عصمت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = عصمت

| پرسش مرتبط  = عصمت (پرسش)

}}

'''عصمت''' که در لغت به معنای بازداری و نگهداری یا مصونیت و برکنار بودن تعریف شده، در اصطلاح نیز به همین معنا به کار برده و گفته‌اند: عصمت به معنای محفوظ بودن شخص [[معصوم]] از [[گناه]] است و به همین دلیل آن را به [[پاکدامنی]] و [[ناآلودگی]] معنا کرده‌اند. اما درباره چیستی و مراتب یا گستره آن اختلاف‌نظر وجود دارد؛ برخی از [[دانشمندان علوم اسلامی]] [[حقیقت عصمت]] را [[نیروی درونی]] [[عقلی]] یا [[ملکه نفسانی]] برخاسته از [[لطف الهی|لطف]] و [[تفضل الهی]]، [[علم لدنی]]، [[اراده]] و [[انتخاب]] یا مجموع عوامل طبیعی، [[انسانی]] و [[الهی]] [[معصوم]] دانسته‌اند.

   

#{{متن حدیث|وَ الْإِمَامُ الْمُسْتَحِقُّ لِلْإِمَامَةِ لَهُ عَلَامَاتٌ فَمِنْهَا أَنْ يُعْلَمَ أَنَّهُ مَعْصُومٌ مِنَ الذُّنُوبِ كُلِّهَا صَغِيرِهَا وَ كَبِيرِهَا لَا يَزِلُّ فِي الْفُتْيَا وَ لَا يُخْطِئُ فِي الْجَوَابِ وَ لَا يَسْهُو وَ لَا يَنْسَى وَ لَا يَلْهُو بِشَيْ‌ءٍ مِنْ أَمْرِ الدُّنْيَا}}؛ «امامی که [[شایسته]] [[امامت]] است برای وی علامت‌هایی است: یکی این که بداند از گناهان - چه کوچک و چه بزرگ - معصوم است، دیگر این که در [[فتوا]] [[لغزش]] نداشته باشد و در جواب به [[خطا]] نرود و [[سهو]] و [[فراموشی]] به وی دست ندهد و این که به چیزی از [[امور دنیا]] خود را سرگرم نسازد»<ref>بحارالانوار، ج۲۵، ص۱۶۴، حدیث ۳۲.</ref>.

#{{متن حدیث|إِنَّمَا الطَّاعَةُ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِوُلَاةِ الْأَمْرِ وَ إِنَّمَا أُمِرَ بِطَاعَةِ أُولِي الْأَمْرِ لِأَنَّهُمْ مَعْصُومُونَ مُطَهَّرُونَ لَا يَأْمُرُونَ بِمَعْصِيَتِهِ}}؛ «[[اطاعت]]، تنها از آن [[خداوند]]، [[پیامبر]] و [[اولی الامر]] است؛ و به [[اطاعت اولی الامر]] از آن رو دستور داده شده است که آنان [[معصوم]] و از [[گناه]] مبرا هستند و هرگز به [[معصیت خدا]] [[فرمان]] نمی‌دهند»<ref>بحارالانوار، ج۲۵، ص۲۰۰، حدیث ۱۸.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]] ص ۲۲-۲۶.</ref>

== منابع ==