آیه مجاهدان: تفاوت میان نسخه‌ها

ضَرَر [[ضد]] نفع و در این آیه به معنی نقصان می‌باشد و عبارت است از هر آنچه که به تو آسیب برساند و تو را ناقص سازد، مانند: [[کوری]]، [[بیماری]]، آفت، لَنگی و [[نقص]] عضو و بنابراین {{متن قرآن|أُولِي الضَّرَرِ}}، صاحبان یکی از عذرهای یاد شده هستند که مانع رفتنشان به [[جهاد]] می‌شود. قاعِد از ریشه "ق - ع - د" به معنی نشسته و در اینجا به معنی کسی است که از رفتن به [[جنگ]] همراه [[رسول خدا]]{{صل}} خودداری نموده و در [[خانه]] نشسته است <ref>مجمع البیان، ج۳، ص۹۶؛ الکشاف، ج۱، ص۳۸۱؛ کلمات القرآن، ص۶۷.</ref>.

به گزارش برخی [[مفسران]]، منظور از [[قاعدین]] در این [[آیه]] افرادی هستند که با داشتن [[ایمان به خدا]] و رسولش به علت نداشتن [[همت]] کافی و [[راحت‌طلبی]]، در [[جهاد در راه خدا]] - که با [[سختی]] و [[مشقت]] همراه است - شرکت نکرده‌اند و منظور از آن، [[منافقان]] یا کسانی نیستند که از روی [[نفاق]] و [[دشمنی]] از شرکت در [[جهاد]] خودداری کرده باشند؛ زیرا [[فضیلت]] [[مجاهدان]] بر منافقان بر کسی پوشیده نیست و نیاز به مقایسه ندارد. از طرفی، می‌بینیم که [[خداوند]] در آیه مزبور به هر دو گروه مجاهدین و قاعدین [[وعده]] [[نیکو]] ([[بهشت]]) داده است و این خود، دلیل بر آن است که جهاد، [[واجب کفایی]] است، چرا که اگر [[واجب عینی]] بود از سوی خداوند به قاعدینی که بدون [[عذر]] [[بیماری]]، [[کوری]] و [[نقص]] عضو در جهاد شرکت نکرده بودند، وعده [[پاداش]] داده نمی‌شد<ref>مجمع البیان، ج۳، ص۹۷؛ تفسیر نمونه، ج۴، ص۷۸.</ref>.