عدو در فقه سیاسی

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث عدو است. "عدو" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

عدو در قرآن - عدو در حدیث - عدو در فقه سیاسی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل عدو (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

دشمنی کردن، تعدّی کردن، ستمکاری و زیاده‌خواهی. اصل آن "عدو" به معنای تجاوز در چیزی، تجاوز به حقوق دیگران.

عَسَى اللَّهُ أَنْ يَجْعَلَ بَيْنَكُمْ وَبَيْنَ الَّذِينَ عَادَيْتُمْ مِنْهُمْ مَوَدَّةً.

تجاوز و دشمنی مصداق ظلم است: وَمَنْ يَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَأُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ.

از نظر قرآن کریم اعتداء و تجاوز به حقوق هیچ فردی مجاز نیست؛ مگر کسی که مورد تعدّی و تجاوز قرار گرفته باشد که دستور مقابله‌ به‌ مثل به او داده شده است: فَمَنِ اعْتَدَى عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُوا عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَى عَلَيْكُمْ؛ زیرا قبول ظلم و تعدّی به منزله تثبیت ظلم و کمک به اوست.

حاکمیت دشمنی و تجاوز در سطح داخلی یا روابط بین الملل، حاصلی جز هرج‌ومرج و برهم‌خوردن وفاق و فروپاشی همبستگی درونی و بیرونی ندارد.

منابع

• نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم