز، که ما به تو می‌گراییم و از گناهان توبه می‌کنیم».

«بارخدایا، درود بفرست بر آن برگزیدگان از میان آفریدگانت: محمد و عترت او، آن پاکان و گزیدگان، و چنان که خود فرمان داده‌ای ما را نیوشنده سخن ایشان و فرمانبردار حکم ایشان قرار ده». چنان‌که ملاحظه می‌شود خاتمه دعای حضرت که در واقع آموزش رفتار صحیح پس از ابتلای به گناه است، توسل به ساحت آبرومند محمد(ص) و عترت پاک اوست، که دوای هر دردی و چاره هر مشکلی است..

منابع

1. بهشتی، سید جواد، مقاله «نیایش سی و چهارم»، دانشنامه صحیفه سجادیه