تفسیر عرفانی در علوم قرآنی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[بینش]] عارفان نسبت به عالم [[طبیعت]] و [[محسوسات]] اصولا بینش مبتنی بر رمز است. عالم [[حقیقت]] [[عالم ملکوت]] است و [[عالم شهادت]] عالم [[ملک]]. دنیای محسوس در برابر عالم [[حقیقی]] [[حکم]] سایه و مجاز را دارد<ref>مثنوی معنوی، دفتر اول، ابیات ۴۱۷ - ۴۱۸.</ref>. چنین دیدی نسبت به [[جهان]] محسوسات ایجاب می‌‌کند این جهان نه به عنوان یک شی بلکه به عنوان علامت و [[نماینده]] چیزی [[برتر]] از خود نگریسته شود. این بینش خاص [[عارف]] ناگزیر زبان را رمزآمیز می‌‌کند. [[ابوعبدالرحمن سلمی]] در مقدمه [[تفسیر]] خود از زبانی خاص سخن می‌‌گوید که ویژه بیان رموز [[قرآن]] است. او [[قدرت]] [[فهم]] [[آدمی]] را در [[درک]] حقائق [[قرآنی]] [[ناتوان]] انگاشته جز آنکه کسانی پاره ای از عجایب [[کلام الهی]] ([[مکاشفات]] و منازلات) را با اشاراتی خبر می‌‌دهند که جز بر ارباب اشاره پنهان و مبهم است<ref>حقائق التفسیر، ص۱۹.</ref>. [[کلاباذی]] دریافت معنای عبارت از طریق تجارب [[عرفانی]] را درک اشارت می‌‌نامد و به نظر او تجربه آن حالتی است که عارف هنگام مطالعه قرآن پیدا می‌‌کند و بر اساس آن «حال»، معنای خاصی از [[قرآن]] در می‌‌یابد و هر «حالی» اشارتی خاص دارد<ref>شرح التعرف، ص۱۴۶ - ۱۴۷.</ref>.<ref>[[محسن قاسم‌پور|قاسم‌پور، محمد]]، [[تفسیر عرفانی - قاسم‌پور (مقاله)|مقاله «تفسیر عرفانی»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref>