کشف و شهود در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

==[[روایات پیامبر]] [[اکرم]]{{صل}} و اميرالمؤمنين{{ع}}==

روایاتی که [[ائمه]]{{عم}} را مصداق «متوسمين» در [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِلْمُتَوَسِّمِينَ}}<ref>«همانا در این (داستان) برای نشانه‌شناسان نشانه‌هاست» سوره حجر، آیه ۷۵.</ref>. معرفی می‌کنند، از شواهدی هستند که بر [[شهود]] ائمه{{عم}} تصریح دارند. «توسم»، به معنای [[فراست]] و [[زیرکی]] است<ref>ر.ک: حسین بن محمد راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، تحقیق صفوان عدنان داوودی، ص۸۷۱؛ فخر الدین بن محمد طریحی، مجمع البحرین، ج۶، ص۱۸۳، در روایتی از آن حضرت، فراست به توسم تطبيق شده است: {{متن حدیث|اتَّقُوا فِرَاسَةَ الْمُؤْمِنِ فَإِنَّهُ يَنْظُرُ بِنُورِ اللَّهِ ثُمَّ تَلَا: {{متن قرآن|إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِلْمُتَوَسِّمِينَ}}}} (محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۵۴۱). سند این روایت، صحیح است.</ref>؛ اما در [[روایات]]، ضمن معرفی [[اهل بیت]]{{ع}} به متوسمين، شهود [[ایمان]]، [[نفاق]] یا [[کفر]] افراد، مصداقی از توسم آنان دانسته شده. در روایتی از اميرالمؤمنین{{ع}} نقل شده است که [[پیامبر اکرم]]{{صل}} از متوسمان بود و پس از ایشان، خود آن [[حضرت]] و [[امامان]] پس از او، مصداق «المتوسمين» در آیه شریفه یاد شده‌اند. در این [[روایت]] آمده است که آن حضرت، [[شناخت]] ایمان یا کفر و خوبی یا [[بدی]] افراد را از مواردی دانستند که در چهره افراد می‌بینند<ref>ر.ک: محمد بن حسن صفار، بصائر الدرجات، ص۳۵۴-۳۵۵ و ۳۵۷. در این صفحات، چهار روایت از آن حضرت این محتوا را تأیید می‌کنند.</ref>. ظاهر تعابیر این روایات این است که ائمه{{عم}} از طریق [[مشاهده]] [[حقایق پنهان]]، به ایمان یا کفر افراد [[آگاه]] می‌شوند؛ نه از طریق آزمودن و [[استنباط]] از حالات و [[رفتار]] آنها.