هانی بن خطاب ارحبی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==))
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>')
خط ۲: خط ۲:
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[هانی بن خطاب ارحبی در تاریخ اسلامی]] - [[هانی بن خطاب ارحبی در تراجم و رجال]]</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[هانی بن خطاب ارحبی در تاریخ اسلامی]] - [[هانی بن خطاب ارحبی در تراجم و رجال]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۲۱ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۲:۱۰

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

هانی بن خطاب از مردان شجاع و دلیر و از اصحاب و یاران امیرالمؤمنین(ع) بود و در جنگ صفین آن حضرت را یاری کرد. و به نقلی عبیدالله پسر عمر بن خطاب را که عضو سپاهیان معاویه بود، به قتل رسانید، و قولی بر آن است که قاتل عبیدالله در صفین مردی به نام محرز بوده است[۱].

هانی بن خطاب این جوانمرد با ایمان، در جنگ نهروان نیز در رکاب امیرالمؤمنین(ع) حضور داشت و با خوارج جنگید.

طبری از ابومخنف از ابوجناب نقل می‌کند که: هانی بن خطاب همراه زیاد بن خصفه، خدمت امیرمؤمنان(ع) آمدند و هرکدام مدعی کشتن عبدالله بن وهب راسبی از رؤسای خوارج شدند، حضرت سؤال کرد: "چگونه عمل کردید؟" گفتند: یا امیرالمؤمنین، هنگامی که هانی بن خطاب را دیدیم و شناختیم، هرکدام با نیزه به او حمله کردیم و در این حمله از همدیگر سبقت می‌گرفتیم.

امام(ع) فرمود: "با هم اختلاف نکنید، هر دوی شما او را به هلاکت رساندهاید"[۲]. بنابراین هر دوی آنها پاداش مجاهدین را دارند.[۳]

منابع

پانویس

  1. ر.ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۳۶؛ وقعة صفین، ص۲۹۸.
  2. تاریخ طبری، ج۵، ص۸۷؛ تنقیح المقال، ج۳، ص۲۹۰.
  3. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۴۱۴.